album, het duet met zangeres Austine. Dat liedje heet Fouille-toi. En wat te denken van La Cellulose, het is net alsof Spinvis in het Frans zingt. Wonderlijk.
Een muziektweeling , waarvan de één naar alle waarschijnlijkheid niet weet
van het bestaan van de ander.
Hugo
Chastanet debuteerde in 1997 met twee singles die door de Franse pers als
bedwelmend werden omschreven. Daarna ging hij toeren met zijn band, tot hij
na een , ik neem aan meer dan heftige woordenwisseling, in de gevangenis
terecht kwam. Pas vorig jaar werd hij daaruit ontslagen en dat verklaart
ook waarom hij nu pas met een nieuw album uitkomt. De cd heet La Nuit des Balançoires (de Nacht van de
Wipwappen).
Net
als Spinvis is Hugo Chatanet een eenling. Iemand die onverstoorbaar zijn
eigen gang gaat. Die zich niets aantrekt van wat de mode is of de trend. De
teksten van hem zijn sprookjesachtig, bizar. Hij zegt beïnvloed te zijn
door regisseur David Lynch (Twin Peaks) en dat verklaart de soms morbide
teksten. In Car C’est Une Fille zingt
hij: Claire, ze doodt mensen, dat is
zeer gewelddadig, met naalden omdat het een meisje is. In die ene zin
is de kern van wie Hugo is opgenomen:
een briljant tekstschrijver met een zwart gevoel voor humor.
Dat
hij goed naar de Beach Boys heeft geluisterd, wordt soms hoorbaar, maar
vreemd genoeg moet ik bij Hugo Chastanet steeds aan Spinvis denken.
Het zou mooi zijn als die twee elkaar eens zouden
tegenkomen.
The Dreamer
