Archief van de wekelijkse Mening van de Week 2007-2011

Houding politie stelt niet gerust

27 december 2011
Is er een verhaal dat de gevoelssnaar beter raakt dan Charles Dickens’ Christmas Carol? Misschien! Ook Multatuli geeft prachtig weer hoe de mens zich jegens de medemens misdragen kan. Bedenk in elk geval dat de laag opgeleide, frikandellen vretende, bier zuipende dikbuiken nog niet in beeld zijn. Het gaat over de gegoede klasse. Mannen in dure kleren, vaak van goede komaf.

Charles Dickens. Eduard Douwes Dekker, alias Multatuli. Dat is lang geleden. Hoe leesbaar de verhalen nog altijd zijn. Hoeveel wijze lessen ze ook geven, ze bieden weinig hoop. Ze zijn mooi. We plengen tranen. Er zijn korte termijneffecten. De wereld is er nauwelijks beter door geworden.

De koningin sprak er ook al over. Ze had het over duurzaamheid, hebzucht, ongelijkheid, oneerlijkheid. Heel veel was ze bezig met de aarde waarvoor u en ik verantwoordelijk zijn. “Begin bij jezelf”, was de kern van haar Kerstboodschap.

De Nederlandse burger, dus. Nederland staat op de drempel van 2012. Heel vervelend is het allemaal. Sta er maar aan, de lui die niet eens altijd dronken zijn. Ze urineren tegen voordeuren. Rijden met de fiets op de stoep. Kleven bumper. Rukken spiegels van auto’s, drukken op bellen. Schelden. Breken in. Graaien. Rijden 160 op de snelweg.

Blij dus dat er politie is. Het kan niet anders, de agenten staan onder grote druk. Misschien had het korps in de voorbije jaren iets te veel begrip, was zij te veel burger. Het heeft er veel weg van dat die houding veranderd is. Alsof de politie de instructie heeft, niet langer over zich heen te laten lopen. De vraag is, hoe vèr ga je?

In elk geval zijn er net iets te veel incidenten rond het optreden van de politie die de wenkbrauwen doen fronsen. Kan er zo vijf opnoemen.

In Amsterdam stuit een agent op een feestvierend en baldadig voetbalelftal. Er is drank in het spel. Een enkeling heeft drugs gebruikt. Een camera neemt alles op. De agent stompt en schiet een voetballer dood. Verwondt twee anderen.

Na 7 maanden is het onderzoek in volle gang. Het verontrustende is dat de voetballers zonder camera tot langdurige gevangenisstraffen zouden zijn veroordeeld. Dat voor de politie alleen het woord van de agent telt.

Twee benzinedieven negeren het stopteken van de politie. Het is genoeg om op de A2 een file te forceren. Waarop de dieven frontaal op een auto botsen, met als gevolg: de bestuurder van die auto vindt de dood.

In Gouda storten vier, vijf agenten zich bij de intocht van Sinterklaas op twee anti-Zwarte Pietdemonstranten. Er vallen rake klappen. De demonstranten worden geboeid weggevoerd. En dat gebeurt dan in een land waar de vrijheid van meningsuiting zwaar telt.

De moord van een politie-agent in opleiding op zijn ex-vriendin in Almelo is hopelijk een incident, hoewel die van Sander V. op zijn 10-jarige buurmeisje Milly Boelen nog vers in het geheugen ligt. Geruststellend is het in elk geval niet als dit soort labiele figuren door de politieselectie komen.

Op Kerstavond houden agenten in Utrecht een man aan, verdacht van een inbraak. Wordt in de cel gegooid. Niet alleen heeft de man een dwarslaesie. Hij is geen verdachte meer. De precieze toedracht wordt uitgezocht. Misschien is er sprake van verzet. Niettemin geeft het optreden van de agenten op voorhand te denken.

Terug naar Dickens, Multatuli en de koningin. Hun boodschappen mogen stichtelijk zijn. Een perfecte maatschappij is een utopie. Normen en waarden zijn in het geding. De politie heeft recht op respect. Maar respect is iets anders dan gezag baseren op angst.

Misschien is het goed eraan te herinneren dat de overgrote meerderheid keurig burger is. Als die burger de politie niet langer vertrouwt, heeft de maatschappij met het ingaan van weer een nieuw jaar een enorm probleem.

Geplaatst: 26-12-2011

Mark Rutte, de grote misleider

19 december 2011
Op bezoek bij de Kunduzmissie liet hij optekenen dat Nederland als één man achter de politiemissie staat. Reden om voor uitbreiding te pleiten. Dat de bezuinigingen extra hard aankomen bij de meest kwetsbare groepen in Amsterdam, komt volgens hem door het beleid van de gemeente Amsterdam. Ja, de benoemingsprocedure voor het vicevoorzitterschap van de Raad van State was open en transparant. Hij wist niet dat minister Donner wilde.

Hij straalt opgewektheid uit. De premier van Nederland, Mark Rutte, ís optimisme. Dus heeft het opinieblad Elsevier hem tot Man van het Jaar gekozen en waardeert de parlementaire pers de evenwichtskunstenaar die onder alle omstandigheden vrolijk blijft op tot politicus van het jaar 2011. Een keuze die Maurice de Hond in Peil.nl nog eens bevestigt.

Het zal. Zeven jaar geleden was Pim Fortuyn nog de Grootste Nederlander. Schaatser Bob de Jong veroverde twee wereldtitels. Turner Epke Zonderland viel van het rek, maar werd wel sportman van het jaar.

In dit licht bezien, is het volstrekt logisch dat schaatster Irene Wüst met drie wereldtitels op haar naam eindigde achter de zwemster Ranomi Kromowidjojo die éénmaal zegevierde als lid van de estafetteploeg.

Drie leugens in een week. Voor een normaal iemand lijkt het voldoende om te boek te staan als een notoir leugenaar. Laten we het erop houden dat de premier van Nederland het misleiden tot een kunst verheven heeft. Verkeerde voorstellingen van zaken geven, hoort bij hem. Hij doet het niet één keer, niet twee keer, hij doet het aan de lopende band.

In 2010 won Rutte als leider van de VVD de verkiezingen. En boekte met het CDA en PVV voor 18 miljard aan bezuinigingen in.
“Als mensen geen werk hebben, is dat aan henzelf te wijten”. “De gedoogconstructie geeft in het buitenland geen probleem”. “Nederland draagt geen bevoegdheden over aan Brussel”.

Rutte doet het als spreekbuis van de liberalen best slim. In de Tweede Kamer ontkende hij onlangs glashard het bestaan van armoede in Nederland, dáár, waar het Centraal Bureau voor de Statistiek toch een armoedegrens hanteert waar om en nabij de 1 miljoen huishoudens onder vallen. De premier en zijn partijgenoten komen dan al gauw met vergelijkingen richting Afrika aan.

Het zijn niet de minste economen die de nabije toekomst somber inzien, vóór Europa en dus ook voor Nederland. Begrotingsdiscipline is het toverwoord.

“Ga zo door”, waarschuwt Paul Krugman al langer dan een jaar in The New York Times, “ga zo door en Europa stort zich in een crisis, veel erger nog dan die van 1930”.

Die premier Rutte toch. In de peilingen staan de gedoogpartijen op 71 zetels. Coalitiepartner CDA staat op 13/14 zetels. De VVD is redelijk constant. De PVV van Geert Wilders gijzelt het land.

Steeds weer slaagt de premier erin een meerderheid achter zich te krijgen. Is het niet met de PVV, de SGP, dan toch met de PvdA, D66 en GroenLinks.

Rutte, politicus van het jaar 2011. Het ergste van de schuldencrisis moet nog komen. Van de beloofde sociaaleconomische hervormingen is geen sprake. Met name de meest kwetsbare groepen zullen de bezuinigingen aan den lijve ondervinden. De rechtsstaat is in het het geding. Het vertrouwen in de politiek is zoek. Mensen zijn bang. Voelen zich bedonderd.

Kortom, de premier van Nederland heeft zijn verkiezing ruimschoots verdiend.

Geplaatst: 20-12-2011

OP WEG NAAR EEN HOGER NIVEAU

13 december 2011
“Op 21 december 2012 breekt een nieuwe cyclus aan die 26.000 jaar zal duren”, aldus de Mayakalender. Dan bereiken de aardbewoners een hoger niveau en stappen een periode in van nieuw evenwicht en harmonie. Maar voordat de wereld zover is, kunnen er heel vervelende dingen gebeuren. Experts gaan prat op de haarscherpe voorspellingen van de Maya’s. Dus laten we ons voorbereiden. Aanknopingspunten zijn er genoeg.

Wij hebben hen aangemoedigd, toegejuicht, wat helikopters gestuurd, en zelfs een prachtige naam verzonnen: De Arabische Lente, voor vrijheid en democratie.

Intussen zijn enkele dictators verdreven, gevangengezet, gedood. Islamisten winnen verkiezingen. In Syriё gaat het regime tot het uiterste, in Iran zelfs een stapje verder. Een veiliger plek is het Midden-Oosten in elk geval niet geworden.

Waarnemers rapporteerden verkiezingsfraude op grote schaal in Rusland. Meer dan 50.000 Russen demonstreerden zaterdag in de ijzige koude van Moskou tegen het corrupte bewind van president Medvedev en zijn gedoodverfde opvolger Poetin.

Dus riep het bewind 50.000 soldaten op om erop toe te zien dat de demonstratie ordelijk verliep. Voor iedere demonstrant, één soldaat.

Dat betekent één ding: De Russische machthebbers hebben er nul komma nul vertrouwen in.

Drieёntwintig Nederlandse soldaten hebben het leven gelaten in Afghanistan. Maar dat het land veiliger is geworden? Nou nee. En nu komen de Taliban ook weer terug.

De Amerikaanse Republikeinen hebben in de 68-jarige Newt Gingrich een favoriet gevonden om volgend jaar de strijd aan te gaan tegen president Barack Obama.

Ter herinnering, Gingrich is de verpersoonlijking van de strijd op leven en dood met de Democraten. Hij was als man van het Contract with America, de grote tegenstander van de Clintons in het laatste decennium van de vorige eeuw.

Gingrich is de ware conservatief. Pleegde als voorzitter van het Huis van Afgevaardigden belastingfaude. Stel dat zo’n man president van de VS wordt: Je houdt je hart vast.

Denk je alles gehad te hebben, stort Europa zich in een crisis. Schulden hebben zich opgestapeld. Griekenland en Italiё zijn onder curatele gesteld. Begrotingsdiscipline is het toverwoord. Meer macht voor de Europese Unie. Het Verenigd Koninkrijk doet niet mee.

Linksom of rechtsom, de burgers moeten de portemonnee trekken. Het is dan altijd fijn onze leiders bezorgd om ons te zien zijn. “Ik ben heel tevreden”, vertelt de premier na het zoveelste beraad in Brussel. “Geen taboes”, verklaarde de vicepremier.

De ene na de andere oud-bewindsman van VVD/CDA-huize ziet als bij toverslag het licht, wat betreft de hypotheekrenteaftrek. Minister van financiën De Jager vertaalde het zo: “Ik denk eerder aan de beperking van de WW en de versoepeling van het ontslagrecht”.

Europa wenkt, Europa duwt, dwingt. Wat er ook gebeurt, het kabinet Rutte/Verhagen is de doodsteek voor wie de democratie een goed hart toedraagt.

Een meerderheid is in geen velden of wegen te bekennen. Dat het kabinet nog bestaat, is louter vanwege de angst. Het CDA is bang voor verkiezingen, maar de PvdA is dat niet minder.

De VVD is bang voor Geert Wilders en de PVV.
En die floreren dan weer omdat zoveel burgers bang zijn voor hun medeburgers, voor Europa en voor een heleboel andere dingen.

Kortom, als we dit allemaal overwinnen, bereiken we beslist het door de Maya’s beloofde hogere niveau.

Geplaatst: 12-12-2011

HELMUT SCHMIDT IS HET MET ME EENS

5 december 2011
Er zijn van die momenten. Niets mooiers dan je kinderen. Een prachtig gedicht schreef mijn jongste zoon. Vloeiende zinnen las ik. De oudste had mijn vrouw getrokken. Na elk geslaagd rijm kwam er een juichkreet en gooide hij zijn handen omhoog à la Klaas Jan Huntelaar die doel getroffen heeft.

Voor de rest van de wereld is het van ondergeschikt belang, misschien. Ik kan het niet laten diezelfde wereld er deelgenoot van te maken. Zo genoot ik ervan.

Vijf december, 2011. Sinterklaas. Een dure grap. Te veel euro’s uitgegeven. Geweldige avond gehad. En dat middenin een periode die zonder overdrijving onheilspellend genoemd mag worden.

Ik ben niet gek, geloof ik. Misschien overdrijf ik. Maar ik lees kranten, luister radio, kijk tv, ben actief op het internet. Het zijn niet de minsten die hun bange voorgevoelens de volle ruimte geven. De ondergang dreigt. Het is vijf over twaalf.

Over de euro gesproken. De Duitse oud-bondskanselier Helmut Schmidt is het helemaal met me eens: “Er is geen eurocrisis”.

Wel is er iets mis met het EU-systeem. De democratie zit wat in de weg. Nu willen Duitsland en Frankrijk weer een nieuw verdrag. Strenge regels, strenge straffen moeten er voor de begrotingsovertreders komen. Nederland denkt dat het probleem opgelost kan worden door de democratie weg te moffelen met een onafhankelijk Europees commissariaat van financiën.
Dat de vakbond, FNV, intens verweven met de verzorgingsmaatschappij, zichzelf heeft opgeheven, is eveneens een teken aan de wand.
Er moet een nieuwe vakbeweging komen. Het lijkt een goed idee. Somber stemt het perspectief dat de plannen niet zijn uitgedacht.
Intussen mag een ondemocratische partij het land al anderhalf jaar in gijzeling nemen. Cynisch zijn onze politici geworden. Nog niet zo cynisch misschien als de Russische en Iraanse collega’s die uit machtswellust verkiezingen vervalsen en het volk onderdrukken, maar toch…… Wat telt, is het ík.
De politieke situatie in het Midden-Oosten baart de grootste zorgen. Luister naar de voormalige ministers voor de onderzoekscommissie De Wit: “Niets fouts gedaan”. De bankdirecteuren: “Niets fouts gedaan”. Kortom, optimistisch word je er niet van.

Dan lees ik in de Volkskrant over de wanhoop van een vader met een geestelijk gehandicapt kind. De vader heeft gestudeerd op Nyenrode, dus onverdacht. Het gaat over managers die groot denken. De directeur die een flinke bonus heeft gekregen, en een tot voor kort gezonde instelling die op de rand van het faillissement staat.

Kredietbeoordelaar Standard & Poor’s (S&P) dreigt Nederland de AAA-status te ontnemen.

Ik troost me met de gedachte dat het allemaal kan meevallen. En als u het vergeten was, ik heb toch echt een geweldige avond gehad.

Geplaatst: 5-12-2011

JOHAN CRUYFF = PIM FORTUYN

27 november 2011
Het is een ramp als Johan Cruyff de machtsstrijd verliest in het beursgenoteerde bedrijf dat Ajax heet. Een ramp, niet zozeer voor de beste voetballer die Nederland ooit gehad heeft. Misschien is het voor hem wel beter als hij zich in de Catalaanse luwte kan terugtrekken.

Het is een ramp voor de club, een ramp voor het voetbal. Het is, veel erger nog, een ramp voor het land.

Laten we hem niet idealiseren. Ergens moet je kiezen. En dan staat Johan Cruyff voor de voetballende mens, voor het individu, voor talent, vakmanschap, betrokkenheid, voor het plezier. Vergeet ook de beloning niet.

In elk geval hoef je geen bestuurskunde gestudeerd te hebben om te weten dat dàt de betere ingrediënten voor een gezonde bedrijfsvoering zijn.

“Het is maar voetbal”, verzuchten steeds meer mensen. Het nieuws acht de perikelen in Amsterdam bij herhaling van meer waarde dan de euro. Pauw en Witteman nodigden Cruyff als enige gast aan tafel, een eer die normaliter de premier ten deel valt.

De oorlog in de Ajaxgelederen is belangrijk dus, en wel hierom. We zien hoe de macht opereert zoals de macht altijd opereert als hij zich bedreigd weet.

Dan haalt hij alles uit de kast, speelt vies, vuil, vunzig spel. Zo gaat het bij voetbal. Zo gaat het overal. We zien hoe het individu vermalen wordt.

Zelfs een icoon, de volksjongen, nooit vergeten held van het verleden, Johan Cruyff, kon nooit zover komen als er niet something very rotten is in het diepste wezen van de Ajax-organisatie.

Dat is de les. Daar zal de club iets mee moeten doen, want anders kan het ondenkbare denkbaar worden. De titel van het boek is al bekend: De ondergang van een Godenclub.

Vergelijk Ajax, 2011 ook eens met de bv Nederland, 2001. Pim Fortuyn met Johan Cruyff.

Tien jaar geleden dacht de gevestigde orde de professor wel aan te kunnen. De professor bleek taaier dan gedacht. Gevaarlijk zelfs. Waarop de gevestigde orde van leer trok zoals het nog nooit van leer had getrokken.

Net zo min als Johan was Fortuyn een heilige. Diens ideeёn vormden evenmin een consistent geheel. Het was het fenomeen Fortuyn dat Nederland op zijn grondvesten deed schudden doordat het in 2001/2002 haarscherp de zwakte aantoonde van het politieke bestel.

Pim Fortuyn is doodgeschoten in 2002. Het CDA is verscheurd, verschrompeld. De PvdA probeert te overleven. Inmiddels is het land in crisis.

In plaats van Pim zijn dáár Geert Wilders en de PVV. Nog steeds gelooft de politieke elite het met knip-en plakwerk te redden.

Geplaatst: 28-11-2011

DE GROOTSTE VAN ALLEMAAL

21 november 2011
Waarom neemt één grijzende held uit het verleden het op tegen de macht? Niet iemand die Mao heeft bewonderd. Zelfs is het onzeker of hij Harry Mulisch’ Op weg naar de Hemel heeft gelezen. Zijn partner is de Telegraaf, niet direct de krant die de revolutie predikt. Hij heeft genoeg verdiend. Één verklaring overwint, een kwestie van karakter.

Zo was het in 1970 toen hij het opnam tegen de voorzitter. Zo is het in 2011. De voetballer die Johan Cruyff altijd is gebleven contra de mannen in het pak.

Wie niet kijkt verbijsterd toe? Het is je reinste straatgevecht. Geweldig toch!

Prof. dr. Steven ten Have, mediabaas Paul Römer, mr. dr. Marjan Olfers en ex-voetballer Edgar Davids hebben elkaar gevonden. Staan tegenover de ster, de pingelaar, die als geen ander het straatvoetbal beheerst, de man die hun steeds te snel af is, ongrijpbaar. Eindelijk hebben ze hem in de hoek gedreven.

Maar hij wil nog niet opgeven. Hij wacht, voet op de bal. De spanning is te snijden. Vier tegen één. Een makkie. Die kan hij aan. Maar wat doen de omstanders, de kijkers, zijn vrienden, collega’s?

Er zijn duidelijke kampen. De meesten wachten af om, zoals het altijd gaat, zich aan te sluiten bij de winnaar.

De voetballer contra het bestuur. Het individu contra de macht. Johan is al onsterfelijk. Maar als hij wint, is hij het helemaal. Hij weet, voetballers willen het spelletje spelen, winnen. Geld. Veel geld verdienen. Dat begint van jongs af aan.

Eigenlijk is het een geweldig idee. Een prima gedachte om het voetbal aan de voetballers te geven. In Beieren hebben ze er goede ervaringen mee. FC Bayern München leeft, met voetballers aan het roer.

Het is bonje. Oorlog in Amsterdam. Nu wordt Johan Cruyff weer beschuldigd van racisme. Cruyff ontkent. Maar waarom zit Edgar Davids eigenlijk in de Raad van Commissarissen?

“Het is vier tegen één”, vertelt de voorzitter steeds weer. Vier tegen één. Het is een onzinargument. Want in welk beursgenoteerd bedrijf durft de CEO, na rijp beraad natuurlijk, tegen het voorstel van de specialist in te gaan? Vermoedelijk zal dat bedrijf geen lang leven beschoren zijn.

Zeker. Zeker. Er zijn belangrijkere zaken aan de orde. De teloorgang van het CDA is een voorbeeld. Europa een tweede. Het kabinet loopt op zijn laatste benen. Het bloeit vloeit over het Tahrirplein. Belgiё! Mijn hemel Belgiё. Hoe lang besta je nog?

Nog niet zo lang geleden verweten buitenlandse diplomaten Nederland dat het te veel met zichzelf bezig is. Hoe verkeerd hebben zij het land niet ingeschat?

Voetbal is een wereldgebeuren. Daarvan zijn prof. dr. Ten Have, mr.dr. Olfers, P. Römer en Edgar Davids zich terdege bewust. Zij mogen de gehate macht symboliseren.

Diep in hun hart zijn ook zij het jongetje en meisje gebleven. Dromend van het kampioenschap, zien zij zichzelf al op het bordes, toegejuicht door de massa’s, staande naast de grootste van allemaal, de geweldenaar, koning LOUIS VAN GAAL.

Geplaatst: 21-11-2011

NU ZIJN HET ÉÉNRICHTINGSWEGEN

13 november 2011
Om een of andere reden had ik het gered uit de boekenkast van mijn ouders: Anton Philips. Een hagiografie, geschreven door prof. dr. P. J. Bouman in 1956. Ik blader het vergeelde boek wat door. Het staat er allemaal in: Grondlegger van Philips, gevestigd te Eindhoven. Groot ondernemer. Sociaal bewogen, en ook nog eens een liefhebbende echtgenoot van één vrouw en vader. Kom daar in 2011 eens om.

Ik leg het boek snel weer weg. Ik weet zo wel dat in de harten van veel oudere (ex)-Eindhovenaren de stad en de NV Philips Gloeilampenfabriek van de broers Anton en Gerard een twee-eenheid waren. Dat het een gelukkig huwelijk was, dat begon op de Emmasingel in 1891.

Prachtige herenhuizen stonden trouwens iets verderop aan de Keizersgracht en de Vestdijk. Een gracht ervoor, met bruggetjes naar de statige voordeuren. Prachtig. Nu zijn het éénrichtingswegen. Voor de doorstroming. Doodzonde dus.

Anton is de man die in eerste instantie verantwoordelijk is voor de zo vruchtbare symbiose. Zijn zoon Frits gaf er na de Tweede Wereldoorlog een gouden randje aan.

Nog in 1970 werkten zo’n 40.000 Eindhovenaren bij de NV. Voor alles was gezorgd: De school. De dokter. Apotheek. Een huis. De kruidenier. Een studiebeurs. Pensioen. De werknemers hadden een baan voor het leven. Tenminste…, dat dachten ze.

De NV Philips Gloeilampenfabriek raakte verzadigd in een veranderende wereld. Het huwelijk voelde als een knellende band. De prestaties stokten. Er kwamen nieuwe Raden van Bestuur. “Een onderneming is geen sociale instelling. Wij zijn voor de winst”, brak het bedrijf met het verleden.

Waarop de Philipstop na een verblijf van meer dan 100 jaar naar Amsterdam vluchtte. Philips werd de Koninklijke Philips Electronics NV.

Het is de vraag of de scheiding het concern goed heeft gedaan. De wereld rolt verder. Hoogwaardige technologie is, waar Eindhoven sterk in is.

De stad ligt er geweldig bij, vlakbij Duitsland. Brussel bevindt zich op een uurtje rijden. Airport Eindhoven is de grootste regionale luchthaven van Nederland.

Zelfs hebben de inwoners hun burgemeester gekozen. Nou ja, het was een keus uit twee van dezelfde partij. Het zegt iets over de manier waarop dit land de democratie laat verslonzen.

Eindhoven bruist en leeft. Met topclub PSV. Met een topzwemaccommodatie. De stad heeft een universiteit. Heeft de Design Academy en een levensgevaarlijke ringweg. ASML is wereldleider voor chipsmachines. Brainport Eindhoven is de enige Nederlandse regio die de doelstelling van het Verdrag van Lissabon haalt, wat betreft onderzoek en ontwikkeling.

Intussen saneert Philips, bezuinigt, saneert, stoot af, maakt dingen. De NV doet dat al meer dan dertig jaar zo. Op de Emmasingel staat nog steeds het begin.

Wellicht denkt de CEO, zoals dat tegenwoordig zo mooi heet, stiekem dat het wel wat heeft: Een iets lagere bonus misschien, een kasteel ter beschikking.

Maar hij weet: Er is geen terug. We willen niet terug. We moeten verder. Hoe het ook zij, een stabiel politiek klimaat is van levensbelang voor het bedrijf. Evenals een sterke euro.

Geplaatst: 13-11-2011

MAAR DAN GEBEURT ER OOK WAT

7 november 2011
Crisistijd in Europa, in Nederland. Het mooie van een beetje crisis is dat het op een gegeven moment niet slechter kan. Er komen nieuwe kansen. De mooiweerleiders worden vervangen. Staatsmanschap zal zich bewijzen. Het kaf scheidt zich van het koren. Het gaat om echte keuzes. De mens, omdat hij nu eenmaal mens is, kiest voor het goede.

Het is een open deur misschien. Voordat het absolute nulpunt bereikt is, zijn er wel de nodige slachtoffers gevallen, en lang niet altijd de schuldige.

Zo gaat dat nu eenmaal in de echte wereld. We moeten eerst heel hard met onze hoofden tegen heel wat eikenhouten deuren opknallen voordat we tot bezinning komen.

Maar dan gebeurt er ook wat. Het is geen toeval dat in dit land de politieke partijen vorig jaar niet in staat bleken een meerderheidskabinet te formeren.

De totale wanorde in het CDA heeft een voorgeschiedenis. Er is een reden dat de populist Geert Wilders korte metten maakt met het politieke establishment.

Totale chaos heerst in Griekenland. De schulden dreigen de Europese Unie en de euro mee te sleuren. Ook dat heeft een voorspel want er is niets te veel mee gezegd, de euro te zien als een product van onverantwoordelijke zorgeloosheid. Van misplaatst optimisme. Van twee chronische ziektes waaraan de euro-adepten leden die ook nog eens horende doof en ziende blind bleken.

Het democratisch tekort van de Europese Unie is een gegeven. De bestuurders vinden het prima zo. Nu zijn het de Grieken, dadelijk de Italianen die de cohesie tarten.

Crisis dus, bij uitstek de gelegenheid om zaken te doen. De discussie komt al op gang. De Occupy-beweging valt het grote geld aan.

Politieke vragen dringen zich op: Wat willen we nou eigenlijk, een Verenigde Staten van Europa of toch iets met soevereine staten? Is een unie van 27 staten niet te groot?

Solidariteit is een mooi ding. Of de rijke eurostaten zich in een crisis moeten storten om de arme staten op de been te houden is een tweede.

Me dunkt, de Grieken zijn beter af met een Nederland dat bloeit en groeit.

Tot zover Europa. In Nederland is het niet anders. De oude middenpartijen CDA en PvdA kunnen hervormen wat zij willen. Het onderliggende probleem is dat veel burgers zich niet vertegenwoordigd voelen.

In elk geval weten ze niet op welke partij ze moeten stemmen. Ze doen maar wat, beslissen op het laatste moment, gebruiken de stemwijzer. Kiezen vervolgens voor PVV en de SP. Die staan tenminste ergens voor.

Nog is Nederland niet zover. Uiteindelijk breekt het licht door. Staan de juiste mensen op. Beseffen partijen dat zij moeten zoeken naar nieuwe verbanden. Dat de kiezer meer betrokken moet worden.

We hebben een partij ervoor. D66 is opgericht om de Nederlandse politiek te democratiseren. De kiezer kan méér dan één keer in de vier jaar zijn stem uitbrengen, was eens de leidende gedachte.

Geplaatst: 7-11-2011

DE STRATEGIE VAN MAXIME WERKT!

31 oktober 2011
Misschien is dat het kardinale punt, het verschil dat het land zo moeilijk regeerbaar maakt. Tegenover elkaar staan zij, van het kortzichtige mensensoort, die niet verder kijken dan hun neus lang is. Het verstand negeren, zich laten leiden door het geweten.

En zij, van het zichzelf opofferende mensensoort. Die verantwoordelijkheid durven nemen, die verder kijken, denken in strategieёn. Snappen dat je eerst de schaal moet breken voordat je het ei kunt eten.

Dát, zoals Jean Jacques Rousseau al had uitgedacht, het individu moet wijken voor het algemeen belang.

Elke keer weer, werpen de kortzichtigen blokkades op, houden de vooruitgang tegen, hinderen de anderen. Maar wat een geluk, Nederland heeft opofferingsgezinden te over. Twee voorbeelden.

Ondervraagd door Eva Jinek is er maar één conclusie mogelijk: Staatssecretaris van veiligheid en justitie, mr. Fred Teeven (VVD), is overduidelijk van het opofferingsgezinde, lange termijn strategisch denkende type.

De bewindsman heeft één grote taak, namelijk Nederland veiliger maken. Benzinedieven moet je vangen. Dus moet de filefuik kunnen. Het is heel erg dat een onschuldige automobilist het leven laat. Het gaat hem om het algemeen belang.

Helder is de staatssecretaris ook over het 18-jarige Angolese geval, Mauro Manuel. “Een illegaal. Hij wist dat van meet af aan. Moet terug. Geen twijfel”. Naast hem knikt oud-partijgenote, oud-minister, oud-politicus, mevrouw Verdonk instemmend.

De VVD, het CDA, gedoogd door de PVV van Geert Wilders. Staatssecretaris Teeven voelt zich als een vis in het water. Kiezen voor een duidelijke, heldere lijn. Lange termijnvisie. Jammer voor de kansloze. Maar het is niet anders.

Ook vicepremier Maxime Verhagen is van het opofferingsgezinde soort. Bovendien bewees de leider van het CDA zich vorig jaar nog als een groot strategisch denker toen hij koos voor regeringsverantwoordelijkheid en zijn partij dwong tot aanvaarding van het gedoogakkoord.

Met als bijkomend effect dat het dé manier was om Limburg terug te winnen na de vreselijke verkiezingsnederlaag van 9 juni 2010. En dat in alle rust.

Arme Maxime. Het land herinnert zich zijn tranen. Schrijnend is het leed dat de kortzichtigen hem nu al een jaar aandoen.

Het weerhield hem niet. Daar stond hij, ongelofelijk opofferingsgezind en strategisch te wezen, in Utrecht voor 1400 partijgenoten. Met 85 procent vóór, namen die een resolutie aan met daarin de zin: ‘Het uitzetten van deze jonge mensen (lees: alleenstaande minderjarige vreemdelingen) met of zonder diploma is ongewenst en strookt niet met de CDA-uitgangspunten.’

Partijgenoot Gerd Leers, minister van asiel en integratie, wees erop dat je de resolutie aldus moet lezen: “Zij is een steun voor mijn beleid”.

Maxime Verhagen was het helemaal eens. Rechtop, fier, zelfbewust verordonneerde hij een zaal vol met twijfelaars, kortzichtigen, die niet verder kijken dan hun neus lang is, eensgezind te wezen.

Drie procent van de CDA’ers ziet Maxime als leider, toonde het NRC Handelsblad aan. Maurice de Hond geeft de christendemocraten nog maar elf Tweede Kamerzetels.

Het spreekt voor zich dat de Tovenaar van het Binnenhof zich hierdoor niet laat afleiden. “Dagkoersen”, weet hij. En: “Geloof me, de strategie werkt”!

Geplaatst: 30-10-2011

IRAN, SLEUTEL ARABISCHE LENTE

24 oktober 2011
Soms rijst de vraag waarom het vak geschiedenis überhaupt nog wordt gegeven. Want hoeveel veiliger, rijker, aangenamer zou de wereld niet zijn als de mensheid het vak serieus zou nemen. De lessen trekt die getrokken kunnen worden.

Bijna een jaar duurt de Arabische Lente. Lente? Alleen de naam al getuigt van weinig historisch besef, moet ontleend zijn aan de periode Dubcek, 1968, Praag.

De Praagse Lente duurde ongeveer 8 maanden. Op 20 augustus maakten tanks van het Warschau Pact een eind aan vrijheid en democratie.

De Tsjechen moesten nog 22 jaar geduld uitoefenen. Kortom, de Praagse Lente staat voor mislukking. Een opstand was in de knop een vroege dood gestorven.

Hoe het zij, het afgelopen jaar zijn drie dictators verdreven. Ex-president Ben Ali van Tunesiё heeft onderdak gekregen in Saoedi Arabiё. Moebarak zit gevangen in Egypte. Van de Libische Gids van de Revolutie is weinig over.

Het is het lot van zoveel dictators. Als een enkeling het vermag in zijn bed te sterven, is het wel zijn zoon die een gruwelijk einde wacht.

Dictators: Eenmaal aan de macht, wanen zij zich al gauw een door hun God gestuurd wezen. Zij hadden beter moeten weten. Hoefden slechts de nabije geschiedenis te bestuderen. Dictators zijn van aardse komaf, mensen van vlees en bloed die dood kunnen.

Een revolutie komt nooit zomaar. Er is een reden voor. Op hun beurt doen ook de opstandige volkeren er verstandig aan de geschiedenis grondig door te nemen.

De revolutionairen in het Midden-Oosten zeggen te streven naar een betere, verdraagzamere wereld. Democratie en vrijheid zijn eisen.

De geschiedenis leert dat je democratie van de grond af aan moet opbouwen. Kost tijd. Zorgvuldigheid is een voorwaarde.

Hoe makkelijk zou het niet zijn de hulp in te roepen van ervaringsdeskundigen. Dat werkt dus niet. In het Midden-Oosten moeten ze het wiel opnieuw uitvinden, ook al omdat de islam de bindende kracht is.

Dat hoeft geen beletsel te zijn, ware het niet dat diezelfde islam weinig ruimte geeft aan andersdenkenden. De sharia is al gauw de rode lijn die de nieuwe leiders nauwgezet zullen volgen. Israёl is een makkelijke zondebok.

Democratie in het Midden-Oosten. In Tunesiё vinden in elk geval verkiezingen plaats. Maar er gaat nog veel bloed vloeien. Met als grote paradox dat de islamitische republiek Iran de beste kansen biedt, zelfs de sleutel is voor het uiteindelijke resultaat van de Arabische Lente.

Iran? Jazeker. Dat land ligt mijlen voor op de andere. Daar is de revolutie al in 1979 begonnen. Daar is een parlement. Daar heeft de bevolking ervaring met verkiezingen. Daar is een redelijk goed opgeleide bevolking. Daar is ook een georganiseerd democratisch gezind verzet.

Waarbij komt dat president Ahmadinejad uit het doorsnee dictatoriale hout gesneden lijkt. Wil van geen wijken weten. Ziet vijanden overal. Ook hij heeft niet het eeuwige leven.

Geplaatst: 23-10-2011

DE TWEEDE FASE

Geplaatst: 22-10-2011

BELGIЁ IS EEN INTERESSANT LAND

17 oktober 2011
Frappant is de overeenkomst, 332 jaar later. De Franse Revolutie dus. Ook toen speelden schulden een centrale rol. Ook toen waren de lusten voor de rijken, de lasten voor het volk. Ook toen was het regeringssysteem tegen zijn grenzen aangelopen. Bleek de elite niet in staat zichzelf te vernieuwen.

De koning zat zwaar in de problemen. Hij had geen keus. Riep op 5 mei 1789 voor het eerst in 175 jaar de Staten Generaal bijeen. De rest is bekend.

Het hoofd van Lodewijk XVI ging eraf. Frankrijk kreeg een Grondwet. Vrijheid, gelijkheid en broederschap zijn de ijkpunten, ook van de moderne democratie.

Frankrijk was indertijd het toonaangevende land van het oude continent. Een revolutie heeft nooit één oorzaak. Het gaat altijd om een samenloop van omstandigheden. Leiderschap, een plan, organisatievermogen en voldoende woede zijn vereisten voor het succes.

Met andere woorden, de Occupy-bewegingen kunnen een aanzet zijn. Maar niet meer dan dat. Misschien brengen zij de massa’s op de been. Als het erop aankomt, valt een massa al gauw uit elkaar. De Arabische Lente bewijst dat.

Voor de schrijver David Van Reybrouck is de kloof tussen lager- en hoger opgeleiden de kern van het probleem.De schrijver lijkt geen revolutionair. Maar dat zijn de gevaarlijkste. Hij kan wel eens een Belgische Havel worden.

Op 11 november komt in Brussel de G1000 bijeen, 1000 burgers die het democratische model voor Belgiё willen aanpassen aan de tijd.

David Van Reybrouck verwoordt het aldus: “Het is alsof we met een postkoets over de snelweg rijden”.

Alleen daarom is Belgiё al zo’n interessant land, omdat het bijzonder kwetsbaar is. In juni 2010 waren er verkiezingen. Nog steeds is er geen regering. Kredietbeoordelaar Moody’s heeft ook Belgiё gewaarschuwd.

Wij Nederlanders gniffelen al: “Belgiё”. Dat gniffelen kan hen wel eens snel vergaan. Niet alleen hebben onze zuiderburen betere voetballers en wielrenners, Van Reybrouck is Nederland stappen vóór.

Zijn 1000 burgers zijn zorgvuldig uitgekozen. Voortbouwend op het succes van Wikipedia en Wikileaks hopen zij een hervormingsplan te maken waar de burgers zich massaal achter scharen.

In Nederland is de hervormingsnood tenminste zo hoog. Als de opkomst van Wilders’ PVV ergens op duidt, is onvrede een sleutelwoord. Nog geen vier procent is lid van een politieke partij.

Ook hier blijkt de elite niet in staat zichzelf te vernieuwen. Het G1000-resultaat kan wel eens Het Verhaal worden waar NRC-columnist Bas Heijne en Paul Scheffer om smeken.

Belgiё! Pas op. Wie had een jaar geleden voorspeld dat de dictators in het Midden-Oosten op hun laatste benen liepen? De ingrediënten waren er. Maar de Arabische Lente was er plotsklaps. Volkomen onverwacht.

Geplaatst: 17-10-2011

SOMMIGEN VINDEN HET GEWELDIG

10 oktober 2011
Wat democratie! Het moet een gedachtekronkel zijn. Iets, ooit helemaal verkeerd begrepen. Maar altijd gedacht dat democratie iets te maken had met de helft plus één. Dus moet de regering op tenminste 76 van de 150 Tweede Kamerzetels kunnen rekenen. Zo niet, volgen er nieuwe verkiezingen.

Wat 76! Inmiddels houdt de Nederlandse regering al meer dan een jaar stand, hoewel de VVD/CDA-coalitie slechts 52 leden telt. Sommigen vinden het geweldig. “Politiek is weer spannend”.

Wat verantwoording afleggen! De invloed van de eenmansbeweging, gedoogpartner PVV is buitensporig groot. Haar leider Geert Wilders schrijft boeken en brieven. Roept door microfoons. Houdt tirades in de Tweede Kamer. Twittert ééndimensionale berichten. Boycot omroepen. Weigert elk normaal interview.

Wat invloed van kiezer! Zo gaat dat in het Nederland van 2011. Dikke kans dat CDA-minister van binnenlandse zaken Donner vice-voorzitter van de Raad van State wordt. Het zij hem gegund. Niet alleen de PvdA staat op haar achterste benen. De minister is niet onafhankelijk genoeg. Moet oordelen over eigen besluiten.

Democratie staat of valt met vertrouwen. Probleem is dat de Nederlandse politicus met dat vertrouwen niets heeft. Er is geen land in het Westen waar de burger zo weinig invloed heeft. Eén keer in de vier jaar een naam aankruisen. That is ’t.

In Frankrijk organiseerde de Parti Socialiste verkiezingen voor de presidentskandidaten. Tweeёneenhalf miljoen links georiënteerde Fransen brachten hun stem uit. Tevredenheid heerste alom. Zelfs de andere partijen waren onder de indruk.

Wat vrijheid! In de Volkskrant van maandag 10 oktober staat een vraaggesprek van correspondent Rolf Bos met Hamas-woordvoerder Fawzy Barhoum. In pak. Keurig kapsel.

Praten met de vijand is er niet bij. Logisch toch dat het Rode Kruis geen toegang kreeg tot de Israёlische soldaat Gilad Schalit. Een tijdelijke vredesregeling met Israёl is het uiterste waartoe hij wil gaan. Uiteindelijk wordt de bezetter verdreven.

Zo’n interview. Sorry, het spreekt voor zich. Een keuze voor Hamas is een keuze voor de islamitische dictatuur. Voor de vernietiging van Israёl.

En dan hebben we het nog niet over de inrichting van het bestuur van de Europese Unie gehad.

Geplaatst: 10-10-2011

WAT WE ZIEN, IS DE IMPLOSIE

6 oktober 2011
De grond beeft. Een pijler vertoont scheuren. Een man vecht voor zijn politieke leven. Als een roedel uitgehongerde wolven storten we erop af. Klaar om hem te verscheuren. Wat we zien, is de implosie van het systeem.

PvdA-fractieleider Job Cohen is, zoals we 15 mei al schreven, een bekwaam bestuurder. Maar na ruim anderhalf jaar blijkt hij toch niet de gedroomde leider van een partij die nog steeds gelooft dat je op twee, drie paarden kan wedden.

Die, met andere woorden, weigert te kiezen tussen sociaal-democratie en sociaal-liberalisme. Die zelfs de middenweg onbegaanbaar acht.

“Ik. Ik heb het gedaan. Ik heb Job verslagen, vernietigd. Ik. Ik alleen”. PvdA-minded Nederland mag zich opmaken voor de triomfmars van Geert Wilders als het eenmaal zover is.

De PVV-leider is er inderdaad in geslaagd Job tot symbool te maken van de regentenmentaliteit, het multiculturele drama, arrogantie, hypocrisie. Tot het symbool van de in Geerts kringen zo verfoeide grachtengordelelite.

Een voorbeeld voor democratie is de PVV op z’n zachtst gezegd niet. Toch heeft de partij 24 Tweede Kamerzetels en is de kans op een premier Wilders allerminst denkbeeldig.

