Nieuwe album Lage Landen gaat over liefde, dood , berusting

BOUDEWIJN DE GROOT LAAT ONS IN DE SPIEGEL KIJKEN

Een nieuw album van Boudewijn de Groot (62) is nog altijd een belangwekkende gebeurtenis. Dat heeft natuurlijk in de eerste plaats met zijn staat van dienst te maken maar ook met de liedjes waarmee hij ons op zijn vorige cd Eiland in de Verte alleen liet. Die maakten alweer een verlangen los naar meer. En dat meer is nu gekomen in de vorm van het nieuwe album Lage Landen.

Wat Boudewijn de Groot heeft mee te delen over het leven is weer interessant geworden. Toen hij in de jaren zestig begon was hij een woordvoerder van zijn generatie. Van mijn generatie. Van mij. De vlinder in hem stierf zo ongeveer op hetzelfde moment als die in mij. Het testament dat hij had opgesteld werd de blauwdruk voor het mijne. Als ik door het Land van Maas en Waal trok, sloot ik me aan bij zijn circus, en aan het strand rook ik dezelfde patatlucht als hij, werd ik dronken van dezelfde wijn. De gouden sleutel op de borsten van Elly Nieman werd mijn seksuele

revolutie. Dat Boudewijn de Groot daarbij in veel gevallen gebruik maakte van de teksten van Lennaert Nijgh is eigenlijk niet zo van belang. Hij en Lennaert presenteerden zich als een soort twee-eenheid. Ik heb de één nooit helemaal los kunnen zien van de ander. Het beeld dat opdoemt als je naar het vroege werk van De Groot-Nijgh luistert is dat van jonge studentikoze een- lingen met een hoofd vol van poëzie, een hart vol van idealisme, zo hier en daar aangelengd met een scheutje anarchie. Boudewijn de Groot en Lennaert Nijgh waren mannen van hun tijd. Dylan was een voorbeeld voor hun en zij waren weer een voorbeeld voor anderen.

FIETSER

Met het klimmen der jaren legden zij natuurlijk de onschuld af die hun songs uit de jaren zestig mede kenmerkte .Hun liedjes werden meer gewoon. Hoe Sterk Is De Eenzame Fietser (Jimmy) en Als de Rook Om Je Hoofd is Verdwenen zijn voorbeelden daarvan. Ze zeiden nog wel iets over de tijdgeest, maar ze misten toch de betovering van het begin. Daarbij kwam dat de eenzame fietser niet eens meer bedacht was door Lennaert Nijgh. De band tussen Boudewijn de Groot en Lennaert Nijgh werd losser en dat betekende ook dat Boudewijn in zijn liedjes meer op drift raakte. Zijn albums uit de jaren zeventig horen beslist niet tot het beste wat hij heeft gemaakt. Maar ook al stel ik dat vast: een zekere kwaliteit hielden die liedjes natuurlijk altijd. De Groot bleef goed zingen en zijn compo-posities werden nooit vervelend.

Hoe dan ook. Het was of Boudewijn de Groot zelf besefte dat hij niet

meer zo heel veel toe te voegen had aan wat hij al had meegedeeld. Na de

ALLE RECHTEN VOORBEHOUDEN COPYRIGHT 2005 GJ RITMEESTER