felle antisocialistische campagne. De KVP van Romme streefde de PvdA voorbij als eerste partij van Nederland. Zouden deze stemmen zijn verdonkeremaand? Ben ik hier op de zolder van het Torentje gestuit op een groot Haags geheim? Opgewonden sjouwde ik de bussen naar mijn werkkamer. Daar staarde ik naar al die oude, nooit meegetelde, vergeelde stembriefjes. Ik bel mijn collega en vertel wat ik heb aangetroffen. Het is even stil aan de andere kant van de lijn.

KVP

“Collega”, zegt hij, “zeg eens , je bent toch niet van plan hier iets mee te doen, mag ik hopen. Dit mag absoluut niet naar buiten komen. Ik kan uittekenen wat er dan staat te gebeuren. Vragen in de Kamer. Een parlementaire enquête op zijn minst. En weet je wat het ergste is? Dan moeten de verkiezingen van 1959 worden overgedaan. En wat als blijkt dat de VVD te veel heeft gekregen, toen, en de KVP?” . Ik ben even stil . Dat is moeilijk hoor, voor een Minister van Morgen: terugdenken. “ Ik denk” , antwoordde ik, “dat jij dan nu geen Minister van Binnenlandse Zaken zou zijn geweest “. Ik meende een klik te horen aan de andere kant van de lijn.

De stembussen stonden als stomme getuigen rond mijn bureau. Ik besloot de briefjes één voor één te verbranden. De lege stembussen zette ik vervolgens op de kamer van de MP. U vindt mij laf ? Neen hoor. Ik heb de geschiedenis op mijn geheel eigen wijze recht gedaan. Ik voorzag de stembussen van een nieuwe lik verf en ik veranderde één letter in het opschrift Stembus.

De Minister van Morgen

mer over de Max Havelaar. En natuurlijk een hele hoop prullaria. Het jacquet van oud-premier Colijn, dat leek in een diepe slaap te zijn, een pakje kaakjes van Drees, ach zo kan ik nog wel even doorgaan. En in de hoek, achter een paar oude wetboeken stonden de stembussen. Een stuk of 200 in getal. Zwaar onder het stof , met zo’n deksel erop met een gleuf in het midden die je kan afsluiten en pas open kan maken als het deksel er weer afgaat. De officiële dus. Ik baande mij een weg door het stoffige vertrek, ik sloeg zo hier en daar wat spinrag weg, ik drukte wat vliegen dood, ik liet wat kakkerlakken knakken en ik naderde de bussen. “Hoe krijg ik die krengen naar beneden”, dacht ik nog. Ik greep er één en ik verbaasde me erover dat ie zo zwaar was. Ik sloopte het deksel er van af en wat ik toen zag deed de adem stokken in mijn keel. Ik kreeg een stoot adrenaline door mijn lijf die nooit eerder in die hoeveelheid door me heen geraasd was.

ONTDEKKING

Ik deed een onthutsende ontdekking. De bus zat VOL. Tot aan het rand gevuld met stembiljetten. Ik zette hem op zijn kop en binnen de kortste keren sneeuwde het papier op de zolder. Ik begon te tellen , één voor de PvdA , nog een keer PvdA, het waren allemáál stemmen voor de Partij van de Arbeid. Ik onderzocht de andere bussen. Van hetzelfde laken een pak. Ik keek naar het jaar waarin de stemmen waren uitgebracht: 1959. Dat is het jaar waarin de VVD van partij-leider Oud de derde partij van Nederland werd, mede dankzij een

ALLE RECHTEN VOORBEHOUDEN COPYRIGHT 2005 GJ RITMEESTER