Waarmee gezegd, de teloorgang van Job Cohen staat niet op zichzelf. Het mag een verdienste zijn als een politicus de zwakke plek van zijn tegenstander weet te vinden. Dat juist de leider van een populistische éénmansbeweging succes heeft, moet te denken geven.

Het is in elk geval een zoveelste bewijs dat er meer aan de hand is. In het CDA rommelt het al sinds de kabinetsformatie van vorig jaar. Je voelt, proeft de angst. Een leek ziet in dat het verval van de twee ex-grootmachten PvdA en CDA structureel is. Dat er een diepere oorzaak is, dat er wel iets mis moet zijn met de grond waarop de eens zo stevige pijlers, restanten nog van het zuilenbestel, zijn gebouwd.

De concurrentie staat klaar. Misschien rekent D66 zich al rijk met de toestroom van PvdA-sociaalliberalen. Denkt de SP teleurgestelde socialisten een thuis te kunnen bieden. Hoopt de ChristenUnie op verweesde christendemocraten. Mogelijk splitsen PvdA’ers en CDA’ers zich af.

Het politieke landschap wordt complexer. VVD en CDA zijn de gevangenen van de PVV. De kiezer raakt nog meer in verwarring. Hoe groter de verwarring, hoe groter de kans dat duidelijke partijen als de PVV en SP profiteren.

Over het democratische gehalte van de SP is wel eens geschreven. Maar wie had een jaar of vijf geleden gedacht dat een politieke clown als Wilders de wind zo in de zeilen kon krijgen?

De grondfout is dat de gevestigde partijen, PvdA en CDA voorop, menen dat het politieke bestel voor eeuwig is. Dat je vooral niets moet veranderen. Dat staatkundige vernieuwing een absoluut taboe is.

Geplaatst: 6-10-2011

INTUSSEN GEBEURT ER NOGAL WAT

26 september 2011
Dus laat premier Rutte zich lachend en zelfverzekerd vernederen. Zitten de christendemocraten met samengeknepen billen, witheet van woede in de Tweede Kamerzetels. Zij houden vol want het land moet geregeerd worden.

Waar zie je dat? Zo bezien, zijn Nederlanders zeer te benijden, want lang niet alle volkeren hebben politici, zo trouw, zo zelfopofferend en zo onzelfzuchtig.

Hun partner geeft niet thuis als het spannend wordt. Zegt keihard nee als Europa in het geding is. Als een hooligan versjteert hij de Algemene Beschouwingen, de belangrijkste vergadering van het politieke jaar. Hij jent en sart. Wordt kwaad als hij tegenspel krijgt. “Jullie kunnen allemaal de boom in”.

Toch kiezen VVD en CDA voor hem. Maar komt het kabinet in nood doet het een beroep op de oppositie. PvdA, D66 en GroenLinks hebben premier Rutte al drie maal uit de brand geholpen.

Als dank ging hij verschrikkelijk tekeer. Met name Job Cohen moest het ontgelden. Het Doe eens normaal man-incident kwam ertussen. Moet ook voor hem een tegenvaller zijn.

Want zonder de botsing tussen de premier en zijn gedoogpartner zou de PvdA-leider vooral de bedrijfspoedel zijn. Zou het mediavolk zich op Cohen gestort hebben als de brekebeen van het parlement.

Zouden de jongens en meisjes van radio en televisie hem tot in lengte van dagen achtervolgd hebben met het ‘Jij bent de Grote Gedoger’. Wellicht had hij de linkse kerk een mokerslag toegebracht.

Toch blijven de overwegingen van de kiezers ondoorgrondelijk. Met andere woorden, je snapt ze niet. Neem Maurice de Honds peiling van 25 september (www.peil.nl).

Dat de PVV-stemmers niet van Cohen houden. Nou ja. Maar het verstand staat toch betrekkelijk stil bij het gegeven dat de waardering voor de PvdA-fractieleider bij de Algemene Beschouwingen nihil was, terwijl 31 procent van de VVD-stemmers en 10 procent van het CDA het optreden Wilders sterk vonden.

Hoe het zij, het kabinet gaat onverdroten verder. De Tweede Kamer heeft de plannen voor het jaar 2012 geaccepteerd. VVD en CDA hebben het allemaal voorzien. “Dus is er geen reden om te breken met de gedoogpartner. Het is een zakelijke transactie. Meer niet”, is de verklaring.

Lukt het niet met hem, probeert het kabinet het met de oppositie. Is het bereid tot de prachtigste compromissen, erop rekenend dat PvdA, D66 en GroenLinks de kiezers niet als brekers tegemoet willen treden.

Het klinkt heel ingewikkeld allemaal. Het is ook hogere politieke kunde. Moeilijk te doorgronden is het in elk geval, en elk moment kan alles weer veranderen.

Intussen gebeurt er nogal wat, in de wereld, in Europa in Nederland. Het is crisis. Heeft de premier de economie wel in zijn vingers?

De burgers zijn onzeker, bezorgd. Zij zijn bang. Toch kiezen VVD en CDA voor de gedoogconstructie. Voor de PVV van Wilders.

Geplaatst: 26-9-2011

MALICIEUS IS WILDERS’ SLOGAN

19 september 2011
Steeds duidelijker worden de consequenties van de ongelofelijke, onbegrijpelijke, rampzalige weg die politiek Nederland is ingeslagen. Steeds duidelijker wordt dus ,hoe VVD en CDA zich tot speelbal hebben gemaakt van Wilders’ PVV. Onduidelijk is daarentegen de opstelling van de oppositie. In plaats van de handen ineen te slaan, front te maken, de kiezers achter zich te krijgen, geven zij het kabinet de kans het vege lijf te redden, niet één, maar nu al voor de zoveelste keer.

Het is de week van Prinsjesdag, de Miljoenennota, de Algemene Beschouwingen. Premier Rutte en vicepremier Verhagen gaan nog steeds prat op de samenwerking met hun gedoogpartner. Inderdaad is de PVV niet méér dan dat.

Op cruciale onderdelen van het beleid neemt Wilders afstand van het kabinet. Zo is hij tegen de Kunduz-politiemissie, tegen de Europese regelingen voor de Griekse schulden, tegen het pensioenakkoord.

Malicieus is Wilders’ nieuwste slogan, “Job, de gedoger”. Op die manier probeert de PVV-leider zijn kiezersbedrog te maskeren, terwijl het toch echt zijn handtekening is die de bezuinigingen fiatteert. Bezuinigingen die Henk en Ingrid in het hart raken.

Niettemin heeft de PVV-leider een punt. De oppositie steunt het kabinet Rutte/Verhagen als dat er met de gedoogpartner niet uitkomt. Eerst Kunduz, toen de Grieken, nu het pensioenakkoord. Wat volgt?

PvdA, D66 en GroenLinks nemen hun verantwoordelijkheid, proberen de bezuinigingspijn in hun richting bij te stellen. Cohens argument dat de PVV het kabinet toch niet laat vallen, klinkt plausibel genoeg.

Intussen is er geen peil te trekken op het kabinetsbeleid. Rutte slaagt er tot nu toe in het hoofd boven water te houden. Steun zoekt hij in alle politieke hoeken en gaten. Zijn lijfblad, De Telegraaf, beticht hem zelfs van nivelleren.

Dit alles creëert bij de kiezer vooral onbegrip. De steun voor de gedoogcoalitie kalft af. PvdA en GroenLinks staan op zwaar verlies. De heldere PVV en SP incasseren de imaginaire winst.

Onderzoekers wijzen erop dat de Nederlandse bevolking nog steeds vertrouwen heeft in de overheid. Dat moge zo zijn. Wilders wacht. De democratie is in gevaar.

De oorzaak is bekend. De oude gevestigde partijen zitten opgesloten in het grote brede middendenken van de vorige eeuw. Eraan voorbijgaand dat het midden van 2011 verdeeld en versnipperd is, met breuklijnen die niet zo maar te helen zijn.

De oplossing kennen we ook. De oude partijen moeten zich anders organiseren. Moeten kiezen. Over de eigen schaduw heen springen.

Ach, kon dat maar eens doordringen.

Geplaatst: 19-9-2011

TOEN PAS BEGREEP IK DE IMPACT

12 september 2011
Geert Wilders is, zoals bekend, een democraat van het ergere soort, bereid de angstgevoelens van de burgers te exploiteren. Bereid om het land naar de afgrond te voeren, daartoe geholpen door VVD en CDA. Twee partijen die zo bang zijn, dat zij voor Wilders de weg naar de macht plaveien.

In een democratie hebben de kiezers altijd gelijk, zeggen ze. Onzin natuurlijk. Wel is er een reden, ook voor het feit dat VVD, CDA en PVV na een jaar nog steeds kunnen bogen op een meerderheid.

En die reden is angst. Angst voor het heden. Angst voor de toekomst. Angst voor het vreemde. Angst voor alles.

Waar komt die angst vandaan? Wellicht heeft hij ook iets met 9/11 te maken. De hele godganse dag klonk het: “Waar was je tien jaar geleden”? “Wat deed je”?

Tig maal kwamen dezelfde mensen langs. Tig maal waren daar de doordringende kreten. Klonk hetzelfde verhaal: Over Max’ glazenwasser die in zijn vak het allerhoogste had bereikt.

Over Philip die zich voorbereidde op een komkommerdag bij het Journaal. En SBS draaide de film maar weer eens af.

Voor duiding was weinig tijd. Het geluidsmoment kon niet wachten, de quote van de correspondent die erbij was, stond op exact 14.10 uur gepland.

Een maand geleden was ikzelf in New York. Ground Zero. Hier was het dus gebeurd. Hier waren de vliegtuigen ingeslagen. Vonden duizenden de dood. Hier bevinden zich de resten van de helden, de New Yorkse brandweerlieden van Queens. Hier, op de plek waar Daniel Libeskind’s Vrijheidstoren vorm krijgt.

Mijn zoon was diep onder de indruk. Toen pas begreep ik de impact.

Of 9/11 dit land veranderd heeft? De dag is belangrijk genoeg, voedde hier met name de angst voor de radicale islam. Maar Paul Scheffer schreef zijn Multiculturele Drama al in 2000.

Pim Fortuyn wist dat autochtone bewoners van achterstandswijken zich in de steek gelaten voelden. Hij had het over de achterlijke islam. Dus sprong hij in het politieke gat dat Wilders inmiddels heeft uitgebouwd tot springplank.

Het Amerika van de toenmalige president Bush meende daarop de wereld naar de hand te kunnen zetten. Wilders zit op eenzelfde spoor als het gaat om Nederland. Ook hij gebruikt daarvoor nine eleven.

Radio- en televisiemakers, meer dan krantenmensen, moeten zich toch maar eens afvragen welke rol zij hierbij spelen. Waarom zij kiezen voor hun manier? Wat is de zin ervan?

Niet, om de aanslag te bagatelliseren. Niet om het nieuws te verbannen, maar de continue herhalingen, de heldenverhalen, de laatste telefoongesprekken, de persoonlijke dingetjes, de drama’s, en dat tien jaar lang, moeten doorwerken, met name op de psyche van mensen.

Het was entertainment. Drama. Een rampenfilm. Het was de verheerlijking van angst.

En dat gebeurde dan allemaal op de dag dat PSV een zekere overwinning uit handen gaf aan VVV. Ik vraag je…VVV.

Geplaatst: 11-9-2011

ZONDER GRONDWET GAAT HET NIET

6 september 2011
Voormalig Tweede Kamerlid, vriend van Pim, ex-wethouder, columnist, oprichter van de politieke partij EénNL, Joost Eerdmans, mag het voortaan op de radio proberen. Voor Wakker Nederland presenteert hij op Radio I het programma Avondspits. Luisteraars kunnen daarin reageren op zijn stelling van de dag.

Ach, nog kun je Jan Blokker horen brommen. Jaren heeft hij er als krantenman en columnist tegen gevochten met alle cynisme die in hem was: “Al die Nederlandse omroepen. Allemaal hebben ze een actualiteitenrubriek met een eigen mening. Wat dat niet kost? Dat moet beter kunnen, efficiënter, goedkoper”.

Steevast kwam hij er op terug: “ Laat ze één goede, in plaats van tien slechte verslaggevers naar die oorlog sturen”.

Blokker is dood. De omroepen bestaan nog. De rubrieken zijn verdwenen. De luisteraar kreeg Eerdmans ervoor terug. De stelling was: ‘Nederland moet uit de euro’. Het zal toeval zijn dat het icoon van Wakker Nederland geen expert te pakken kreeg.

Dit laat onverlet dat de Europese munt het zwaar te verduren heeft. Griekenland is de kwade pier. Ook Ierland, Italië, Spanje en Portugal hebben het een en ander uit te leggen.

Maar uittreden is geen optie. Dat beseffen ook, minister De Jager als hij Athene weer eens de wacht aanzegt en CDA-fractieleider Van Haersma Buma die pleit voor aan onafhankelijke Europese instelling.

Of dat dan de oplossing is, zal de tijd uitwijzen. Vermoedelijk ettert de eurocrisis nog wel een tijdje door. Waarmee weer eens bewezen wordt, hoe moeilijk het is om verschillende eenheden met hun eigen gewoonten en tradities op hetzelfde spoor te houden.

Europa! Vanaf het begin gaat het met vallen en opstaan. Van crisis naar crisis. Altijd is er de kans op een breuk. Dat komt ook omdat de politici het kind niet bij de naam durven noemen. Het is het grote taboe. Angst voor de kiezer.

Zonder verdergaande politieke eenwording gaat het echter niet. De euro heeft een grondwet nodig.

Intussen is het hemd nader dan de rok. Prangend is de kwestie. O jee, Radio 1, Europa in het klein. Was Eerdmans het maar alleen. Stellingen in plaats van rubrieken.

Vorige week las toppresentator Kees Boonman de Volkskrant nog de les. De krant had een primeur: ‘Europaboycot Syrië’.

“Kan niet kloppen. Op z’n best is het een gok”, aldus Boonman. “De krant”, waarschuwde hij, “moest van het nieuws afblijven”. Diezelfde middag nog, haalde de Volkskrant haar gelijk.

De oude maestro, Jan Blokker, was de Volkskrant. Ongetwijfeld ligt hij er nu stralend bij. “Ik heb het altijd wel gezegd. Het wordt nooit wat met die radio. Veel te harde stemmen. Te veel belangen. Onverteerbare nieuwsbrij. Geen kwaliteit”.

Geplaatst: 6-9-2011

DE COMING-OUT VAN BLIJE BURGER

30 augustus 2011
Je snapt het domweg niet. Je wil het niet geloven. Alsof zojuist een bom op je huis is gevallen. Je met je blote teen in een punaise bent gestapt.
Een pagina trekt de Volkskrant uit voor auteur Haye van der Heyden: “Ik ben een gelukkige blanke, goed opgeleide man. Ik heb het goed. Ik ben een liberaal democraat. Ik heb twee kinderen. Ik ben voor de globalisering. Ben voor lijfstraffen. Ik wil de doodstraf. Ik stem Geert Wilders”.

Geen twijfel aan. De schrijver is bloedserieus. Hij is helemaal blij met het Nederland zoals zich dat ontwikkelt. Blij met de wereld om hem heen. Het gezin is voor hem de hoeksteen van de samenleving. Bewondering heeft hij voor de politicus Wilders.

Dinsdag 30 augustus 2011. Van der Heydens verhaal leest als een coming-out. Nog niet zo lang geleden beriep de schrijver van toneel- en televisiestukken zich erop, zich nooit met politiek bezig te houden.

Als zoon van een oorlogsmisdadiger, een oud-SS’er bovendien, vindt hij eindelijk, eindelijk de moed zijn hart te luchten. “Mijn kinderen lopen minder gevaar dan ooit. De kans op oorlogen in Europa is extreem klein. Schitterend systeem, die globalisering”.

Tegelijk neemt hij de gelegenheid te baat een lans te breken voor Geert Wilders. “Die wordt harder gediscrimineerd dan allochtonen. Maar hij zegt wel verstandige dingen. Heeft ons wakker geschud. Wilders verdient onze bescherming. Onze lof en waardering. Wij moeten hem dankbaar zijn”.
Wilders. PVV. Lees Haye van der Heyden. De invloed neemt alleen maar toe. Zoals voorspeld, kunnen VVD en CDA geen kant op. Een man een man. Een woord een woord. Afspraken tussen de drie gedoogpartijen staan als een huis. Voor het overige doet het kabinet-Rutte een beroep op het verantwoordelijkheidsgevoel van de oppositie.

De maand september is aan de beurt. Prinsjesdag nadert. Terwijl Van der Heyden uit de kast komt , staat de Wildersgedoogshow op het punt van beginnen.

Dat wordt tijdens de Kamerdebatten opnieuw genieten van Geerts wiebelende voeten. De smalende lach. Het jennen van moslims. Van wraakzuchtig getwitter. Van een kansloze oppositie.

Het Midden-Oosten brandt. Van der Heyden ziet de Arabische lenteperikelen als een hobbel. Niettemin zijn de Nederlandse belangen er groot. Enig staatsmanschap is wel het minste dat je van de Nederlandse regering mag verwachten. Dus stookt de gedoogpartner het revolutionaire vuur naar vermogen op. Moskeeën noemt Geert haatpaleizen. “Saoedi-Arabië is een barbaarse schurkenstaat”, schrijft hij op Twitter.

Voor autochtoon Den Haag en Limburg en gelukkige mensen als Haye van der Heyden is het wellicht een zorg. Voor anderen neemt de Nederlandse reputatie in het buitenland bedenkelijke vormen aan en, hoe je het ook keert of wendt, Geert Wilders speelt daar een rol in.

Vers in het geheugen ligt de bewondering die de Noorse terrorist Breivik toonde voor de PVV-leider. In de New York Times, toch niet de minste krant van de wereld, is het zo langzamerhand usance om te verwijzen naar Nederland als exponent van de anti-islambeweging, met Wilders als belangrijkste vertolker.

Terug naar de Volkskrant. Haye van der Heyden is een succesvol schrijver van populaire stukken. Met andere woorden, je mag veronderstellen dat hij de gevoelens van gewone mensen kan vertolken. Van gewone, blij, gelukkige Nederlanders. Van wie er vele miljoenen zijn, weet het CBS elk jaar te melden. “Negenentachtig procent”, meldde het Trimbos nog maar drie maanden geleden.

De kans bestaat dat Geert Wilders als een razende Van der Heyden heeft gebeld. Immers, een tekstschrijver komt een beetje politicus altijd van pas.

Maar hoe kan het? Hoe kan iemand zo denken? Zelfs al heb je het nodige te verstouwen gehad als kind van …?

Alsof het uur U niet allang geslagen heeft. Met een regio in brand, vlak in de buurt. Een economische crisis die van geen ophouden weet. Een politiek systeem dat zichzelf heeft overleefd. Politieke partijen die bevangen zijn door eigenbelang. Met een regering die zich gegijzeld weet door een man, typisch voorbeeld van (zelf)vernietigingsdrang.

Een vreselijke gedachte dringt zich op. Die coming-out. Niet aan denken. Maar het zal toch niet zo zijn dat de zoon iets herkent van wat zijn vader in een ver verleden gedreven heeft?

Geplaatst: 30-8-2011

HIJ ZEI WAT HENK EN INGRID DACHTEN

22 augustus 2011
De revolutie in het Midden-Oosten pakt door. De Tunesische president Ben Ali wist te vluchten. Ex-president Mubarak van Egypte zucht alweer drie maanden in zijn cel. Het lot van de Libische kolonel Gaddafi is bezegeld. Nu Assad van Syrië nog. De Iraanse president Ahmadinejad heeft alle reden zich zorgen te maken. Het is allemaal een gevolg van falend leiderschap.

Europa is het Midden-Oosten niet. Toch gaat er ook hier veel mis. Met de politiek. Met de economie. Met de maatschappij. We weten het even niet. Het zijn onzekere tijden. Het gaat om een ander soort van leiderschap.

Niettemin geldt ook hier: Wee het land dat de verkeerde leider(s) heeft. Tuurlijk, de geschiedenis herhaalt zich niet. Maar het is meer gebeurd.

Beurzen diep in het rood. Bange kiezers die zich in de steek gelaten voelden en zich daarom richtten op de man die geen twijfel kende. Visie had. Doelen stelde. Schuldigen aanwees. Man en paard noemde. Hij overdreef misschien, maar zei wat Henk en Ingrid altijd al dachten.

Leiderschap. De waarde ervan blijkt pas in de praktijk. Neem Nederland dat een jaar geleden werd verblijd met de zogeheten gedoogconstructie.
Premier is Mark Rutte. Charmant zou de VVD’er zijn. Liberale zwaargewichten hesen hem vorig jaar op de troon, in het Torentje. Zij meenden dat 76 zetels genoeg zijn om het land hun wil op te leggen.

Maar wat sommigen allang wisten: de premier mag een aardige jongen zijn. Een staatsman lijkt uit ander hout gesneden. Achttien miljard bezuinigen is lastiger dan gedacht. Europa valt bijzonder zwaar, ook al omdat Mark Rutte de gewoonte heeft de uitkomst in te vullen voordat de som bekend is.

Aan vicepremier Verhagen heeft hij domweg niets. Minister De Jager moet nog van alles leren. Gedoogpartner Wilders trekt zijn eigen plan.

Kansen voor de oppositieleiders dus. Nog altijd struikelt PvdA-fractieleider Job Cohen over woorden. Hij blijft echter rustig. Wint aan overtuigingskracht.

Heel sterk is de ontwijkstrategie. Wilders is een provocateur eerste klas. Cohen krijgt hij er niet gek mee. Toch is er weer een zetel verlies, als je Maurice de Hond tenminste mag geloven. Iets overtuigt de kiezer niet. De SP van Roemer doet het beter. Roemer, een echte vaderfiguur.

Een test. Stel u voor, een pikdonkere nacht. Onbekend, ontoegankelijk terrein. Wilde dieren. Vijandige stammen. Enge geluiden. Ravijnen. Kolkende rivieren. Een groep. Twee leiders. De groepsleden mogen kiezen. Het doel is Hotel Noord. Drie dagen hebben zij de tijd om pakweg 500 kilometer te overbruggen. Er is geen geld. Geen kaart. Geen auto. De telefoon stoort.

Leider 1 handelt snel. Heeft charisma. Vertrouwt op zijn intuïtie. Is zeker van zijn zaak. “Volg mij”.

Nummer twee aarzelt: “Ho. Wacht”. Hij neemt de tijd. Oriënteert zich. Stuurt zelfs een paar verkenners vooruit. Stippelt de beste route uit. Beantwoordt vragen. Dan geeft hij pas het sein.

Rest de vraag of er voor Leider 2 voldoende volgers over zijn. Want toegegeven, Geert Wilders. Duidelijk is ie.

Geplaatst: 22-8-2011

KRUGMAN’S RADELOZE WANHOOP

1 augustus 2011
Dat is dus democratie, 2011. Het eens zo veilige midden heeft zichzelf klemgezet. Het compromis is middel en doel tegelijk. Niemand die een besluit kan doordrukken. Zoveel belangen zijn ermee gemoeid. Het resultaat is: Machteloosheid. Besluiteloosheid. Uitstel. Onvrede. Kansen voor de extremisten.

Neem de Verenigde Staten van Amerika. Op 2 augustus moet er een akkoord zijn over een verhoging van het Amerikaanse begrotingsplafond. Radeloos is de econoom, oud-Nobelprijswinnaar, New York Timescolumnist, Paul Krugman.

Intussen lijkt een begrotingsakkoord tussen Democraten en Republikeinen binnen handbereik. Nu al staat vast dat Krugman zich verraden voelt. “Het wordt een ramp”, schrijft hij.

Toegegeven, Krugman is een Democraat, een liberal. Toch mag je enige expertise verwachten.

Hij weet dat de overheid juist nu moet investeren. Dat het echte probleem de werkloosheid is. Dat de rijken best wat meer belasting kunnen betalen, het verschil tussen Rijk en Arm ongezond groot is en dat president Obama’s voorganger, de Republikein George W. Bush, de begroting vreselijk uit de hand heeft laten lopen.

Krugman dacht dat zijn landgenoten in 2008 een president hadden gekozen die Democraten en Republikeinen dichter bij elkaar zou brengen. “We can change”, was de hoopvolle boodschap van Barack Obama.

Nu weet hij het niet meer. Begrijpt er niets van. Is de wanhoop nabij. De Tea-Partijextremisten gijzelen het land. En hij beseft dat de Republikeinen een volgende keer nog meer eisen stellen.

Of bedoelde Obama in 2008 wellicht iets anders? Wilde hij de tegenstellingen in de Amerikaanse politiek overbruggen door iedereen zoveel mogelijk te vriend te houden.

“De Democraten steunen me al. Ik hoef alleen nog maar de Republikeinen hun zin te geven”, zou Obama’s antwoord kunnen zijn.

Het zij zo. Het probleem is dat de econoom niet zomaar wat zegt. Zijn analyses deugen. Zijn waarschuwingen dateren van lang voor de economische crisis. Hij doorziet het spel.

Wee Amerika. Vergelijk het met Europa. Het Griekse failliet is de trigger. Verhitte discussies vinden plaats. Zet een paar onafhankelijke economen en wijze staatslieden bij elkaar, en de oplossing is dáár.

Nee, er moet een besluit komen. Dus zit hetzelfde gezelschap binnen afzienbare tijd weer bij elkaar.

Geen nieuws, ook in Nederland is het politieke bestel vastgelopen. Een minderheidsregering was vorig jaar het enig mogelijke. In het midden is het razend druk. De gevestigde partijen hebben hun kiezers weg zien lopen. Nu de nood groot is, moet je blijkbaar aan de flanken zijn.

Rechts heeft de PVV van Geert Wilders de regering in de tang. Aan de andere kant van het politieke spectrum rukt de SP op.

Zo zwak is het midden, dat een mol diep in de PvdA-gelederen lijkt doorgedrongen. Of zou er sprake zijn van een paleisrevolutie?

“Het kabinet is goed bezig”. “Stoppen met de aanpak van multiculti-theedrinken”. ”Ontspoorde allochtonen hard aanpakken”. Drie zinnen zijn het, gelekt naar de Telegraaf, de krant van Wakker Nederland.

Strateeg Pieter Paul Slikker zal moeten uitleggen waarom hij de partij die richting in wil duwen, al is het maar omdat politiek leider Job Cohen een erkend theedrinker is.

Maar lekken is nooit per ongeluk. Vermoedelijk hopen sommige sociaaldemocraten het verloren terrein terug te winnen door rechts af te slaan. Zoals trouwens CDA-prominenten als vicepremier Verhagen en minister Donner al eerder voor hun partij probeerden.

Durfden politici maar eens buiten de partijgrenzen te treden. Helaas, zo langzamerhand is de radeloze wanhoop van Paul Krugman een gevoel dat ook hier beklijft.

Geplaatst: 31-7-2011

OSLOTERRORIST GEEFT GEK EEN DOEL

25 juli 2011
Twee keer per jaar ligt Nederland wel ergens plat. Wordt een station afgesloten, een wijk afgezet, Schiphol van onder tot boven uitgekamd. “Wij staan op scherp. Zijn op alles voorbereid”, is de boodschap. Voorbereid op wat?

Vergeet de moslimsterroristen niet. Onaangeraakt door de Verlichting blijven ze bereid een vliegtuig neer te laten storten, een hotel op te blazen of een zelfmoordenaar een stationshal in te sturen. Net zo gemakkelijk hangen ze een 8-jarig jongetje op.

Intussen richt de ene na de andere tot op het bot verlichte, blanke, jonge autochtone man het ene na het andere bloedbad aan. Is het niet in Nederland, dan gebeurt het wel in de Verenigde Staten, Duitsland, Finland. Dit keer is Noorwegen aan de beurt. Haat is het codewoord.

Elke keer, verzekeren de autoriteiten, is het weer een gek, een eenzame wolf, tegen wie de maatschappij zich niet wapenen kan.

Anders Behring Breivik, 32, is de nieuwste loot aan de stam. Jaagt 76 mensen de dood in. Breivik is in die zin een uitzondering dat hij nog leeft.

Hij heeft een theorie. Kent zijn filosofen. Is christelijk. Breivik is tegen de multiculturele maatschappij, tegen de islam. Het is alsof Wilders spreekt. Extreemrechts zou je hem zomaar kunnen noemen.

Maar Breivik doet meer. Zijn, ‘2083: Een Europese Onafhankelijkheidsverklaring’ is ook een handleiding, bedoeld om de theorie in de praktijk te brengen. Hij verdedigt daarbij het gebruik van geweld.

De geschiedenis leert hoe efficiënt die combinatie kan zijn. Marx, Lenin, Hitler, Stalin, Mao. Allemaal hadden ze een theorie met bijbehorende handleiding.

Noorwegen, Oslo, 22 juli 2011. Om half vier ’s middags ontploft een zware bom in het regeringskwartier. Anderhalf uur later slaat de dader opnieuw toe en schiet zijn geweren leeg op het eiland Utøya. Dood en verderf zaaiend.

Gekluisterd aan de televisie, radio viel op hoeveel tijd de experts nodig hadden om zich los te maken van de gedachte dat het een moslimaanslag betrof.

Hoewel een blonde Noor al vrijdagavond was gepakt, zochten de zaterdagkranten, de Volkskrant en het NRC Handelsblad voorop, de dader(s) nog in radicale moslimkringen.

Vreemd. In nog geen tien jaar vonden in Nederland vier aanslagen plaats. Drie autochtone Nederlanders maakten 15 slachtoffers. Eén allochtone Nederlander stak Theo van Gogh dood.

De overheid kan niet op alles voorbereid zijn. Een aanslag, gepleegd door radicale moslims, blijft altijd mogelijk.

Maar zo langzamerhand moet toch het besef doordringen dat er wel erg veel jonge autochtone, boze mannen zijn, voor wie het een opwindende ervaring is om zoveel mogelijk weerloze mensen neer te knallen.

Hoewel Noorwegen een maximumstraf van 21 jaar heeft, krijgt Anders Behring Breivik vast wel levenslang. Het maakt de Osloterrorist er niet minder gevaarlijk door, al is het maar omdat hij de boze, misschien nog aarzelende autochtone mannen een doel geeft.

Geplaatst: 25-7-2011

WAAROM GEEN 50, 25? NUL!

18 juli 2011
De regen valt koud. Zwaar zijn de luchten. Het land is leeg. Geen moslim te bekennen, laat staan een allochtoon. Effe uitpuffe, zouden zelfs Wilders en zijn PVV’ers kunnen. De zon tegemoet, niet te ver natuurlijk want al gauw ben je in een achterlijk land dat geen weet heeft van de Verlichting.

Maar nee. De Partij voor de Vrijheid kent geen rust. Waar anderen met vrouw en kinderen zich bruin laten bakken of met vriend/vriendin het avontuur opzoeken, waken de hoeders van Henk en Ingrid over hun joods-christelijk Nederland, er ondertussen wonderwel in slagend het nieuws te halen.

Is het niet de Grote Gedoger die zich twitterend en zelf opofferend ernstig bedreigd weet, is het wel een volksvertegenwoordiger voor wie een dubbelmandaat er één te veel is.

In het uiterste geval scoort een medewerker een stukje in het gedoogbedrijfsblad als hij in Scheveningen bij stom toeval niet tegen één maar een woud vol winkelende boerkadragers oploopt.

“Tuig”, meldt de medewerker. Een Belg. Waarop de PVV-Tweede Kamer fractie hem schorste.

Het gaat trouwens goed met de PVV. In elk geval waant het land zich in voortreffelijke handen. Kiezers waarderen Wilders’ nee is nee. En daarmee basta.
Dus gaat er geen cent naar Griekenland. Geen vliegtuig naar Libië en geen soldaat naar Afghanistan. Zegt minister De Jager van financiën Europa en de banken de wacht aan.

Intussen trekt de economie voorzichtig aan, met een groei van anderhalf procent. Daalt de inflatie en blijft de werkloosheid met vijf procent beperkt. Ook valt het begrotingstekort met 3,9 procent alleszins mee.

Blijkbaar heeft een jaar gedoogregering Nederland in economische zin geen kwaad gedaan. Natuurlijk moet er hier en daar nog wat bezuinigd worden. Even de buikriem aangehaald. Blijven gelukzoekers het proberen. Weet je niet wat de Amerikanen doen en kan het zomaar weer mis gaan.

Voorlopig staan de seinen op groen. Zelfs de treinen rijden op tijd. Geweldig. Fantastisch. Komt de premier ook nog eens met het plan het aantal Tweede Kamerleden terug te brengen tot 100.

Prima gedachte. Hoewel? Waarom niet 50, 25? Nul! Voor de oppositie hoef je het in elk geval niet te laten. Geen gedoger die haar serieus neemt.

Geplaatst: 18-7-2011

GESPREK VAN DE DAG

11 juli 2011
De Tour de France. Toch kijk je ernaar. Hebben ze net zo’n beetje de doping overwonnen, verdringen 200 man zich op veel te smalle wegen. Vreselijke valpartijen. Hersenschuddingen en gebroken benen. Is de kijker net bekomen van de motor die een fietser meenam, rijt de Franse televisie de kopgroep aan stukken.

Een schandaal. Bizar. Woedend is de Nederlandse radioverslaggever op de Fransman Voeckler die zo maar doorreed. Misschien moet de NOS de man maar vervangen want hij begrijpt er niets van.

Sinds jaar en dag zijn de renners in de Tour de France niet meer dan soms goed betaalde figuranten in een media- en miljardenspektakel. Zij weten dat er maar één de winnaar kan zijn. Bloed, zweet en tranen horen daarbij. Zo nu en dan helpt de dood een handje. We noemen dat drama.

Schande.

Dit heet nu hypocrisie. Immers, wij vinden het prachtig. Hier doen we het voor. Twee maanden geleden reed de Belg Wouter Weylandt zich dood in de Giro, de Italiaanse evenknie van de Tour.

België was in rouw. De liefhebbers herinneren zich hun nooit vergeten helden, Stan Ockers, Jean Pierre Monsere, Tommy Simpson.

Woedend zijn de Tourorganisatoren nog steeds op de zevenvoudige winnaar, de Amerikaan Lance Armstrong. Niet omdat die doping gebruikte. Dat deden ze allemaal.

Punt is dat Armstrong meester van de Tour was. Geen figurant dus. Vijf keer winnen zoals Jacques Anquetil, Eddie Merckx, Bernard Hinault en Miguel Indurain deden, was hem niet genoeg.

Veertig jaar. Te oud? Wat nou! Zonder ingrijpen van bovenaf hing nu zijn tiende trui om de schouders.

Uiteindelijk gaat zelfs een Armstrong eraan onderdoor. Dat Contador en de gebroeders Slecks dat in hun oren knopen. De Tour stopt niet. Machtig mooie plaatjes levert de televisie af. Onbetaalbare reclame voor het land. Maar in combinatie met het oeverloze gebabbel op de tv en het radiogebral wordt het de kijkerluisteraar al snel te veel.

Organisatoren zijn zich daarvan bewust. Vindingrijk zijn de mensen. Rijders voegen zich ernaar. Het kan een paar dagen rustig zijn. Spelletjes zijn onvoldoende. Spektakel is nodig. In welke vorm dan ook.

Jamais vu. Nog nooit gezien. Johnny Hoogerland in het prikkeldraad. Bloot. Bloed. Een nieuwe held is opgestaan. Zijn marktwaarde is op z’n minst met drie nullen gestegen.

De Tour rolt door. Hoe ze het doen, is het geheim van de smid. Maar elke keer krijgen ze het voor elkaar. Is de Tour de France toch weer het gesprek van de dag.

Geplaatst: 11-7-2011

DE MINISTER NOEMT HET DEMOCRATIE

4 juli 2011
Wat voor een systeem is dat? Als het ertoe leidt dat een minister een beslissing neemt, er een verhaal omheen vertelt waar hij niets mee heeft? Er zelfs faliekant tegen is?

De minister noemt het al gauw democratie. “In dit land ben je nu eenmaal afhankelijk van anderen. Moet je concessies doen. Anders kun je niet regeren”.

De minister mag dat vinden, een willekeurige burger heeft er zijn gedachten bij. “Zo kan democratie toch niet bedoeld zijn. Je principes zo verloochenen. Heet dat niet gewoon bedrog”?

Annemarie Jorritsma, 51 jaar, VVD, burgemeester van Almere, voorzitter van de Vereniging van Nederlandse gemeenten, was acht jaar minister en ook nog eens 12 jaar lid van de Tweede Kamer.

“Wat vindt u eigenlijk van de samenwerking tussen VVD en de PVV”? was de vraag voor Radio 1.

Mevrouw Jorritsma is een door de wol geverfd politicus. Ze weet waar ze het over heeft, kent de politiek en haar partij van binnen en van buiten.

De burgemeester van Almere vindt er niets van. “Nu is het de PVV. In mijn tijd deden we het met de PvdA. Moest ik besluiten verdedigen waar ik helemaal niets voor voelde. Ik was er zelfs zwaar op tegen, maar liet daar niets van merken. Integendeel”, antwoordde ze.

Annemarie Jorritsma was van Paars. U weet wel, het kabinet bestaande uit PvdA, VVD en D66 dat er in de jaren 1994 tot 2002 zo’n puinhoop van heeft gemaakt.

Ze werd net als premier Rutte gerekend tot de links-, nou ja links, liberale vleugel van VVD’ers die wel eens iets anders wilden dan het CDA.

Veel meer is het dus niet.

Ach, misschien heeft de burgemeester van Almere diep in haar hart wel iets met het begrip liberalisme. Misschien verafschuwen zij en haar partijgenoten een vrouwen discriminerende partij als de SGP en hebben zij Geert Wilders niet zo maar uit de partij gestoten. Mogelijk vindt ze met premier Rutte echt dat de burger zijn geluk moet verdienen.

Maar hecht er niet te veel waarde aan. Wat mevrouw Jorritsma zegt, is dit: “Nederlandse politiek. Democratie. Zodra de nood aan de man komt, tellen principes niet. Hebben ideeën geen betekenis. Vertrouw mij niet. Vertrouw Mark Rutte niet. Vertrouw de VVD niet”.

Geplaatst: 4-7-2011

BEDRIEGERS VAN GEVAARLIJK SOORT

27 juni 2011
Dit land is dus niet meer multicultureel. Wij zijn joods-christelijk of zoiets. Verlicht. Calvinistisch. Katholiek. Eén grote homogene meltingpot is Nederland, tot over de rand gevuld met Friezen, Limburgers, Hollanders, Brabanders, Groningers en Zeeuwen.

Vreemd is het wel. Terwijl Nederland nog naar adem hapt en het buitenland geschokt heeft vastgesteld dat de vrijspraak van Wilders een overwinning voor extreemrechts is, was er nauwelijks aandacht voor de integratienota waarin minister Donner van binnenlandse zaken stelt dat het afgelopen is met het relativisme van de multiculturele samenleving. Dat voortaan de Nederlandse samenleving en de waarden waarop deze berust centraal moeten staan. En migranten zich daaraan dienen aan te passen.

Alsof dat kan. Sommigen herinneren zich de zuilenmaatschappij. Typisch Nederlands. Soevereiniteit in eigen kring. Katholieken hoorden bij katholieken. Socialisten bij socialisten. Protestanten bij protestanten. Je was lid van de ARP. Ging naar de Vrije Universiteit. Trouwde met elkaar.

Die zuilenmaatschappij komt nooit meer terug. Zij is ten onder gegaan aan maatschappelijke bewegingen die haar krachten te boven gingen. Jammer misschien. Niets aan te doen. Wat de oorzaak ook was, de beleidsmakers kwamen er pas achter toen de zuilen op instorten stonden.

Minister Donner mag een mannetjesputter zijn. Een steile calvinist, niet van zijn stuk te brengen. Vriendelijk gezegd, houdt hij zichzelf en het volk voor de gek.

Multicultureel of homogeen. Elke maatschappij is het tijdelijke resultaat van een ontwikkeling. De overheid kan bijsturen, bevorderen. Normen en waarden veranderen. Soms traag. Soms snel. Soms autonoom. Niets staat vast. Dwang leidt al gauw tot verzet.

De rechter heeft gezegd dat grof zijn en kwetsen mag. Waar dat dan weer toe kan leiden, vereist nauwelijks verbeeldingskracht.

Hoe het zij, de integratienota beoogt in elk geval gedoogpartner PVV te plezieren. Geert Wilders toont zich dan ook zeer content. “Erkenning. Mislukken multicultisamenleving. Zonder de PVV was integratienota er nooit gekomen”, juicht hij op twitter.

Maar ook Wilders weet dat Paul Scheffer al in 2000 over het multiculturele drama schreef. Waarbij die het had over doorgeschoten tolerantie en grote groepen allochtonen die zijn achterbleven.

Elf jaar later bevestigt Donners integratienota slechts dat Nederland geen steek is opgeschoten.

Nederland is een multiculturele samenleving. Over elf jaar is het dat nog steeds. We kunnen alleen maar hopen dat de kiezers lang voor die tijd hebben begrepen wat voor charlatans politici als Donner en Wilders zijn. Oplichters dus. Bedriegers van het gevaarlijke soort.

Geplaatst: 27-6-2011

MISSCHIEN GAAT HET OM TUNNELVISIE

19 juni 2011
Er zijn weinig zekerheden in het leven. De twee statenoplossing is er één van. Israël trekt zich terug achter de grenzen van, vóór de juni-oorlog van 1967. Waarop Palestina kan worden opgericht. Alleen het moment waaròp is nog een probleem.

Maar dat lijkt een bagatel, slechts afhankelijk van wat details die moeten worden ingevuld. Het recht op terugkeer van de Palestijnen is één voorbeeld. De status van Jeruzalem een tweede.

Immers, de Palestijnse organisaties El Fatah en Hamas hebben hun ruzie bijgelegd. Dat in Cairo de onderhandelingen over de vorming van een overgangsregering voor de westelijke Jordaanoever en de Gazastrook zijn vastgelopen, mag geen naam hebben.

