Natuurkunde, Scheikunde of zelfs Economie. Er zal, ergens in Noord-Europa, toch geen twijfel bestaan aan de wetenschappelijke houdbaarheid van Gore’s verhaal? In elk geval is de gedachte geopperd dat de leden van het Nobelprijs-comité politieke overwegingen hebben om juist de voormalige Amerikaanse vice-president te belonen.

Die veronderstelling is dan gebaseerd op Gore’s verleden. Gore was ook de presidentskandidaat die in 2000 de verkiezingen gewonnen had en slechts door stembusfraude in de staat Florida door de Republikein Bush uit het Witte Huis is gehouden. Dezelfde Bush die weigert het Verdrag van Kyoto te ondertekenen dat voorziet in een beperking van de uitstoot van broeikassen vanwege de schade voor de Amerikaanse economie. Dezelfde Bush die de VN negeerde toen hij Irak de oorlog verklaarde.

WINSTEN

Natuurlijk zal het comité in Oslo nooit toegeven dat er politieke bijbedoelingen zijn. Toch vragen sommigen zich af: Waarom de Nobelprijs voor de Vrede?

Ongetwijfeld is Bush een ramp voor zijn land, een ramp ook, voor een schonere wereld. Gore roept op tot samenwerking.

Zoveel staat vast. De benzine wordt duurder en de energieleveranciers wrijven zich in de handen. Winsten zullen tot nog grotere hoogten stijgen. Rusland, Iran, Venezuela bestellen vast schatkisten bij. Thomas Friedman van The

.

Maar stel, Gore heeft inderdaad overtuigd. Of dat echt tot inkeer leidt, is de grote vraag. Er zijn net iets te veel optimisten, vast en zeker producten van de Verlichting, die het probleem ontkennen. Die wijzen er ook op dat het nodige is af te dingen op het wetenschappelijk karakter van Gore’s beweringen. Anderen gaan niet zo ver, maar beweren als echte Verlichters: “Maak je niet dik. De mens is een duivelskunstenaar. Ingenieus, bijzonder slim. Voor elk probleem, heeft de geschiedenis geleerd, is er een oplossing. Ook het klimaatprobleem zal de mens weten te pareren”.

HERSENSPINSEL

Het moge allemaal zo zijn, dit soort optimisten vergeet dan wel te vermelden dat het gelijk niets zegt over de manier waarop oplossingen bereikt worden. En dat is dan weer een probleem op zich. Immers, er is niets moeilijker dan dat, al is het maar omdat de hele wereld erbij betrokken is.

“We moeten samenwerken”, stelt Gore. Misschien zou een wereldregering helpen, maar zolang we niet van buiten af aangevallen worden, lijkt dat een utopie, een hersenspinsel. Dus moet het met praten, passen en meten. Zijn oplossingen nooit meer dan ongemakkelijke compromissen. En als het echt moeilijk wordt, valt niets uit te sluiten.

Er is meer dat sommigen wat sceptisch maakt. Al Gore en het VN-klimaatpanel hebben de Nobelprijs voor de Vrede gekregen. Niet die van

ALLE RECHTEN VOORBEHOUDEN COPYRIGHT 2005 GJ RITMEESTER