En
dat ga ik nu niet één , twee, drie weer zitten verkwanselen. Ik hoef
niet ineens te gaan cashen. Ik ben tevreden met mijn salaris en van
jalousie de métier heb ik al helemaal geen last. Ik vind het niet erg dat
zelfs een Frits Spits twee keer zoveel verdient als ik, of dat Hans Wijers
directeur van AKZO is geworden. Welnee, dat kan mij niet schelen. Ik ben
niet voor mijn naam, noch voor het geld de politiek in gegaan.
VETPOT
Neem collega Hoogervorst die de hele zorg heeft
gereorganiseerd maar de morgen niet wil afwachten hoe het resultaat zijn.
Hij is 50 , zegt ie en als hij nog wat anders wil, moet het nu gebeuren! Hij wil terug naar
de private sector, daar waar hij begonnen is. Ik snap het wel. Hij ziet ook
hoe de zorgkosten de pan uit rijzen, het salaris van een minister is ook
geen vetpot en voordat hij zelf last krijgt van zijn eigen maatregelen ,
maakt hij dat hij weg komt, Bovendien heeft hij zoiets als: “eens even
kijken of ik Nederland kan runnen als een bedrijf”. Eventjes een uitdaging
aangaan. Reorganiseren en dan weer vooruit met de geit. Een pragmatische
benadering van de politiek. En dat is waar Den Haag vol mee zit. Met
pragmatici. Die zien het ministerschap als een baan , of nog erger als een
mooie aantekening op hun cv. Mevrouw Schultz , van hetzelfde laken een pak.
Als talent binnengehaald, maar ze wil nu ook wat anders doen, ook zij wil
het bedrijfsleven in. Nou , van Hoogervorst kun je tenminste nog zeggen dat
hij tenminste iets hervormd heeft, maar wat weten we van Schultz…, ja…dat