Het is een kwestie van tijd. Uitstel. Een molshoop op de weg. Wordt opgelost. Nog dit jaar willigt de VN het verzoek in tot erkenning van de Palestijnse staat.

Intussen raakt Israël steeds verder in het isolement. Het is dat de joodse lobby in de Verenigde Staten grote invloed heeft, de wereld ziet de Palestijnen als slachtoffers van een imperialistische mogendheid.
Het zou voer voor psychologen kunnen zijn. In elk gevalt valt in Nederland het aantal prominente katholieken op dat zich achter de Palestijnen schaart en grote moeite heeft met de onverzettelijke Israëlische politiek.

Oud-premier Van Agt loopt al jaren met een Hamasshawl. Oud-minister Van den Broek van buitenlandse zaken gaat minder ver, maar deelt het standpunt van zijn partijgenoot. In grote gewetensnood heeft ook priester Antoine Bodar stelling genomen. In het televisieprogramma Knevel en Van den Brink toonde hij zich zeer geschokt door het leed, de Palestijnen aangedaan. Antoine Bodar is trouwens niet de eerste Nederlandse katholiek die de Israëlische politiek vergelijkt met die van het Derde Rijk.

Het is allemaal voor het goede doel. De twee statenoplossing zal er komen. Iedereen is vóór. En Israël is het obstakel. Het Hek, de kolonisten, het optreden van de grenssoldaten, de discriminatie van de Israëlische Arabieren zijn steeds doeltreffender Palestijnse wapens in de strijd om de publieke opinie.

Israël moet zich voegen naar met name Resolutie 242 van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties die Israël oproept om zich terug te trekken uit de (Franse tekst) bezette gebieden of bezette gebieden (Engelse tekst).

In The New York Times grijpt columnist Thomas Friedman terug op VN-resolutie 181 van 29 november 1947. Deze resolutie verdeelt het voormalige Britse mandaatgebied Palestina in een onafhankelijke Arabische en een onafhankelijke joodse staat. Wederzijdse erkenning is uitgangspunt. De wereldgemeenschap staat garant. Eénmaal aanvaard, kunnen de onderhandelingen plaatsvinden voor een definitieve regeling.

Zo simpel is het dus. Friedman is de eerste om toe te geven dat de praktijk anders uitwijst. Misschien moet de wereld zich toch eens beraden over de mogelijkheid van een denkfout in het proces. Een tunnelvisie zouden ze het in de rechtspraak noemen.

Geplaatst: 19-6-2011

ROTSVAST VERTROUWEN IN SYSTEEM

12 juni 2011
Geen zorgen maken de Amsterdamse politicologen dr. S. de Lange en dr. T. van der Meer zich over de democratie die Nederland heet. Integendeel. Zij hebben een rotsvast vertrouwen in het systeem. En merken daarbij op dat de burger dat vertrouwen deelt. “Het is groter dan in de meeste landen. Het stijgt sinds 1970”.

De twee universitair docenten weten natuurlijk waarover ze het hebben als ze in het NRC stelling nemen tegen de historicus dr. T. Baudet. Vast en zeker baseren ze zich op harde cijfers. Zo dragen ze als argument aan dat Nederland geen districtenstelsel heeft.

Het zij zo. Maar waarom voelt het dan anders aan? Is het alsof de Nederlandse democratie wel degelijk in diepe crisis is. Alsof de onaangename trekjes van de democratie waarvoor de oude Grieken al oog hadden, akelig zichtbaar worden.

“Hoed u voor de massa”. Niet eens stiekem zijn velen die mening nog altijd toegedaan.

Nee, Nederland is geen Italië waar premier Silvio Berlusconi de democratie op zijn manier invult. Geen Zwitserland waar het referendum de baas is. Geen Groot-Brittannië. Geen Verenigde Staten. Een districtenstelsel, immers.

Een gevoel. Mijn hemel. Ga nooit af op het gevoel. Democratie is niet voor de bangen. Desondanks grijpt het angstzweet naar de keel. De gedachte al dat Geert Wilders premier van Nederland is. Met die PVV’ers om hem heen, gesteund door VVD’ers , CDA’ers, SGP’ers. Natuurlijk, want het land redden, zit nu eenmaal in de genen van de Ruttes, Verhagens en Van der Staaijs.

Geert Wilders. Steeds dichterbij de macht schuift de leider van de PVV. De bestrijder van de islam die Griekenland uit de euro wil, die zichzelf neerzet als vertolker van de waarheid. Nietzsche wist al beter. Afgezien daarvan denk je bij democratie toch eerder denkt aan de nuance. Aan de mogelijkheid van die tweede, misschien wel derde waarheid dus.

Dr. De Lange en dr. Van der Meer hebben alle vertrouwen in de Nederlandse democratie. Maar dè waarheid. Die ene waarheid. Je zou het de absolute waarheid kunnen noemen. Wat het ook is, een democratie in goeden doen maakt er korte metten mee.

Waarop dan weer de vraag rijst hoe het kan dat in Nederland de politicus Wilders groeit en bloeit? Al is het maar omdat de wereld zo zijn ervaringen heeft met het soort lieden dat beweert de waarheid te kennen. En Johan van Oldenbarnevelt is niet de eerste aan wie je in dat verband denkt.

Geplaatst: 11-6-2011

EN MARK DANST ZIJN SCHOENEN STUK

6 juni 2011
Cassandra. Dochter van koning Priamus. Voorspelde de ondergang van Troje, en later nog de dood van koning Agamemnon van Mykene. Niemand die haar geloofde. Het was Apollo’s straf. Inmiddels is het een cliché dat niet genoeg herhaald kan worden. De mensheid had zichzelf veel onheil kunnen besparen.

Neem de krediet- en bankencrisis van 2008. Wie niet, wist al jaren eerder dat het mis moest gaan? De Amerikaanse econoom Nouriel Roubini waarschuwde in september 2006 nog voor een duikvlucht van de huizenprijzen, gevolgd door een scherpe daling van het consumentenvertrouwen en een diepe recessie.

Ook scheidend president van de Nederlandsche Bank, Nout Wellink onderkende het probleem. “Ik heb”, verklaarde hij een jaar geleden voor de commissie De Wit, “de banken in een vroeg stadium gewaarschuwd. Niemand luisterde”.

Waarmee Roubini en Wellink zich neerzetten als de Cassandra’s van deze tijd, terwijl de voormalige president van Citibank, Chuck Prince, in de Financial Times uitlegde waarom de catastrofe onvermijdelijk was: “Zolang de muziek speelt, moet je op je benen blijven staan en dansen.” Met andere woorden: Doorgaan dus. Er is geen terug.

Zo werkt de financiële wereld. Wie het miljardenspel in de voetbalwereld onder ogen ziet, weet dat het daar hetzelfde is. Je hoeft in elk geval geen ziener te zijn om te voorzien dat de aangesloten bonden FIFA-praeses Blatter voor een nieuwe termijn gekozen hebben om hen naar de ondergang te leiden.
Hoe vergaat het eigenlijk de Nederlandse politiek? Ach, iedereen weet dat staatkundige vernieuwing vereist is. Dat het systeem op zijn einde loopt. Pim Fortuyn schoot er tien jaar geleden al een forse deuk in. De moord kon niet voorkomen dat het sindsdien behelpen is. De gevestigde partijen blijken niet bij machte de fouten te verhelpen en tijdig te vernieuwen.

De gang van zaken rond de verkiezing van de Eerste Kamer bewees dat vorige maand nog eens. Niet alleen is de Eerste Kamer een relikwie van de 19e eeuw, de procedure is niet uit te leggen aan wie de democratie een warm hart toedraagt.

Ook de Tweede Kamerverkiezingen roepen wezenlijke vragen op. Het CDA verloor vorig jaar de helft van het aantal zetels. Er zijn nog steeds mensen die niet begrijpen dat de christendemocraten een regering konden vormen die steunt op een derde van het kiezersbestand, terwijl twee partijen een onevenredige macht verwierven zonder daarvoor verantwoordelijkheid te dragen.

Intussen danst premier Mark Rutte zijn schoenen stuk. Hij geniet en viert feest, met ene Geert Wilders van de PVV aan zijn zijde.

Wilders. Hij belazert zijn eigen kiezers. Bedrijft een vorm van hooliganisme in de politiek. Bevordert tweespalt in plaats van integratie. Wil een eind maken aan de onafhankelijke rechter. Kiest voor eng nationalisme. En zijn partijorganisatie toont aan, hoe bang hij is voor de democratie.

Wilders. Vertrouw hem niet.

Geplaatst: 5-6-2011

ALS STAATSRAAD AL CORRUPT IS

30 mei 2011
Arabische massa’s, jong en oud, man en vrouw, die te hoop lopen tegen de macht. Die hun leven geven voor vrijheid en democratie. Voor mensenrechten. Voor een beter loon. Voor brood en een stukje vlees. Maanden genieten we er al van in het Westen. Eindelijk. Eindelijk komt er een eind aan de dictatuur, repressie. Aan de corruptie die zich in de afgelopen decennia als een termietenbende haar weg door het systeem heeft gebaand.

Corruptie. Dat past bij dictatuur, bij de Derde Wereld. Niet bij democratie, niet bij beschaafde mensen, bij West-Europa. En al helemaal niet bij Nederland.

“Corruptie is”, aldus de definitie, “het verlenen van gunsten in ruil voor wederdiensten zonder dat het mag”. Omkopen is één voorbeeld. “Vrienden op invloedrijke posities neerzetten onder de voorwaarde dat….”, is een tweede.

“Misbruik van macht voor persoonlijk gewin”, is de definitie van Transparency International (TI). Altijd gaat het om mensen die menen dat de wet voor anderen bedoeld is.

Corruptie werkt door. De directeur van een onderneming die zo nu en dan zichzelf wat extra’s toeschuift, moet niet verbaasd zijn als ondergeschikten die gewoonte van hem afkijken. Als de top van de wereld voetbalbond het spel oneerlijk speelt, is het begrijpelijk dat op het voetbalveld vreemde dingen gebeuren.

Op de schaal van tien die TI hanteert, scoort Nederland een 8,9. Hoog dus. Weinig corruptie. Soms loopt de directeur van een pensioenfonds tegen de lamp.

Maar dan…., een schok. Het NRC Handelsblad vertelt het verhaal van drs. W. Deetman, CDA’er, oud-minister, oud Tweede Kamervoorzitter, oud-burgemeester van Den Haag, lid van de Raad van State.

“Deetman”, aldus de krant, “heeft 16 nevenfuncties en zou voor 75.000 euro te veel hebben gedeclareerd”. In een reactie verklaart Deetman dat hij zich van geen kwaad bewust is. “Maar mocht het zo zijn dat ik te veel verdiend heb, stort ik het terug”, beloofde hij.

Misschien treft drs. Deetman, die ook voorzitter is van de commissie die het seksueel misbruik in de RK kerk onderzoekt, geen blaam.

Intussen kan een kind de was doen. In normale tijden onderkenden sommigen al het gevaar van de bijbanen. Niet voor niets liet de SP een onderzoek doen naar de Eerste Kamer.

Punt is dat het minderheidskabinet van VVD en CDA meer moeite moet doen om zich te vergewissen van de steun van de senatoren.

Als een zo hoogstaand man, een lid van het hoogste staatsorgaan nota bene, al in de problemen komt door een bijbaan te veel, hoe moet het de Eerste Kamerleden niet vergaan? Mensen als de oud-bewindslieden Brinkman (CDA), Hermans (VVD), Alders (PvdA), Van Boxtel (D66) en Van der Linden (CDA) van wie bekend is dat zij moeilijk nee kunnen zeggen.

Onvermijdelijk komt het moment dat de bijbanengrossierders geconfronteerd worden met besluiten die de belangen van hun opdrachtgevers treffen. Feit is ook dat de opdrachtgevers niet betalen om Brinkmans blauwe ogen.

“Senator Holdijk van de SPG, machtigste man van Nederland”. De media buitelden na de verkiezing van vorige week over elkaar heen om het nieuws te brengen.

Helaas, zij misten het echte nieuws. Met andere woorden, de TI-schaal aangaande corruptie is toe aan een grondige herijking.

Geplaatst: 29-5-2011

KABINET KAN (VOORLOPIG) VERDER

22 mei 2011
Maurice de Hond, www. Peil.nl. Sinds mensenheugenis is hij een kwelgeest met zijn onderzoeken naar politiek gedrag. Collega-onderzoekers mogen op hem afgeven. Te veel verrassingen geven de verkiezingsuitslagen. Maar met de trend is niet zoveel mis. In Nederland is hij maatgevend.

In elk geval houdt premier Rutte, zo bleek in de Tweede Kamer weer eens, de bewegingen van het electoraat nauwkeurig in de gaten. Ook zijn collega’s weten de site te vinden.

Toen, in de zomer van vorig jaar, de VVD Paars Plus uitprobeerde, reageerde Peil trefzeker. Paniek ontstond in de liberale tent. De VVD daalde en daalde maar. De PVV van Geert Wilders steeg daarentegen razendsnel.

Zelfs een kind zag het verband. Trouwens, de uitslag van de Tweede Kamerverkiezingen van 9 juni wees daar al op. Stiekem hadden de liberalen gerekend op een zeteltje of 38. Het werden er 31, waar de PVV met 24 zetels de verwachtingen juist overtrof. Drie dagen voor de verkiezingen hield De Hond het aantal PVV-zetels nog op 18.

In recordtempo was de rekensom gemaakt. VVD en CDA gooiden het met de PVV op een gedoogakkoord. De VVD herstelde.
Het is nu mei 2011. Het kabinet Rutte/Verhagen zit er alweer een half jaar. Moet Griekenland in de eurozone blijven? Of blijven we het land steunen? Diametraal staan VVD en CDA (vóór) en gedoogpartner PVV (tegen) tegenover elkaar. Natuurlijk handelen de drie partijen uit landsbelang.

Maurice de Hond peilt: De VVD verliest twee zetels. CDA één. De PVV krijgt er drie bij.

Even afwachten. De PVV laat het kabinet niet vallen. Maar Griekenland ziekt nog wel een tijdje door. Dus is er een reële kans dat meer, veel meer kiezers van de VVD en CDA de overstap wagen.

www. Peil.nl. constateert. De politiek reageert. Het is de waan van de dag die heerst. Maar zo werkt het systeem.

Gedoogpartner PVV profiteert , mede dankzij de steun van het dagblad De Telegraaf. Waarop het de twee regeringspartijen te gortig wordt. Ze draaien bij. Al gauw bekeren enkele liberalen en christendemocraten zich principieel tot het standpunt van Wilders. Vanwege het landsbelang laten ze het kabinet niet vallen.

Zo werkt het systeem. Zo werkt de gedoogconstructie. Zolang de coalitie zich maar verzekerd weet van 75 stemmen.

Het is allemaal ingecalculeerd. Alle opties zijn open. Er is één vast punt. De rode lijn waar niemand overheen mag. Het gedoogkabinet moet overeind blijven.

Tegen deze achtergrond voltrekt zich in Den Haag het sluitstuk van een geheimzinnig proces. De Provinciale Staten koos de Eerste Kamer. De samenstelling van de Eerste Kamer is essentieel voor de houdbaarheid van het kabinet.

Drie maanden achterkamertjespolitiek, beloftes in het geniep en vreemde kongsi’s zijn achter de rug. VVD en SGP. Je houdt het niet voor mogelijk.

Iedereen doet mee. Zo werkt het systeem. Het gedoogkabinet kan (voorlopig) verder, met 37 plus 1.

Wat de kiezers ervan vinden? Het antwoord telt vijf woorden: Ze voelen zich zwaar bedonderd.

Geplaatst: 22-5-2011

TIJD VOOR AFSCHEID JOB COHEN

16 mei 2011
Je denkt het goede te doen. Het blijkt al gauw een vergissing. Geef niet toe. Het wordt een fout die leidt tot nog een fout. Volhard. Het komt vanzelf goed. Al gauw heb je een opeenstapeling van fouten. Wordt het goede een blunder. Een verschrikkelijke blunder. De gevolgen zijn niet te overzien. Is er sprake van een ramp, een catastrofe. Dreigt de Apocalyps.

We hebben het dus over de PvdA, de tweede partij van Nederland. Sinds Paars verkeert de partij in moeilijkheden.

Dik een jaar geleden nog maar, het kabinet Balkende IV was koud gevallen, trad politiek leider en vicepremier Wouter Bos terug om plaats te maken voor de burgemeester van Amsterdam, Job Cohen.

“Een meesterzet, precies op het goede moment”, begroetten velen de wisseling van de wacht.

Twee verkiezingen en een formatie later kan er geen misverstand over bestaan: Job Cohen heeft het niet. Hij is niet de man die de oppositie bindt. De kiezers voelen zich niet aangesproken, en nog wat van dat soort dingen.

Je hoeft geen socialist zijn om de teloorgang van een partij te betreuren die democratie, vrijheid en solidariteit zo hoog in het vaandel heeft staan.

Je zou willen bidden. Smeken. Immers, de trend is niet te keren.
Politiek leider Job Cohen, wijs man: Treed af, ook als de oppositie de 38ste zetel in de Eerste Kamer pakt. PvdA: Houd een speciaal partijcongres. Kies een nieuwe leider. Wees transparant. Nu kan het nog.

Voor de goede orde, de benoeming van Job Cohen is een fout gebleken. Het trio Rutte, Verhagen en Wilders heeft de PvdA-leider bij de strot gepakt voordat hij goed en wel begonnen was. Je kan de media de schuld geven vanwege de waan van de dag.

Dé fout ligt dieper, die moet je al bij Paars zoeken.
Geen idee of Cohens opvolger het beter doet. Ook zijn jongere voorganger Wouter Bos kreeg het zwaar te verduren. “Wouter Bos, de draaier. Met Wouter Bos ben je de klos”. Het was moeilijk vechten tegen deze CDA-vondst.

Blijkbaar valt de kritiek op de PvdA in vruchtbare bodem. Kiezers vinden al gauw dat Emile Roemer van de SP en Jan Nagel van de Ouderenpartij het beter doen. Hele volksstammen hebben zich in de armen van de PVV geworpen.

Punt is, de PvdA heeft het verkeerde spoor gekozen. Pim Fortuyn wees er al op. De weg naar een brede volkspartij bleek dood te lopen. Te veel socialistische principes zijn verloochend, te veel verkiezingsbeloftes gebroken.

Te lang is vastgehouden aan gevestigde belangen, aan de politiek zoals die nu eenmaal was. En er is geen terug. Om de PvdA te redden, is een revolutie nodig, een breuk met het heden.

Kiezers hebben behoefte aan een linkse partij. Welnu, er zijn slechtere alternatieven denkbaar dan de SP van Roemer. Tegelijk moeten de andere PvdA’ers de strijd aangaan met D66 en GroenLinks. Daar liggen de kansen. Alle opties liggen open. Zelfs een fusie zou kunnen.

Laat in dit geval de PvdA een voorbeeld nemen aan Ajax. Het lag niet zozeer aan de spelers, niet aan de voorzitters dat de voetbalclub zeven jaar naast de titel heeft gegrepen. Het lag aan de roodwitte misvatting dat de club recht had op de titel.

Zo zit het dus niet, hebben ze in Amsterdam begrepen. Je moet op z’n minst beschikken over een Cruyff-type. Een type dat een idee heeft en het gezag om de knuppel in het hoenderhok te gooien.

Geplaatst: 15-5-2011

HOE VVD EN CDA ZICH OPOFFEREN

8 mei 2011
Hij is dood. Soms kan het niet anders. De wereld is beter af. Tijd om vooruit te kijken, al is het maar omdat in het grootste geheim, in achterkamertjes die niemand kent, in de diepste kelder van het Binnenhof de spelers hun spel spelen. Zij loven en bieden, houden de kaarten angstvallig tegen de borst. De inzet nadert zijn climax. Op 23 mei is het eindspel.

Democratie 2011. Nederland. Samen hebben de regeringspartijen VVD en CDA 52 zetels in de Tweede Kamer. Alleen met steun van de PVV kunnen zij verder.

Was de totstandkoming van de gedoogcoalitie een farce, wat zich in de krochten van de Eerste Kamer afspeelt, tart elke verbeeldingskracht.

Kiezers hebben op 2 maart de Provinciale Staten gekozen. Op hun beurt kiezen 566 Statenleden op de Senaat. De Tweede Kamer mag dan het politieke primaat hebben, zonder steun van 38 senatoren komt geen wet erdoor.

Het is wel mooi, roerend bijna, om te zien hoe VVD en CDA zich nu al een jaar opofferen. Anderhalf miljoen PVV-stemmers konden zij onmogelijk in de kou laten staan. Inmiddels kalft de steun voor de coalitie af. Maurice de Hond (www.Peil) ziet een verlies van vier zetels.
Hoe kan het eigenlijk anders? Zo langzamerhand begrijpen kiezers dat de gedoogconstructie niets meer is dan een monsterverbond.

De PVV-stemmers mogen hun leider op een steeds hoger voetstuk plaatsen. Zo langzamerhand zullen er toch een paar zijn die bij een debat in de Tweede Kamer méér van een leider verwachten dan een verveeld gezicht met daaronder een voortdurend wiebelende voet.

En tsja, hoe stelliger VVD en CDA beweren hoe blij zij zijn met hun gedoogpartner, hoe groter de twijfel of zij die woorden zelf geloven. Daarvoor reageert premier Rutte net iets te vrolijk-geprikkeld bij weer een vraag in die richting. Alleszeggend is de stilte waarmee vicepremier Verhagen zich omringt.

Intussen draait de wereld door. De Arabische Lente blijft duren. Een democratisch Midden-Oosten met regimes die respect hebben voor de mensenrechten! Hoe mooi kan de wereld niet zijn? Maar voordat je het weet, is het winter.

Extremisten wachten op een kans. Terroristen hebben wraak gezworen voor de dood van Osama bin Laden. Israël blijft een heikel punt. Steeds onheilspellender geluiden komen uit Syrië. Ook in Libië, Tunesië en Egypte is het pleit nog niet beslecht.

Alleen daarom begrijp je intelligente, opofferingsgezinde beleidsmakers al niet. Vertrouwen in de goede bedoelingen is wel het minste dat een land als Nederland kan geven.

Maar hoe willen VVD en CDA dat vertrouwen winnen met aan hun zijde, de anti-islampartij die de PVV is?

Geplaatst: 8-5-2011

4 MEI IS TOE AAN NIEUWE UITDAGING

1 mei 2011
Dodenherdenking, 4 mei 2011. Opnieuw is een taboe doorbroken. Op uitnodiging van de Stichting Culemborg en Oranje mag NSB-kind, drs. Grimbert Rost van Tonningen, het volk toespreken. Wie niet, is benieuwd naar wat de zoon van een landverrader te zeggen heeft?

Grimbert Rost van Tonningen heeft zijn ouders niet uitgekozen. Zeventig jaar heeft hij moeten leven met het gegeven dat zijn vader Meinoud Rost van Tonningen als tweede man een misschien nog wel slechtere naam had dan NSB-leider, Anton Mussert.

Iemand die zich beriep op zijn vriendschap met SS-leider Himmler en in 1944 zelf toetrad tot de Nederlandse SS. Om op 6 juni 1945 zelfmoord te plegen in de Scheveningse gevangenis.

Moeder Florrie Rost van Tonningen stond bekend als de Zwarte Weduwe en was tot haar dood in 2007 een overtuigd aanhanger van Hitlers gedachtegoed. Wat voor haar weer geen reden was om afstand te doen van een vergoeding die haar toekwam als weduwe van een Tweede Kamerlid.

Voorspelbaar is de discussie. Voorstanders verwelkomen de uitnodiging van de Culemborgse stichting. Immers, ook kinderen van NSB’ers zijn oorlogsslachtoffers. Werden zij in jeugd niet gemeden als de pest? Waren veel NSB’ers niet per ongeluk lid van de verkeerde partij geworden?

Tegenstanders zijn er ook, onder wie twee leden van de Culemborgse stichting. Maar wat moet je ermee? Afgezaagd klinkt het argument dat kinderen van NSB’ers niets valt te verwijten. Dat zij overal bij mogen zijn en het recht hebben om gehoord te worden. “Maar nou net die twee minuten even niet”.
De Volkskrant sprak met Ebbo de Jong, voorzitter van de Stichting Culemborg en Oranje. Waterdicht is diens redenering dat de oorlog heeft geleerd dat je niemand op basis van een achternaam mag discrimineren.

En nee, hij heeft niet met de joodse gemeenschap gesproken. “Kan ook niet, want de joodse gemeenschap in Culemborg is na 1945 praktisch geëlimineerd”, aldus de voorzitter van de stichting.

Overigens valt de opwinding mee. Zesenzestig jaar na de oorlog beseffen ook de oudste Nederlanders dat de Dodenherdenking méér kan zijn. Verzoening is allang een vertrouwd thema. Dus nodigen burgemeesters Duitse collega’s uit.

Grimbert Rost van Tonningen heeft afstand genomen van het nationaalsocialisme. Niettemin is hij loyaal aan zijn moeder. “Een flinke, moedige , liefhebbende vrouw”, schrijft hij in een in memoriam.

Voor een kind is iets anders wellicht te veel gevraagd. Hoe het zij, tegenstanders van de uitnodiging doen er verstandig aan zich niet al te druk te maken.

De uitnodiging past in de ontwikkeling die het denken over de oorlog heeft doorgemaakt. Dr. Loe de Jong lijkt wel verdacht. Neem de televisieserie De Oorlog van vorig jaar. Geen oordelen meer. Nuance is het allesoverheersende beeld.

Is met de uitnodiging aan Rost van Tonningen het laatste taboe over de oorlog doorbroken? Natuurlijk niet. Wel zijn de herdenkingscomités aan nieuwe uitdagingen toe.

De stokoude maestro Johan Heesters haalt de vergeving niet meer. Maar is het geen idee voor de taboedoorbrekers om voor volgend jaar Palestijnse vluchtelingen uit te nodigen?

Als slachtoffers van joodse agressie zouden die vluchtelingen dan op 4 mei 2012 een krans bij het Monument op de Dam kunnen leggen.

Geplaatst: 1-5-2011

HOEVER KUN JE ZIJN AFGEDWAALD?

25 april 2011
In de democratie gaat het om het bereiken van meerderheden. Wheelen en dealen horen daarbij. Wie daar niet tegen kan, snapt er niets van. Je hebt dat maar te accepteren. De kwaliteitskrant NRC Handelsblad heeft een Belgische hoofdredacteur. Misschien is het dàt. Niettemin verbaast de opinie. Alsof de meerderheid een doel op zich is. Dat kan de commentator toch niet menen?

Aanleiding van het commentaar was de hartelijke ontvangst van het Zeeuwse Statenlid Johan Robesin op het Torentje. Premier Rutte was de gastheer. Gedoogpartner Wilders was erbij.

De inhoud is topgeheim. Er zou niets beloofd zijn. Ook niet aan de boeren. Op Robesin zou geen druk zijn uitgeoefend. De heren hebben een heel plezierig gesprek gehad.

Intussen weet Nederland dat de geachte afgevaardigde, voorzitter van de Partij voor Zeeland, op 23 mei zijn stem aan een van de gedoogpartijen zal geven. Zodat het kabinet kan rekenen op een meerderheid in de Eerste Kamer.

Hoever kun je zijn afgedwaald? Vergeten waarom je de politiek bent ingegaan? Lid van een partij geworden? Vergeten wat je idealen zijn?

Want iedere politicus zou toch moeten weten dat de meerderheid een middel is om het doel te bereiken. En dat het ook niet meer is dan dàt.
Akkoord, niet altijd zijn doel en middel van elkaar te scheiden. Het Torentjesakkoord tussen de gedoogpartijen en het Zeeuwse Statenlid kan weinigen verrassen. Immers, de drie partijen denken van meet af aan, aan slechts één ding: “Hoe houden wij de meerderheid vast”?

Ook voorgaande kabinetten lieten zich verleiden. Maar hoe aanlokkelijk het kan zijn om de meerderheid centraal te stellen, de prijs zal hoog zijn. Wie er een gewoonte van maakt, krijgt de rekening gepresenteerd. Het is korte termijnpolitiek van het schadelijkste soort.

Het CDA is een machtspartij bij uitstek. De christendemocraten van vicepremier Maxime Verhagen dachten zich na de desastreuze nederlaag van een jaar geleden te redden via de gedoogconstructie. Alle waarschuwingen zijn genegeerd. Geen middels schuwden zij om die meerderheid te halen. De meerderheid werd het doel.

Wie weet, herstellen de christendemocraten zich. Intussen keren steeds meer kiezers zich af. Het CDA is goed voor nog maar 15 zetels in de Tweede Kamer, geven de recente opiniepeilingen aan. Weinigen zullen zich verbazen als die dalende trend zich nog even doorzet.

Toegegeven, regeringspartij VVD staat er een jaar na de verkiezingen redelijk tot goed voor. Premier Rutte mag populair genoemd worden.

Tegelijk is de winst van de VVD uitwisselbaar met het verlies van gedoogpartner PVV. Deden de liberalen al tijdens de formatie grote concessies richting Henk en Ingrid. Omgekeerd leverde Wilders van alles in.

De meerderheid als doel. Het zou wel eens de kern van het probleem kunnen zijn waarmee de Nederlandse politiek worstelt.

Geplaatst: 24-4-2011

DE PERSCONFERENTIE VAN 2007

17 april 2011
Alsof er gaande het spel een rolverwisseling heeft plaatsgevonden. Nog mag hij op vrijspraak hopen. Maar zo langzamerhand zal het geachte Tweede Kamerlid Geert Wilders, verdacht van haat zaaien en groepsbelediging, snakken naar het einde. Zich intussen afvragend: “Hé, wat gebeurt hier? Ik ben toch de ster van het proces? Ik heb toch de hoofdrol”?

Het gaat zoals het gaat. De eerste fase van het proces Wilders verliep wonderwel voor de leider van de PVV. Volgens kenners speelde zijn advocaat mr. Bram Moszkowicz het spel briljant.

Zette tegenstanders als stoute kinderen in de hoek. Maakte gehakt van de klagers. De rechtbank in Amsterdam bleek al gauw een D66-vriendenclub. De pers smulde.

De populariteit van de man die namens Henk en Ingrid de strijd met de islam heeft aangebonden, reikte naar almaar grotere hoogten.

Een etentje van ons kent ons. “Maffiapraktijken”, twitterde Wilders al in oktober 2010.

Er werd gewraakt. Er kwamen nieuwe rechters.

Ook dit keer kiest mr. Moszkowicz volop de aanval. Inmiddels weet ook raadsheer, prof. dr. mr. T. Schalken, wat dat betekent. Dus kent het grote publiek hem als een stotterend, zenuwachtig mannetje dat veel spijt heeft over het etentje waarbij getuige-deskundige, prof. dr. H. Jansen aanzat.
Dan stelt gastheer Bertus Hendriks zich strijdvaardiger op. Welnu, hij krijgt een aanklacht wegens meineed aan de broek.

Opnieuw wraakt mr. Moszkowicz de Amsterdamse rechtbank.

Wat bezielt de strafpleiter eigenlijk? Zijn cliënt dienen, winnen, ijdeltuiterij, juridische fijnproeverij, het verlangen de beste te zijn. Het zal allemaal meespelen. Maar er moet meer aan de hand zijn. Immers, normaliter was het proces allang afgerond. Zou verdachte Wilders zijn vrijgesproken.

Nederland herinnert zich de persconferentie van 19 februari 2007. “De leugen regeert. Infaam. Abject”. Mr. Bram Moszkowicz luchtte zijn hart richting rechters in een rechtstreekse televisie-uitzending nadat hij zich gedwongen voelde de verdediging van zijn cliënt, Holleeder neer te leggen.

Drie jaar geleden is dat nog maar. Er zijn minder rancuneuze lieden dan Neerlands beroemdste strafpleiter die de kans zouden aangrijpen hun gram te halen.

Zolang de belangen parallel lopen met zijn cliënt kan de advocaat zijn gang gaan. Want ook Wilders is erop uit de rechterlijke macht die hij ziet als een dependance van de grachtengordelkliek aan te pakken.

Maar je kunt ook te meedogenloos zijn. Te briljant. Te zeer gebrand op het vernederen van de opponent.

Er komt een moment dat het geachte Tweede Kamerlid, de heer G. Wilders, beseft dat hij gebruikt wordt, dat hij het spel niet langer in de hand heeft. Dat mr. Bram Moszkowicz de hoofdrol opeist die hij zichzelf heeft toegedacht.

Er komt een moment dat Geert Wilders zich herinnert dat zijn advocaat kantoor houdt aan de Herengracht in Amsterdam.

Geplaatst: 17-4-2011

MISSCHIEN IS ER TOCH EEN VERBAND

10 april 2011
Zeven doden. Vier zwaargewonden. Mensen raken voor het leven getraumatiseerd. Zo maar op een prachtige zonovergoten zaterdag. Even boodschappen doen. Ben zo terug. Ongelofelijk. Onbegrijpelijk. Onverklaarbaar.

De dader is een gek die zijn geweer leegschoot in Alphen aan den Rijn. Had ook in Emmeloord of Leeuwarden kunnen gebeuren. Het land in shock.

Dus start het ritueel. De komende dagen trekken psychologen en andere gedragsdeskundigen langs het journalistencollectief. Politiemensen lichten het dossier. Voorzitters van schietverenigingen leggen uit dat schieten een geweldige sport is. Ook blijkt de overheid zeer zorgvuldig om te gaan bij het verlenen van vergunningen.

Ooggetuigen, liever lichtgewonden nog, mogen bij Pauw en Witteman hun verhaal vertellen. De burgemeester neemt zijn verantwoordelijkheid. Politici leven mee. De koningin is sprakeloos.

Tot in detail gaan de experts vervolgens in op de persoon van Tristan van der V. Het type moordenaar kunnen zij al aardig omschrijven.

Zonder uitzondering zijn het zwaar gemaltraiteerde jongemannen. Depressief. Obsessief. Ongelofelijke woede. Gek op wapens. Loners. Losers. Niets blijft onbesproken. Triest leven.

De grote vraag is, waarom? Wat is het motief van de moordenaar?

Waarop het land overgaat tot de orde van de dag. Ook al raken we er niet aan gewend, zulke dingen gebeuren nu eenmaal. In Amerika, Duitsland en Finland weten ze er alles van. Dit hadden wij nog niet meegemaakt.

Maar ook wij hebben het boze leren kennen. De moord op Pim Fortuyn. Op Theo van Gogh. Hoeveel vaders hebben hun kinderen niet meegenomen? Karst T.

Dat worden tolpoortjes aan de ingang van de winkelcentra en vergelijkbare plaatsen. Strenger toezicht op schietverenigingen. Preventief fouilleren. We letten extra op. Zodat het nooit meer zal gebeuren.

Toch zou je hopen dat de experts iets dieper graven. Mogelijk is er een verband tussen de verharding van de maatschappij en dit soort daden. Tussen de verheerlijking van het ík en het aanrichten van bloedbaden op willekeurige plaatsen. Tussen wargames en echte moordpartijen.

Heeft de agressieve berichtgeving over oorlogen en rampen wel degelijk een fataal effect op gevoelige mensen.

“Flauwekul”. De reactie is voorspelbaar. Helaas, het kan een maand duren. Één, twee misschien wel drie jaar. Ergens in dit gelukkige land rijpt een verschrikkelijk plan in het gemoed van een obsessieve, wraakzuchtige autochtone jonge man.

Geplaatst: 10-4-2011

GOD BEHOEDE HET LAND

3 april 2011
Al maanden staat de Arabische wereld in vuur en vlam. Miljoenen zijn in opstand gekomen voor betere kansen, vrijheid en democratie. De uitkomst blijft onzeker. Voor het Westen is het koorddansen op een heel slap koord. Diplomatie van het hoogste soort. Hoe partij te kiezen? En voor wie?

Je zou zeggen dat de Nederlandse regering gebaat is bij een vaste koers. Over het algemeen zijn VVD en CDA het ook wel eens.

Maar zij hebben slechts 52 van de 150 stemmen in de Tweede Kamer. De derde speler in het veld, gedoogpartner PVV, is tegen.

Als een boer met kiespijn reageert PVV-leider Geert Wilders op de ontwikkelingen in het Midden-Oosten. Immers, democratie en Islam zijn voor hem twee onvergelijkbare grootheden. Hij verhevigt zijn aanvallen.

Geen toeval dus dat hij de anti-islamfilm Fitna 2 uitbrengt. Ook kent de gedoogpartner zijn literatuur. Hij dekt zich in. Citeert: “Mohammed zou een tumor in zijn hersens hebben gehad. Aan epilepsie en waanvoorstellingen hebben geleden”. Met andere woorden, de Profeet was een volslagen gek. De Koran is de weerslag daarvan.

Om de macht hebben VVD en CDA gekozen voor de gedoogconstructie. De ergste voorspellingen komen uit. Ministers moeten voorstellen inslikken. De premier moet bij de oppositie bedelen om steun. Zeker twee ministers zijn al zwaar beschadigd.

De mislukte helikopteractie in het Libische Sirte mag een incident zijn. Er stonden wel levens op het spel. Op tal van gebieden is het kabinet Rutte afhankelijk van de oppositie.

Regeringspartij CDA heeft dominee Ruth Peetoom tot voorzitter gekozen. Ruth Peetoom mag de partij in nood naar de wederopstand leiden. Ze zou een verzoener zijn, de ideale vrouw om voor- en tegenstanders van de samenwerking met de PVV bij elkaar te brengen. In oktober was ze tegen. Maar “soit”, tekent het NRC op uit haar mond.
Over verzoenen gesproken. Als geen ander zou de Amerikaanse president Obama die kunst verstaan. Vorig jaar weerhield hij dominee Terry Jones er nog van de Koran te verbranden. Maar de risico’s wegen bij zo iemand niet op tegen het principe.

Salmon Rushdie, Theo van Gogh, de Deense krant Jyllands-Posten. We kennen de reacties. Dus hakken in Afghanistan opgejutte moslims de hoofden van het VN-personeel af.

In Noord-Afrika staan de radicale moslims nog aan de kant. Vast en zeker wachten ze op hun kans. Premier Rutte en vicepremier Verhagen wringen zich in alle bochten. Al Qaida weet allang wat de gedoogpartner van de Profeet vindt.

De moorden van Mazar -i- Sharif zijn niet goed te praten. God behoede een land voor Prinzipienreiter als Jones. Helaas, Geert Wilders is van hetzelfde soort.

Geplaatst: 2-4-2011

HET MIDDEN-OOSTEN IS TE BELANGRIJK

27 maart 2011
Dat krijg je ervan als je met leugens, list, bedrog en de Franse slag probeert de zaken naar je hand te zetten. Ze dachten de linkse kerk voor eens en altijd buitenspel te zetten. In plaats daarvan zitten Rutte, Verhagen en Wilders met hun gedoogkabinet na nog geen half jaar al gevangen in het politieke drijfzand. Het wachten is op het eerste slachtoffer, als het hele kabinet al niet valt. Minister van defensie Hillen staat in elk geval met stip op de lijst. Maar collega Rosenthal van buitenlandse zaken maakt ook een prima kans.

Laat premier Rutte een gewaarschuwd man zijn. Toegegeven, de opiniepeilingen ogen stabiel. Het lijkt nog rustig. Intussen gist en broeit het. Dreiging hangt in de lucht.

Fascinerend is bijvoorbeeld het Ajaxtheater waar Johan Cruyff vastbesloten lijkt zijn cluppie te bevrijden van de bobo-kliek. De Telegraaf en de supporters steunen de grootste voetballer die Nederland gekend heeft daar van harte in.

O, heerlijke paradox. De jaren 1970 zijn terug, compleet met inspraak, medezeggenschap en volksmacht. De voetbalclub, vóór en van de voetballers. Met minder neemt Johan geen genoegen.

Scoort Johan wellicht zijn mooiste goal? Andere sectoren zouden zich wel eens kunnen spiegelen aan wat er bij Ajax gebeurt, ook al hebben zij idolen van een minder soort statuur.

Neem het onderwijs. Wat let de docenten eigenlijk de koppen bij elkaar te steken, om vervolgens de duurbetaalde managers van de onderwijsinstellingen en hun hofhouding naar huis te sturen? De zaak grondig te saneren, en de school terug te geven aan de leraren die dan weer gewoon les kunnen geven?
Hoe het zij, premier Rutte en vicepremier Verhagen voeren hun zo meesterlijk uitgedachte plannen uit. Het kon ook niet mis gaan. Wilders hebben zij aan hun kant. De linkse kerk is uitgeschakeld. De mastodonten zijn bij het oud vuil gezet.

Inderdaad verovert de premier met charme en optimisme een deel van het land. “Well done, old chap”. Een feest maakt Mark Rutte van het regeren. Zo makkelijk. Niets an.

Helaas voor hem heeft een Nederlandse premier meer nodig dan jeugdig ogend bravoure. Verdeeld zijn de gedoogpartijen nu weer over de deelname aan de militaire missie in Libië. CDA en VVD zijn vóór. PVV is tegen.

Natuurlijk is het allemaal ingecalculeerd. Daaraan doet een mislukte reddingsactie op het Libische strand niets af. Maar Libië is geen Afghanistan waar je wellicht van mening over kan verschillen. Het Midden-Oosten is te belangrijk. Ligt te dichtbij. Een Nederlandse regering kan zich daaraan niet onttrekken. Doet dat ook niet.

Er is een oorlog gaande. Er staan levens op het spel. Er wonen miljoenen moslims in onze contreien.

Niettemin blijven Wilders en de PVV zich verzetten. Zeggen nee tegen Libië. Nee tegen democratie en islam. Nee tegen vluchtelingen. Nee tegen Europa. Nee tegen samenwerking, waar het volk eenheid, vastbeslotenheid, kunde, leiderschap van de regering verwacht.

Vicepremier Verhagen vervloekt de PvdA. Het is een drijfveer voor het kabinet. Toch zou hij nog wel eens terug kunnen verlangen naar ex-collega Wouter Bos. Die stak ie immers in zijn politieke zak.

