uit. En hij die met zijn
jarenlange diplomatieke ervaring toch altijd gold als een toonbeeld van
kalmte leek zijn zelfbeheersing volkomen te verliezen.
GUUS HIDDINK
“
Help me”, smeekte hij. En wat doe je dan als collega. Dan help je. En dan
schieten woorden als regie door je hoofd. Dan denk je: wie zou de MP enkele
lessen kunnen geven , zodat hij in dit soort gevallen beslister op kan
treden. En dan is de link naar de professionele regisseurs van dit land
snel gelegd. Mijn hele ministerie is aan het bellen. En we bellen mensen
van naam. Mensen met een reputatie. We hebben zelfs gebeld met oud-
volleybalcoach Joop Alberda die nu op de televisie mensen begeleidt in hun carrière, we hebben Guus Hiddink
gevraagd of hij niet…..Maar niemand wil. Niemand durft. Hiddink zei
letterlijk:” ik coach liever een groep stierhaaien dan dat ik me hier aan waag”.
Niemand, echt niemand die durft. En straks zal er toch een beslissing
moeten worden genomen. Er is geen tijd te verliezen. De wereld wacht. De
Kamer wacht. Afghanistan wacht.
Het
enige wat ik nog kan overwegen, is om het dan maar weer zelf te doen. Maar
hoe moet ik dat dan aanpakken? Wat voor een wijze les kan ik Jan Peter
bijbrengen ? Hoe geef ik hem de touwtjes in handen? En , niet onbelangrijk,
moet ik dat dan wel doen? Wat betekent dat voor mijn positie?
