NEDERLAND KAN IN

2006 NIET WINNEN!

Heitinga, De Jong, Maduro, Babel, De Cler, Babel, Sneijder, Van der Vaart. Zeven voetballers, goede voetballers. Allemaal komen zij uit de Ajaxschool. Dus staan de godenzonen in de selectie van het Nederlands elftal. God zelf heeft hen daarin gezet.

Het wereldkampioenschap in Duitsland nadert. Nederland wereldkampioen! Eens waren we het bijna. In 1974, toen Duitsland nog verdeeld was, had Nederland een superelftal, onder het aanvoerderschap van wereldvoetballer Johan Cruyff. Driemaal had hij zijn oude club Ajax naar de Europacup gevoerd. We zullen het nooit weten, maar alle vrienden en vele vijanden beweren het: Uiteindelijk heeft Nederland zichzelf verslagen. Het was de arrogantie die haar deed struikelen.

Dat moge zo zijn, het waren beslist niet alleen de spelers die daaraan debet waren. Vermoedelijk wisten die diep in hun hart wel dat je voetballers als Beckenbauer, Vogts en Müller niet moest onderschatten. Het was ook de sfeer erom heen, de totale euforie, de commerciële bombarie, ja het opgeklopte Oranjegevoel. Wij Hollanders die zichzelf het allerbeste vonden van wat er was. Wijzelf waren in hoge mate medeverantwoordelijk voor de nederlaag

der nederlagen. Inmiddels zijn de nodige jaren verstreken. Johan

Cruyff is allang geleden gepromoveerd tot Neerlands wijze man. Hoeveel wereldkampioenschappen zijn er intussen al niet geweest? Voetballers zijn gekomen en gegaan. We hebben een aantal mooie kampioenschappen gespeeld, we hebben ook wel eens gefaald, soms was het maar zozo. Eenmaal waren wij Europees kampioen. Inmiddels is PSV al jaren de beste club van Nederland. AZ timmert aan de weg, terwijl Ajax meent als enige aanspraak te hebben op de landstitel. ’t Kan verkeren. Niets aan de hand. Misschien gaat het volgend jaar beter. We hebben Robben, we hebben Kuijt, Cocu, Van Nistelrooij. Misschien geeft minister Verdonk topspeler Kalou alsnog het Nederlanderschap. Hoe het zij, wij staan klaar om ons opnieuw in het Oranjegevoel te storten. Zullen we het dit keer halen?

TALLOZEN

We leven mee. Immers, het voetbalspel is niet voor niets de populairste sport. Het heeft zijn mooie kanten. Het is sport, en sport is goed voor de mens, houdt miljoenen actief, is in principe gezond en ook nog eens een leuk spel om naar te kijken. Wie zich van het vorig voetbalseizoen, de wedstrijden PSV-Milan en AZ-Porto herinnert, weet ook weer wat lachen en huilen is. Tallozen beleven elke week plezier aan het spel. Zelfs is voetbal, althans in de hoogste regionen, een voorbeeld van integratie. We juichen even hard voor de Ghanees, de Surinamer als de Nederlander. Dat wil zeggen, voor zolang hij tot onze club behoort. Talloze gewone mensen, brave en iets minder brave burgers willen alleen maar genieten, laten zich door niets en niemand weerhouden van voetbal te blijven houden. Maar helaas, het voetbal staat ook symbool voor de verwording van de maatschappij. Het grote geld heeft toegeslagen op een manier die elke verbeelding tart. Misschien dat Karl Marx zich nu omdraait in zijn graf: “Zie je wel, ik heb het altijd gezegd”. Er kunnen nog zoveel donkere voetballers zijn, op de tribunes tiert het racisme welig. Voetballers zijn louter handelswaar. En op hun beurt

ALLE RECHTEN VOORBEHOUDEN © 2005 GJ RITMEESTER