Op gedoogpartner Wilders en co hebben hij en de olijke Mark echter geen enkele greep. Ze kunnen slechts afwachten, terwijl de ellende nog maar net is begonnen.

Geplaatst: 27-3-2011

LIBIË VRIJ

Geplaatst: 20-3-2011

DE FOUT ZIT IN HET BEGIN

21 maart 2011
Een meerderheid van de Nederlandse bevolking vindt premier Rutte wel een goede premier. “Zevenenvijftig procent om precies te zijn”, meldt Maurice de Hond via www. Peil.nl. Dat moge zo zijn, tot nu toe heeft de premier bar weinig bereikt. Zeg maar niets.

Ach, het is al zo vaak gezegd. De fout zit in het begin. Het gedoogkabinet had er nooit mogen komen. VVD en CDA wilden en kregen de macht, maar lieten zich daarvoor met handen en voeten boeien aan Geert Wilders en de PVV.

Daarbij komt dat het zieltogende CDA allesbehalve een betrouwbare coalitiepartner is. Als het Congres op 2 april inderdaad Ruth Peetoom tot partijvoorzitter kiest, hebben de tegenstanders van het gedoogkabinet een belangrijke stem in het kapittel. De positie van vicepremier Verhagen wordt er op z’n zachtst gezegd niet sterker op.

Wie dan leeft, wie dan zorgt. Premier Mark Rutte mag open en joviaal zijn, een verademing voor wie de jaren Balkenende heeft meegemaakt, hij bluft.

Hij kan ook weinig anders. De angst om stemmen te verliezen aan de PVV is het leidende beginsel voor de VVD-leider. Daarom pleit het Tweede Kamerlid Jeanine Hennis ook voor een debat over de scheiding tussen Kerk en Staat. En roept iets over het verbieden van hoofddoekjes in openbare ruimten.

Verwarring alom. PVV en CDA hebben geen behoefte. De oppositie vindt het juist prima. Zo’n kans om de tegenstellingen in de coalitie bloot te leggen, doet zich ook niet elke dag voor.

Overigens gaat er meer mis. Zelfs een meerderheid in de Eerste Kamer lijkt buiten bereik.

Drie weken geleden, vlak voor de provinciale Statenverkiezingen, landde een helikopter van de Nederlandse marine op het strand van Libië om twee werknemers van een Nederlandse onderneming te evacueren.

Het vervolg is bekend. Inmiddels is de driekoppige bemanning terug in Nederland. Premier Rutte vertelde op een persconferentie dat hij de fractievoorzitters van de Tweede Kamer had geïnformeerd. Het bleek niet waar, erkende de premier later.

Was het een vergissing? Er zijn mensen die het een leugen noemen.

De aardbeving in Japan, de problemen met de kerncentrale van Fukushima en Libië hebben de regering extra tijd bezorgd. Die extra tijd zal zij hard nodig hebben. Want hoe moet je een mislukking uitleggen?

Feit is ook dat de ministers Hillen van defensie en Rosenthal van buitenlandse zaken een uiterst zwakke indruk achterlaten. En als klap op de vuurpijl heeft de NAVO Nederland nog altijd niet gevraagd om actief bij te dragen aan de Operatie Odyssea Dawn.

Dat moet een tegenvaller zijn voor het kabinet. De vraag is of het achterwege blijven van het verzoek iets te betekenen heeft?

Misschien speelt de moeizame procedure rond de Kunduz- politiemissie een rol. Of zou het toch iets te maken kunnen hebben met gedoogpartij PVV? Ligt Wilders wellicht dwars?

Hoe het zij, VVD en CDA kunnen in het buitenland nog zo hard beweren dat de moslimhaters van de PVV niet in het kabinet zitten. Hetzelfde buitenland weet dat de waarheid ingewikkelder is.

Maar wie weet, valt het allemaal mee. Zal de NAVO Nederland alsnog verzoeken zijn F16’s in Libië in te zetten.

Geplaatst: 20-3-2011

DE PVV-LEIDER KWAM ER PRIMA UIT

14 maart 2011
Of het charmeoffensief werkt, valt nog te bezien. Maar het is overduidelijk dat Geert Wilders een nieuw wapen heeft gevonden om kiezers te trekken. Heeft hij net naam gemaakt als boeman, als zaaier van angst, nu toont hij zijn andere kant.

Wat blijkt? Ook de PVV-leider is een mens van vlees en bloed. Een aardige man die het beste voor heeft met zijn land.

Dat is wennen. Geert Wilders houdt van poezen. Het NRC Handelsblad rook zijn kans. Een levensgroot interview kregen de lezers het weekend voorgeschoteld.

Jammer, dat Japan de voorpagina’s beheerst. Toch zal de PVV-leider tevreden zijn. In elk geval kwam hij er prima uit. De islam blijft een heikel punt. De combinatie democratie en Koran ziet hij niet zitten.

Het blijft vervelend dat een PVV-brievenbusplasser in de Tweede Kamer zit. Minister Hillen heeft een fout gemaakt. Hij houdt bijna evenveel van Amerika als van Israël. En de linkse kerk is de schuld van alles wat er mis is.

Geen wanklank kwam uit Geerts mond. Iedereen kan zijn stem met een gerust hart aan de gedoger van het kabinet Rutte/Verhagen toevertrouwen.

Wie, de afgelopen weken naar Pauw en Witteman heeft gekeken, weet één ding. De redactie van het Vara-programma haalt alles uit de kast om Geert aan tafel te krijgen. Dat wordt me nog wat als Wilders de tijd gekomen acht. En dat die tijd komt, staat vast, want Wilders wil premier worden.

Wilders is een fenomeen. Maandag weet hij opnieuw de media op zich gericht. Immers, de rechtbank beslist over de voortgang van zijn proces. Dat wordt weer een geweldige Moszkowicz-show.

De PVV heeft 24 zetels, zo’n 16 procent van de stemmen. Een zucht van Geert. Een kreet op Twitter. Het is allemaal even belangrijk. Een opmaat voor crisis.

Intussen is de regering Rutte, zoals ze dat in Amerika zo mooi noemen, een lame duck. Aangeschoten wild.

Plannen zijn er genoeg. De ene na de andere ferme maatregel wordt aangekondigd. Misschien komt het er nog van. Eerst moet het CDA zijn identiteit terug vinden.

Geert Wilders, leuke man. Lees zijn kompaan, Martin Bosma. Helaas, het is een pose. Hij heeft het land in een ijzeren greep. De PVV-leider hangt een rookgordijn op. Het zou een goede zaak zijn als de media er doorheen proberen te kijken.

Geplaatst: 13-3-2011

ER IS NOG GEEN BEGIN VAN OPLOSSING

7 maart 2011
Zelfs de trend deugt niet. Twee verpletterende nederlagen leed het CDA binnen een jaar. Puur op gevoel heeft vicepremier Verhagen gekozen voor een gedoogavontuur met de PVV. En nòg heeft hij geen idee hoe dat uitpakt.

Doet de VVD het beter? De liberale analyse is, om zo dicht mogelijk in de buurt van Wilders te blijven. Waarmee de internationaal georiënteerde ondernemersvleugel kiest voor een eng-nationale en anti-Europese politiek.

Om maar te kunnen regeren. Om de macht. Om de PvdA dwars te zitten. Wie weet dat ……. Meer is het niet wat achter de CDA/VVD-bedoelingen zit.

De twee partijen handelen op de tast, net als de concurrentie trouwens. Misschien komt het omdat de politiek bijna blind vaart op de uitkomsten van de opiniebureaus die beweren dat zij voorspellen.

Helaas, waren de voorspellingen bij de Tweede Kamerverkiezingen van 9 juni 2010 al een farce met de onvoorziene triomf van Wilders’ PVV, ook bij die voor de Provinciale Staten zaten de bureaus er flink naast. Dit keer werden de PVV en de VVD veel te hoog ingeschat. CDA en PvdA deden het daartegen weer beter dan verwacht.

Het is crisis. Eigenlijk gaat het al mis sinds 2000 toen Pim Fortuyn de gevestigde orde tot wanhoop bracht. Fortuyn bracht aan het licht dat de relatie tussen de gevestigde politiek en kiezer grondig verstoord was.

Een onmetelijke hoeveelheid beschouwingen, analyses en meningen is sindsdien op Nederland losgelaten. Nog geen begin van een oplossing is er.

Het komt door de kiezer. Die is verwend. Wil zijn zin krijgen, en wel direct. De kiezer heeft een korte termijngeheugen. Dat moge zo zijn, maar wat wil je met een premier die Nederland aan de Nederlanders wil teruggeven?

Blijkbaar heeft Mark Rutte Nederland in bezit. Heeft hij het afgepakt hoewel niemand hem daartoe het recht heeft gegeven.

Dan kan de premier nog zo open zijn en vrolijk. Zo helder communiceren, jeugdig overkomen. Hij kraamt de grootste onzin uit. Vicepremier Verhagen liegt er al jaren op los. Gedoogpartner Geert Wilders is een gevaarlijk soort politicus.

Het land heeft de regering die het verdient. Op een of andere manier slaagt de oppositie er niet in voldoende vertrouwen te winnen.

Dat kan maar één ding betekenen: De politieke crisis moet nog tot een uitbarsting komen.

Geplaatst: 7-3-2011

RENÉ VAN DER GIJP LACHT NIET ECHT

28 februari 2011
Grauwe, grijze luchten dwalen boven het land. Wel eens op school gezeten? Dan weet u vast nog wie de pestkop was. En op wie hij het altijd weer begrepen had. Ach, vergeten. In uw woordenboek komt pesten niet voor.

Pesten. Psychologen verdienen er een flinke boterham aan. Helaas zijn het niet de pesters die op het spreekuur komen. Vreemd, want juist zij vormen het probleem.

De geschiedenis spreekt voor zich. Pesten staat aan de basis van de grootste misdaden tegen de mensheid, ooit begaan. Is oorzaak van menige catastrofe in een mensenleven.

Maar net als hun slachtoffers hebben pesters hun zwakke plek. Pesten gebeurt nooit zomaar. Eens zijn zijzelf zwaar gekwetst.

Vandaar, dat zij zich altijd op de zwakkere richten. Degene die niet goed ligt in de groep. Pesters kennen geen mededogen. Hoe kan het ook, want het doelwit roept het zelf op. Pesters zijn heel bang voor hun ‘ik’. Daarom vallen zij altijd aan. De pester pest net zo lang tot het slachtoffer vernietigd is.

Een mooi voorbeeld is oud-voetballer René van der Gijp, vaste tafelheer bij het praatprogramma Voetbal International van RTL 7.
Voetbal. Niet zo heel serieus nemen dus, ware het niet dat Van der Gijp een prototype van de pester is. Zogenaamd heeft hij lak aan alles. Maar het kan haast niet anders dat hij zwaar gekwetst is.

Voetbalde hij niet eens bij PSV, toch al niet de populairste club in Hilversum? Hoe het zij, Van der Gijp maakt furore. Zijn aanstekelijke lach is geld waard. Maar let op, zijn lach gaat altijd ten koste van.

Een opvallend slachtoffer van René was enkele maanden geleden de gast, Hans van Breukelen, oud-doelman van PSV en het Nederlands elftal.

Hans heeft zijn onzekere kanten en vertelde dat hij vroeger grote moeite had met de grappen en grollen van René. Dat had hij beter niet kunnen doen. Lachen man! Van der Gijp komt er regelmatig op terug.

Intussen heeft Van der Gijp in de Bulgaar Manolev een nieuw doelwit gevonden. Is het toeval dat ook die speelt bij PSV? Toegegeven, de man schiet wel eens hoog over. Maakt vreemde hupjes. Maar kritiek is voor de tafelheer niet genoeg.

Hijzelf noemt het relativeren, de Voetbal Internationalpraktijk is dat hij Manolev voor gek zet, belachelijk maakt, elke keer weer.

Wat opvalt, is dat Van der Gijp niet echt lacht bij weer een Manolevje. Integendeel, de oplettende kijker ziet een bozige grijns. René maakt wegwerpgebaren. Hij lijkt wel kwaad.

Het is voer voor psychologen. Maar die zouden wel eens tot de conclusie kunnen komen dat Manolev de oud-voetballer Van der Gijp de pijn van 1988 laat voelen.

Toen PSV mèt Hans van Breukelen de Europa Cup won en het Nederlands elftal mèt Hans van Breukelen Europees kampioen werd en René van der Gijp naar Zwitserland was verbannen.

Geplaatst: 27-2-2011

IDEALISTEN ZIJN HET ALLEMAAL

21 februari 2011
Het was zaterdag 21 november 1981. Koude Oorlog. Meer dan 300.000 mensen, het kunnen er ook 400.000 zijn geweest, stonden op het Museumplein om te protesteren tegen de plaatsing van kruisraketten. Twee jaar later deden een half miljoen Nederlanders het op het Malieveld in Den Haag nog eens dunnetjes over. Oud en jong waren erbij. Zeg niet dat het voor je tijd was, want je zat op de schouders van je vader, klapte je handjes stuk. Leve de democratie.

Of het hielp? Uiteindelijk kwamen de kruisraketten er niet. De saamhorigheid bleek kortstondig. Niettemin stond menig voormalig demonstrant diezelfde avond voor de spiegel, tevreden over zichzelf: “Ik heb toch maar de wereld van de totale vernietiging gered”.

Ach, het is alweer zo lang geleden. De meesten hebben het gevoel van toen weggestopt. Wat wil je. De wereld staat niet stil. Er is zo ontzettend veel gebeurd.

Voor velen is de Koude Oorlog verder weg dan de Tweede Wereldoorlog. De Muur is nog maar een stukje steen. In de Telegraaf pleit een officier voor het inzetten van militairen om rust en orde te handhaven.

Waren we net gewend aan die verschrikkelijk radicale moslims, kijken we alweer verbijsterd toe, hoe miljoenen in het Midden-Oosten hun leven wagen voor vrijheid en democratie.

Je snapt het domweg niet. Neem mr. Bram Moszokowicz, succesvol advocaat. In 1981 was hij net twintig. Houdt van mooie vrouwen en auto’s. Schuwt de camera’s niet.

Intussen verdedigt hij de gedoger van het kabinet, Geert Wilders die beschuldigd wordt van haat zaaien.

Is het wraak? Vast staat dat mr. A. Moszkowicz een appeltje te schillen heeft met de rechterlijke macht. In elk geval herinnert het land zich de zaak Holleeder toen Moszkowicz zich terug moest trekken.

Breaking news voor een persconferentie. Nog spetteren Brams woedende woorden. Maar laten we geen relaties leggen. De advocaat beoefent met verve zijn vak.

Hij verdedigt slechts een man die de rechterlijke macht aan politieke banden wil leggen. Die een partij met klapvee leidt. Die een bevolkingsgroep stelselmatig de wacht aanzegt. Die tuigdorpen wil, meisjes met hoofddoek uit de bus wil laten zetten en nog wat van dat soort dingen.

Natuurlijk heeft iedere verdachte recht op een goede advocaat. Iets anders is of die advocaat de weg naar de macht moet helpen plaveien voor een dictator in spé.

Bram heeft er geen moeite mee. “Ik kan mezelf recht in de ogen kijken”, bezweert hij, en weet zich in prima gezelschap.

Immers, net als mr. A. Moszkowicz kunnen premier Mark Rutte, vicepremier Maxime Verhagen, Ivo Opstelten, Gerd Leers, Henk Bleker en vele anderen er zich op beroemen Geert Wilders een end op weg te helpen.

Net als de flamboyante advocaat staat de politieke elite van VVD en CDA elke avond even voor de spiegel. Ziet zichzelf en is daar heel tevreden over. Geen centje pijn. Brandschoon is het geweten. Zij voelt zich idealist, gaat door het vuur voor vrijheid en democratie. Voor allemaal lijkt het elke dag wel, 21 november 1981.

Geplaatst: 20-2-2011

FEBRUARI 2011

Geplaatst: 13-2-2011

IS ER TE VEEL AFLEIDING, MISSCHIEN?

13 februari 2011
Wat nu? is de meest gehoorde vraag na het vertrek van de gehate Egyptische president Hosni Mubarak. Vooropgesteld, Egypte moet een kans krijgen, en je mag hopen dat de nieuwe leiders structuren in het leven roepen die vrijheid, democratie en gelijke kansen garanderen.

Normaliter kent elke revolutie tenminste drie fases: de opstand, de machtsstrijd, de consolidatie.Vreemd is het wel dat het volk zijn lot in handen heeft gelegd van het leger dat dertig jaar lang de Moebarakdictatuur heeft bewaakt. Wie weet, gaat het allemaal goed.

Intussen, ruim 2000 kilometer naar het noorden, denkt de VVD in Nederland de verkiezingen van 2 maart te winnen met een douceurtje voor de huizenbezitter, het verhogen van de maximumsnelheid tot 130 kilometer en het aanpakken van vandalen.

Tegelijk doet premier Rutte menig schietgebedje voor coalitiepartner CDA. De christendemocraten mogen niet te veel verliezen. Maar net als de Egyptenaren zijn vele Nederlanders de Rubicon overgestoken. Zij gaan vóór Geert Wilders en nemen het PVV-stemvee mee. Wie er in de Eerste Kamer komen? Geen idee.

Democratie, Nederland, 2011. De kans dat de Statenverkiezingen van 2 maart de gedoogconstructie bestendigen, lijkt reëel. De VVD rekent op een forse winst. Het CDA zal niet gauw breken. “Uitzingen”, is het parool. “Eens keren de kansen”. De oppositie oogt onsamenhangend.

De PVV gedijt en gedijt. Steeds weer slaagt Wilders erin zijn rol als slachtoffer van het systeem uit te spelen.

Het ene moment scoort hij als aanklager in zijn eigen rechtszaak. Daarbij weet hij zich gesecondeerd door de advocaat, mr. A. Moszkowicz die op zijn beurt furore maakt.

Voor de buitenstaander is daarbij de prangende vraag: Wie gebruikt nu wie? Toch benieuwd hoe lang die combinatie standhoudt. Zoveel is zeker, het woord ijdel staat bij Bram met hoofdletters op het voorhoofd geschreven.

Vervolgens haalt Wilders de voorpagina’s met een voorstel over de bouw van tuigdorpen. Ook de hoofddoekjesverboden doen het blijkbaar goed.

In Egypte komt het erop aan dat iedereen ervan doordrongen is dat het volk de baas is. Dat het volk één blijft, het initiatief in handen en de vinger aan de pols houdt.

Is Nederland deze les wellicht vergeten? O, we zijn nog steeds een democratie. Intussen hebben we de politiek wel uitbesteed. Politiek is voor de politici.
Het volk heeft andere bezigheden.

Eén keer in de zoveel tijd gaat het naar de stembus waarop het zich dan weer laat verrassen. Gebeurt dat uit verveling? Een gevoel van, je kunt er toch niets aan doen? Het gaat toch goed? Is er te veel afleiding, misschien? Hoe dom kan een volk zijn?

Wat de reden ook is, de kiezers in Nederland zijn er helemaal klaar voor om een almachtige witgeverfde leider de hoogste functie van het land te gunnen.

Geplaatst: 13-2-2011

BROEDERS MELDEN ZICH AAN FRONT

6 februari 2011
Het volk heeft zich bewezen. Het land wordt nooit meer zoals het was. Maar na twee weken staat niets vast, behalve dat het echte spel nog moet beginnen.Ergens in het Egyptische labyrint wringen de oude Mubarakvrinden, politieke opportunisten,de Moslimbroederschap zich in alle bochten om zo de best mogelijke uitgangspositie te verwerven. En daarbij gaat het om de macht.

Krijgt de Arabische wereld haar eerste democratie, gedragen en bevochten door het volk? Het gaat zoals het gaat, maar er zal nog heel veel water door de Nijl moeten stromen voordat het zover is.

Vreedzaam, vrijheidslievend en mooi vertoonden de miljoenen Egyptenaren zich in Caïro, Alexandrië en andere grote steden. Het is hun kracht, maar ook de zwakte.

Hun kracht, omdat een dictatuur die zich al dertig jaar erop beroept het volk te vertegenwoordigen toch niet zo gedegenereerd bleek dat het in staat was zijn tanks in beweging te zetten. Integendeel, kamelen moesten het vuile werk opknappen. Waarop de Egyptische generaals, het volk al paaiend, kozen voor een uitputtingsslag.

Hun zwakte, omdat het volk niet meer dan het volk is, hoe ontroerend de aanblik van hele gezinnen ook mag zijn. Vrijheid wil het. Iets van democratie. Een baan. Eten. Wèg met de corruptie!

Het volk oogt vastbesloten, maar iedereen weet dat de eensgezindheid zeer betrekkelijk is. Intussen hebben de machthebbers zich gehergroepeerd. De 82-jarige president Hosni Mubarak wil van geen wijken weten.

Toch is er wel degelijk iets gebeurd. De Egyptenaren zijn de Rubicon overgestoken. Op zich is dat al een revolutie. Er is geen terug. De generaals beseffen het. Er komt een nieuwe grondwet die verkiezingen regelt. Zij hebben persvrijheid beloofd.

Inmiddels heeft de Moslimbroederschap zich aan het front gemeld, de belangrijkste oppositiegroepering.

Experts verzekeren om het hardst dat van de broeders weinig te vrezen valt. Die hebben immers het geweld afgezworen, en blonken de afgelopen weken uit in gematigdheid. Zoals ook de demonstranten weinig weg hebben van de fanatici die zichzelf geselend, vlaggen en poppen verbrandend, overgeven aan Allah om weer een godslasteraar te wreken.

De kritiek op het Westen beperkt zich tot het verwijt dat het als financier van het Moebarakregime medeschuldig is aan de onderdrukking van het Egyptische volk.

Maar de Verenigde Staten wikt en weegt niet voor niets. De Midden-Oostenstrategie is in het geding. President Mubarak is een betrouwbare partner die de vrede met Israël respecteert. Het is echter geen geheim dat het Egyptische sentiment pro-Palestijns en anti-Israël is.

Dat kan in een democratisch Egypte verstrekkende gevolgen hebben voor de regionale verhoudingen, ook al omdat de Moslimbroederschap op een gegeven moment het masker van gematigdheid af zullen leggen. Immers, de tendens is islamisering.

Is de Egyptische revolutie daarmee gedoemd? Cruciaal is de vraag in hoeverre het lukt een waarachtige democratie van de grond te krijgen. Een democratie waarin de rede en niet de emotie de overhand heeft. Er zullen tegenslagen zijn.

Maar de CNN-kijker heeft reden om optimistisch te zijn. Optimistischer in elk geval dan een week geleden mogelijk leek.

Geplaatst: 6-2-2011

DIE LIEFDE WIL HIJ NIET WÉÉR VOELEN

30 januari 2011
Dat was geen verbeelding. Daarvoor was het gezicht van gedoogpartner Geert Wilders te verbeten. Hij zwoer wraak. Dit accepteerde hij niet. Op weg naar de Statenverkiezingen zullen zowel de premier als de fractieleider van GroenLinks Jolande Sap zijn woede voelen. Trouwens, de totale gevestigde orde, het hele land zal merken wie echt de baas is in Den Haag.

Het debat ging over Afghanistan. Nederland mag een politiemissie naar Kunduz sturen. De Telegraaf juichte net iets te hard: “Grote overwinning van het kabinet”.

Op het eerste gezicht lijkt het er wellicht op. Immers, het kabinet kreeg zijn zin. Maar wat was de prijs? De betrokken bewindslieden Rosenthal en Knapen (buitenlandse zaken), Hillen (defensie) buitelden welhaast over elkaar om de twijfelaars in de Tweede Kamer hun zin te geven. Premier Rutte stelde zich hoogstpersoonlijk garant.

Vriend en vijand van het kabinet weten echter dat, wat Den Haag heeft uitgedokterd nauwelijks strookt met de Afghaanse werkelijkheid. Ook in Kunduz is de Taliban. Het kan er zo maar oorlog zijn.

De bevolking mag behoefte hebben aan wouten die boeven pakken en bonnen uitschrijven. Het leger wil mannen die een geweer kunnen hanteren.

Waarmee premier Rutte, hoog scorend bij de opiniepeilingen, zich niet voor de eerste keer op een doodlopende weg heeft begeven. Want zo zeker als twee maal twee vier is, zal hij zichzelf tegenkomen.

Moet hij, óf zijn woord houden, óf zich neerzetten als een bedotter. In het eerste geval vindt hij Amerika op zijn weg. In het tweede geval is er, wat zo mooi heet, een serieus geloofwaardigheidsprobleem.
Wie dan leeft, wie dan zorgt, lijkt de populairste politicus van het moment denken. Morgen is er weer een dag. Het is een pose. Want ook de eerste liberale premier in honderd jaar zal tijdens het debat Wilders’ zure reactie hebben waargenomen.

Hij kent de peilingen. De VVD-winst is direct gerelateerd aan het besluit van afgelopen zomer om met de PVV samen te gaan.

Inmiddels is de campagne voor Provinciale Statenverkiezingen van start gegaan. Die verkiezingen zijn van groot belang omdat de uitslag bepalend is voor de Eerste Kamer. Met andere woorden, het voortbestaan van het kabinet staat op het spel. Dus krijgt Nederland weer te maken met de rechtse VVD-campaigner Mark Rutte.

Mark Rutte is toch premier. Zal hij niet de premierbonus willen incasseren, door juist boven de partijen te staan? Het VVD-campagneteam onderzoekt de optie, maar weet dat die gaat, richting uitgang van de gedoogconstructie.

Het midden is geblokkeerd. Geert Wilders en de PVV willen keiharde strijd. Confrontatie. Polarisatie. In dit land is geen plaats voor het Afghaanse meisje Sahar. Zij moeten niets hebben van een partner die de oppositie pleziert.

Nee, de liefde voelen tussen Mark en Jolande wil Wilders niet nog een keer meemaken.

Geplaatst: 30-1-2011

TOVENAAR DOET TRUC TE VEEL

23 januari 2011
Een week van WikiLeaksberichten, met heel veel missie Afghanistan. Nederland haalt verveeld zijn schouders op. Ambtenaren die Amerika verleiden tegenstanders onder druk te zetten. Niemand lijkt verrast. Zo gaat dat toch. Niets aan de hand. Geen twijfel aan het waarheidsgehalte.

Een Nederlandse ambtenaar is voor honderd procent betrouwbaar en loyaal. Dus voerden de net benoemde ambassadeur bij de Europese Unie, drs. Pieter de Gooijer en diens collega-ambtenaren alleen maar de wensen van hun bazen uit.

Wie waren die bazen? Oud-premier Balkenende, natuurlijk, en partijgenoot, minister van buitenlandse zaken Maxime Verhagen. Leiders ook van het CDA-smaldeel in Balkenendes vierde kabinet waarin vicepremier en minister van financiën Wouter Bos de PvdA vertegenwoordigde.

Je kan bewondering voor hem hebben, maar eens moet de politicus en huidig CDA-leider Verhagen die nu weer vicepremier is in het kabinet-Rutte, zichzelf tegenkomen. Zal hij in één van de zwaarden vallen die hij voor zijn politieke opponenten had bestemd.

De Tovenaar van het Binnenhof, Raspoetin, The Prince of Darkness, Machiavelli. Hoe je ook tegen Verhagen aankijkt, hij doet de democratie geen goed.

Maurice de Hond heeft het gepeild. Het vertrouwen in de vicepremier is nihil. Iedereen kent zijn grote truc, zijn tegenstander de schuld geven.

Dus heeft de PvdA de val van het laatste kabinet-Balkenende op haar geweten. Is de PvdA de schuld van de totstandkoming van het gedoogkabinet. Is de PvdA de schuld van de economische problemen, van de criminaliteit, van het verlies van de G20-zetel en internationaal prestige, van ……
Verhagen is slim, snel, intelligent, bedreven in het machtsspel. Helaas, de WikiLeaksdocumenten tonen aan, hoe die vaardigheden met hem op de loop zijn gegaan. Moet zelfs hij zijn bevangen door iets van overmoed, het idee dat er altijd een uitweg is, dat zijn truc tot in lengte van jaren bruikbaar is.

In het vierde kabinet-Balkenende hielden CDA en PvdA elkaar gevangen. Over bijna niets waren zij het eens. Van meet af aan was de Afghanistanmissie een heikel punt. Verhagen wilde verlengen, Bos was tegen. De relatie met Amerika stond op het spel.

Op een gegeven moment moet Verhagen gedacht hebben. “Ik krijg de PvdA niet om. Laat ik Amerika inschakelen. Ik stuur Pieter erop af”.

Slim? Intelligent? De Tovenaar van het Binnenhof deed zijn truc één keer te veel. Erger nog, hij beging een blunder van de allerhoogste politieke orde. Niets is zo schadelijk voor het prestige van een land als de vragende partij, de VS dus, zich realiseert dat er verdeeldheid is in het andere huis.

Immers, je geeft je zwakte bloot. Tal van opties doemen op. De influisteraar wordt chantabel. De ruziemakers kunnen tegen elkaar worden uitgespeeld. Misschien is er nog meer te halen.

Met andere woorden, als minister van buitenlandse zaken heeft het CDA-lid Verhagen verzaakt. Gefaald. Het landsbelang geschaad. De Tweede Kamer heeft ministers voor minder hun congé gegeven.

Geplaatst: 22-1-2011

LEG HET DE KIEZER MAAR EENS UIT

16 januari 2011
Vorig jaar zijn 711 militairen, lid van de ISAF, in Afghanistan omgekomen. Dat waren er 190 meer dan in 2009, een toename van 36 procent dus. Volgens een VN-rapport is het aantal burgerslachtoffers dramatisch gestegen. In de eerste helft van het jaar werden 1200 burgers gedood en raakten er 2000 gewond, een verdriedubbeling ten opzichte van een periode eerder. Er zullen vele redenen zijn, maar Afghanistan is niet veiliger geworden.

Het kabinet-Rutte wil 40 politie-opleiders naar Kunduz, Afghanistan sturen, met 545 militairen om hen te beschermen. Voor de beveiliging moeten er vier F16-straaljagers mee.

Van alles loopt door elkaar. Maar dat de afloop van het Afghanistanvoorstel van cruciaal belang is voor het voortbestaan van het gedoogkabinet lijdt geen twijfel. In elk geval zal het een grote rol spelen bij de Provinciale Statenverkiezingen van 2 maart. En de uitslag van die verkiezingen bepaalt de samenstelling van de Eerste Kamer. Belangrijk, omdat elke wet de goedkeuring behoeft van de Eerste Kamer.

Grappig is dat. Leg het de kiezers ook maar eens uit. Immers, op eigen houtje zullen VVD en CDA geen meerderheid halen. Zij zijn afhankelijk van de PVV. Maar de PVV is fel tegen een nieuwe Afghanistanmissie.

Afghanistan in Nederland. De coalitie heeft de pijlen gericht op PvdA en GroenLinks. Want wie twijfelt er nog aan dat D66 en ChristenUnie het kabinet aan een meerderheid helpen?

Femke Halsema, de aanbeden, geliefde, geweldig sprekende, maar inmiddels afgetreden fractieleider van GroenLinks, heeft de weg gewezen. Met Alexander Pechtold van D66 diende ze een jaar geleden het voorstel voor een politiemissie in. Daar kon niemand tegen zijn want zo bleef Nederland betrokken en behield het zijn verantwoordelijkheid.
Maar niets in de Nederlandse politiek is wat het lijkt. Femke en Alexander hoopten met het voorstel een plek te veroveren in het volgende kabinet. Nee, dus.

Op hun beurt denken Mark Rutte en Maxime Verhagen de oppositie in de tang te hebben. Die wilde toch een politiemissie? Helaas, de stemming in GroenLinks ligt net een tikje anders dan Femke dacht. Haar opvolgster Jolande Sap krijgt het nog knap moeilijk. De partijraad sprak zich al tegen het kabinetsvoorstel uit.

Zwak is de positie van PvdA-leider Job Cohen. De gedoogpartijen zijn erin geslaagd hem in een hoek te drijven. Meedogenloos is de pers. En last but not least, bovendien oogt Cohens presentatie nog steeds wat onbeholpen. Hij zal zich moeten hervinden.

Spannend is het, schaken op de vierkante millimeter. Heel voorzichtig naderen PvdA, SP en GroenLinks elkaar. Maakt de PVV een pas op de plaats of zet zij juist door?

De VVD hoopt 2 maart ongetwijfeld op een premierbonus, maar heeft er alle belang bij dat het CDA niet te veel afglijdt. Nieuw verlies van de christendemocraten gaat ten koste van de positie van vicepremier Verhagen, en die positie kan zo sterk niet zijn na het alles-of nietsspel tijdens de kabinetsformatie.

Intussen vallen in Afghanistan elke maand zeker 250 doden door oorlogshandelingen, en dan zijn de slachtoffers aan Talibanzijde niet meegerekend. Het meest hoopvolle perspectief is, dat de oorlog nog jaren duurt.

Geplaatst: 16-1-2011

SARAH PALIN DELETED HITLIJST SNEL

9 januari 2011
Op 6 mei 2002 trok Volkert van der Graaf zijn pistool en schoot Pim Fortuyn dood. “Geen politieke moord”, aldus de rechter. Op 2 november 2004 maakte Mohammed B. Theo van Gogh dood, op klaarlichte dag in Amsterdam. Hij kreeg levenslang.
De moorden vonden plaats in een verhit politiek klimaat. Fortuyn bedreigde de politieke elite. De politieke elite beet met zware woorden van zich af. Van Gogh meende dat hij alles mocht zeggen.

Ze heeft het razendsnel van haar weblog gehaald, de hitlijst met daarop de twintig namen van de Democraten die in het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden voor de omstreden herziening van de gezondheidszorg hebben gestemd.

Een doelwit was de 40-jarige Gabrielle Giffords.
Zij vecht voor haar leven nadat zij in Tucson, Arizona werd neergeschoten door Jared Lee Loughner, 22 jaar. Blank.

Op haar site spreekt Sarah Palin haar medeleven uit naar aanleiding van de moordpartij in Tucson, Arizona. Maar waarom verwijdert de gedoodverfde Republikeinse presidentskandidaat voor 2012 de hitlijst van het internet? Ziet zij wellicht een verband?
Hoe het zij, met Loughner is meer aan de hand. Hij richtte een slachtpartij aan. Twee doden en 12 gewonden vielen. Zoveel is zeker, de moordenaar kwam tot zijn daad in een land, tot op het bot verdeeld, een land waarin politiek en bepaalde media geen middel schuwen.

Een waarzegger hoef je dan ook niet te wezen om een dergelijke aanslag te hebben voorzien. Sterker nog, Congreslid Giffords waarschuwde Palin voor de gevolgen van de hitlijst.

Intussen is in Nederland het politieke klimaat in 2011 tenminste zo vergiftigd als in 2002, 2004. Geert Wilders, leider van de PVV, te midden van een aantal kleerkasten, is een vertrouwd beeld. De koningin is een doelwit. En minister Opstelten zou er geen kwaad aan doen een veiligheidsanalyse op te maken voor Job Cohen. De constante stroom van beschuldigingen, verwijten, verdachtmakingen kan een verwilderde geest wel eens tot actie dwingen.

Nederland is geen Amerika, maar de politieke tegenstellingen wedijveren in diepte met elkaar. Morgen is weer een dag. Voor de overleving van het gedoogkabinet van premier Rutte zijn de Provinciale Statenverkiezingen van 2 maart van levensbelang. Ons pensioen. De Afghanistanmissie. De bezuinigingen. Onze baan. Het is allemaal belangrijk.

De dokter heeft goede hoop voor Congreslid Giffords. Het is ook niet de eerste slachtpartij, veroorzaakt door een labiele geest. Zou Loughner een eenling zijn? Er lopen verdomd veel eenlingen rond. De neiging bestaat de dader los te weken van de samenleving waarin hij is opgegroeid. Maar hij is een product van die samenleving. Zoals Gavrilo Princip in 1914 een product was toen hij de aartshertog Franz Ferdinand vermoordde.

Nee, de schoten van Loughner leiden niet tot de Derde Wereldoorlog. Tegenstellingen horen bij de maatschappij die in de democratie een aantrekkelijke oplossing heeft gevonden. Het probleem is, dat Loughners daad niet op zichzelf staat.

De wereld herinnert zich de bomaanslag in Oklahoma in 1995: 168 doden. De dader was Timothy McVeigh, een vijand van de overheid. Aanslagen vonden plaats op scholen, universiteiten, op Mc Donald’s.

Ook Nederland heeft zijn ervaringen: Karst T. Weer een vader die zijn kinderen mee de dood in neemt. Intussen kennen we de oorzaak. Op z’n minst is er een vermoeden. We doen er niets aan. Om de een of andere reden laten we toe dat de maatschappij van binnenuit wordt uitgehold.

Geplaatst: 9-1-2011

GEEN TWIJFEL, AJAX KAMPIOEN 2010/’11

Het is dat er nog 16 wedstrijden gespeeld moeten worden. Maar waarom eigenlijk? In elk geval vinden de experts het een beetje flauwekul. Onder het toeziend oog van Johan Cruyff en met Frank de Boer aan het trainersroer is er maar één eindstand mogelijk: Ajax op nr. 1, de landskampioen van het seizoen 2010/2011.

Het Bayern Münchentrio –Mark van Bommel (ex-PSV), de grote Louis van Gaal en Arjen Robben (ex-PSV) — weet hoe het voelt.

Geplaatst: 2-1-2011

MIN OF MEER EEN BURGERPLICHT

2 januari 2011
Afzender gemeente. Of de ontvanger de enquête wil invullen. Kost een half uurtje. Maar dan heb je ook wat. Immers, op basis van de resultaten kan het bestuur beleid maken.

Helaas, vergeten. Enkele weken later viel een herinnering in de bus. De vraag was dit keer wat dringender gesteld. Invulling van de enquête was erg belangrijk. Min of meer een burgerplicht.

Een week was de termijn. Daarna zou een medewerker het op een andere manier proberen. Waarop de telefoon ging, tijdens het eten. Mevrouw wilde de vragen doornemen. Nee dus. Nergens stond dat het verplicht was. Geen tijd. Geen zin.

Dat gebeurde een jaar of wat geleden. De gemeente heeft geleerd. “Of de ontvanger de enquête in wil vullen? Is niet verplicht, stond erbij. Liefst digitaal, want dat scheelt de gemeente 2,50 euro. Dat geld, belooft zij, is bestemd voor een goed doel. Welk doel moet nog worden vastgesteld”.

De rode draad is, de burger bepaalt. De politiek beslist. Democratie 2011.

Het zal het nieuwe jaar zijn, maar een vreselijk verlangen dringt zich op. Naar een rokerige zaal, ergens in de stad. Aanvang plus minus 20.00 uur. Achter vier naast elkaar geschoven tafeltjes zitten: de wethouder van ruimtelijke ordening en verkeer, een ambtenaar, een schrijver, de politiecommissaris en de voorzitter van de vergadering, betreffende een Brede Maatschappelijke Discussie, aangaande stadswijken.

Aan de orde is een nieuwbouwplan, alsmede het voorstel voor de aanleg van doorgaande weg. De stad zou erop vooruitgaan. Alleen het bestemmingsplan moest nog gewijzigd worden. De wethouder zou de mening van de vergadering meenemen.

Het was een heikele kwestie die de wijkbewoners hevig beroerde. De zaal puilde uit. De krant was erbij. Piet Petersen nam het woord, als woordvoerder van ´De Groep Tegen De Weg In Strijd Met Het Bestemmingsplan´.

Zijn argumenten sneden hout. De wethouder gooide zijn autoriteit in de strijd. Die weg moest er toch echt komen. Het wijkbelang moest wijken voor het hogere.
Om een lang verhaal kort te maken. De lezer raadt het al, het heeft even geduurd. De gemeenteraad stemde voor het voorstel van het college van burgemeester en wethouders. Protest.

De Raad van State moest eraan te pas komen. Uiteindelijk is het bestemmingsplan gewijzigd. De weg is er gekomen, ook al ligt hij er nu wat verlaten bij. Bovendien is er een snelheidslimiet van 30 kilometer ingesteld.

Mooie tijden die allang zijn vervlogen. Weinig bestuurders wagen zich in het internettijdperk nog aan inspraakbijeenkomsten in rokerige zaaltjes die beginnen om plus minus 20.00 uur. Alleen als het niet anders kan, als er iets mis is gegaan. Om het volk het een en ander uit te leggen. Ja, dan.

Directe confrontaties herbergen te grote gevaren. Beloftes worden te gemakkelijk gedaan. Imagoschade ligt voor de hand. Daarom: liever, de enquête. Iedereen mag zijn mening geven en met de uitslag valt nog van alles te doen . Doet de burger niet mee, vult hij de enquête niet in, heeft hijzelf verzaakt. Als het een beetje meezit, valt met het besluit te leven.

Prachtig toch! Bestuur is content. Geen moeilijke gespreksrondes meer. Keurig draagvlak is aldus gecreëerd. Wie heeft het over een kloof tussen politiek en burger?

Het is 2011. De politiek leert en maakt op alle niveaus gebruik van de moderne communicatiemiddelen. Prima.

De vraag is alleen of de manier waarop dat gebeurt, de democratie dient. Je zou zelfs zeggen, integendeel. Neem de gemeente-enquête. Velen zullen de enquête gehoorzaam invullen. Anderen leggen haar terzijde, voelen zelfs enige weerzin.

Ongetwijfeld dient de enquête een mooi ding. Maar de burger stimuleren tot een actieve betrokkenheid doet zij niet.

De tijd van rokerige zaaltjes is voorgoed voorbij, en keert om meer redenen nooit terug. De burgers van 2011 zijn anders, maar niet minder lui. Daar ligt dan ook de uitdaging voor de politiek. Hoe kan die, met gebruikmaking van het internet, de burger verleiden tot actieve betrokkenheid, tot het deelnemen aan …..?

Geplaatst: 2-1-2011

INDERDAAD, ER IS MOED NODIG

26 december 2010
De koningin. Ze zat er piekfijn bij, in de werkkamer van haar paleis. Haar jurk kleedde de vorstin perfect. Het wit gaf de gedroomde achtergrond. Bovendien waren het weer mooie woorden die zij op Eerste Kerstdag sprak. Over verbondenheid. Saamhorigheid. Standvastigheid. En moed.

Ik neem me voor, mijn uiterste best te doen. Intussen beheerst die ene vraag mijn verward gemoed: Hoe moet het verder met het land, waar Geert Wilders van de PVV de feitelijke baas is ?

Verbondenheid. Moed. Op 2 maart 2011 vinden de verkiezingen voor de Provinciale Staten plaats. Belangrijk, omdat de uitslag beslist over de samenstelling van de Eerste Kamer.

Een meerderheid achten de drie gedoogpartijen van levensbelang voor het voortbestaan van het kabinet Rutte/Verhagen. Zullen de kiezers daarvoor zorgen?

Laten we een voorspelling doen. In de meest actuele opiniepeilingen is de VVD goed voor ongeveer 25 procent van de stemmen. De PVV staat op 17, het CDA op 12.
Waarmee het gedoogkabinet mag rekenen op, afgerond naar boven, 55 procent van de stemmen.
Conclusie: Toegegeven, in drie maanden kan veel gebeuren. De campagne moet nog beginnen. Wat doet op 2 maart de 30 procent van het CDA die principiële bezwaren heeft tegen de samenwerking met de PVV? Op een andere partij stemmen, is in elk geval een mogelijkheid.

Toch is er een gerede kans dat de drie gedoogpartijen na 2 maart een meerderheid hebben in de Eerste Kamer.

Maar dan? De gedoogpartijen mogen een eventuele meerderheid interpreteren als steun voor het kabinet. Het geldt de gedoogconstructie. Immers, een versterking van het kabinet Rutte/Verhagen zit er na 2 maart alleen in als de verwachte PVV-winst wordt meegeteld.

Het blijft roeien tegen de klippen op. Zwemmen tegen de stroom in. Noch Verhagen, noch Rutte schiet er iets mee op. Zij winnen alleen als VVD en CDA allebei overtuigend winnen. Dat kan. Zelfs een meerderheid voor VVD en CDA is niet uitgesloten.

Maar dat betekent dan weer dat de PVV weerspanniger en de toekomst van het kabinet dus onzekerder wordt. Met andere woorden, na 2 maart en de daarop volgende Eerste Kamerverkiezingen heeft Wilders met zijn PVV het kabinet nog meer in zijn greep.

De enige manier om een eind te maken aan de situatie, zijn nieuwe Tweede Kamerverkiezingen. Koningin Beatrix sprak niet alleen mooie, maar ook ware woorden. Het land heeft moed nodig.

Geplaatst: 26-12-2010

VAN TOP TOT TEEN, TEVREDENHEID

19 december 2010
Nog nooit heeft Nederland een premier gehad die zo blij en vol zelfvertrouwen de wereld in kijkt. Optimisme en begeestering passen bij hem als het pak bij de man. Hij heeft de regeringsteugels vast in handen. Hij enthousiasmeert. Is met zijn 43 jaren nog betrekkelijk jong. Weet dat hij gelijk heeft. Wie zijn kansen pakt, treft het. De rest heeft, laten we het houden op: pech gehad.

Premier Mark Rutte. Hij straalt van top tot teen tevredenheid uit met zichzelf. Met de wereld. Met de uitslag van het politieke spel dat hij het afgelopen jaar zo glansrijk gewonnen heeft.

Vier maanden geleden leek de premier een loser, en nog is het de vraag wie echt de baas is in het land. Want zoveel is zeker, zonder de gedoogsteun van Geert Wilders kan het VVD/CDA-kabinet Van Rutte en Verhagen geen kant op.

Voor Rutte maakt het weinig uit. Hij draait het land de duimschroeven aan. Zijn draai naar uiterst rechts is een feit. Grappig is dat. Je krijgt het idee dat links hem nog steeds als een der hunnen beschouwt. Dat wil zeggen, Alexander Pechtold en bijna vertrokken Femke Halsema vinden hem een geweldig leuke vent.

Maar hoe vrolijk en vol zelfvertrouwen de eerste liberale premier sinds 1917 ook oogt. Hoe goed hij het met iedereen vòòr heeft, hoe sociaal hij zijn beleid vindt, intussen spuugt een grauwgrijze lucht onophoudelijk witte massa uit.

Winter. Koud. De treinen staken. Dat wordt dus weer een smerige bende waartussen bibberende, stevig ingepakte mensen hun weg proberen te vinden.

Gedachten vluchten naar warmere oorden. Zon. Zee. Blauwe luchten. Naar binnen, waar het juist nu heel aangenaam kan zijn. De kerstboom is in elk geval nog nooit zo vol en groen geweest. John Lennons Happy Christmas zorgt voor de nostalgie. Het 3FM-Glazen Huis straalt louter goedheid uit.

Lees nog eens de eerste zin:
“Dit is de wordingsgeschiedenis van een verbazing; de verklaring waarom de meeste mensen, massa’s en bewindvoerders, mij door brutale (onbeschaamde, naakte, grijnzende) domheid hoe langer hoe meer afschuw bezorgen, en waarom ik tegelijkertijd moedelozer word als ik denk dat ik er iets aan zou moeten of kunnen doen”.

U raadt het al. Tegels Lichten van Henk Hofland, de 83-jarige journalist, oud-hoofdredacteur van het ter ziele gegane Algemeen Handelsblad, die ook al journalist van de twintigste eeuw is, heeft de P.C. Hooftprijs gekregen voor zijn gehele oeuvre.

Tegels Lichten dateert van 1972 en beschrijft de binnenlandse politiek, toen de grachtengordel nog de grachtengordel was. Om eerlijk te zijn. Die eerste zin. Helaas, ik ben er nooit toe gekomen het boek uit te lezen.

Rutte, Verhagen, goh wat kan die man waarheden verdraaien, zeg, Wilders, het Glazen Huis, het weer, de NS. De anarcholiberaal Henk Hofland is een zeer erudiet man, een scherp waarnemer.

Toch is er veel wat, op z’n zachtst gezegd, verbazing wekt.

Geplaatst: 19-12-2010

HIJ WAS EEN MAN VAN DE VERLICHTING

13 december 2010
Julian Assange, de Rousseau van de 21e eeuw. Waarom niet? In het internettijdperk geeft de zegsman van WikiLeaks in elk geval een extra dimensie aan de Verlichting. Is hij, gelovend in de goedheid van de mensen, het gevecht aangegaan met de verantwoordelijke instituties, om de macht daar neer te leggen waar hij hoort. Bij het volk, dus.

Critici beweren dat Assange, die nu alweer langer dan een week in een Britse gevangenis zucht, tegen windmolens vecht. Paranoïde is. Een anarchist. Zeer kwalijk en ondermijnend vinden zij de WikiLeakspraktijken. Heel gevaarlijk.

Het is alsof die critici een wereldwijde campagne voeren tegen, zoals Philippe Remarque, hoofdredacteur van de Volkskrant mooi verwoordde, de stoommachine van onze tijd.

Zij bevechten het recht op informatie dat via het internet tot de burger komt en willen daar op z’n minst paal en perk aan stellen. Zij wijzen op tegengestelde belangen tussen het volk en overheid. Zij eisen vertrouwen.

Helaas, zelfs een democratie kan niet functioneren bij vertrouwen alleen. Je kan, zoals Rousseau deed, vertrouwen in de goedheid van de mensen.

Maar al snel was de teleurstelling groot. Een ware vertegenwoordiger van de Verlichting was de revolutionair Maximilien Robespierre, lid van het Comité de la Salut Public. Hij was voor algemeen kiesrecht en tegen de doodstraf. Niettemin mondde zijn regime uit in een periode van Terreur.

Zover is het nog niet, althans in de westerse democratieën. Oppassen moet de burger wel degelijk, zoals bleek, nog niet zo heel lang geleden.

Want, wat zou er niet zijn gebeurd als de wereld, inzage had gehad in de diplomatieke teksten, voorafgaande aan de invasie in Irak?

Misschien zouden Amerikaanse en Britse troepen toch het Irak van dictator Saddam Hoessein zijn binnengevallen. Misschien zou zo’n beslissing zijn genomen op basis van de beschikbare stukken over de aanwezigheid van massavernietigingswapen.

Misschien, je weet het niet. Zeker is wel dat diverse overheden, waaronder de Nederlandse, verantwoordelijk zijn voor een vertrouwensbreuk door hun toevlucht te zoeken in leugens, gedraai, bedrog. Dat de schade die zij hiermee hebben aangericht niet in woorden is uit te drukken, zo groot.

Betrof het alleen Irak maar. Neem de kabinetsformatie van afgelopen zomer in Nederland. Vier maanden lang stond de informatievoorziening op nul.

Ieder zinnig mens begrijpt dat niet alle informatie vrij kan zijn. Het probleem is dat de overheid vergeet dat zij de dienaar is, in plaats van de baas.

Geplaatst: 12-12-2010

EEN IETSIEPIETSIE BETERE WERELD

5 december 2010
Transparantie en Openheid. Twee dragers van de democratie. Het Westen gaat er prat op. Dan is er een 39-jarige Australiër die het hele zaakje doorprikt. Want transparantie en openheid zijn in de praktijk maar al te vaak een farce. Politici fluisteren liever, fungeren als anonieme bronnen, manipuleren het nieuws, bakken zoete broodjes met de opponent. Zij doen alles liever dan open kaart te spelen.

Maar zou de wereld er onveiliger op worden nu de Arabieren weten dat Amerikaanse diplomaten vermoeden dat zij met hen sollen? Dat rijkaards in Saoedie-Arabië, Quatar (u weet wel wereldkampioenschap voetbal 2022), de Verenigde Arabische Emiraten en Koeweit (Golfoorlog 1991) geld doorsluizen naar Al Qaida en de Taliban?

Zou de wereld er onveiliger op worden nu diezelfde wereld weet dat de Amerikaanse diplomaten gefrustreerd zijn over de houding van Europa inzake de oorlog in Afghanistan?

Zou de wereld er werkelijk onveiliger op worden als iemand erin zou slagen de computer van de Amerikaanse Republikeinse partij te kraken? Want wat zich op de burelen van het Republikeinse hoofdkwartier allemaal afspeelt?
Zou de wereld er echt onveiliger op worden als een hacker zich richt op het FIFA-hoofdkwartier in Zürich waar voetbalbazen en een man als Poetin rare spelletjes hebben gespeeld? Spelletjes die niets met voetbal te maken hebben.

Zou de wereld er onveiliger op worden nu diezelfde wereld weet dat de Chinese leiders hoofdpijn krijgen van de Noord-Koreaanse strapatsen? Of nu bekend is dat het sji’itische Iran zijn buurstaat Saoedie-Arabië grote angst inboezemt? Zo groot dat de Amerikanen gevraagd zou zijn de nucleaire installaties in het buurland te vernietigen.

En wat zou er eigenlijk gebeuren als Nederland verneemt wat zich afgelopen zomer bij de kabinetsformatie heeft afgespeeld? Als, met andere woorden, premier Rutte en vicepremier Verhagen de waarheid vertellen?

Geen misverstand. Wie denkt dat oorlog, armoede, leugens en bedrog uitgebannen kunnen worden, is een onverbeterlijke idealist.

Maar openheid en transparantie zijn niet voor niets twee hoofdpeilers van de democratie. Op z’n minst leiden zij tot ietsiepietsie minder hypocrisie en daarmee tot een ietsiepietsie betere wereld. Ook kan het geen kwaad erop te wijzen dat zij de vrede dienen.

Geplaatst: 5-12-2010

EN DE EURO? HIJ WANKELT

28 november 2010
Je zou zo graag een beetje optimisme willen uitstralen. Het lukt niet. Daarvoor hakt de economische crisis er te veel in. En zoals zo vaak treden dan meedogenloze profiteurs naar voren. Mannen vaak, die als cynicus zijn geboren en de rekening van het eigen falen leggen bij de burger.

Maar er is toch democratie? Niet alle politici zijn cynici. Beslist niet. Bovendien is de burger zelf verantwoordelijk voor wie regeren. Dat mag zo zijn, het optimisme wordt er nauwelijks groter door.

Van democratie is trouwens geen sprake in Noord-Korea. De communistische machthebbers mogen dan wereldvreemd zijn. Over cynisme hoeft niemand hen iets te leren.

Op 26 maart torpedeerden de Noord-Koreanen een Zuid-Koreaans oorlogsschip. Zesenveertig opvarenden vonden de dood. Vorige week vielen er vier slachtoffers na een artillerie-aanval op het Zuid-Koreaanse eiland Yeonpyeong.

Pyongyang wil het Westen chanteren, Beijing onder druk zetten, een interne machtsstrijd uitvechten. Het zou allemaal kunnen.

Cynisch is de gedachte dat de grote leider, Kim Jong-il, handelt met medeweten van China. Vrede in ruil voor Taiwan. Uitsluiten kun je het helaas niet.

Amerika is een democratie. Toch kunnen ze er daar ook wat van. Het land van president Obama loopt vast in de bergen van Afghanistan, voert er een oorlog die niets oplost, vele mensenlevens en miljarden dollars kost.

Intussen raakt het politieke apparaat meer en meer verlamd. De Republikeinen zijn er slechts op uit, president Obama en de Democraten in diskrediet brengen.

De miljonairs in het Congres die op het dieptepunt van de crisis de staatskas plunderden, willen de regering vervolgen omdat die te veel uitgegeven heeft. Je moet maar durven.

Keihard is het gevecht. En er komt een moment dat een zwakke president van het machtigste land van de wereld denkt dat hij zich bewijzen moet.

Helaas, ook de gedachte aan Europa verbetert de stemming niet. Neem de euro. De Europese topbankiers en regeringsleiders wisten het tien jaar geleden zeker. “Het kan niet mis gaan. Alleen maar voordelen”. Inmiddels wankelt de munt. “De burger”, aldus de econoom en oud-Nobelprijswinnaar Paul Krugman in The New York Times, “moet de prijs betalen voor het financiële wanbeleid van bankiers en overheden”.

Als het om het predicaat cynisme gaat, gooien zeker de Italianen hoge ogen. Martin Simek begrijpt dat zij een man als Berlusconi kiezen als liefhebbers van theatrale, publiciteitszieke machomannen. Ongelofelijk blijft het dat een volk, zo ontwikkeld, vertrouwt op een politicus, een viezerik, een fraudeur, een antidemocraat.

In Italië gaan parlementsleden regelmatig met elkaar op de vuist. Ze eten er pasta. Het is een ander land. De politieke janboel in Nederland is er niet minder om.

Heerlijk hebben premier Rutte en vicepremier Verhagen het met elkaar. Heel senang voelen zij zich in gezelschap van gedoogpartner, Geert Wilders. Intussen zijn de drie vrienden elkaars grote concurrenten.

Maurice de Hond toont het elke week aan. Verliest de PVV, krijgen de VVD of het CDA er een zetel bij. En andersom.

Minister Hillen heeft een oplossing bedacht. Het CDA moet een conservatieve partij worden. Dat Wilders het maar weet. Trouwens, ook Rutte is gewaarschuwd.

Nederland, 2010. Drie partijen aan de macht die elkaars bloed drinken. Een verdeelde oppositie die haar weg nog moet vinden. Intussen moet er geregeerd worden. Vandaar, het voorstel om de maximumsnelheid op de kortst mogelijke termijn te verhogen. Daar zit de verantwoordelijke burger nou echt op te wachten.

Geplaatst: 28-11-2010

OVER DE ARCHITECT VAN HET KWAAD

21 november 2010
Minister van Veiligheid, mr. Ivo Opstelten, zegt het in de Volkskrant zo: “Ik ben een man van mores”.
Van Dale meldt: ‘Mores; zeden, gebruiken’. Dus, na een week waarin bewindslieden en volksvertegenwoordigers erin slaagden met de affaires rond PVV-kamerleden het aanzien van de politiek nog weer erger te beschadigen, praat de architect van al het kwaad over zichzelf als een man van mores.

Duidelijk niet? Toch zijn er wellicht burgers die zich afvragen waarop de minister precies doelt.

Immers, sommigen verbinden het begrip mores al gauw met zoiets als fatsoen. Vast en zeker zal de bewindsman ook goed zijn voor vrouw en kinderen. Laat hij zijn belastingformulier netjes invullen. Misschien houdt de VVD’er zich zelfs aan de maximumsnelheid. Ongetwijfeld blijft hij met zijn handen af van andermans spullen.

Intussen is mr. Ivo Opstelten als informateur van het gedoogkabinet Rutte/Verhagen wel de man die sinds de Tweede Kamerverkiezingen van 9 juni maar op één ding uit was: De naakte macht. Zijn beschermeling Mark Rutte moest en zou premier worden. Na hem de zondvloed.

Samenwerking met de PVV was het punt waar de formatie vier maanden om draaide. De opiniepeilingen lieten er geen misverstand over bestaan. De VVD verloor een massa zetels. De liberalen meenden geen keus te hebben. Zij moesten met de partij van Geert Wilders in zee. Aldus gebeurde.

Maar, velen herinneren het zich, er gebeurde nogal wat in strijd met de politieke mores. Koningin Beatrix zou, als het mocht, er het een en ander over kunnen vertellen. Oud-minister Klink heeft er een brief over geschreven.

In de VVD zitten heel fatsoenlijke mensen die uitstekend op de hoogte zijn van de heersende mores. De PVV van Geert Wilders is een ondemocratische partij die discrimineert.

Daarom had de beoogde samenwerking op z’n minst enkele wenkbrauwen kunnen doen fronsen.

Dat gebeurde dan ook. Waarop de man van mores iedere mogelijke criticus de mond smoorde. Hij dreigde: “Denk om je carrière”.

Zelden een partij zo eensgezind gezien als de VVD. En nog steeds, een enkeling daargelaten. Maar mr. Ivo Opstelten heeft die enkeling vakkundig politiek dood verklaard.

Opstelten, een man van mores. De PVV is nodig omdat het gedoogkabinet Rutte/Verhagen anders niet kan regeren. Het laat onverlet dat iedere Nederlander vanaf het begin doordrongen is van de risico’s.

Twee redenen kan Wilders hebben om het enige PVV-lid te zijn. Hij denkt als enige de wijsheid in pacht te hebben. En/of hij vertrouwt zijn eigen mensen niet. Beide zijn levensgevaarlijk voor de democratie.

De minister van Veiligheid zal niet verrast zijn door het feit dat de PVV de nodige zwarte schapen telt. Mensen zelfs, die je in het donker liever niet tegenkomt en toch volksvertegenwoordiger zijn.

Maar ach, net als collega en vicepremier Maxime Verhagen schaart mr. Opstelten zich achter de opvatting van zijn vroegere beschermeling, de premier van alle Nederlanders, Mark Rutte: “Wat er in de PVV gebeurt, gaat mij niet aan. Als ik maar kan regeren. Als ik de macht maar heb”.

Hetgeen betekent dat een pornobaron met losse handjes nog even gauw beslist over de toekomst van de Kunst. Dat de regering van tucht, orde en goede mores afhankelijk is van een ontuchtpleger. Dat een hooligan een salaris opstrijkt waartegen Henk en Ingrid u zeggen.

Politiek is het uitoefenen van macht. Daar moet je niet te flauw over doen. Vuile handen zijn gauw gemaakt. De opkomst van de PVV lijkt een uiting van onvrede over de gevestigde macht. Vandaar, dat het geen kwaad kan als diezelfde gevestigde macht eens aan zelfonderzoek doet, ook al omdat de geschiedenis leert dat je dit soort onvrede niet moet onderschatten.

Mr. Ivo Opstelten moet als student hij een actief korpslid zijn geweest. Hij kent dus het belang.

Mr. Ivo Opstelten is van de gevestigde macht. Is een grote, forse man die de mores van de Nederlandse democratie met voeten heeft getreden.

Geplaatst: 21-11-2010

MADOFF, DRS. JOEP EN ROTJONGERE

14 november 2010
Misschien is het dàt, wat het leven zo spannend maakt. Elke dag is een nieuw begin. Hij kan mooi of slecht zijn. Iets er tussen in. Welbeschouwd is het leven een grote dobbelsteen. Als je gooit, heb je evenveel kans dat het een zes wordt. Of een één. Een drie. Niets van te zeggen, dus.

Onzin! God heeft beschikt. Of: Jij, individu, hebt het leven in de hand. Je kan het sturen. Als je maar je best doet. Hard werkt. Lief bent voor je broers en zusjes. Op de centen let. Niet over je heen laat lopen. Eerlijk bent, maar niet tè. Doen wat de baas je zegt.

Zorgen voor een gezond lichaam is ook heel belangrijk. Lopen, elke dag. Fietsen. Niet roken, met mate drinken. Op tijd naar bed. Goed je tanden poetsen. Het voorbeeld zijn voor anderen.

Oohhh. Soms begrijp je dat een mens een doos bij Albert Heijn wegneemt. En zegt: “Hier doe ik niet aan mee”. De fles grijpt. Zwerver wordt.

Om er vervolgens achter te komen dat hij gevangen zit, als een vlieg in een web. Hoe hij ook spartelt om eruit te komen, het gaat niet lukken. En de spin? Die peuzelt hem op, stukje voor stukje.
Hoe het zij, de mens doet er verstandig aan de dobbelsteen naar de hand te zetten. Sommigen nemen dat advies wel heel letterlijk op.

Afgelopen week vond de veiling plaats van spullen die eens toebehoorden aan de Amerikaanse grootoplichter Bernie Madoff die nu zijn laatste jaren slijt in een gevangenis. “Wat een slechte smaak. Wat moet iemand met zoveel schoenen. Die juwelen zeg. Ik zou ze niet willen”, was het commentaar.

Intussen is Madoff uitgegroeid tot het symbool van de najagenvanheteigengelukcultuur. Schande.

Maar er zijn zoveel anderen. Bedenk dat in Amerika één procent van de bevolking 23,7 procent van het nationale inkomen opeist. New York Timescolumnist Frank Rich omschrijft de superrijken aldus: “Het overgrote deel neemt, geeft niets terug”.

Met nog weer andere woorden: “Als jij niet zorgt voor je eigen geluk. Een ander doet het niet”. Dat schreef Jeremy Bentham bijna 200 jaar geleden al op.

Zo erg als in Amerika is het in Nederland niet….. Hoewel? In elk geval krijg je het idee dat het land voor regeringspartij VVD het grote voorbeeld is. “De staat is geen geluksmachine. Je moet het verdienen”, is de kern van Mark Ruttes visie. Hij komt er ook steeds op terug.

Of de premier zich realiseert dat de Madoffs van deze tijd slechts de uiterste consequentie trekken uit datzelfde motto, vertelt het verhaal niet.

Neem in dit verband, de ondernemer drs. Joep van den Nieuwenhuyzen. Miljonair, bewoner van belastingparadijzen. Handelaar in oorlogstuig. Onschuldige ogen. Gaf zomaar zijn jacht in bruikleen. Huwelijkscadeautje. Alles voor het goede doel. Ach, wellicht zijn we wat bevooroordeeld over de schoonzoon van Gerrit van der Valk. De goede man is ook in zoveel schimmige zaakjes verwikkeld. En wat je ook van hem vindt. Hij doet er alles aan om de dobbelsteen van het leven naar zijn hand te zetten.

Zelfs rijst de vraag naar het verschil tussen de charmeur van Brasschaat en een willekeurige Marokkaanse rotjongere. Dertien, veertien jaar zal ie zijn. Dom. Stom. Hij pakt een ei. Gooit. Berooft een tijdje later de bejaarde dame van haar tas. Doet misschien nog wel ergere dingen, zijn geluk achterna lopend.

Voordat we nu allemaal in koor, schande, schande roepen. Diep in ons, weten we maar al te goed, bevindt zich ook iets van, wat je een valsspeler kan noemen. Een beetje van Bernie Madoffe hebben we allemaal, misschien.

De vraag is of het de taak van de maatschappij is, dat soort gevoelens te stimuleren.

Geplaatst: 14-11-2010

PVDA EN GROENLINKS: DOEN!

7 november 2010
Een bericht in het NRC Handelsblad: De PvdA en GroenLinks praten over samenwerking. D66 houdt zich er verre van. Kijk, zo kennen we de sociaalliberalen van wijlen Hans van Mierlo weer. Opgericht om het politieke bestel open te breken en Nederland te democratiseren, kiezen zij voor zichzelf.

Geen toenadering dus, hoewel alle seinen op groen staan om iets nieuws aan het politieke front te proberen. Niet alleen is de verwarring totaal, de partijen zijn aan alle kanten ingesloten.

Het CDA is nog lang niet uitgetrild. De VVD koestert het feit de grootste te zijn. De peilingen zijn gunstig. De liberalen regeren. Premier Rutte geniet.

Maar hoeveel flair de premier in het leiderschap stopt, hoe ontspannen hij ook oogt en directe antwoorden geeft, zowel zijn partij als de coalitie is afhankelijk van de PVV.

Het rechtse front mag na de totstandkoming van het gedoogkabinet gesloten lijken. Niemand kan zich daar blind op staren. Dat zie je namelijk altijd in tijden van verval. De angst krijgt de overhand.

Elke vorm van kritiek wordt dan direct gesmoord, of die nu van buiten of van binnen komt. De leiding duldt geen tegenspraak. Alleen zó denkt zij zich te kunnen handhaven.

Meer links is de PvdA met 30 zetels in de Tweede Kamer nog altijd de tweede partij van het land. Zwakker dan zwak staat de partij van Job Cohen er niettemin voor. De weifelende leiding, het ontbreken van een heldere strategie en de val in de peilingen zijn er debet aan.

Maar dat is niet het enige. De PvdA heeft te veel zielen in het lichaam. Zij zwalkt en zal zichzelf opnieuw moeten uitvinden. Het overleg met GroenLinks mag een zwaktebod zijn, het kan wel nieuwe energie geven.

Je zou D66 er dan ook met de haren bij willen slepen. Roepen tegen de Alexander Pechtolds: “PvdA en D66 zijn nu gelijkwaardig. Dit is de kans waar jullie partij 45 jaar op heeft gewacht. Pak hem”.

Hoever de beoogde samenwerking met GroenLinks zal reiken, is onduidelijk. De onderhandelingen zullen moeizaam verlopen. Er ligt oud zeer. Hoe is de relatie met de SP? Net als D66 kunnen PvdA en GroenLinks hun positie in de Tweede Kamer vorm proberen te geven, ieder voor zich.

Maar het is beide partijen geraden er serieus werk van te maken. Buiten de eigen kring begeesteren hun verhalen niet. De coalitie zal hen uit elkaar spelen.

PvdA en GroenLinks, samen, valt zeker te proberen. In elk geval zijn er aanknopingspunten genoeg. Het zou ook niet de eerste keer zijn dat iets moois uit nood geboren wordt.

Heerlijke partij, trouwens, dat D66. Al drie keer is zij de politieke dood gestorven. Heeft altijd de verkeerde analyse gemaakt. Nu wil zij weer in haar eentje het midden opvullen. Welnu, dan weet je wat er aan een front gebeurt.

Geplaatst: 7-11-2010

YOUP IS TE DRUK MET HELPDESKS

31 oktober 2010
De angst heeft de overhand, in zowel de Verenigde Staten als in Nederland. Republikeinen winnen er de Midtermverkiezingen mee. Zij scoren met name op belastingverhoging. In Nederland nemen de kiezers achttien miljard euro bezuinigingen voor lief. Zij zijn bang voor de islamisering van het land.

Terecht of onterecht. Meer dan 100.000, misschien wel 200.000 redelijk denkende Amerikanen waren zaterdag op de Mall in Washington om te demonstreren voor het gezonde verstand.

Honderdduizend demonstranten op een bevolking van 300 miljoen. Dat is 0,033 procent. Neem het dubbele, 0,066 procent dus. Is dat veel?

De organisator, de Amerikaanse televisie-entertainer/satiricus Jon Stewart zal met gemengde gevoelens terugkijken op de rally die gericht was tegen het verharde politieke klimaat in zijn land. De Mall was behoorlijk vol. De mensen waren enthousiast. Maar wat nu?

Elke vergelijking gaat mank. Stel dat een Nederlandse Stewart een dergelijk initiatief had genomen. Er zouden 10.656 redelijken hebben meegelopen.

Als die mensen al de moeite hadden genomen. Immers, komedianten zijn er in dit land genoeg, maar Stewarts Nederlandse tegenhanger is in geen velden of wegen te bekennen.

Bovendien is Youp te druk met helpdesks. Wordt Freek niet meer serieus genomen. Is Erik bezig met China. Alleen Jan Jaap zou wel willen.

Maar goed, de kernvraag blijft: Wat, in hemelsnaam, is redelijkheid?

De Amerikaanse president Barack Obama, deed tijdens de verkiezingscampagne van 2008 een beroep op het gezond verstand van mensen. Hij wilde een brug slaan tussen twee radicale kampen. Hij wilde change. Je zou het een vorm van redelijkheid kunnen noemen.

Hoe het zij, wie de Amerikaanse president bezig ziet, denkt al gauw: Daar staat een redelijke vent. Iemand die zich niet gauw boos maakt. Geen domme beslissingen neemt. Eerst overlegt, dan pas doet.

Hebben we in Nederland zo iemand? PvdA-leider Job Cohen, misschien. Hij lijkt in elk geval de redelijkheid zelve. Bruggen slaan, is hem op het lijf geschreven. Bij zijn geboorte was hij al voorzitter.

Barack Obama, Job Cohen. Twee voorbeelden zijn het slechts. Er is wel een probleem. Anno 2010 is het in Amerika nauwelijks een aanbeveling om een redelijk type te zijn, à la Obama, In Nederland geldt hetzelfde voor Cohen.

Je gezond verstand gebruiken. Hallo! De mensen tegen wie Stewart zich afzet, de Republikeinen van het radicale soort, weten zeker dat zij, en zij alleen, de redelijkheid c.q., het gezonde verstand vertegenwoordigen.

Als in Nederland de Cohenbewonderaars ook maar een demonstratie voor de redelijkheid zouden overwegen, krijgen zij direct de Telegraaf en Elsevier over zich heen.

Trouwens, deed het CDA-lid Djoeke Terpstra drie jaar geleden niet een poging? Intussen weet iedereen hoe het met Terpstra is afgelopen.

Met andere woorden, je kan rally’s organiseren. Of niet. Op 2 november zal het in Amerika nog eens blijken. In Nederland weten we het ook. Redelijkheid en het gezonde verstand zijn niet iets van deze tijd.

Geplaatst: 31-10-2010

MOSZKOWICZ VERTELT SLAP VERHAAL

24 oktober 2010
“De waarheid”. Steeds vaker hoort Nederland Geert Wilders het zeggen: “Ik vertel de waarheid”. Geen journalist die hem tegenspreekt. Integendeel, de jongens en meisjes duwen hem een extra microfoon onder de neus. Zij schieten een extra shot.

Het geeft wel een mooi beeld. Een politicus die de waarheid spreekt. Sterker nog, een politicus die de waarheid kent. Zo’n exemplaar heeft niet iedereen.
Geert Wilders vertelt de waarheid, dus. Over de islam. Over de Koran. Over de islamisering van Nederland. De integratie. De Linkse Kerk. Over de funeste invloed van multicultitheedrinkende verzoeners.

De waarheid. Wilders’ advocaat Bram Moszkowicz maakte er een mooi nummer van in het proces van de eeuw. Je zou het ook een slap verhaal kunnen noemen. “Geert Wilders is Galilei”, aldus de raadsman.

Met andere woorden: “Hij, die de waarheid kent, wordt de mond gesnoerd. Zo was het in de 17e eeuw. Zo is het in 2010 nog steeds”.

Het intrigeert. De waarheid. Nooit gedacht dat iemand die nog eens zou achterhalen. Misschien zit het wel zo. De PVV-leider is ook maar een mens. Wat Gallilei in 1600 in zijn eentje presteerde, is nu onmogelijk. Zelfs de waarheidkenner die Geert Wilders heet, kan niet zonder adviseurs.

Wellicht is de Arabist, de getuige-deskundige die zich niet laat beïnvloeden, prof.dr. H. Jansen, zo iemand.

Hoe het zij, Jansen schrijft: “De islam is een godsdienst (dat nog wel, geen ideologie, dus. red.) van geweld, dwang, angst en gehoorzaamheid. De moskee is het commandocentrum van de jihad. Overal, waar de islam heerst, worden andere geloven geëlimineerd. Strijders verschuilen zich tussen weerloze burgers. De opmars van de islam is niet te stuiten, tenzij de slachtoffers van de jihad (lees: de bevolking van West-Europa) het recht op vrije meningsuiting houdt”.

Wilders zal het gelezen hebben, zich bevestigd voelen: “Dit is het. Zo denk ik ook. Dit is de waarheid”. Helaas voor hem, er zijn anderen die wel eens een boek lezen.

Een enkeling is zelfs bekend met prof. Jansens werk, zonder daarbij een moment van Eureka te hebben. Integendeel, doemde er bij die enkeling juist een vraag op, als: “Is het de waarheid wel”?

Om vervolgens te relativeren: “Jazeker, de Koran predikt geweld. Te veel moslims nemen de tekst letterlijk. Maar van de andere kant, de islam is er. Zit in de mensen. Niet iedere moslim heeft een kromzwaard in de hand”.

En te concluderen: “De vrijheid van meningsuiting is een groot goed, maar kan niet absoluut zijn. Ieder kind weet dat de waarheid betrekkelijk is . De eerste die dat 400 jaar na zijn dood toe zal geven, is Galileo Galilei.

Immers, was hij het niet die beweerde dat de zon het middelpunt van het heelal was”?

En zelfs dan. Stel dat Geert Wilders de waarheid kent. Wat zegt dat over de oplossingen die hij het volk biedt?

Geplaatst: 24-10-2010

NIET EXTREEM-RECHTS IS HET GEVAAR

17 oktober 2010
Het heeft enige tijd geduurd voordat het doordrong. Maar de krantenkoppen spreken duidelijke taal. Extreem-rechts mogen we de Partij van de Vrijheid en haar zusterpartijen in Vlaanderen, Denemarken, Noorwegen, Zwitserland, Zweden, Frankrijk en Italië niet noemen. Nationaal-populisme is de moderne noemer waaronder al die partijen blijkbaar vallen.

Het hangijzer is de Tweede Wereldoorlog, de holocaust, nationaalsocialisme, Hitler. De Leider van de PVV schijnt witheet te worden bij het maken van vergelijkingen in die richting.

Nu moet gezegd, Wilders heeft een zwakke plek voor Israël. Radicaal als zijn aard nu eenmaal is, staat hij vierkant achter de joodse staat. Of alle PVV’ers zo zuiver in de leer zijn, is de vraag.

Mr. R. de Roon, Tweede Kamerlid en fractievoorzitter in de gemeenteraad van Almere, bijvoorbeeld, was in de jaren 1970 lid van de Nationale Veiligheids Brigade, een aan oud NSB’ers gelieerde knokploeg tegen ordeloosheid en gezagsondermijning…… Het zal een jeugdzonde zijn.

Misschien doet het er ook wel niet toe. Veel voormalige neonazi’s hebben allang begrepen dat je met het gedachtegoed van de jaren 1930 niet veel verder komt. Vandaar, de draai die bijvoorbeeld de Zweedse Democraten, de Oostenrijkse FPÖ en de Italiaanse Nationale Alliantie maakten. Na jarenlang te hebben geopereerd in de marge van de politiek, steken zij zich tegenwoordig in een keurig democratisch jasje.

De tijd zal leren wat de kwaliteit van het jasje is. Feit is dat de draai de partijen geen windeieren oplevert. Integendeel.

Tot zover alles goed. Wel valt op dat de nationaal-populistische partijen kiezen tegen de islam, en niet vies zijn van radicale stappen. Centraal staat het eigen land.

Nationaal-populisten kiezen voor het volk. Waarbij zij het volk zien als slachtoffer van de nationale elite. Altijd hebben zij het over strenge straffen. Allemaal kiezen ze voor één leider.

Bovendien moeten de nationaal-populisten niets hebben van een verdergaande globalisering. Op sociaal-economisch gebied staan ze zelfs dichtbij de socialisten. Wilders: “Ik ben een patriot. Ben tegen de islam. En ik kies voor de verzorgingsstaat”.

Nationaal-populisme klinkt wellicht minder beladen dan extreem-rechts.

Het is een kronkelredenering. Immers, extreemrechts, verwijzend naar het nationaalsocialisme, is anno 2010 uitgeteld. De huidige generatie neonazi’s is outcast van het hooligantype.

Tuurlijk, dat soort, niet zelden zwaar getatoeëerde gasten, kan heel vervelend zijn. Maar de groep leeft in een ver verleden. Is politiek ongevaarlijk.

Het nationaal-populisme is daarentegen springlevend. De dreiging spat er vanaf. Het nationaal-populisme is gevaarlijk omdat het de democratische rechtsstaat van nu bedreigt.

Het jasje mag nog zo keurig zitten. Het gaat om wat er in zit, het gaat om de daden. Neem Berlusconi, de ex-neonazi Strache, Le Pen, Dewinter. Er is geen enkele reden om aan te nemen dat Geert Wilders uit ander democratisch hout gesneden is.

Zeg, doe iets wat de leider van de PVV niet aanstaat. Zijn wangen bollen op. De ogen schieten vuur.

Geplaatst: 17-10-2010

VERNIEUW! DOE HET NU! ALSJEBLIEFT!

10 oktober 2010
Het is de wereld op zijn kop. Het NRC Handelsblad, serieuze kwaliteitskrant toch? Opent, paginabreed plus chocoladekop, met de zelfmoord van de acteur Antonie Kamerling. Voor de Amsterdamse rechtbank moet de verdachte Geert W. zich verantwoorden voor haat zaaien en groepsbelediging. Maar in wat sommigen nu al het proces van de eeuw noemen, zit niet Geert W. in de beklaagdenbank. Het is de rechter die onder vuur ligt.

In een wereld waarin dat soort dingen gebeuren, kan het nauwelijks verbazing wekken dat Nederland na zes maanden van politiek geweld zich tevreden moet stellen met een minderheidskabinet, gedoogd door een partij die zegge en schrijve één lid telt: Geert W.

Het is niet anders. Tijd voor enige rust. Het grote relativeren is aangebroken. Niets aan de hand. Immers, Nederland loopt in de Europese pas. Noorwegen, Denemarken en Zwitserland zijn ons land voorgegaan.

Italië heeft premier Berlusconi. De man is niet alleen bijzonder rechts. Hij doet het met minderjarigen, ex-fascisten, heeft diverse veroordelingen achter de rug, is niet vies van een antisemitische grap.

Kortom, Silvio is een grote boef die in de gevangenis thuishoort. Maar ach, waar hebben we het over. De Italiaanse wereld staat al zeker tien jaar op zijn kop.

En we noemen het rechts populisme. Waarbij aangetekend dat de term extreemrechts uit beeld raakt. Is taboe. Doet te veel aan de oorlog denken.

Wat te doen? Het moge duidelijk zijn dat de wereld niet te lang op zijn kop kan blijven staan. Dus wees prof. dr. Paul Scheffer er bij Pauw en Witteman maar weer eens op dat het politieke midden, de ruggengraat van een beetje democratie, is verpulverd.

Konden de drie grote volkspartijen VVD, PvdA en CDA in 1989 rekenen op bijna 83 procent, in 1998 op 75 procent van de kiezers, bij de Tweede Kamerverkiezingen van 9 juni is dat percentage gereduceerd tot 54.

In Den Haag houden VVD en CDA houden elkaar vast. Zij polariseren. Rutte en Verhagen zetten zich af tegen links en daarbij gaan zij er vanuit dat zij zo de PVV-stemmers terug kunnen winnen.

Het is een illusie, natuurlijk. De Nederlandse kiezer kan maar één ding hopen. Dat het midden zich opnieuw uitvindt. Punt is dat in de harten van de drie grote partijen te veel zielen liggen. Bovendien zijn die zielen erg oud. Het zo bewierookte CDA-congres in Arnhem gaf er al blijk van.

Maar laten de VVD’ers zich niet blindstaren op hun eerste premier in meer dan negentig jaar. Misschien liggen de liberale vleugels nog wel verder uit elkaar.

En neem de PvdA. René Cuperus, medewerker van het wetenschappelijk bureau, de Wiardi Beckmanstichting, schreef in 2007 al over de dubbele spagaat. Die tussen links en het midden. Tussen traditie en vernieuwing.

Totaal geen nieuws. Het politieke bestel van Nederland is dood. Het midden is niet meer. De vleugels raken uit beeld. De drie grote partijen zijn radeloos, redeloos, reddeloos.

Eén troost. Ideeën en weldenkende, betrokken mensen die de democratie een warm hart toedragen, zijn er genoeg. Vandaar, deze oproep: Vernieuw de partijen! Vernieuw het bestel! Vernieuw! Doe het nu! Alsjeblieft!

Opdat de wereld weer rechtop kan staan.

Geplaatst: 10-10-2010

HET IS EEN LEVENSGEVAARLIJKE GOK

Tot op het bot, maar dan ook tot op het bot verdeeld is het CDA. En die tot op het bot verdeelde partij moet de gevaarlijkste man van Europa tegenhouden. Mijn hemel!

Tuurlijk, uiteindelijk stemde ruim tweederde, om precies te zijn 68 procent, van de christendemocraten voor het gedoogkabinet van VVD,CDA en PVV. Koos er in de Rijnhal te Arnhem voor om koste wat kost een half miljoen witte, autochtone kiezers terug te halen.

Viel de uitslag mee? Viel hij tegen? Politiek leider Maxime Verhagen wachtte niet. De raspoliticus die op het juiste moment een brok in zijn stem en bijpassende traan in het oog tevoorschijn toverde, sloeg direct toe.

“Een feestdag voor de democratie. Dank u voor het vertrouwen”, sloot hij de CDA-congresdag af, nog voor de officiële uitslag bekend was.

Nòg verzetten twee Kamerleden zich. Alle reden hebben zij om zich in de steek gelaten te voelen, al is het maar omdat de stemming in de Rijnhal duidelijk maakte dat tenminste vijf à zes gelijkgezinden zich in de CDA-Tweede Kamerfractie moeten bevinden. Die houden zich echter stil. Vermoedelijk was de druk hen al snel te veel.

Dus lijkt de conclusie onvermijdelijk. Rutte en Verhagen gaan met Wilders in zee. VVD en CDA maken zich afhankelijk van de éénmanspartij PVV.

Wat de intenties ook mogen zijn. De heren weten niet waaraan zij beginnen. Weten al helemaal niet waar zij uitkomen. Het is een waagstuk. Een levensgevaarlijke gok. Ongelofelijk dat zij de democratie en Nederland daaraan blootstellen.

En, terwijl 5000 gewetensvolle Nederlandse christendemocraten in Arnhem hun feest van de democratie vierden, sprak Wilders een volle zaal gelijkgezinden in Berlijn toe. “Het is de islam of de vrijheid”. Een andere keus is er volgens hem niet.

Het opinieblad Der Spiegel was erbij, toonde zich bezorgd. Nam waar hoe 500 Duitsers de PVV-leider als een popster onthaalden. Herkende in Wilders’ tekst de klassieke retoriek van de populist.

Zeker. Zeker. Een uiterst rechtse nationalistische anti-islam wolk drijft allang boven Europa. Is eerder gesignaleerd boven Frankrijk, België, Oostenrijk, Italië, Noorwegen, Denemarken, Zwitserland. En nu treft Nederland de volle laag.

Geert Wilders is slechts de exponent ervan. Maar hij is wel een zeer gevaarlijke exponent. Anders is zijn triomftocht niet te verklaren.

Hopen dat de wolk overdrijft, is een illusie. Daarvoor is hij al te groot, te zwaar. Wordt, want dat is een wolk nu eenmaal eigen, alleen maar groter en zwaarder.

Groter nog. Zwaarder. Zo zwaar dat …….

Laten we hopen dat de ontlading snel plaatsvindt. Dan valt de schade wellicht mee.

Geplaatst: 3-10-2010

HET GROOTSTE KIEZERSBEDROG, OOIT

Democratie. Perfect was de Nederlandse nooit. Kiezersbedrog is een kernprobleem. Soms is er geen alternatief. De burger beseft dat. Toch voelt het niet lekker aan.

Kiezersbedrog vindt op vele manieren plaats.

Een voorbeeld. Ruim drie maanden na de verkiezingen van 9 juni melden welingelichte bronnen dat het CDA-kamerlid, nummer twee van de lijst, en demissionair staatssecretaris drs. Ank Bijleveld in de race is om commissaris van de koningin in Overijssel te worden.

Waarmee zij recidivist is. Immers, in 2001 ruilde de staatssecretaris het Kamerlidschap al eens in voor het burgemeesterschap.

Neem ook CDA-lijsttrekker Balkenende die alleen beschikbaar was voor het premierschap. Demissionair minister Klink die uittrad.

Een sterk staaltje is de mededeling van PVV-leider Wilders, één dag na de verkiezingen van 9 juni: “De AOW-leeftijd is geen breekpunt”.

In het verkiezingsprogramma staat het zo stellig. “De Partij voor de Vrijheid vecht keihard voor behoud van de AOW op 65 jaar. Voor de PVV is de handhaving van deze oudedagsvoorziening het enige breekpunt bij de formatie van een kabinet”.

Kamerleden die voortijdig opstappen. Gebroken verkiezingsbeloften. Niet alle opstappers valt iets te verwijten. In het Nederlandse compromismodel moeten partijen nu eenmaal geven en nemen. De grenzen zijn vaag. Maar overschrijding ondermijnt het vertrouwen.

Hoever kun je gaan? Anno 2010 is zoveel zeker. Anderhalf miljoen Nederlanders, van wie een flink deel afhankelijk van de verzorgingsstaat is, hebben hun vertrouwen in de gevestigde politiek opgezegd.
Zij voelen zich bedonderd. In de steek gelaten. Door Den Haag. Door Links. Door de oude politiek. Zij weten zich bedreigd. En de moslims zijn de schuld.

Dus veroverde de PVV 24 Tweede Kamerzetels. Stortten die anderhalf miljoen Nederlanders zich in de armen van Geert Wilders, de man die hun onvrede zo goed verwoordt.

Al bijna vier maanden onderhandelen de drie partijen voor hun gedoogkabinet. De tegenstand wordt sterker. De tijd dringt. Intussen speelt de rug van Verhagen op. Klinken Ruttes grappen steeds holler. Eist Wilders. Maant Elsevier de onderhandelaars tot de hoogste spoed.

De stemmen tellen. De meerderheid beslist. Zo werkt nu eenmaal de democratie. Samen hebben VVD, CDA en PVV 76 zetels in de Tweede Kamer. Het is de helft plus één.

Onder het toeziend oog van informateur Opstelten en Wilders jagen Rutte en Verhagen hun achterbannen op. Gaan door roeien en ruiten.

Maar de meerderheid? Als het gedoogkabinet ergens niet op kan rekenen, is het wel een meerderheid. Niet in het land, niet in de Tweede Kamer.

Rutte en Verhagen stellen dat zij de PVV kunnen intomen. Hoe weten zij dat? Nergens een fatsoenlijke analyse gelezen. Er is in elk geval geen spoor van een bewijs. Een aanname. Meer is het niet.

Het PVV-verkiezingsprogram staat voor: ‘Tienduizend extra handen in de zorg. Geen verhoging van het eigen risico. Negenhonderd miljoen extra voor de politie. Handhaving van de studiefinanciering. Handhaving van de verzorgingsstaat’.

Kortom, in sociaal-economisch opzicht is het PVV-program nogal links. Ben benieuwd. De onderhandelaars van het gedoogkabinet zijn voor 18 miljard euro aan bezuinigingen overeengekomen.

Rutte, Verhagen en Wilders werken keihard aan het grootste verkiezingsbedrog, ooit.

Geplaatst: 26-9-2010

SOMS DUURT HET EVEN ……..

Het CDA is een middenpartij. Zo bezwoer Maxime Verhagen na weer een weekje onderhandelen met VVD en PVV.

Soms duurt het even voordat de ware betekenis van een bepaalde uitspraak doordringt. De eerste gedachte was: Maxime Verhagen, leugenaar. Bedrieger. Houd je mallemoer voor de gek.

“Wie is de echte Verhagen”? vroeg Buitenhof-presentator Pieter Jan Hagens zijn gast, oud-informateur, ex-topman van de Rabobank,oud-voorzitter van de SER, ex-bewindvoerder van de Wereldbank, hoogleraar duurzaamheid, medevoorzitter van Worldconnectors, een denktank die zich inzet voor een duurzame , vreedzame en rechtvaardige wereld. Kortom, CDA-mastodont, prof.dr. H. Wijffels.

“De echte Verhagen”, aldus Wijffels”, is de Verhagen die je nu ziet”. Maxime Verhagen, een man dus die alleen in uiterste nood met de PvdA wil regeren. Terug naar het begin van de vorige eeuw, dus.

Een man ook, die de massaal naar de PVV overgelopen Limburgers en Brabanders weer voor het CDA wil winnen. Die kiest voor de VVD omdat zijn partij zulke goede herinneringen heeft aan de coalities met de liberalen.

Waarop de betekenis van Verhagens woorden, het CDA is een middenpartij, in één klap duidelijk wordt. Zijn CDA is een middenpartij, zit tussen de VVD en PVV in.

Verhagen, geen leugenaar dus.

Maar wat nu? Op 1 juli zou er een nieuw kabinet zijn, beloofde beoogd premier Mark Rutte vlak voor de verkiezingen van 9 juni.

Inmiddels is Nederland drie maanden verder. Veel, zo niet alles hangt af van het CDA-partijcongres. Wanneer het plaatsvindt, staat in de sterren geschreven.

“Maar”, zegde waarnemend voorzitter Henk Bleker bij De Wereld Draait Door, toe, “als het zover komt, mag Nederland zich verheugen op een groots democratisch feest”.

Bleker trachtte zijn partij het menselijk gezicht terug te geven. Het woord mastodont kwam niet over zijn lippen. Ab Klink hield hij in ere. Zelfs toonde hij enige waardering voor Herman Wijffels. Tussen neus en lippen door noemde hij de naam van oud-minister Gerrit Braks. Een voormalige coryfee die op de partijlijn zou zitten.

“Hoe groot is de kans dat het CDA-congres instemt met het gedoogkabinet”? vroeg Matthijs van Nieuwkerk.

Bleker: ”Fifty-fifty”.

Conclusie: Het gedoogkabinet is er nog niet. Maar zoveel blijft zeker, tussen Verhagen en Bleker zit geen licht. Als het kabinet er komt, neemt het CDA daarin een middenpositie is.

Geplaatst: 20-9-2010

HET VOLK IS ER KLAAR VOOR

Altijd gedacht dat Nederland in politieke zin, min of meer een driestromenland was. Confessionelen, socialisten en liberalen verdeelden de macht. Elke stroming had haar uitlopers. Verder stond alles vast. Niettemin weten de Cassandra ’s onder ons het al vele, vele jaren. De stromingen mogen hun natuurlijke loop hebben. Zij meanderen uit. Te veel vertakkingen, ook. Er komt een moment dat de dijken het niet meer houden.

In de politiek gaat het om macht. Afstand doen van die macht? Dan liever de lucht in.

De gevestigde politieke partijen erkenden dat stromingen en landschap zich steeds moeilijker naar elkaar voegden. Zij stutten en hoogden de dijken op.

Zij gingen tot het uiterste, maar negeerden de harde realiteit. Fundamentele maatregelen bleven achterwege. Van staatkundige vernieuwing wilden zij niets weten. De partijen raakten daardoor los van de oorsprong. Ideële grondslagen verwaterden.

Momenteel hebben PVV en VVD hebben de wind in de zeilen. Als we de opiniepeilers mogen geloven, is het volk er klaar voor. Blijkbaar mag Wilders gedogen.

Vreemd blijft het dat twee democratische partijen zo bezeten zijn van de macht dat zij in zee gaan met hun grootste concurrent. Wilders is een afgescheidene van de VVD. Dankzij hem is het CDA gehalveerd.

Niettemin past het handelen van Rutte en Verhagen in het machtsmodel. Logisch ook dat de PvdA de SP zo opzichtig negeert.

September 2010. De dijken staan op het punt van doorbreken. Wat een tamelijk onschuldige vertakking leek, dreigt uit te groeien tot een onbedwingbare hoofdstroom.

De PVV van Geert Wilders is een dissonant in het bestaande bestel. Een partij die bestaat uit één man. Die de taal van de straat spreekt. Die angst predikt. Die vooral anti-islam is. Een tegenpartij, dus.
Intussen breken de gevestigde partijen, dus inbegrepen de PvdA, GroenLinks, D66, SP, de Partij van de Dieren, de CU, SGP, zich vooral het hoofd over de vraag, hoe zij zich kunnen handhaven. Hoe zij de eigen doelen kunnen realiseren.

Allen zien het fenomeen Wilders als een gevaar voor het land.

Rutte en Verhagen beweren dat zij dat gevaar kunnen intomen, integreren in het oude systeem. Opiniepeilingen spelen hun rol. Zij koersen rechts. Ieder die hen tegenwerkt, heeft het mis, is slecht, naïef. Is op z’n minst lid van de linkse kerk.

De anderen voeren een achterhoedegevecht. De reden is, dat zij drie zetels te weinig hebben in het parlement.

Tegelijk zijn zij ervan overtuigd dat De Rutte- en Verhagenstrategie een illusie is. De PVV-stroom is te groot. Je raakt besmet, wordt vermorzeld. Opdrogen, is het middel dat zij aanbevelen.

De tegenstellingen komen bij elkaar in het CDA. Macht tegenover principe. Misschien is het waar. Het tekent in elk geval de verwording van het systeem. Iedereen heeft tonnen boter op het hoofd.

De democratie is krachtig genoeg. Uiteindelijk vernieuwen de gevestigde partijen zich en het systeem fundamenteel, en wel zodanig dat de mensen in het land zich vertegenwoordigd voelen.

De PVV is een tijdelijk verschijnsel. De partij heeft niet eens een begin van een oplossing van het integratieprobleem.

Maar razend spannend wordt het. Kan Nederland een ramp voorkomen? is daarbij de grote vraag. Want die ramp voltrekt zich zodra Wilders en zijn PVV de macht in handen hebben.

Geplaatst: 12-9-2010

VAL MARK RUTTE IS ONAFWENDBAAR

Het kan een dag duren. Een week, wellicht zijn een paar maanden nodig. Maar de positie van VVD-leider Mark Rutte als beoogd premier is onhoudbaar. Zijn val is onafwendbaar. Geen medelijden alsjeblieft. Hij heeft gegokt en verloren. Erger nog, hij is principeloos gebleken.

Mark Rutte is de grote verliezer, en met hem de VVD. Vergeet informateur Opstelten niet. Dat is het belangrijkste resultaat van een maandlang formeren om een VVD/CDA-kabinet met gedoogsteun van de PVV te realiseren.

En het CDA dan? Die partij is toch gespleten, in stukken uiteengevallen. Politici hebben elkaar zwaar beschadigd. Is fractieleider Maxime Verhagen, de briljante strateeg, de Tovenaar van Maastricht, de Raspoetin van het Binnenhof, te handhaven? Zijn opponent Klink is al weg.

Geen misverstand, het CDA heeft inderdaad een groot probleem. De christendemocraten moeten nog heel wat vergaderen. Maar er is gediscussieerd. Tegenstellingen zijn uitgevochten. Het ging om keuzes. Pure machtspolitiek legde het af tegen principes. Dat is winst. De partij kan verder.

Rutte, daarentegen, heeft zich ingegraven. Opgehangen aan Rechts. Aan de PVV met name, de eenmanspartij die de democratische rechtsstaat tart.

Toegegeven, tijdens de verkiezingscampagne had de beoogd premier Rutte zich al tot rechts bekend. Een snoeiharde campagne voerde de VVD-lijsttrekker. Sprak in een vroeg stadium over de linkse kerk.

Maar diezelfde linkse kerk nam hem daarin niet helemaal serieus. “Die aardige Mark. Die jongen met die open lach. Was toch lid van Paars. Bedoelt het niet zo kwaad. Is toch één van ons”, klonk het vergoelijkend.

Vooral Femke Halsema van GroenLinks en Alexander Pechtold van D66 verkeerden in de veronderstelling het goed te kunnen vinden met de beoogd premier. Inmiddels zouden zij beter moeten weten.

Mark Rutte heeft verloren. Is ongeloofwaardig geworden, heeft zijn partij daarin meegesleept. De verkiezingsoverwinning van 9 juni heeft hij hoogstpersoonlijk op de schroothoop gegooid.

Niet alleen zijn drie formatiepogingen mislukt en vijf informateurs versleten. De beoogd premier heeft liberale principes in de waagschaal gelegd en zich gedragen als een politiek misbaksel.

Denk eens terug aan het debat van 4 augustus in de Tweede Kamer toen voormalig informateur Ruud Lubbers op onnavolgbare wijze verantwoording aflegde. Uitlegde, hoe het toch kon dat VVD, CDA en PVV met elkaar wilden.

Het was Rutte die urenlang zweeg, grollen en grappen maakte met Maxime Verhagen. Die alle normen en waarden met betrekking tot wederzijds respect overtrad. Die niet alleen de partijen aan de linkerzijde zwart maakte. Ook Lubbers zette hij voor schut.

Marc Chavannes omschreef het in NRC Handelsblad treffend als stoute jongensgedrag. In De Telegraaf verbrandde Rutte alle schepen achter zich. “Ik ben niet meer beschikbaar voor andere coalities. Het gedoogkabinet is de enige optie”, liet hij al op 2 augustus optekenen. Niet vergetend PvdA-leider Cohen de schuld in de schoenen te schuiven. “Cohen, de vroedvrouw van het komende kabinet”.

Volstrekte radiostilte namen de onderhandelaars de afgelopen maand in acht. Nederland heeft het geweten.

Volstrekte radiostilte? Ach, intussen wierpen VVD, CDA de pers enige brokstukken toe. “Off the record”, natuurlijk. Ook opereerden zij kundig via de flanken. Gevraagd en ongevraagd verschenen prominenten in beeld om het publiek gerust te stellen. Wilders had aan een enkele twitter al genoeg.

Mark Rutte. Nu wil de beoogd premier weer een proeve schrijven, om het initiatief te houden. De Koningin zou er echter goed aan doen een informateur te benoemen met enige distantie.

Geplaatst: 5-9-2010

MARK RUTTE SCHRIJFT EEN BRIEF

Ohhh. De woede zal het land doen trillen. Verschrikkelijker dan verschrikkelijk gaat Hij te keer. De prominenten houden zich verborgen. Ruud Lubbers is een doelwit. De Mobiele Eenheid maakt van het Binnenhof een onneembare vesting. Maar het Wildersvolk laat zich niet tegenhouden. Loopt te hoop. Gooit ruiten in. Vernielt. Rukt op, richting linkse kerk. Op zoek naar Job.

“Stop met het demoniseren van 1,5 miljoen kiezers”, twitterde Geert Wilders, de Grote en Enige Leider van de PVV-beweging.

De waarschuwing is te laat. Informateur Ivo Opstelten moet de formatieopdracht van het gedoogkabinet Rutte teruggeven. De informateur kan met de beste wil van de wereld niet langer volhouden dat de vorming mogelijk is van een stabiele regering die kan rekenen op een vruchtbare samenwerking met de Staten-Generaal.

Uit alle poriën ademt het eens zo machtige CDA verdeeldheid uit. De partij staat zelfs op breken. Wanhopige voorstanders van het PVV-gedogen, doen een wanhopige poging. Zij schakelen De Telegraaf in die zijn intense woede dagenlang over de lezers uitstort. Frits Wester en Syp Wynia waarschuwen nog.

Maar de druk op politiek leider Maxime Verhagen en waarnemend voorzitter Bleker is domweg te groot.

Beoogd premier Mark Rutte kan zich niet bedwingen. Hij schrijft een brief:

Den Haag, 1 september 2010

Beste Geert,
Hierbij wil ik je laten weten dat de formatie van het door jou, Max en mij zo gewenste gedoogkabinet er niet kan komen.

Aan ons heeft het niet gelegen. Andere, sinistere krachten deden hun vernietigende werk. Met name de ondermijnende acties van de linkse kerk zijn debet aan de situatie die ontstaan is. Een situatie die ik, net als jij, rampzalig vind.

Beste Geert. Ik kan er niet genoeg de nadruk opleggen. Ik vind het allemaal bijzonder treurig. Dit temeer omdat wij beiden slechts één belang op het oog hebben, namelijk het landsbelang. Ik hoop dus, nee, ik weet het zeker dat je mij en mijn partij niets kwalijk zal nemen.

Tevens neem ik de gelegenheid te baat een goed woordje te doen voor Max en Ab die wij de afgelopen weken toch hebben leren kennen als bekwame onderhandelaars en politici zeer te goeder trouw, die zich volledig hebben ingezet.

Een ramp wacht het land. Intussen kun je op mij en mijn partij rekenen. Ga ik ervanuit dat de VVD en jouw beweging alles op alles zetten om ons land te redden. Dat wij elkaar blijven vinden. Samen optrekken waar het kan.

Met de vriendelijkste groet. En good luck,
Mark Rutte
Politiek leider VVD

Waarop het land in opperste verwarring verkeert. De koningin vraagt de heer Winsemius naar paleis Noordeinde te komen.

Geplaatst: 28-8-2010

OOK SUPPORTER HEEFT GEWETEN

“De supporters mogen we niets kwalijk nemen”. Aldus de hoofdredacteur van Voetbal International, Johan Derksen, die weet dat supporters alleen maar willen winnen. Misschien steekt de KNVB er nog een stokje voor, maar verder lijkt het een uitgemaakte zaak. De bankroete Arnhemse voetbalclub Vitesse heeft zich uitgeleverd aan de Oekraïner, Merab Zjordania.

Merab Zjordania, wie? Maakt niet uit. De man schijnt over miljoenen te beschikken. Veel gespeculeer over de herkomst van het geld. Niet iedereen is ervan overtuigd dat het zuivere koffie is. Als de club maar kampioen wordt.

Misschien heeft Derksen gelijk. Toch rijst de vraag: Waarom kun je supporters niets kwalijk nemen? Alsof zij geen geweten hebben. Maar wie elke week miljoenen hoort brullen over een overtreding, een schwalbe, een doodsschop, weet dat daar geen sprake van is.

Juist supporters beschikken over een prima, hoewel wat eenzijdig ontwikkeld geweten. En wie elke week weer een beroep op hen doet zich te gedragen, de tegenstander te respecteren, gaat daar ook vanuit.

Misschien heeft Derksen gelijk dat supporters alleen maar willen dat hun club wint. Hebben ze liever een schurk als baas die kampioenen maakt dan een fatsoenlijke bestuurder wiens ambities reiken tot en met de vijfde plaats. Je kan het die supporters wel verwijten.

Voetbalsupporters, zelfs die van Vitesse, zijn net mensen. Twintigduizend supporters zijn twintigduizend individuen. Juist, als je van het spelletje houdt, wil dat je cluppie wint, althans een eerlijke kans krijgt, zou het niet zo gek zijn als je van je laat horen, anders dan door gebrul.

En o ja. Meneer Zjordania schijnt iets te hebben met ene Abramovitsj van Chelsea. Kampioen van Engeland.

In Engeland zijn meer clubs in handen geraakt van machtig rijke lieden. In Engeland maken twee clubs nu al een decennium de dienst uit. De schuldenlast is immens. In Spanje, Italië, is het niet anders.

De supporters van die paar kampioenen mogen gelukkig zijn.
Drie kanttekeningen hierbij:
1) Het geluk is van beperkte duur.
2) Het is zeer de vraag of de supporters van de
rest minder gelukkig zijn.
3) De risico’s zijn enorm.

Geplaatst: 23-8-2010

EEN ZINNETJE DAT KWETST

Toegegeven, Geert Wilders is rechts, heel rechts. Ook demissionair minister van buitenlandse zaken Verhagen is behoorlijk rechts. Alle twee zijn ze vóór Israël.
Maar wat zegt dat? Betekent dit dat Rechts, wat het ook betekenen mag, automatisch een pro-Israël standpunt inhoudt? Dat Rechts tegen een onafhankelijke Palestijnse staat is? Betekent Rechts wellicht iets slechts?

Of is het andersom. Is de conclusie gerechtvaardigd dat Niet-Rechts, wat het ook betekenen mag, anti-Israël is? En is dat dan iets goeds, ethisch meer verantwoord dan een standpunt, pro-Israël? Is Niet-Rechts per definitie vóór de Palestijnen? Is er misschien nog een standpunt ergens tussenin?

Heleen Mees, columniste van het NRC Handelsblad, toch niet de eerste beste, en over het algemeen een redelijk genuanceerd denker, is teleurgesteld over de verkiezingsuitslag van 9 juni, maar meer nog in beoogd premier Mark Rutte.

Het Verraad van Rutte, is de titel van haar column van donderdag 12 augustus 2010. Ze schrijft:

“Voor Maxime Verhagen is een kabinet van VVD en CDA met gedoogsteun van de PVV zijn natuurlijke habitat: ultrarechts, pro-Israël en achterbaks. Van hem verbaast het me dus niet. Van Mark Rutte verbaast het me wel”.

Ultrarechts, pro-Israël, achterbaks. In één adem.

Heleen Mees zal het zo niet bedoelen, de eindredactie van NRC-Opinie heeft het laten gaan. Gezien de reacties is het weinigen opgevallen. Toch moet de mogelijkheid niet worden uitgesloten dat lezers zich beledigd voelen. Gekwetst. Gekrenkt, hoewel zij niets te maken willen hebben met het gedachtegoed van Wilders, zichzelf met nadruk zien als, anders dan Rechts.

Is het een geval van antisemitisme? Nee. Gezien de rest van Mees’ betoog is die veronderstelling op niets gestoeld.

Bedoelt ze met Israël dan de Israëlische politiek. Wil ze alleen maar uiting geven aan haar solidariteit met de Palestijnen. Duidelijk maken dat er een onafhankelijke Palestijnse staat moet komen?

Dat kàn, maar het staat er niet. Er staat: Ultrarechts, pro-Israël en achterbaks. In één adem.

Hoe jammer, want grosso modo spreekt haar betoog aan. Is de columniste vooral teleurgesteld in de liberaal Rutte die vier jaar geleden de denkbeelden Wilders inktzwart noemde en zich liet inspireren door het multiculturele New York. Een stad ook, waar de aftrek van de hypotheekrente beperkt aftrekbaar is.

Teleurgesteld mag de columniste zijn. Bovendien kan ze zich troosten met het feit dat ze niet de enige is die zich verkeken heeft op de beoogd premier.

Cohen van de PvdA, Pechtold (D66) en Femke Halsema (GroenLinks) zijn haar voorgegaan, en lijken nog altijd niet in staat te geloven dat Rutte het meent als hij zegt dat hij rechts is. “Echt Rechts”.

Rutte, achterbaks. De redenering van Heleen Mees volgend, valt dat standpunt te begrijpen. Echt Rechts, noemt Rutte zichzelf. Israël zal tijdens de huidige onderhandelingen over het VVD/CDA/PVV-gedoogkabinet geen breekpunt zijn.

Helaas, de politiek is op z’n zachtst gezegd een veranderlijk fenomeen. Het kan zo maar zijn dat een kabinet-Rutte het over enkele jaren opportuun acht van standpunt te veranderen en zich al dan niet gedwongen ziet tegen Israël uit te spreken.

Zijn, is gewoon een vraag, Rutte, Verhagen en Wilders dan niet langer ultrarechts en achterbaks?

“…..Ultrarechts, pro-Israël, achterbaks…”. In één adem.

Zo maar een zinnetje in een column van een gewaardeerde columniste in een kwaliteitskrant. Een zinnetje dat opvalt. Een rotzinnetje. Een zinnetje dat kwetst.

Geplaatst: 14-8-2010

DAT WORDT LACHEN, LOL: BEZUINIGEN

Dat wordt genieten in Nederland. Wat zullen we lachen. Met Mark Rutte. Charmante vlegel. Met Maxime Verhagen. Op het eerste gezicht zou je het niet zeggen wellicht. Maar wat een humor heeft die man. Hoe hij de ander op zijn plaats kan zetten. Ongeëvenaard. Met Geert Wilders, tenslotte. Alleen die twinkeling in de ogen al. Duidelijk de ster van het veld. Een beetje het enfant terrible. De Paul de Leeuw van de Vara. De Ricky van den Bergh van ADO. Je houdt van hem. Of je houdt niet van hem. Maar zonder is het een stuk minder.

Mark, Maxime, Geert. De lol straalt uit de ogen. Rechtse bengels zijn het die dingen naar de macht. Praten erover met hun leermeester Ivo. Stond in de krant: “Ivo is een kenner van de rechtse grap”.

Dàt mag het land de komende vier jaar, en wie weet hoeveel langer, dus verwachten: Lachen. Humor. Cabaret. Een voorproefje hebben we al gehad. Ha ha. Links kon het maar moeilijk verkroppen dat de rechtse partijen elkaar gevonden hadden.

Heerlijk, dat blije, vrolijke, optimistische. Het vertrouwen dat die drie rechtse bengels uitstralen. Heerlijk. Lachen. Niet dat zure. Genieten.

Geweldige grap ook. Maar één zetel méér, heeft Mark. Piketpalen geslagen. Ideetje van Ivo. Links liep er met open ogen in. Paars Plus mislukt. De grote Ruud voor Piet Snot gezet. Zuur. Zuur. Zuur.
Mark, Maxime en Geert wreven het er flink in. Fantastische vondst van Mark: “Job, de vroedvrouw van Rutte I”. En die mocht er ook zijn. Geert op het internet: “Bedankt Job”.

Ha ha. Links riep de Tweede Kamer terug van het reces. Ging me dat geteisem toch te keer in het parlement.

Alexander, Femke en Job. Te veel karnemelk gedronken. Geen lol. Geen plezier. En dan die Ruud toch. Ho. Ho. De tranen liepen hen van de wangen.
De drie rechtse bengels lieten zich van hun beste zijde zien. Ze grolden, geeuwden. Zwegen dat het een lieve lust was.

Het latere commentaar: “Wees eerlijk. Het land keek ademloos toe. Frits Wester kan het zo mooi verwoorden: Links heeft het aan zichzelf te danken. En dan die mails die we krijgen. De bloemen. Prachtig vinden de mensen het. Zoals wij met de rest van de Tweede Kamer de vloer aanveegden. Grote lol. Puur genieten”.

Achttien miljard bezuinigen komen er aan. De bengels: “Hoop dat we Prinsjesdag halen. In elk geval wordt het de grap van het jaar. De uitsmijter. Het hoe en het wat houden we even geheim. Want nog niet alle puntjes staan op de i. Hi. Hi. Hoe vind je die? Nou ja, Mark heeft de meeste grappen al klaar. Lekker, leuke, rechtse grappen. Die man steekt zelfs Paul de Leeuw naar de kroon. Als het zover is maakt hij er sowieso een fantastische voorstelling van”.

Is Mark de grapjas. Maxime zou je de stille kracht kunnen noemen. De aangever zogezegd. De Piet Muyselaar van Snip en Snap, de Rijk van Johnny en Rijk. Je weet wel, dat soort types. Maar vergis je niet. Max is ook de man van de scherpe, sluwe, sarrende grappen. Freek de Jonge. Je moet ze snappen. Maar als je ze eenmaal door hebt …..

En dan, ha. Ha. De slagroom op de taart. Geert. Rebelletje hoor. Gaat naar New York, Zero Ground, op uitnodiging van de rechtse Amerikanen. Je kent ze wel, die jongens. Superrechtse lolbroeken. Hebben de grap als het ware uitgevonden. Zelfs Ivo zou er nog van kunnen leren. Effe flink de islam aanpakken. Moslims het land uit jennen. Allemaal zijn ze tegen de bouw van een moskee, al is het maar omdat de vriendjes van de Amerikaanse president ervoor zijn. Leuk. Leuk.

Die Geert. Man van de Grote Grap. De Echte Leider van Rechts. Bengel nummer één. Is daar helemaal op zijn plaats.

Zelfs Mark en Maxime mogen wel oppassen. Die houdt hij ook straal voor de gek. Magistraal. Wat een talent. Kan een hele grote worden. Geert heeft er in elk geval alles voor over.

Ha, de Tweede Kamer neemt hij echt niet serieus hoor. Op zeker. Lol. ’t Is niet eens geheim. Dat is het mooie van zijn grappenmakerij. Zodra de gelegenheid zich voordoet, zal Geert hem eigenhandig opblazen. Lees het PVV-verkiezingsprogram, en de lezer doet er goed aan, de mogelijkheden van het bindend referendum tot zich te laten doordringen.

Geplaatst: 8-8-2010

DE VRAAG IS: WAT DOET VAN AGT?

Mark Rutte is 43 jaar. Heeft geschiedenis gestudeerd. Maakte al vroeg carrière bij Unilever. Liberaal, leider van de VVD. En binnenkort: Premier van Nederland. Speelt piano, zit goed in het pak, is van goede komaf. Weet hoe het hoort. Een aardige lach. Hij oogt een tikkeltje kakkineus, maar dat is een pre in zijn kringen. Speelt piano. Houdt van aardbeien met slagroom. Is nog vrijgezel. Kortom, welke ouder zou hem niet als schoonzoon willen?

Dat wordt dus, krijgen informateur Lubbers en de Tweede Kamer te horen, een minderheidskabinet van VVD/CDA, met gedoogsteun van de PVV.

Syp Wynia, commentator van het liberale opinieblad Elsevier, beleeft zijn finest hour. Hij bestudeerde het Deense model, en dacht al jaren geleden: ”Dat is iets voor Nederland. Doen!”

Maar zeg nooit, nooit. Critici zijn er genoeg. Kenners beweren om het hardst dat de formatie nog alle kanten op kan.

De kernvraag daarbij is: Wat doet Dries van Agt? Oud-premier en prominent CDA’er. Heel benieuwd hoe hij zal reageren, de oud-premier, prominent CDA’er. Is, en daar gaat hier met name om, tot inkeer gekomen.

Van Agt is, zoals bekend een ferm criticus van de politiek van Israël.Sympathiseert met het Palestijnse volk. Hamas kan op hem rekenen.

Is partijgenoot, minister van buitenlandse zaken en CDA-fractieleider Maxime Verhagen al verdacht, met Wilders zal Van Agt niet leven kunnen. De PVV-leider, immers, steunt Israël blind.

Hoe reageert Van Agt op de actualiteit? Tot nu toe heeft hij altijd het partijlidmaatschap laten prevaleren. En zo niet, kan de partij dat dan laten gebeuren?

Dit alles laat onverlet dat de politieke leiding van twee gevestigde democratische partijen bereid is zich en het land in een avontuur met een nationaalsocialistische partij te storten waarvan de uitkomst vast staat: een ramp.

Waarbij komt dat Mark Rutte niet terug kan. Zijn geloofwaardigheid staat op het spel. Al voor de Tweede Kamerverkiezingen van 9 juni zette hij zich vast. Sloot een samenwerking met de PvdA feitelijk uit. Hij dacht het slim te spelen, probeerde de rol van de PVV over te nemen. Polariseerde, schoffeerde.

Maar de Wilderssympathisanten concludeerden: “Wij vertrouwen je niet. Jij man in het pak. Jij opportunist. Je laat ons direct vallen als jij de kans krijgt. Wij stemmen Geert. Die zegt en doet waar het op staat. Maar we laten je niet helemaal los, we houden je aan een touwtje. We laten je bungelen”.

Liberalisme staat voor vrije wil. Mark Rutte: “Ik heb niets gedaan. Ik kon er niets aan doen. Hij, Job, is de schuldige”.

Geen medelijden alsjeblieft. De beoogd premier heeft zichzelf in die positie gewrongen. God mag weten waarom, maar hij heeft zich ontwikkeld tot een cynicus pur sang. Is tegelijk de tragische figuur die zich overgeleverd heeft aan ene Geert Wilders en ook wel weet dat hij de oppositie hard nodig heeft.

Mark Rutte. Je zal zo iemand maar als schoonzoon hebben.

Geplaatst: 2-8-2010

EEN PRIMA TIJD VOOR NARE PLANNEN

Vaak gebeurt het in de zomer. Lopen de toch al verhitte gemoederen over. Johan de Witt vermoord. Het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog. De Tweede Wereldoorlog. Hiroshima. Het Tonkin-icident. Saddam Hoessein die Koeweit binnenvalt. Vliegtuigen die het World Trade Center binnenvliegen.

Juli 2010. Amerika en Zuid-Korea houden een gezamenlijke oefening. Het is een teken van lotsverbondenheid, een waarschuwing richting Noorden, na de moordende torpedo op het Zuid Koreaanse korvet, de Cheonan. Pyong Yang toont een uitdrukkingloos gezicht dat hel en verdoemenis voorspelt. Belooft, een heilige oorlog plus kernbom.

Ach, zo’n vaart zal het niet lopen. De hoofden staan er ook niet naar.
Even bijkomen na weer een jaar, op stranden, onder de palmbomen. Liever flaneren we op de boulevards. Beklimmen de Matterhorn. Dansen met de liefde van je leven. Een wijntje. Barbecuen. Genieten van het niets.

Kortom, voor duistere geesten is de zomer een prima tijd om in het geniep beraamde, heel nare plannen uit te voeren.

Ein frischer, fröhlicher Krieg zou het worden in 1914. Zo is de stemming misschien niet. Maar als Maurice de Hond opnieuw meldt dat de PVV de grootste aanhang heeft en weet dat bijna tweederde (63 procent) van de kiezers in principe bereid is een regering met de PVV te aanvaarden, krijgen bange voorgevoelens toch de overhand.

De zon. De lange, lege dagen, zwoele nachten. Eén biertje nog. Wie zou je het misgunnen?

Het enige probleem is: de mensen worden er zo lichtzinnig van. Vermoedelijk beseffen ze het gevaar niet, of stappen er overheen dat de democratische rechtsstaat wordt bedreigd. Dat de politie grote bevoegdheden krijgt. De onafhankelijke rechter aan de ketting wordt gelegd. De moslims de schuld krijgen. Er knokploegen komen.

Dat privacy een vies woord wordt. Links al verdacht is. Verdachten hun onschuld moeten bewijzen, in plaats van andersom. Teeven minister van veiligheid en justitie wordt. We toegaan naar een maatschappij van Echte en Niet-Echte Nederlanders.

Nog is er kans. Misschien heeft de oude vos, informateur Ruud Lubbers wat kaarten in de achterzak.

Maar nee, de Telegraaf drukt een grote foto af, een replica van 1977. De boodschap is duidelijk: VVD (Rutte) en CDA (Verhagen) zijn vrienden voor het leven en met de PVV komen ze er zeer waarschijnlijk wel uit.

In den beginne gaat het mondjesmaat. “Zie je wel, het valt allemaal reuze mee”.
Mmm… Die woorden kennen we. Dr. Loe de Jong schreef er over. Was ook zomer, trouwens.

Geplaatst: 26-7-2010

WE KUNNEN HEM VERBANNEN

Hij is dood nu,in de ziel van columnist Jan Blokker was het trouwens altijd moeilijk kijken, maar de trouwe lezer wist één ding vrij zeker: Aan opinieonderzoeker Maurice de Hond had Blokker een behoorlijke hekel, ook toen die nog niet aan tv-reclamespotjes deed.

Misschien is Maurice de Hond niet de meest nauwkeurige opinieonderzoeker, consequentie kun je hem niet ontzeggen. Politieke voorkeuren peilt hij al zo’n 35 jaar.

Peilingen. Je wordt er gek van, al is het maar omdat ze er zo vaak naast zitten, niet een beetje, maar faliekant. Zelfs een trend aangeven, valt niet mee.

Vreselijke Maurice de Hond hoewel de concurrentie geen haar beter is. Integendeel. Peilingen zijn als de vroegere krant. Morgen al, verpak je er de vis in.

Geen peiler die vóór 9 juni voorzag dat de VVD maar één zetel meer zou halen dan de PvdA. Geen peiler voorspelde de 24 zetels voor de PVV.

Waarom peilingen? De verkiezingen zijn toch voorbij. Blokker waarschuwde nog, maar De Hond trekt zich er niets van aan. Hij peilt door en weet dat de datum 20 februari 2010 in het VVD-geheugen staat gegrift.

Om Uruzgan zou de PvdA met het vierde kabinet Balkenende gebroken hebben. De Hond en de VVD weten beter. De peilingen gaven aan dat de kiezer het kabinet niet zag zitten. De PvdA had geen keus.

Vervolgens besloot de VVD de frontale aanval op de PvdA in te zetten en Wilders te vriend te houden. Het waren de peilingen die Mark Rutte deed overlopen van zelfvertrouwen. Hij waande zich al premier.

Toen kwam de klap. Rampzalige verkiezingsuitslag. Even rust. Hittegolf na hittegolf teistert het land. Maar het erge moet nog komen. Orkaankracht 12 dreigt, en in het oog van de orkaan bevindt zich de PVV van Geert Wilders.

De Hond peilt door. Paars Plus. De VVD verliest desastreus. Vijfendertig zetels geeft Peil.nl de PVV. Op naar de veertig zetels, en wie weet hoeveel meer voor Geert Wilders in het politieke vat zit.

Is er sprake van een masterplan? Een momentopname? Willen kiezers iets forceren? Hun onvrede demonstreren?

De formatie van Paars Plus is alweer mislukt. In Den Haag is Maurice de Hond allang persona non grata. Ook wij kunnen de man verfoeien, vervloeken, ridiculiseren zoals Jan Blokker deed. Hem naar Verweggistan verbannen.

De peilingen geven glashelder aan: “Aan de orde is de ontploffing van het politieke systeem”.

Geplaatst: 18-7-2010

DE NOS IS ZEER CONTENT

Juli 2010. Verzengende hitte. Inmiddels is weer eens gebleken hoe ver dit land is afgegleden. Opnieuw verloren. Maar het leven gaat door. We voelen de pijn. Wat is erger dan tweede te zijn? De pijn om niet de grootste te zijn. Niet de machtigste. De pijn om het kampioenschap op een haar na te missen. De pijn om weer met beide voeten op de grond te staan. Eén huldiging nog, dan is het voorbij.

De economie zou met procenten groeien. Miljardenorders zouden onze bedrijven krijgen. Als Nederlander kon je weer ergens komen. Nieuws uit Lausanne. De KNVB en de FIFA stonden op het punt een miljardendeal te sluiten over de wereldrechten op de kleur oranje.

Gaat allemaal niet door. Missie mislukt.

Een derde trauma moeten we zien te verwerken. Alsof ons kleine tolerante landje de afgelopen jaren niet genoeg ellende heeft gekend. Laat scheidsrechter Webb alsjeblieft wegblijven.

Zij hebben in de finale onze reputatie te grabbel hebben gegooid. De internationale pers laat er geen misverstand over bestaan. Niet langer is Johan Cruyff het symbool van de wereldvermaarde Hollandse voetbalschool.

Nigel de Jongs karatetrap gaat de wereld rond. Mark van Bommel zal zijn kinderen moeten uitleggen wat een provocateur precies is. De voetbalpijn duurt nog wel even voort.

De reputatie van de Hollandse voetbalschool moge een deuk hebben opgelopen, de afgelopen maand bleken nog hogere belangen op het spel te staan. De economische balangen waren groot. De eenheid van het land lag onder vuur.

Zwart, blank, autochtoon en allochtoon. Iedereen hield iedereen in de gaten. Allen voor Oranje. Dus begeleidden straaljagers van de Koninklijke Luchtmacht onze jongens naar Schiphol. Een duidelijk gebaar dat de leiding van het land achter onze jongens staat, dat zij geen kritiek op de zo jammerlijk mislukte missie duldt.

Ontvangst op Paleis Noordeinde. De koningin heeft lintjes voor coach Bert van Marwijk en aanvoerder Giovanni van Bronckhorst. Rondvaart door de Amsterdamse grachten.

Wat er ook gebeurt, NOS-coryfee Jacques van Gelder zal bij zijn jongens zijn. Als anchorman van de NOS-ploeg in Zuid-Afrika heeft hij de afgelopen maand toch maar mooi afgerekend met de gedachte dat sportjournalistiek en journalistiek iets gemeen hebben. In elk geval was het taboe op onafhankelijkheid, afstandelijkheid en kritisch waarnemingsvermogen bij hem en zijn mannen in uitstekende handen.

Nooit zullen de kijkers thuis vergeten hoe Jacques van Gelder de boel opfokte toen de Nederlands elftalspelers het Soccer-City stadion te Johannesburg betraden voor de warming up. Niet aan denken maar, hoe hij tekeer zou gaan als Nederland van Spanje gewonnen had.

Van Gelder. Ongetwijfeld handelde hij op last van de NOS-leiding die op haar beurt uiterst content zal zijn over de verslaggeving van de WK in Zuid-Afrika. Immers, de kijkcijfers braken weer eens alle records.

Intussen gaat de kabinetsformatie door. Richting Paars plus naar het schijnt. Maar weinig mensen maakten zich er de afgelopen weken druk om. Waarom zouden zij ook?

Geplaatst: 13-7-2010

FUSIE VVD EN D66 IS ONAFWENDBAAR

Prins Willem Alexander en prinses Maxima zijn erbij. Yolanthe juicht en danst. Natuurlijk moedigt zij haar Wesley aan. Sylvie komt. Hij is nog niet gesignaleerd, maar misschien zit premier Jan Peter Balkenende ook wel op de tribune. Immers, de verkiezingen zijn achter de rug. Hij is demissionair. Het reces is begonnen. Een gaatje in de agenda moet toch te vinden zijn.

Wereldkampioenschap voetbal. Nederland-Uruguay, halve finale. Nu begint het er toch op te lijken. Het voetbal neemt bezit van ons. Ondanks het feit dat de NOS vergeten heeft journalisten naar Zuid-Afrika te sturen, heeft het lang geduurd, dit keer. Alsof het toernooi maar niet tot leven wilde komen.

Lag het aan het slaapverwekkende resultaatvoetbal van vorstelijk betaalde sterren? Misschien. Eerder nog, moeten we de oorzaak zoeken in Zwitserland dat ons de ogen opende.

Het Europese kampioenschap 2008, het laatste dat mijn moeder mocht meebeleven. Onvergetelijke, maar daarom niet minder rake woorden van Guus Hiddink zijn er verantwoordelijk voor.

Met machtige cijfers had de ploeg van Marco van Basten Italië en Frankrijk aan de zegekar gebonden. Rusland, door Guus gecoacht, was aan de beurt. De bondscoach sprak tot zijn jongens: “De halve finale is van ons. Nederland verkeert in een staat van acute euforie”.

De kampioenschappen schoten door je heen: 1974, 1978, 1990, 1992, 1998, 2000. De vrouwen die Bild Zeitung in 1974 ving in het zwembad van Waldhotel Hiltrup, samen met de spelers van het Nederlands elftal, verschenen op het netvlies. Rob Rensenbrinks schot tegen de paal in Buenos Aires dreunde opnieuw na. Frank Rijkaards fluim op Rudi Völler. De strafschoppen van Rotterdam: Gemist. Stuk voor stuk.

Hoe Nederland verloor. Opnieuw verloor. Nog eens verloor.

Één keer wonnen we, in München 1988. Lang geleden. Na elke keer nam je je voor. Niet wéér. Werden de opgefokte sfeer, het onophoudelijke gekrakeel, de oranje vlaggen je toch te veel.

FC Twente verbiedt de Vuvuzela. “Wij willen het publiek horen”, aldus de directeur waarop Johan Derksen van Voetbal International Oranje reageert: “Ja, heerlijk die spreekkoren. Daar doen we het voor”.

Geen euforie in 2010, de woorden van Guus indachtig.

Er zijn trouwens belangrijkere zaken aan de orde. De economie die almaar dreigt. De kabinetsformatie die geen voortgang maakt. We hadden toch zo’n haast. “Voor 1 juli”, beloofde Mark Rutte. Voor 1 juli 2011 moet hij bedoeld hebben. Paars Plus heeft nu de betere kansen. VVD, PvdA, D66 en GroenLinks. Zeer, zeer benieuwd. De Telegraaf zal Rutte laten vallen. Wilders grijpt stemmen.Het CDA restaureert. Een fusie tussen VVD en D66 is onafwendbaar.

Waakt u voor de euforie. Toch neemt de spanning toe. Het varkentje Urugay moeten we kunnen wassen. Europees kampioen Spanje? “Weinig kans”, vindt René van der Gijp van VI Oranje, groot bewonderaar van het Spaanse spel.

Voorlopig is Duitsland de favoriet, na twee geweldige wedstrijden tegen Engeland en Argentinië.

De kenners zijn het eens. De Duitse voetbalster, slechts vergelijkbaar met Johan Cruyff, Franz Beckenbauer: “Het beste voetbal, ooit”.
Günter Netzer, scepticus, bewonderaar van de Hollandse voetbalschool: “Ik ben om”.
René van der Gijp: “We moeten ons toch echt verbeteren. Nigel de Jong overlopen ze”.

De internationale pers is laaiend enthousiast. Zelfs de kwaliteitskranten Le Monde, Guardian loven het Duitse spel.

Lees Bild, het Duitse tabloid dat de stemming in het land zo goed aanvoelt: “Wij zijn trots op onze jongens. Duitsland speelt het beste, mooiste voetbal. Droomvoetbal”.

Alles overwegende, nuchter beschouwd, is er maar één conclusie mogelijk. Duitsland is in staat van acute euforie. Nederland heeft een goede kans. Tegen Duitsland tenminste.

Geplaatst: 5-7-2010

VI ORANJEMANNEN ZIJN VAN GOD LOS

Nederland wereldkampioen. Appeltje, eitje. Wie had dat gedacht. Johan Derksen, in vroegere dagen een beperkte back, nurks geboren, laat zich volledig meeslepen door de eens zo talentvolle rechtsbuiten, René van der Gijp, de man die binnenloopt omdat hij overal maling aan heeft.

Na drie weken erbarmelijk Zuid Afrikaans voetbalvertier hebben Derksen en Van der Gijp het niet meer. Ze zijn van God los. Slowakije, Brazilië, Argentinië, laat staan Duitsland vormen volgens hen geen probleem. “Lopen we overheen. Vreten we op. Kunnen er geen hout van”.

Nee, het elftal van bondscoach Bert van Marwijk presteert nog niet op het vereiste niveau, maar het oogt toch beter dan de concurrentie. “Messi, aardige voetballer natuurlijk, maar alleen Spanje kan tegenstand van enige betekenis bieden. Als Villa en Torres een goede dag hebben, tenminste”.

Van der Gijp. Johan Derksen. Stoere mannentaal. Hun sterke punt is, op de man spelen.
We hoeven ook niet te kijken naar de heren van VI Oranje die er elke dag in het Scheveningse Kurhaus urenlang lustig op los zwammen.

Het is, televisie als spiegel van de maatschappij. Drie borrels op. Sommigen hebben er vier voor nodig, maar zo gaat het er nu eenmaal aan toe in het café en in de derde helft.

Van der Gijp drinkt, voor de televisie tenminste, alleen bier, en heeft vermoedelijk dàt niet eens nodig. Want wie de keeper van Argentinië en AZ een als aap verklede travestiet noemt, heeft weinig grenzen.

Aangever-presentator Wilfried Genee, een jurist die houdt van karaoka, lachte besmuikt. “Wat zeg je nou René”? Zelfs Johan Derksen leek even te schrikken, maar de hoofdredacteur van Voetbal International haalde adem en ging er vervolgens met dubbele kracht overheen toen Rafael van der Vaart met zware baard in beeld verscheen. “Kan echt niet. Staat niet netjes”, aldus de man die eruitziet als een verdronken walrus en die Yolanthe van Wesley haat.

Derksen en Van der Gijp zijn televisievoetbalhufters die er geen moeite mee hebben anderen af te zeiken. Twee maal erger zijn zij dan Paul de Leeuw, Youp van ’t Hek, Theo Maassen, Hans Teeuwen. Erger nog, want de woordenschat van de heren is zoveel beperkter. “Niet om aan te gluren”, komt elke uitzending tot vervelens toe langs.

Ernst en grap zijn niet van elkaar te onderscheiden. Sommige kijkers hebben zelfs de indruk dat het de heren bittere ernst is. Hoe het zij, kwaliteit doet niet ter zake.

Onzintelevisie. Wouter Bos zit wel eens aan tafel. Roemer van de SP is in het Kurhaus gesignaleerd. Reinout Oerlemans en John de Mol waren niet te beroerd. Vergeleken met de kijkcijfers van Nederland 1 vallen die van RTL 4 tegen. Anderhalf miljoen voetbaldieren bewonderen elke dag Jacques van Gelder en diens publieke omroepgasten. Een half miljoen schuift aan bij de commerciëlen.

Maar toch, VI Oranje. Hoe origineel, een voetbalpraatprogramma. Barend en Van Dorp hebben het format in elkaar gezet. Zet drie mannen een maand bij elkaar. Geef ze de vrije hand. Nodig wat gasten uit. Muziekje erbij. Big Brother verbleekt erbij. Er gebeurt tenminste wat.

Zo makkelijk kan televisie dus zijn. Maar tien tegen één: Binnen afzienbare tijd is Johan Derksen, op last van een zekere Herr. Blatter persona non grata bij de KNVB. Van der Gijp mag zelfs Zwitserland niet meer in.
Intussen gaat de formatie gewoon door.

Geplaatst: 28-6-2010

DE COUPE JULES RIMET IS ONS

Crisis in Frankrijk. Topoverleg in Engeland. Onrust in Duitsland. Een dramatische voorstelling van wereldkampioen Italië. Brazilië-Ivoorkust 3-1. Tien dagen voetbal. Tien dagen oeverloos geouwehoer. Wat een geklungel op die Zuid-Afrikaanse velden.

Zou het aan de zwabberbal liggen? Ongetwijfeld is het de schuld van de vuvuzela, het blaasding dat het leven vergalt. Ook het Nederlands elftal wil maar niet in vorm komen. De kenners hebben het altijd al gezegd: “De coupe Jules Rimet is ons”.

Nog drie weken te gaan. In het centrum van de stad staat zo’n enorm gevaarte, Er omheen dansen en drinken de mensen. Zelfs de grootste voetbalhater kan er niet schouderophalend aan voorbij gaan.

O god, daar straalt alweer Neerlands voetbalkenner nummer één je tegemoet, compleet met druipsnor en groene puntschoenen. Johan Derksen. Johan Derksen.

Twee keer bestempelt de wereldvoetbalbond, FIFA, Wesley Sneijder tot Man of te Match. Sneijder is de ster van het team. Niet voor niets, de beelden laten er geen twijfel over bestaan, luistert bondscoach Bert van Marwijk heel goed naar de aanstaande echtgenoot van Yolanthe.

Trouwens, de kenners hebben ook dat altijd al gezegd: Zonder Sneijder is het allemaal een stuk minder. Maar ook Van Persie en Van der Vaart kunnen we niet missen.

Voetbal in Zuid-Afrika. Leeg zijn de straten. Tweeëntwintig mannen die proberen te trappen tegen het Adidasding, de jabulani. De belangen zijn immens. In 2010 is de situatie zo, dat de FIFA de wet naar zijn hand kan zetten.

“Het wereldkampioenschap”, aldus de kenners, “geeft de economie een enorme impuls”. Ben reuze benieuwd.

Intussen kleurt de wereld oranje. Wat zijn we trots op onze jongens, onze al dan niet getatoeëerde helden die toveren met de jabulani. Leve de koningin.

Nederland wint met 1-0 van Japan. Het spel valt ietwat tegen. Een prima uitgangspunt. Het wereldkampioenschap is een feit. Waarom zouden we er nog om spelen? Wie twijfelt, kan geen goed mens zijn. Is onvoldoende geïntegreerd. Begrijpt niets van het leven.

Een goede raad voor de bondscoach. Verander de tactiek. Houd de jongens fit en zoveel mogelijk van de televisiecamera’s weg. Zorg voor positief nieuws. Laat geen vrouwen toe, in het hotel.

Maak de opstelling aldus:

Doel: Stekelenburg.

Achter: Van der Wiel, Heitinga, Mathijssen, Schaars

Midden:Van Bommel, De Zeeuw, Afellay

Voor: Robben, Huntelaar, Elia

Geplaatst: 21-6-2010

DE CATASTROFALE VVD-CAMPAGNE

Een goede raad aan Mark Rutte: Blijf fractieleider in de Tweede Kamer. Slechts een politicus met groot gezag kan erin slagen een kabinet, van welke snit ook, de komende periode door te loodsen.

Er is maar één naam die te binnen schiet: voorzitter Ivo Opstelten, oud-burgemeester van Rotterdam.

Neelie Kroes, de huidige Europese commissaris? Dikke kans dat de VVD-prominenten haar naar voren schuiven. Hmm. Zij moeten dan wel bedenken dat Kroes’ verleden elk moment kan opspelen. Wat was haar band precies met de vastgoedhandelaar Paarlberg? is zo maar een vraag.

Intussen is de Volkspartij voor Vrijheid en Democratie diep in het eigen zwaard gevallen, gestort in de put die de liberalen zo ingenieus voor de PvdA hadden gegraven. Resultaat van een catastrofale verkiezingscampagne.

Mark Rutte heeft zijn eigen monster gebaard. “Liever de PVV nog dan de PvdA”. Net iets te vaak heeft hij dat de afgelopen weken geroepen.

Toegegeven, voor het eerst is de VVD de grootste partij van Nederland. Het moet raar lopen als er geen liberale premier komt. De VVD’ers mogen elkaar omhelsd hebben op een manier waarvan de Nederlands elftalspeler het nodige kunnen leren, het resultaat viel flink tegen.

In elk geval kregen zij op 9 juni niet de 38 tot 40 verwachte zetels. Kunnen de liberalen evenmin het plan waarmaken, een coalitie te smeden met het CDA, gedoogd door de PVV van Geert Wilders.

De VVD zit ingeklemd. Alleen een Houdini in het kwadraat kan zich daar enigszins ongeschonden uit redden, en zelfs dat is onzeker.

De PVV, veel groter dan gedacht, heeft beet en is niet van zins die te verslappen. Aan de andere kant wacht Paars Plus, waar Rutte en de zijnen evenmin op zitten te wachten.

Bovendien dankt PvdA-leider Job Cohen God op de blote knieën dat hij het voortouw niet hoeft te nemen. Immers, VVD, PVV, CDA en de Telegraaf zouden hem geen kans geven.

Werkgevers waarschuwen. Stemmen klinken op voor de vorming van een zakenkabinet. Anderen opperen weer, dat de combinatie VVD, PvdA en CDA kansen biedt.

Bovendien zijn er genoeg liberalen die principieel tegen de uitsluiting van bevolkingsgroepen zijn zoals de PVV wil.

Maar wat is principieel? Het zou in elk geval niet de eerste keer zijn dat gewetensbezwaarden zwichten voor het hogere belang.

Hoe het zij, makkelijk krijgt Rosenthal het beslist niet. Obstakels zijn hoog opgestapeld. Is de PVV wel stabiel genoeg? Heeft Wilders capabele kandidaten? De democratie. Is dat geen punt? Welke lijken liggen in de kast?

Dan is er altijd nog het gehalveerde CDA dat dwars ligt. Oprecht klinkt de wens van fractieleider Maxime Verhagen bescheiden te zijn. Oprecht zijn de prominenten die voor de oppositie kiezen. Zou VVD, PvdA, CDA echt niet kunnen?

Nee, anders dan in 1994 krijgt het CDA dit keer geen tijd de wonden te likken. VVD en PVV gaan het serieus proberen. De christendemocraten hebben geen keus. Het landsbelang roept.

Geplaatst: 13-6-2010

PYRRUSOVERWINNING VVD

Paars Plus. VVD, PvdA, D66 en GroenLinks, lijkt in elk nog een haalbare kaart, als het gaat om de vorming van een nieuwe regering. Tenzij, tenzij beoogd premier Mark Rutte erin slaagt met het CDA zonder Balkenende en de PVV tot een akkoord te komen. Zesenzeventig zetels. Gedoogsteun SGP. Het zou kunnen.

De VVD mag een duidelijke winnaar zijn. Negen, misschien wel tien zetels gaan de liberalen erop vooruit, met 90 procent van de stemmen geteld.

Maar wie goed naar de gezichten kijkt van beoogd premier Mark Rutte en campagneleider Blok kan er niet omheen dat de lach meer weg heeft van een grimas. De heren beseffen dat hun partij een pyrrusoverwinning heeft gehaald.

Immers, de overwinning is te klein om de partners haar wil op te leggen. Welke combinatie er komt, de geesten moeten daarvoor eerst rijp worden gemaakt.

Lang niet iedereen in de VVD is klaar voor een akkoord met de PVV. En lang niet iedereen ziet het zitten om weer met de PvdA in zee te gaan. Een nieuwe scheuring kan zo maar dreigen.

Al met al is Nederland opnieuw een stukje minder regeerbaar geworden. De grootste partij van Nederland heeft 31 zetels. De kiezers mogen dan ook rekenen op een bijzonder moeilijke formatieperiode.

Dat alles laat onverlet dat Nederland sinds gisteren een flink stuk naar uiterst rechts is opgeschoven. De PVV is de grote overwinnaar, komt van 9 op 24 zetels in de Tweede Kamer. Zetels, bezet door lieden die bereid zijn in een ondemocratische partij zitting te nemen en bevolkingsgroepen tegen elkaar uit te spelen.

Er kan geen misverstand over bestaan. Geert Wilders heeft het al zo vaak bewezen. Hij wordt steeds radicaler. De uitslag zal hem allesbehalve intomen. De Nederlandse regering komt sowieso onder een enorme druk te staan.

Acht jaar geleden was er een vergelijkbare situatie. Stormde de Lijst Pim Fortuyn de Tweede Kamer in. Nederland heeft het geweten. Kreeg premier Balkenende er gratis bij. Acht ellendige jaren heeft Nederland achter de rug, waarin het wantrouwen in de politiek bijna met de dag groeide.

De PVV, partij van de onvrede, is daarvan een belangrijk resultaat. Het politieke bestel is versnipperd. Verdeeld tot op het bot is het Nederlandse electoraat.

Opnieuw blijkt dat de gevestigde partijen niet in staat zijn de onvrede op doelmatige wijze te weren.
De VVD van Mark Rutte mag het voortouw nemen.

Blijft de PVV veroordeeld tot de oppositie? Wee de coalitie, wee Nederland. Wee de VVD ook.

Komt de PVV in een kabinet? Wee de oppositie, wee Nederland. Wee de VVD ook.

Geplaatst: 10-6-2010

DE UITSLAG

De uitslag van de Tweede Kamerverkiezingen is:

VVD	31
PvdA	30
CDA	21
PVV	24
SP	15
D66	10
GroenLinks	10
ChristenUnie	5
SGP	2
PvdD	2
Totaal	150

Opkomst: 74,7 %

Geplaatst: 6-6-2010

MAJID EN SAMIR: TWEE HELDEN

Zaterdagavond. Het zal een uur of elf, twaalf zijn geweest. Twee jongemannen, jongens nog, waren op weg naar huis. Ze hadden een concert bijgewoond. Genoten na, toen ze werden opgeschrikt. Vuur zagen ze uit een flatgebouw komen. Vlammen. Rook.

De twee aarzelden geen moment. Terwijl de één als een razende de portalen afrende, op deuren bonsde, aanbelde, de bewoners waarschuwde, rende de ander naar de derde verdieping waar de vlammen al uitsloegen.

Een jonge vrouw kwam hem tegemoet. Haar dochtertje van twee lag nog in bed, maakte ze duidelijk. Op de tast en de aanwijzingen volgend van de moeder, pakte de jongen het kind op. Alle drie wisten ze op het nippertje aan de vuurzee te ontsnappen.

Het voorval deed zich voor in het Franse stadje Tarare in het Rhônedal. Het persbureau AFP geeft een uitgebreid verslag over het moedige optreden van de twee jongens, de 18-jarige Majid T. en de een jaar jongere Samir H.

Wat opvalt, is dat het persbureau de namen van de twee niet voluit noemt. Vreemd, want over het algemeen zijn de Franse journalisten toch niet zo terughoudend met het vrijgeven van de persoonlijke gegevens.

Maar goed, afgaande op de voornamen zullen Majid T. en Samir H. moslims zijn. Allochtonen. Betreft het twee jonge Marokkanen. Algerijnen, Tunesiërs misschien.

Wat doet het er eigenlijk toe? Punt is, Majid en Samir zijn helden, beklemtoont ook de regeringspartij Union pour un Mouvement Populaire (UMP) van president Nicolas Sarkozy.

In een communiqué eert de partij de twee voor hun daad die, aldus de UMP, niet alleen voorkwam dat er slachtoffers vielen, maar ook aantoont hoe krachtig de republikeinse waarden leven in de Franse jeugd.

Prachtig toch. Majid en Samir. Mooie namen. Jongens die slechts groot respect verdienen.

Jammer alleen, dat Majid T. en Samir H. Fransen zijn. Hoe mooi zou het niet zijn geweest als zij hun heldendaad hadden verricht in Amsterdam . In Rotterdam. Den Haag desnoods? Ongetwijfeld had Nederland de actie naar waarde geschat.

Tien dagen voor de Tweede Kamerverkiezingen zouden Majid en Samir Wilders en de PVV de doodsteek hebben toegebracht.

Geplaatst: 31-5-2010

STEM VVD EN CDA IS STEM WILDERS

Opnieuw oogde hij wat onbeholpen. Onzeker, soms nauwelijks uit zijn woorden komend. Gevangen tussen Mark Rutte – “Liever de PVV dan de PvdA” – premier Balkenende – “Mijn grootste fout is dat ik te lang geloofde dat je er met de PvdA uit kon komen”, en Wilders , ”een ramp voor het land”. Plus een gespreksleider die meende dat hij zijn stempel op het debat moest drukken.

Voor de tweede keer in een week zag Job Cohen, lijsttrekker van de PvdA, beoogd premier, ex-burgemeester van Amsterdam er niet goed uit.

Ook bij het NOS-radio 1 debat haperde hij net een keer te veel. De uitslag van het kijkersonderzoek waarbij Cohen met 23 procent als tweede uit de bus kwam, zullen zijn aanhangers daarom als een overwinning hebben gevierd.

Nu moet gezegd, het NOS radiodebat was weinig meer dan een kakofonie aan geluid. Het RTL- Grote Premiersdebat plaatste de PvdA-leider in een bijna onmogelijke positie. Drie tegen één. Zelfs een meer bedreven debater dan Cohen zou het moeilijk hebben gehad.

Unaniem was ook het oordeel van het vier leden tellende panel dat RTL had uitgenodigd. In zijn ogen was Cohen de overduidelijke verliezer van het tv-debat.

Een aanfluiting was echter de samenstelling van het panel. Voormalig stafchef van de Nederlandse Strijdkrachten, D. Berlijn haalde zijn gram op de PvdA vanwege Afghanistan, Marco Pastors van Leefbaar Rotterdam is zo mogelijk nog meer dan Wilders anti-PvdA, terwijl acteur Huub Stapel kwijt moest dat hij Cohen de slechtste burgemeester van Amsterdam in decennia vond.

Alleen het vierde panellid Naïma Azough van GroenLinks leek Cohen welgezind. Niettemin vond ook zij de PvdA-leider weinig overtuigend.

Partijdig moge het oordeel van de panelleden zijn, toch hebben de sociaal-democraten genoeg reden zich zorgen te maken over de houdbaarheid van de man in wie velen een maand geleden nog de redder des vaderlands zagen.

Immers, de kenners, getuige de recensies in diverse media, laten er geen misverstand over bestaan. Voor hen had Cohen al afgedaan na zijn optredens bij Nova en Pauw en Witteman.

De opinieonderzoeken bevestigen trouwens de mening van de kenners. Terwijl de VVD als een komeet de hoogte in schiet, stagneert de PvdA. Peil.nl van Maurice de Hond toont zelfs een lichte daling.

Wat te doen?

Een linkse meerderheid zit er niet in. VVD-leider Rutte heeft Paars vrijwel uitgesloten. Onderschat de dagelijkse aanvallen van De Telegraaf niet. Tijdens het RTL-debat bleek dat VVD en CDA elkaar hebben gevonden.

Beide partijen zullen hopen op D66 van Pechtold of de ChristenUnie van vicepremier Rouvout als zij het met z’n tweeën niet redden. Maar de PVV blijft voor zowel Rutte als premier Balkenende een serieuze optie.

Sterker nog, voor Rutte is de PvdA laatste keus. “Ik sluit niemand uit. De PVV niet. Zelfs de PvdA niet”, aldus de winnaar van het debat. Concludeert u zelf.

Op een of andere manier moet Job Cohen de kiezers ervan overtuigen dat zijn opponenten spelen met vuur, dat een stem op VVD en CDA, een stem op Wilders’ PVV betekent. Het is zijn enige kans.

Maar in alle eerlijkheid. Laat Nederland er rekening mee houden dat het na 9 juni rechtser is dan rechts. Zelfs premier Wilders blijft mogelijk.

Geplaatst: 24-5-2010

ELK VERBAND IS NATUURLIJK ZOEK

Cabaretier Youp van ’t Hek windt er in zijn zaterdagse NRC-column geen doekjes om. Het interview met het Wonder van Tripoli is bij hem in het verkeerde keelgat geschoten. Schaamteloze journalistiek rond het vliegtuigongeluk in Libië. Bombarderen, wil hij die Telegraafhap in Amsterdam-West waarin hij bijna is gestikt. Hij heeft het helemaal gehad met hoofdredacteur Sjuul Paradijs en sterverslaggever Jolande van der Graaf. Met iedereen trouwens die bij de grootste krant van Nederland werkt.

Hoe oneerlijk kan de wereld zijn. Eindelijk had de krant voor Wakker Nederland zich bevrijd van het stigma fout in de oorlog geweest te zijn. Vergeten was dat de Commissie voor de Perszuivering een verschijningsverbod van dertig jaar oplegde dat overigens maar drie jaar duurde.

Fout of niet fout. Het bleek nauwelijks een hindernis voor de groei van de krant die zo goed aanvoelt wat zoveel mensen willen. De krant ook die decennialang het podium was voor Henk van der Meyden, de Johan Cruyff van de Nederlandse journalistiek. Bedenker en oprichter van Privé.

Onzin? Er is geen Nederlandse journalist die zo’n grote invloed heeft gehad op het vak. Niet alleen mondde Henks roddelpagina Privé in De Telegraaf uit in het gelijknamige weekblad. De pagina bestaat nog steeds, en weinigen zullen zich verbazen als die de meest gelezen van de krant voor Wakker Nederland is.

De manier van journalistiek bedrijven, waarbij het schrijven en het praten over en met de Bekende Nederlander centraal staat, heeft in elk geval een navolging zonder weerga gekregen.

Matthijs van Nieuwkerk, Pauw en Witteman mogen serieuze journalisten zijn. Ook hun programma’s hebben een hoog Bekende Nederlandergehalte.

Story, Weekend, Ivo Niehe, RTL Boulevard bouwen direct op Van der Meyden voort. Het opinieblad HP/De Tijd heeft zich in het riool gestort. Zelfs de kwaliteitskranten zijn niet van alle smetten vrij. Miljoenen Nederlanders smullen elke dag weer van de levensechte verhalen. Is het niet thuis in bed, dan toch zeker bij de tandarts en de kapper.

Wie bracht het nieuws over het tweede leven van staatssecretaris van defensie, CDA-spindoctor, Jacques de Vries? Wie is de initiator van diens vertrek? Wie vrijt premier Balkenende op?

Antwoord: Bridget Maasland van het roddelprogramma RTL Boulevard.

De Telegraaf, 2010. De krant voert een felle campagne tegen de PvdA. Begint een omroep. Één actie tegen de kilometerheffing is voldoende om CDA-minister Eurlings tot overgave te dwingen. Rücksichtlos bevredigt De Telegraaf het lezersgeluk. Niets gaat de krant te ver.

Jolande van der Graaf haalde eerder het nieuws. Zij kreeg justitie op haar nek omdat zij citeerde uit een geheim Irakrapport. De AIVD zou gefaald hebben. Nu pakt zij weer uit met het Wonder van Tripoli.

Elk verband is natuurlijk zoek. Toch mag niet onvermeld blijven dat de grootste krant van Nederland de nodige problemen heeft. Het internet is er slechts één van. De concurrentie is enorm. De oplage van de krant is het vorig jaar gedaald met drie, de omzet met ruim tien procent, vooral als gevolg van de instorting van de advertentiemarkt.

Geplaatst: 17-5-2010

‘WIR SIND DIE BAYERN’

“Ik was gewoon heel blij om daar te zijn en uiteindelijk zeer tevreden dat we waren geslaagd. Ik had nooit het doel de hoogste berg van de wereld te beklimmen. Ik ben er doodeenvoudig naar toegegroeid”.

“Op weg naar de top ben je aangewezen op jezelf, op elkaar en op een woeste, ongenaakbare natuur. Eenmaal op de top, proef je de euforie van de overwinning op de enorme berg en op je eigen fysieke en mentale vermogens”.

Het eerste citaat is van sir Edmund Hillary, in een interview met het Amerikaanse Acadamy of Achievement, 38 jaar na de verovering van de Mount Everest.

Iets heroïscher oogt het motief dat de Belgische site van Bergbeklimmen geeft voor het beoefenen van deze activiteit. Een activiteit die sommigen zien als een sport en anderen beschouwen als waaghalzerij.

De les: Sir Edmund was geoefend, kende zijn beperkingen, had zich voorbereid, kende min of meer de gevaren. Geen toeval dus.

Niettemin komen elk jaar tientallen bergbeklimmers om. Een groot aantal ongevallen, zoveel is duidelijk, is vermijdbaar. Overschatting, onkunde en verkeerde motieven leiden maar al te vaak tot het nemen van onverantwoorde risico’s.

Over de euro gaat het dus. Griekenland. Vandaag schieten de beurzen omhoog als gevolg van het besluit om een Europees stabiliteitsmechanisme in te stellen. Met onmiddellijke ingang is een noodfonds opgericht voor landen die bankroet dreigen te gaan.

“We hadden nooit de euro moeten invoeren”, wist professor Arjo Klamer al in 2001. Hij is niet de enige. En als de economen het ergens over eens zijn, is het wel dat de Europese Unie met de invoering van de Europese munt een onbekende en uiterst gevaarlijke weg is ingeslagen.

Een weg met hobbels en nauwelijks zichtbare gaten. Met verkeer dat kris en kras door elkaar raast. Waar regels niet gelden. Zelfs de richting is onbekend.

De critici hebben er vooral problemen mee dat de stabiliteit van de euro een doel op zich is, in plaats van een middel om de economie de gewenste richting in te dwingen.

Waarmee Europa de lidstaten heeft beroofd van een wezenlijk mechanisme om onevenwichtigheden in de markt te bestrijden.

De onderliggende boodschap bij de kritiek is. “De euro kan eigenlijk niet. Tenminste niet zonder een politieke unie”.

Welnu, de Europese Unie is van alles, behalve die politieke unie. Anno 2010 is de euro op z’n zachtst gezegd een grote bedreiging. Niettemin zijn de voordelen van die ene munt navenant, zoals ook de gulden de eenheidsstaat Nederland geen windeieren heeft gelegd.

Inmiddels voelen burgers van Duitsland en Nederland zich slachtoffer van de huidige situatie: “Altijd goed opgelet. En kijk eens nù”.

Vijfenzestig jaar na de oorlog. Nederland en Duitsland staan elkaar zeer nabij. Wie onze bloedeigen Louis van Gaal in München diens overwinningskreten heeft horen slaken, kan maar één conclusie trekken: Duitser dan de Duitsers. Op 22 mei speelt Bayern München de finale voor de Champions League. Mèt Arjen Robben. Mèt Mark van Bommel. ‘Wir sind die Bayern’.

Wat let Den Haag en Berlijn eigenlijk de volgende stap te zetten. Laat Nederland en Duitsland het politieke voortouw nemen. Altijd waren politiek en sport al één. Waren de mark en de gulden, trouwens, niet onverbrekelijk aan elkaar verbonden?

Om met sir Edmund te spreken. De idee van een politieke unie bestaat vanaf 1957. Nederland en Duitsland waren er vanaf het begin bij. Je zou kunnen zeggen dat beide landen naar elkaar zijn toegegroeid. Andere kunnen volgen, als zij dat tenminste willen.

Geplaatst: 10-5-2010

ONGELUKKIGE DATUM, DIE 4e MEI

“Een goede dodenherdenking”, wenste de presentator van het nachtprogramma De Nachtdienst een luisteraar toe. “Een goede dodenherdenking”.

Geen idee wat de presentator zich precies voorstelde toen hij zijn vast en zeker oprecht bedoelde wens de ether inslingerde.

4 mei 2010, 20.00 uur. Een misverstand. Maar enkele maanden geleden was het groot nieuws. De Duitse ambassadeur Läufer, vertelde hij Rob Trip, hoopte op een uitnodiging voor de Nationale Dodenherdenking op de Dam.

Niet de minste Nederlanders vielen hem bij: De oorlog was toch echt voorbij. Duitsland heeft allang bewezen een goede democratie te zijn.

Helaas voor de ambassadeur. Hij krijgt geen uitnodiging, nu niet en ook niet in de nabije toekomst.

De website van het Nationaal Comité 4 en 5 mei is helder: De herdenking op de Dam heeft een nationaal karakter. Is iets van de Nederlandse burgers. Overigens is de heer Läufer net als zijn collega’s meer dan welkom, maar dan op persoonlijke titel.

Een goede dodenherdenking. Als de heer Läufer per se wil, kan hij naar Wageningen, Wassenaar, Arnhem. Daar hebben ze hem er graag bij.

Twee minuten stilte, overal in Nederland, voor de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog en alle latere militaire conflicten en vredesoperaties waarbij het Koninkrijk der Nederlanden betrokken was en is.

Voor het oorlogsmonument op de Dam leggen koningin Beatrix en prins Willem Alexander hun krans. Vertegenwoordigers van organisaties oorlogsgetroffenen. de regering, de Nederlandse Strijdkrachten, de stad Amsterdam volgen.

De 16-jarige Luc Stefelmans leest zijn gedicht. Premier Balkenende spreekt……

4 mei 2010. Rotterdam. De Hongerwinter. Anne Frank. Duitsland is heel anders, nu. De moeders van luitenant Van Uhm en korporaal Groen denken aan hun kind.

Toch is er die vraag naar de zin. Immers, onze kinderen hebben andere zorgen. We hebben Duitsland allang vergeven.

Ongelukkige datum, trouwens, die vierde mei. Niet? Zo blijven we moeilijk doen tegen onze Duitse vrienden. Moeten we niet toch de ambassadeur officieel uitnodigen?

Een goede dodenherdenking. De oorlog. Twee minuten stilte. Ik heb nooit anders gedaan. En blijf het doen zo lang ik kan, op 4 mei 20.00 uur. Voor hen.

Geplaatst: 3-5-2010

EEN GEMEEN PLAN

De CDA-top brak zich het hoofd. De opiniepeilingen gaven geen reden tot twijfel. Op zestig zetels stond de PvdA. Kansloos leken de christendemocraten voor de verkiezingen van 22 november 2006. Dus vroegen zij zich af: “Hoe kunnen wij PvdA-leider Wouter Bos de wind uit de zeilen nemen? Hem verdacht maken? Neer sabelen? Uitschakelen, om zo de verkiezingen te winnen”?

Demissionair staatssecretaris van defensie Jacques de Vries, toen nog CDA’s spindoctor nummer één, zou de kwade genius zijn. Anderen verdenken diens collega van buitenlandse zaken, Maxime Verhagen, ervan. Hoe het zij, premier Balkende voerde de karaktermoord perfect uit: “Draaikont Wouter”.

Inmiddels is het vierde kabinet-Balkenende gevallen. Is Wouter Bos uit de politiek getreden en heeft Job Cohen het PvdA-vaandel overgenomen. De partijen zijn er klaar voor. Zes hete verkiezingsweken wachten Nederland. De campagne voor de Tweede Kamerverkiezingen van 9 juni is officieel begonnen.

Gevloerd, uitgeteld leek premier Jan Peter Balkenende nog geen maand geleden. Kiezers maalden niet om het PvdA-verraad van Uruzgan. Integendeel, massaal lieten zij zijn CDA in de steek.
De paniek was dichtbij. Niettemin hielden sommigen in het CDA het hoofd koel. Jan Peter Balkenende was lijsttrekker voordat de lagere geledingen van de schrik bekomen waren.

Daarna staken zij op een zeer geheime plek diezelfde hoofden nog eens bij elkaar. De nood was hoog, beseften de CDA’ers zich terdege. Hoger nog dan de vorige keer. Opnieuw dreigde de PvdA de christendemocraten voorbij te streven. De tijd drong.

Krabbelde Jan Peter toch al weer wat op, als de ervaren staatsman, deze keer. Één probleem: een staatsman staat boven de partijen, verlaagt zich niet tot aanvallen op de tegenpartij. Een ander moet dat vuile werk doen.

Waarop, wie anders dan de demissionair staatssecretaris, oud-militair en spindoctor, Jacques de Vries, de lumineuze inval kreeg. Hij kende nog iemand uit zijn vroegere werkkring: Een oud-marineman. Zeeheld. Iemand van onbesproken gezag. Onafhankelijke mening. Enorme ervaring. Vijfennegentig jaar is hij. Piet de Jong, premier van Nederland, van 1967 tot 1971.

Voordat De Vries er erg in had, stonden de woorden al op papier. Geweldige rede. Geweldig plan. Succes verzekerd. Televisie, radio en kranten zouden smullen.

Hij belde. “Meneer De Jong. Met Jacques de Vries. U weet wel. Mag ik bij u langs komen”?

“Natuurlijk, mijn jongen”.

Het klikte tussen de twee mannen. Ze waren het helemaal eens. De oud-premier voelde zich heel wel in staat dat PvdA-varkentje te wassen. O, had de jongeman al het een en ander opgeschreven?

Waarop de 95-jarige oud-premier het katheder betrad. Als een staatsman, zijn verleden bij de marine niet verloochenend, sprak hij op het partijcongres in De Haag het CDA-gehoor toe.

Fantastisch werk had Jan Peter geleverd als kapitein van het schip van staat. Maar hij had pech. De eerste stuurman, Wouter Bos geheten, bleek een verrader die een geheim plan had bedacht en uitgevoerd. Een plan dat het schip van staat onverhoeds deed stranden. Dat, om een paar stemmen winst voor zijn partij, de PvdA natuurlijk, onze jongens in Uruzgan verried.

Nee, zoiets achterbaks, zoiets gemeens had de oud-premier in zijn lange leven niet meegemaakt. Zo oliedom vond hij het ook.

Als één man stond de zaal op. Een ovatie viel de 95-jarige ten deel. Het CDA gelooft er weer helemaal in: “De toekomst lacht. De overwinning is ons. Leve Jan Peter Balkenende. Staatsman”.

Geplaatst: 25-4-2010

EENS WAS HIJ DE KLEINE GENERAAL

Zondag 2 mei is de vraag beantwoord die voetbalminnend Nederland nu al maanden in bedwang houdt. Wie wordt kampioen? Ajax is de favoriet, maar FC Twente heeft het nog in eigen hand. Over voetbal gesproken.

Volkskrantredacteur Willem Vissers, noemt voetbal in zijn column Ballenjongens, een niet geheel onbelangrijke bijzaak in het leven.

Sorry voor Vissers. Maar hij relativeert. Voetbal is belangrijk. Niks bijzaak. Hoofdzaak. Het gaat om euro’s. Miljarden. Om invloed. Macht. Miljoenen zijn er gek van. Kunnen niet slapen. Dag en nacht zijn zij er bezig mee.

Toegegeven, in Rotterdam geloven ze eerder in Robin van Persie. Een enkele dwaas in de provincie vindt dat de Limburger Mark van Bommel een aardig balletje trappen kan. Opinievormend Nederland vindt dat je eerst bij Ajax gespeeld moet hebben om voor dat brevet in aanmerking te komen.

Voetballers zijn helden, voorbeelden, idolen. Wie Louis van Gaal hoort en zelfs leest, weet hoe groot coaches zijn. Scheidsrechters. Voetbalbestuurders. De belangrijkheid straalt op hen af.

Nog even de Tweede Kamerverkiezingen. O ja, op 9 juni. Dan breekt het pandemonium los. Twee dagen later begint het wereldkampioenschap voetbal in Zuid-Afrika. “Nederland is favoriet’’, “Wordt kampioen, mits”, aldus de kenners, “Wesley Sneijder spelen kan”.

Hoezo, niet geheel onbelangrijk? De bekerfinale Ajax-Feijenoord brengt Amsterdam en Rotterdam in oorlogsstemming. “Bommen op Rotterdam”, zingt het enthousiaste Amsterdamse publiek. Rotterdams tuig houdt de politie bezig.

Een aswolk zorgt voor enige afleiding. Het land is land in rep en roer. Premier, ministers, burgemeesters bemoeien zich ermee. Afgelasting is niet aan de orde. Twee finales krijgt het voetbalvolk nu voorgeschoteld.

Verdienen topvoetballers en zeker topcoaches niet te weinig? De twee, drie, misschien vier miljoen euro die de grote Sneijder elk jaar verdient, zijn inderdaad een schijntje, een fooi, vergeleken met de bonus van 26 miljoen euro die de oud-CEO van de ABNAMRO bank, Rijkman Groenink, op zijn rekening kreeg bijgeschreven.

En dat, terwijl die voetballers en voetbalcoaches ook nog eens wekelijks topprestaties leveren voor een miljoenenpubliek.

Voetbal is belangrijk. Maar er waren toch tijden dat we meer in de geest van Willem Vissers dachten. Voorbije tijden die topcoach Dick Advocaat heeft meegemaakt.

Dick Advocaat. Ach, Dickie. Toen hij nog coach was van het Nederlands elftal noemden we hem liefkozend, de kleine generaal. We waren een beetje boos toen hij Arjen Robben wisselde. We lachten om hem, en wat waren we ontroerd toen een eenzame man zijn tranen de vrije loop liet op de tv. Presentator Wilfried de Jong had hem zover gekregen.

Intussen is de kleine generaal groot geworden. Met Zenith Petersburg won hij al een Europacup. Hij werd coach van het Belgische voetbalelftal, deed AZ erbij.

Hij kocht zijn contract af. Belgen kwaad. Premier Poetin zou bemiddelen. Het Russische elftal wacht. Dick Advocaat is een belangrijk man.

Je vraagt je zelfs af: Zouden we niet op onze knieën naar meneer Advocaat moeten om te voorkomen dat hij naar Rusland gaat?

Geplaatst: 17-4-2010

ZO RECHTS IS NEDERLAND, NÙ

De Tweede Kamerverkiezingen van 9 juni zijn nog ver weg. Op 33 zetels staat de PvdA van Job Cohen. De SP dreigt opnieuw een kleine partij te worden. GroenLinks zakt en D66 valt angstwekkend snel terug. Kortom, niets dat wijst op een linkse meerderheid of iets dat er in de verste verte op lijkt.

Een linkse meerderheid voor een politiek die toch wel paal en perk wil stellen aan het vrije marktkapitalisme en de schuld van ‘s lands problemen niet geeft aan de allochtonen.

Met een beetje goede wil is daarvan sprake in de huidige Tweede Kamer, maar dan moet je behalve D66 ook de ChristenUnie daarbij tellen. Twee partijen die als het zo uitkomt niet te beroerd zijn met centrumrechts de stap te wagen.

Het zou sowieso een wonder zijn als links het in Nederland voor het zeggen krijgt. De Europese klok wijst nu eenmaal richting rechts. Rechtser nog dan rechts gaven de verkiezingen van vorig jaar juni al aan. Blijkbaar geloven nogal wat kiezers dat de allochtonen en problemen wel degelijk één zijn.

Daarin staat Nederland dan ook niet alleen. Op 28 maart vonden in Italië de regionale verkiezingen plaats. Rechts haalde daarbij een eclatante overwinning. Niet alleen handhaafde premier Berlusconi zich met zijn partij, Volk van de Vrijheid. In het noorden sloeg Lega Nord van Bossi weer eens toe als de partij die met name de immigranten wil weren.

Drie weken geleden wonnen de Franse socialisten de regionale verkiezingen glansrijk. Maar zelfs de grootste optimisten kunnen het opzienbarende herstel van het extreemrechtse Front National niet negeren. Jean-Marie Le Pen is in de vorm van zijn dochter Marine helemaal terug.

In Denemarken is de Volkspartij verantwoordelijk voor de strengste asielwetgeving in Europa. In Noorwegen kan de populistische Vooruitgangspartij van Hagen rekenen op 15 procent van de stemmen.

In Zwitserland is de gelijkgezinde SVP (Zwitserse Volkspartij) al de grootste, en bij de Europese verkiezingen van vorig jaar toonde de FPÖ aan dat haar rol in Oostenrijk nog lang niet uitgespeeld is.

Vlak over de grens lijkt het Vlaams Belang op de weg terug, maar daarmee is noch de partij noch het gedachtegoed uit de Vlaamse hoofden verdreven. De Wever met zijn Nieuwe Vlaamse Alliantie mag je (Vlaams)nationalistisch en dus rechts noemen. Verder is Dedecker populair met zijn concept voor de hard werkende Vlaming en pleidooi voor de vlaktaks.

Rechts. Rechts. Rechts. Toegegeven, rond de PVV van Geert Wilders is het wat stil. Kiezers aarzelen. Plotseling zijn de hoofddoekjes geen breekpunt meer.

De stilte is de stilte voor de storm. Wilders laat zeker nog van zich horen. Hij wikt en weegt, wacht zijn kansen af. Die kansen zijn er zeker, al is het maar omdat in zekere kringen de Deense constructie leeft.

Syp Wynia, commentator van het weekblad Elsevier verwoordt die bijna wekelijks: “Een regering van CDA, VVD met gedoogsteun van de PVV”.

Het dagblad De Telegraaf laat geen middel onbeproefd, haalt alles uit de kast, ligt op polarisatiekoers. Er is maar één conclusie mogelijk, de grootste krant van Nederland heeft liever de PVV dan de PvdA.

Zo rechts is Nederland, twee maanden voor de verkiezingen.

Geplaatst: 12-4-2010

‘IT’S THE ECONOMY, STUPID’

God en weder dienende, op 9 juni heeft het Nederlandse volk de Tweede Kamer gekozen. Intussen moet de campagne nog op gang komen. Lopen de hoofdrolspelers zich voorzichtig warm. Wordt hier en daar al een plagerige tik uitgedeeld.

Zij doen mee:

Jan Peter Balkenende, natuurlijk. Harry Potter die sinds 2002 vier kabinetten om zeep heeft geholpen. “Het waren er maar drie. Niet zijn schuld, overigens”, zegt de CDA-aanhang.
Betrouwbaar en integer zou hij zijn. In elk geval is het het handelsmerk waarop de premier de kiezers opnieuw voor zich denkt te winnen.

Job Cohen (PvdA), Balkenendes grote rivaal, is voor het moment de grote favoriet. Hij heeft als burgemeester Amsterdam uit de penarie gered op basis van het programma, de boel bij elkaar houden.
Cohen is hard als het moet. Tolerant van gemoed. Probleem is dat zijn tegenstanders een gezamenlijk belang hebben: Hem uitschakelen.

Mark Rutte van de VVD zit op het vinkentouw. Hij leek tot voor kort uitgeschakeld, maar heeft vol de aanval gekozen.
VVD, partij van de grote salarissen, de bonussen, van het kapitalisme radicale stijl. Maar ook die van de staatsman Ivo Opstelten.
De VVD is voor veiligheid en files. De liberalen hebben een sterk punt: de aftrek van de hypotheekrente is bij hen in goede handen. Bovendien weten zij het onafhankelijke dagblad De Telegraaf achter zich.

Alexander Pechtold van D66. Heeft hij nog een kans, nu Job Cohen de verdediging van de allochtonen op zich heeft genomen?
D66, partij van de Yups. Liberaal. Voor het individu. Heeft twee kanonnen achter de hand die Pechtold in zou willen zetten.
De vraag is echter of SER-voorzitter dr. A. Rinnooy Kan en AKZO-CEO, dr. H. Wijers, een stapje terug willen doen op de maatschappelijke ladder.

Femke Halsema van GroenLinks doet het niet slecht. Aardig meisje toch? Zij zal willen aantonen dat kleinere partijen ertoe doen. Niettemin zal ze het moeilijk krijgen, een eenzame strijd moeten voeren. Maar wie weet, verrassingen zijn nooit uitgesloten.

Emile Roemer dan van de SP. De grote onbekende.
Marianne Thieme, Cees van der Staaij, Rita Verdonk. Alle drie mogen hopen op een zetel, op misschien wel twee zetels.

Geert Wilders, tenslotte van de PVV. Blonde Geert. Dictator in spe. Querulant. Populist. Is afhankelijk van de allochtonen. Kan geen hoofddoek, laat staan een boerka meer zien.
Wilders zit nu even moeilijk. Wat moet hij doen met collega Brinkman die een talent heeft zichzelf in de nesten te werken? In elk geval heeft Cohen hem overduidelijk verrast. Rutte ligt al voor.
Heeft Blonde Geert te vroeg gepiekt, of trekt hij zich terug om op 9 juni met dubbele kracht toe te slaan? De PVV-leider zint er in elk geval op. Nederland. Pas op!

Nog twee maanden zijn er te gaan. Op 9 juni weten we meer. Of niet?
Voorlopig is slechts één ding zeker: “It’s the economy, stupid”.

Geplaatst: 4-4-2010

MISSCHIEN HEEFT HET ZO MOETEN ZIJN

Als de paus zelf in opspraak komt, is er vermoedelijk toch wel iets aan de hand. Hoe onfeilbaar de man ook wezen mag, hij dreigt ondergedompeld te raken in het schandaal van priesters die stoute dingen doen. Een schandaal dat almaar groter wordt, zich uitbreidt als een olievlek. Een veenbrand die tot onder de Sint Pieter reikt.

Meer dan een miljard leden heeft de Kerk, over de wereld geteld. Elk jaar neemt dat aantal met zo´n tien miljoen toe.

Afrika en Amerika (500 miljoen katholieken) zijn de groeisectoren, misschien wel dankzij het verbod op abortus en op het gebruik van een condoom. Europa telt ongeveer 300 miljoen katholieken, van wie er 4,2 miljoen in Nederland wonen.

Waarmee gezegd, de Rooms-katholieke Kerk is ook in 2010 een instelling die meetelt. Heeft invloed, heeft macht, ook al doen zoveel katholieken in Nederland hun eigen ding en zijn er nauwelijks nog priesters te vinden.

Toch is het crisis in Kerkland. Het Vaticaan wordt steeds meer in het nauw gebracht. Vanuit de VS wachten miljoenenclaims, onder andere omdat een zekere Father Murphy zich jarenlang met dove jongens had vermaakt.

Ierland maakt slagzij vanwege een almaar uitdijend schandaal dat begon met een pedofiele priester. Duitsland en Nederland staan al weer weken op hun kop.

Wat opvalt, is de betrekkelijke stilte in Italië, Spanje, Portugal, Frankrijk, Polen. Het kan toch haast niet anders, of ook daar zullen de nodige misstanden zich openbaren.

Natuurlijk concludeerde Rome aanvankelijk traditiegetrouw: “Doofpotmateriaal”. Paus Benedictus XVI gaf er nog als Joseph Ratzinger zijn zegen aan.

Kortom, kardinaal Simonis sloeg de spijker op de kop. “Wir haben es heel bewust nicht gewusst”. Het waait wel over allemaal.

Dit keer waaide het dus niet over. Kasten vol blusmateriaal hebben de kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders aangerukt. De paus riep de Ierse bisschoppen naar het Vatikaan. Schreef een brief. Ontsloeg een bisschop. Beloofde beterschap. Verontschuldigde zich. Zelfs had hij het over zonde.

God mag weten waarom, maar hoe Benedictus XVI en zijn vrienden zich ook inspanden, tot nu toe is het allemaal onvoldoende.

Wat nu? Maureen Dowd, columniste van de New York Times, pleit voor een vrouw als paus. In Nederland doet de commissie-Deetman onderzoek en zal met aanbevelingen komen.

Overal klinkt de roep: “Straf de daders. Hef het celibaat op. Ontsla de paus”.

Er zullen katholieken zijn voor wie het de laatste druppel is. Zij schrijven zich uit. Anderen vinden de gebeurtenissen verschrikkelijk. “Maar ja”.

Tweeduizend jaar bestaat de Kerk van Rome. Benedictus XVI is de 265e paus. Zoveel stormen zijn doorstaan. Toch zou hij zich zorgen kunnen maken.

In West-Europa is de groei er al decennia uit. Zoveel gelovigen die zich in de Kerk niet meer thuis voelen hoewel zij diezelfde Kerk blijven beschouwen als de hunne.

Het schandaal gaat dan ook veel verder dan misbruik. Het betreft de vervreemding. De vlucht der gelovigen. Het gaat erom dat de Kerk alles afwijst wat op hervorming lijkt.

Paus Benedictus XVI had als kardinaal Ratzinger de bijnaam, Gods Rottweiler. Hij stond bekend als oerconservatief. In elk geval is hij tegen abortus, tegen de pil, tegen het condoom, tegen homoseksualiteit.

Toch beschouwt de paus zichzelf als gematigd progressief, verwijzend naar zijn rol op het Tweede Vaticaans Concilie (1962-1965).

Misschien heeft het daarom zo moeten zijn, is het Gods Wil, dat juist hij geconfronteerd wordt met een heuse crisis. En, ach, het is maar een idee waaraan paus Benedictus XVI vast en zeker enkele gedachten heeft gewijd, doet hij er goed aan een kerkvergadering bijeen te roepen.

Een concilie dat tegen de traditie in, probeert de vervreemding ongedaan te maken……
Toegegeven, het zou een wonder zijn.

Geplaatst: 29-3-2010

BELANGENLOZE IDEALISTEN

Zo, nu gaat de VS dus zijn ondergang tegemoet. De kosten zullen de pan uitrijzen. De natie gaat failliet. De Amerikanen merken het nog wel in hun portemonnee dat de droom van de Democratische president Obama is uitgekomen. De vrijheid van het individu is in groot gevaar.

Feit is, dat het Huis van Afgevaardigden heeft ingestemd met een verandering van het ziektekostenstelsel. De Senaat zal vrijwel zeker volgen, waarmee 95 procent van de Amerikanen voortaan tegen ziekte is verzekerd en ziektekostenverzekeraars aan banden worden gelegd.

Alles hebben de Republikeinen het afgelopen jaar in het werk gesteld om te voorkomen dat President Obama erin zou slagen zijn voorstellen door het Congres te krijgen.

Voor het eerst in de geschiedenis zijn er ook geen dissidenten. En als er al een Republikeins Congreslid op gevaarlijke gedachten kwam, overtuigde de partijleiding hem wel.

De belangen van de verzekeraars wegen bij de Republikeinen nu eenmaal zwaarder dan die van de 45 miljoen onverzekerde burgers die kosten niet dragen kunnen of domweg geweigerd worden.

Natuurlijk is het allerlaatste woord nog niet gesproken. De Senaat zal vrijwel zeker volgen……..De Republikeinse minderheid heeft de hoop nog niet opgegeven en zal de behandeling van het voorstel met alle middelen traineren.

Ook de verzekeraars proberen nog wel de schade te beperken. Dus kan Amerika zich opmaken voor een periode met langdurige en kostbare processen. Bovendien zal het niet de eerste keer zijn als het Hooggerechtshof een zo omstreden wet ontoereikend acht.

Maar toch: ‘Change’. Eindelijk proeft president Obama weer eens het zoet der overwinning. Zelfs hoopt hij dat het zijn presidentschap nieuw leven in kan blazen.

Het is dan ook niet niks. Na president Johnson in de jaren 1960 is geen president erin geslaagd het systeem wezenlijk te veranderen. President Clinton en zijn vrouw Hillary, de huidige minister van buitenlandse zaken hebben het in 1993 geprobeerd. Niemand die de Republikeinen zo haten als juist dat paar.

Voortaan heeft de Amerikaan recht op een ziektekostenverzekering. De Republikeinse leider in het Huis, Boehner, is ongelofelijk kwaad.

Het valt te begrijpen omdat hij en zijn partijgenoten handelen uit landsbelang.

Zij zijn de ware idealisten en verdedigen het Amerika van de vrije markt verdedigen tegen de verderfelijke communistische waanideeën die vanuit Europa over de Oceaan zijn komen overwaaien. Bestrijden te vuur en te zwaard het gevaar dat overheid en belastingen heet.

Zelfs de oorlog besteden de Republikeinen zoveel mogelijk uit. Wel hebben ze dan weer opvallend weinig moeite met de miljardensteun aan falende banken.

Kwaad zijn de Republikeinen. Oké, sommigen wrijven zich stiekem in de handen. Het volgende presidentschap is binnen want binnen afzienbare tijd realiseren de burgers zich het gevaar dat uitgaat van de regering-Obama.

Het zij de handenwrijvers vergeven. Immers, zij worden slechts gedreven door een belangenloos idealisme.

Geplaatst: 22-3-2010

NOOIT KOMEN ZIJ MET EEN OPLOSSING

Intussen laten de vrienden van de in 2004 vermoorde beroepsprovocateur Theo van Gogh zich alweer horen. De mannen van het vrije woord. Die walgen van thee. Onovertroffen cynici die nooit betrapt zijn op iets dat in de verste verte op een oplossing lijkt, maar wel weten hoe zij het publiek moeten bestoken met woorden, zo vilein. En altijd nog een grote rekening te vereffenen hebben met Job Cohen, ex-burgemeester van hun Amsterdam. Ayaan Hirsi Ali is hun held.

Het moet gezegd, de schaker Wouter Bos, PvdA, heeft zijn voornaamste opponent, J.P. Balkenende, CDA, behoorlijk klem gezet. Vanuit het niets staat zijn opvolger Job Cohen nu in het centrum van de aanval.

Ook VVD, D66, GroenLinks en de SP mogen vrezen. Waarop de kandidaat-premier van de PvdA de aanval alleen maar hoeft af te ronden door Geert Wilders van het bord te gooien.

Zo zal het gaan, hoopt in elk geval de PvdA. Immers, Nederland heeft Job Cohen, 62, nodig. Een man van statuur met een helder sociaal-democratisch verhaal die een natuurlijk soort gezag uitstraalt. Een man die zijn verantwoordelijkheid neemt. Vertrouwen geeft. Een bestuurder, bovendien, die als burgemeester van Amsterdam heeft bewezen dat hij de boel een beetje bij elkaar kan houden.

Mààr….. Alsof de duivel zelf zich meldt, komt de afschuwelijke gedachte op dat het allemaal niet meer helpt. Het wel eens te laat kan zijn. Het gif van de beroepscynici zijn werk al heeft gedaan. “God verhoede dat iemand als Wilders premier wordt, maar ach, zelfs als het zover komt, zal het zo´n vaart niet lopen”.

Waren het alleen de cynici nog maar. Cohen zal ook moeten opboksen tegen de antistemming, die van antipolitiek, antiDen Haag, antiredelijkheid, antifatsoen. Noem het psychologie.

Veel mensen willen de gevestigde politiek, de PvdA voorop, nu eenmaal de les laten lezen die zij met Fortuyn al in gedachten hadden. Geert Wilders is hùn man.

Hij verwoordt de stemming het best. Helemaal jofel is zijn eenmanspartij misschien niet. Van de andere kant noemt hij de dingen toch mooi bij de naam.

“Theedrinkende multiculturele moslimknuffelaar”. Kom er maar eens op. Hele volksstammen die zo’n zin niet kunnen uitspreken. Trouwens, de islam is hèt gevaar. Het terrorisme is overal.
“An uphill fight’ wordt het. De kandidaat-premier van de PvdA krijgt vervolgens te maken met de verharding van de politieke verhoudingen. Met de waan van de dag en televisiedebatten die ontaarden in schreeuwpartijen en ingestudeerde oneliners. Met de beeldvorming die een steeds grotere rol speelt.

En o, voordat de kiezer het vergeet. Het CDA, de VVD en zelfs D66 doen nog mee. Zij laten zich heus niet zonder strijd naar de slachtbank leiden. Met nog heviger kracht zal de concurrentie inzetten op veiligheid en de noodzaak van bezuinigingen.

Let op, de PvdA van Job Cohen wordt al heel gauw de partij van potverteren.

Profileert Cohen zich trouwens niet als Amsterdammer? Gaat het daar wel zo goed als de ex-burgemeester beweert?

Hoe lang zijn het Rijksmuseum en het Stedelijk niet dicht? Valt Cohen het belastinggeldverslindende metro-echec helemaal niet aan te rekenen? Een link met de arrogante grachtengordel is al gauw gelegd.

Nee, pas op 9 juni is het gevecht afgelopen.

Geplaatst: 14-3-2010

TRAINER JOL IS ER IN BLIJVEN GELOVEN

Zou de paus? Joseph Ratzinger, paus Benedictus XVI dus, doceerde twee jaar aan het priesterseminarie? Hij was toen 25 jaar. De paus, toch een man in rok. Maar nee, de gedachte is te zondig. Trouwens, de jonge Ratzinger, aldus het Vaticaan in mei 2009, was ook nooit lid van de Hitlerjugend.

De Roomskatholieke kerk. Rijk en machtig. Tegen condooms. Tegen de pil. Tegen homoseksualiteit. Tegen vernieuwing, al vanaf de Middeleeuwen.

Nu wil paus Benedictus XVI weer een van zijn voorgangers, Pius XII, zalig verklaren. Pius XII was degene die als nuntius in Berlijn in 1933 een akkoord met het naziregime sloot. En tijdens de Tweede Wereldoorlog zweeg over de jodenvervolging.

Genoeg over de kerk. Miljoenen zijn ermee groot geworden. Niet iedereen heeft geleden. Sommigen zijn zelfs nogal normaal gebleken. Anno Domini 2010, zondag 7 maart.

Koud, met een stevige wind. De lucht, strak blauw. Zon. Een prachtige dag. Ajax loopt drie punten in op PSV. Trainer Martin Jol is altijd in het kampioenschap blijven geloven.

Intussen likt Nederland zijn wonden. De gemeenteraadsverkiezingen hebben er flink ingehakt. Wat vooral opvalt, is het record aantal burgers dat stemmen te veel moeite vindt.
Maar de uitslag maakt evenmin blij. “Het politieke landschap raakt steeds meer versnipperd”, is de algemene teneur. Het CDA reikt naar nieuwe dieptepunten. De PvdA doet het nauwelijks beter, ook al geven de peilingen de weg omhoog aan.

De VVD toont zich optimistisch hoewel geen mens weet waarom. D66 en GroenLinks bidden dat de PvdA hen niet opeet zoals in voorgaande verkiezingen. Een nieuwe leider moet de SP nieuwe impulsen geven.

“We hebben geleerd van 2002. Van Pim Fortuyn”, beweren de gevestigde partijen. Hmm….

Vooralsnog profiteren Geert Wilders en zijn PVV van de onvrede in het land. Van degenen die zich buitengesloten voelen, van degenen die denken dat hun ongeluk de schuld is van de allochtonen.

Van leiders en politieke partijen die de Nederlander weinig tot geen vertrouwen bieden. Van de televisie die zweert bij oneliners en politici die vooral door elkaar heen schreeuwen.

Hoe het zij, de 35 miljard euro aan bezuinigingen wordt de komende drie maanden wel een hot item. Criminaliteit is allang hèt thema van de Telegraaf. Ook zal blijken dat het hoofdstuk Uruzgan allerminst is afgesloten.

Dan nog dit! Veel valt de politici te verwijten. Maar de stemgerechtigde Nederlanders zelf zijn tenminste zo schuldig.

Alleen het feit al dat zo velen zich richten tot een partij die de naam democratie niet verdient en dat tenminste zo veel anderen zich daarover weer onverschillig tonen, valt hen zwaar aan te rekenen.

En anders dan de jongetjes op katholieke kostscholen zijn zij geen machteloze slachtoffers. Integendeel, in de democratie die Nederland nog altijd is, hebben diezelfde boze, onverschillige, aan de kant staande mensen tal van mogelijkheden de politiek tot een constructievere koers te bewegen.

Geplaatst: 8-3-2010

ZELFS HEBBEN ZIJ ER EEN HEKEL AAN

Hoe kort geleden is het nog maar dat de wereld geroerd en vol ontzag was voor de miljoenen Afghanen en Irakezen die kilometers lange rijen, hitte en terroristen trotseerden om hun stem uit te brengen? Voor hun president. Voor hun parlement. De westerse zegeningen hadden het wonder volbracht. Hun land was een democratie.

Intussen weten de miljoenen beter. Op 1 november 2009 trok de Afghaanse presidentskandidaat Abdullah Abdullah zich terug. Hij besloot niet mee te doen aan de tweede ronde. Vanwege fraude.

Zondag 7 maart vinden in Irak parlements-verkiezingen plaats. Genoeg mensen die het proces verstoren willen. Groot gevaar. Bomaanslagen. Dood. Verderf. De Rechtvaardigheids- en Verantwoordelijkheidscommissie heeft de soennitische leider Saleh al-Mutaq plus 450 kandidaten uitgesloten.

Democratie implanteer je niet zo maar even. Geweld, belangen, onverwoestbare tradities, geld, machtsposities zijn niet te onderschatten obstakels.
Democratie moet een voedingsbodem hebben. Mensen moeten eraan toe zijn. Moeten worden opgevoed. Er moet een infrastructuur zijn.

Kortom, het kan lang duren voordat een land een waarachtige democratie is. Als het al gebeurt.

Soms gebeurt het wonder. Dan blijkt het democratische zaad in vruchtbare bodem gevallen. In vroegere dictaturen als Zuid-Korea, Brazilië, Chili, Argentinië lijkt de democratie meer dan een eendagsvlieg. Uit Indonesië komen, heel voorzichtig, optimistische verhalen.

Morgen kan alles anders zijn. Één constante is er: Waar de democratie gevestigd is, mensen in vrijheid hun regeerders kunnen kiezen, de macht aan grenzen gebonden is, willen maar weinigen terug.

Tuurlijk, er zijn altijd lieden die……. Elke jonge democratie blijft een breekbaar kasplantje die de allerbeste verzorging eist.

In tegenstelling tot het breekbare Irak en het nauwelijks levensvatbare Afghanistan, mag Nederland zich tot de gevestigde democratieën rekenen. Dat soort democratieën kan een stootje hebben. Maar zelfs een democratie, in gewapend beton verpakt, heeft op gezette tijden een flinke onderhoudsbeurt nodig.

Experts en rapporten zijn er te veel om op te noemen. Fortuyn en zelfs Wilders kun je als waarschuwingen interpreteren. Om een of andere reden menen politici en kiezers van dit land dat het zo’n vaart niet zal lopen.

Een politieke moord was al gauw vergeten. Op wonderbaarlijke wijze zetten zij de situatie steeds weer naar de hand. Een pleidooi voor staatkundige vernieuwing staat anno 2010 gelijk aan vloeken in de kerk.

En als er op dat terrein al iets gebeurt, is het halfslachtig. Neem het referendum, het dualisme in de gemeenteraden, de gekozen burgemeester.

Politici vinden het wel goed zo. In een open democratie die de Nederlandse samenleving is, kunnen zij net iets te gemakkelijk carrière maken. Eenmaal op het pluche zijn zij de laatsten die vernieuwing prediken.

Op 3 maart kiest Nederland zijn gemeenteraden. Op 9 juni, de Tweede Kamer. Verkiezingen, feest van de democratie. Misschien valt de opkomst mee. Misschien valt de opkomst tegen. Wat te doen met Wilders?

Het grote probleem is, dat te velen het allemaal wel geloven. Ach, eigenlijk interesseert de politiek hen niets. Geen zier. Zelfs hebben zij er een beetje een hekel aan.

Geplaatst: 1-3-2010

FEEST VAN DE DEMOCRATIE

Bron:

www.elly-paul.nl

Geplaatst: 1-3-2010

O, GOD. NU KRIJGEN WE WILDERS

O, God. Nu krijgen we Wilders en de PVV. Opnieuw zal de instabiliteit toenemen, zal dit land verder radicaliseren. Enorm is de verantwoordelijkheid van de politieke leiders van het moment. Maar net zo onverantwoordelijk zijn de kiezers die van Wilders enig heil verwachten.

Verkiezingen dus. Eerst de gemeenteraadsverkiezingen waar de PvdA een grote nederlaag wacht. Dan volgen die voor de Tweede Kamer.

Opnieuw gaan Balkenende, of heel misschien Maxime Verhagen, en Bos met elkaar in de slag. Helaas durven de partijen het vermoedelijk niet aan juist nù de politiek leider te vervangen hoewel er reden genoeg is.

Jan Peter Balkenende, bijvoorbeeld. Hij was het CDA-antwoord op Paars. Papte aan met het politieke fenomeen Pim Fortuyn, om er sinds de zomer van 2002 vier kabinetten doorheen te jagen.

Op elk belangrijk moment ontbrak het de premier aan het vereiste gezag. Nooit is hij verder gekomen dan de boel bij elkaar houden met veel kunst- en nog meer vliegwerk totdat het echt niet verder kan.

Neem ook Wouter Bos. Al met al is hij een keuze over wie menig PvdA-rot zich achter de oren dient te krabben. Te jong, te onervaren, tot leider verklaard. Moest het vak nog leren. Verkiezingen verloren. Durfde zijn fractie niet de vrije hand te geven. En, hoe lang mag Maxime Verhagen hem al niet in de luren leggen?

Wat betreft het NAVO-verzoek voor verlenging van de militaire missie in Uruzgan blijft het fijne in nevelen gehuld, Misschien heeft Bos alles diep doordacht. Verhagen deed dat dan net iets dieper.

Ook al kan het resterende kabinet de termijn van de missie niet verlengen, hij wist dat je op zo’n verzoek geen nee kan zeggen.

Bijna acht jaar Balkenende. Bijna acht jaar politiek gedoe. Nooit maakten de gevestigde partijen de analyse. Wat betekent de opkomst van het fenomeen Fortuyn voor het functioneren van de politiek? Wat is de boodschap?

CDA en PvdA wierpen slechts Balkenende en Bos in de strijd. De VVD deed dat met Mark Rutte. Heimwee heeft Nederland naar politici die hun sporen verdiend hebben, die gezag uitstralen. Politici die beseffen dat het anders moet. Dat zò doorgaan, de politieke instabiliteit alleen maar erger maakt.

Een deel van Nederland zet nu in op het D66 van Alexander Pechtold. D66, partij van de staatkundige vernieuwing. Zou eindelijk het besef doordringen dat het politieke bestel niet langer voldoet aan de behoeften van de 21ste eeuw? Dat aanpassing vereist is? Maar ja, D66.

In de komende campagne zal het CDA proberen van Afghanistan hèt item te maken. Het Afghaanse volk en onze jongens in Uruzgan worden ingezet. “De PvdA heeft het land grote schade berokkend, het vertrouwen van de NAVO verspeeld”.

Maar het land heeft meer problemen. De economie bijvoorbeeld. Verzorgingsstaat: Ja of helemaal nee. Op zich is het wel goed dat de kiezers zich kunnen uitspreken over de manier waarop de regering de crisis wil bestrijden.

Mogelijk herinneren diezelfde kiezers zich dan hoe zij in 2008 de Amerikanen toejuichten met de keuze van Barack Obama, de eerste zwarte Amerikaanse president.

Want een wonder, alleen een wonder kan Nederland nog helpen.

Geplaatst: 20-2-2010

EN HET CDA LAAT ALLE OPTIES OPEN

Hoeveel zetels extra levert het op? Premier Balkenende op de fiets in Vancouver, even uit het Haagse gewoel waar hij een ware machtsstrijd voert met zijn vicepremier Wouter Bos? De CDA-media-experts zullen de voors en tegens hebben afgewogen. Eén, twee, drie in elke gemeente? Kwaad kan het in elk geval niet om je te laten zien op de Olympische winterspelen.

Maar denk niet dat, drie weken voor de gemeenteraadsverkiezingen, de premier het land onbestuurbaar heeft achtergelaten.

Integendeel, ervan uitgaande dat partij- en landsbelang identiek aan elkaar zijn, wist hij dat in goede handen bij partijgenoot en minister van buitenlandse zaken Maxime Verhagen die een scherp oog heeft voor Bos’ zwakke kanten.

De PvdA-leider wil wel eens te slim zijn. Onwrikbaar is het nee tegen verlenging van de militaire missie in Uruzgan. Lag er plotseling een verzoek van de NAVO op tafel. Aanvankelijk wist Bos van niks. Helaas moest hij toegeven dat Verhagen hem keurig had ingelicht.

De PvdA’er is ook een kansenmisser. Gaf hij drie jaar geleden niet een schier onoverbrugbare voorsprong van zijn partij uit handen door de AOW ter discussie te stellen?

Vorige maand had hij premier Balkenende bijna bij de politieke strot. Het Irakrapport van de commissie-Davids was glashelder. De premier bleek een gemankeerde leider, zijn toenmalige minister van buitenlandse zaken en voormalig NAVO-secretaris-generaal mr. J. de Hoop Scheffer een verblinde Amerika-adept. Het parlement was onvolledig geïnformeerd. Het volkenrecht geschonden.

Wouter Bos durfde niet door te drukken. Hij herinnerde zich het adagium, wie breekt, betaalt, en liet daarmee de premier en het CDA ontsnappen. Sven Kramer raasde naar het goud. De premier wist de blikken van bijna vijf miljoen tv-kijkers op zich gericht, en in de Volkskrant maakte De Hoop Scheffer korte metten met de bevindingen van de commissie-Davids. Prutswerk noemde hij het rapport nog net niet.

Meer en meer raakt de PvdA in het defensief. Op 3 maart dreigt een dramatisch verlies. Misschien heeft het er mee te maken dat de mannetjesmakers hun werk iets te goed gedaan hebben. De PvdA is Bos. En Bos is de PvdA. Bos, redder van de banken.

Het valt ook niet mee. Politieke experts zijn unaniem: “Fractieleider Mariëtte Hamer heeft onvoldoende charisma”. Het land moet voor 35 miljard euro bezuinigen. Onderzoeken naar de oorzaken van de economische crisis en het DSB-failliet kunnen zich zo maar keren tegen de minister van financiën die Bos ook is.

Intussen moet zelfs de grootste cynicus toegeven dat de PvdA probeert de allochtone Nederlander een serieuze stem te geven. De benoeming van Aboutaleb tot burgemeester van Rotterdam is maar één voorbeeld. Er is discussie. De partij predikt de nuance. Wil de rotmarokkaantjes flink aanpakken. Helaas voor de PvdA blijft de beloning uit.

Maurice de Hond is zeker van zijn zaak. De PvdA staat op een dieptepunt. Kiezers zien meer in D66. De VVD vecht terug. GroenLinks wint in de peilingen. De PVV van Wilders staat voor een doorbraak. En, zoals sinds mensenheugenis, het CDA laat alle opties open.

Inmiddels is de premier weer in het land. Fotografen signaleerden hem al bij Leidse studenten, terwijl Bos de degens kruiste met de fractievoorzitters van de concurrentie.

IJskoud is het in Den Haag.

Geplaatst: 15-2-2010

WOORDEN ZIJN ZORGVULDIG GEKOZEN

Politiek is een vuil bedrijf. Waarom?
Vergelijk het met de reclame. Hoe werkt die? Vaak is het de herhaling. Het herkenbare. Een vondst. ‘Heerlijk, helder Heineken’; ‘Even Apeldoorn bellen’; ‘Let’s make things really better’.

Reclamemakers zijn nogal creatief, al is de hoeveelheid jatwerk verbazingwekkend. Maar jatten kan ook creatief gebeuren. Hoe het zij, altijd zit die gedachte erachter: ‘Wij zijn de beste. Koop ons ‘.

Reclame, politieke propaganda zijn twee kanten van dezelfde medaille. Politieke partijen moeten zich net als bedrijven verkopen, en wel zo goed mogelijk.

Dus praten de Nederlandse politici zich vier weken voor de gemeenteraadsverkiezingen de kelen schor. Zij doen dat op de markten, in de winkelcentra. Voor het folderen kappen ze desnoods bossen leeg. Zelfs komen ze deur aan deur.

Politici verschijnen in tv-programma’s, staan achter het katheder bij Buitenhof, liggen op de bank bij Wilfried de Jong en laten zich horen via de radio. Je kunt het zo gek niet bedenken.

Wat ouderwets lijkt het kranteninterview. Liever schrijven de politici ingezonden brieven. Hoeven ze geen kritische vragen te beantwoorden.

Een enkele keer gebeurt het. NRC-redacteur Joost Oranje sprak uitgebreid met PvdA- minister voor Wonen, Wijken en Integratie , mr. Eberhard van der Laan.

“Het is nog veel mieser dan ik dacht”, aldus de minister. Volgens Van Dale betekent mies ongunstig. Hèt, is dan het politieke bedrijf. Den Haag, met name het integratiedebat.

De kiezer vraagt zich af: Van der Laan zit een leven lang in de politiek. Waarom wil hij van een dergelijke omgeving deel uitmaken? Om die wereld ten goede te veranderen, misschien? Zou kunnen.

Toch vreemd. Vier jaar geleden liet D66-leider Alexander Pechtold als minister van staatkundige vernieuwing in het blad Opzij optekenen: “De Nederlandse politiek is nog vuiler en vunziger dan de mensen denken”. Hij moest zich ervoor excuseren.

Zover zal het dit keer niet komen. Van der Laan heeft zijn woorden zorgvuldig gekozen. Mieser klinkt erger dan het is.

Niettemin zal hij hetzelfde bedoelen als collega-politicus Pechtold. Twee keurige politici van twee keurige partijen die het eigen nest bevuilen. Dat zal een topmanager niet gauw doen.

Maar we leven in een grote mensenwereld. Ook reclamemakers moet je grenzen stellen. Daar zorgen de Reclame Code Commissie en de rechter dan voor.

Toch lijkt dit het cruciale punt.

Want de politicus Van der Laan denkt door. Hij weet dat de betrouwbaarheid van de politiek te wensen overlaat.

Misschien lijkt de boodschap voor de kiezer wat ingewikkeld, zij is kraakhelder. Van der Laan: “De tegenstander is een mieserig wezen. Hij speelt vuil spel. Niet ik”.

Of die kiezer met Van der Laan meegaat, moet blijken. Als dat het geval is, zou hij zo maar kunnen besluiten op 3 maart niet op te dagen. Waarmee de politicus zijn doel voorbij schiet. Maar dat krijg je met vuil spel.

Geplaatst: 8-2-2010

WIM KOK, VOORBEELD BALKENENDE

Zijn boeken en het lezingencircuit zouden er garant voor staan. Had hij nu geleefd, moeiteloos zou hij, behorend tot de supersterrencategorie, een prachtig leven kunnen leiden in Londen, Parijs, New York, Berlijn. In alle vier de steden had hij zich een optrekje in de chique buurt kunnen veroorloven. Of, als hij dat niet had gewild, een suite kunnen huren in het Dorchester, Ritz, Waldorf Astoria of Adlonhotel. En nog zou hij ruim overhouden.

Maar hij is 150 jaar te vroeg geboren. Zijn vriend Friedrich Engels moest hem op gezette tijden bijspringen. Karl Marx, schrijver van Das Kapital, prediker van de socialistische revolutie, leefde en stierf in armoede.

Geen misverstand. Marx zou ook in 2010 niet voor de verleiding zijn bezweken. Maar zijns ondanks was hij met gemak miljardair geworden. Met dat geld had hij dan wel een fonds gesticht om zijn revolutieprogram te financieren.

Intussen heeft menig intellectueel Marx’ werken met bijbehorende ideeën allang in de papierverfrommelaar geworpen. Niettemin zullen weinigen betwisten dat de vader van het socialisme een groot denker was, een leider pur sang. Iemand die de problemen van zijn tijd doorzag.

Ontegenzeggelijk hebben de zogenaamde leerlingen Marx misbruikt, een democraat kun je hem toch niet noemen. Karl Marx leefde voor zijn gelijk, had honderden miljoen volgelingen. Miljoenen ook, gaven hun leven voor zijn idee. Bloed is vergoten.

Misschien moeten de burgers van Nederland dit in gedachte houden als zij verlangen naar politieke leiders die ook nog ideeën hebben. Als zij oordelen over Jan Peter Balkenende, Wouter Bos, Alexander Pechtold, Mark Rutte of anders de burgemeester van Groningen wel. Politici van de dag zijn zij die handelen naar bevind van zaken. Kenners van het systeem. Kansenpakkers.

Heel anders dan de ideeënman die Karl Marx was, zijn Balkenende c.s bereid tot het compromis. In elk geval hebben zij hun buik vol van ideologieën waarvan het pure socialisme er slechts één is.

Prachtig voorbeeld is ook Wim Kok. Oud-premier, voormalig PvdA-leider en vakbondsman.

Eenenzeventig is hij alweer. Geboren in Bergambacht als zoon van een timmerman. In Nyenrode moet hij vertrouwd zijn geraakt met de denkwereld van de besluitenmakers. Als voorzitter van de vakbond zal hij de kneepjes van het vak onder de knie hebben gekregen, om die vervolgens toe passen als politiek leider van de PvdA en premier van twee paarse kabinetten.

Ontdeed zijn partij van de ideologische veren. Privatiseerde Nederland. Timmerde internationaal aan de Derde Weg. Bouwde daarop dan wel weer de WAO af. Kwam Pim Fortuyn tegen.

Nam na zijn politieke loopbaan zitting in de Raden van Commissarissen van onder andere ING, Shell, de KLM en stemde als zodanig in met de bonussenexplosie. “Een duivels dilemma. Maar ik kon niet anders”.

Dus valt Nederland over de oud-premier heen als de commissie De Wit hem aan de tand voelt over zijn rol in de bankencrisis. Terecht of niet terecht.

Wat je ook van Kok mag zeggen, wie hem een beetje gevolgd heeft, kan nauwelijks verrast zijn. Zijn handelwijze is consequent. Een politicus als hij weet exact hoe te handelen.

Wim Kok! Is geen boekenschrijver. Geen ideoloog. Geen Marx. Geen idee ook hoeveel hij verdient, maar wat een invloed heeft hij in dit land gehad. En misschien heeft hij die nog steeds.

Geplaatst: 31-1-2010

BOEK ZAL GENUANCEERDER ZIJN

‘De joodse collaborateurs’. Groot nieuws voor de Volkskrant. Zeker 120 joden werkten in de Tweede Wereldoorlog met de Duitser. Zij gaven onderduikers aan. Verdienden geld aan het verraad. Redden hun huid.

In Vogelvrij, de jacht op de joodse onderduiker, heeft Sytze van der Zee (70) nader onderzoek verricht. Over het tijdstip van verschijning moet zijn nagedacht.

Immers, het boek komt uit, vijfenzestig jaar na de bevrijding van het vernietigingskamp Auschwitz, in de week dat Nederland 102.000 joodse, Roma en Sinti slachtoffers herdenkt door het voorlezen van hun namen.

Van der Zee is oud-correspondent van het NRC Handelsblad, oud-hoofdredacteur van Het Parool, schrijver van Potgieterlaan 7.

Zoon van een NSB’er die volgens die zoon wist van onderduikers bij de buren, maar hen niet heeft aangegeven. Een kleintje dus, een meeloper die op het eind van de oorlog tot inkeer kwam. Zelfs bracht hij een stencilmachine naar het verzet.

Kinderen van NSB’ers. Hen treft geen blaam. Niettemin hebben zij de nodige littekens opgelopen, gevangen als zij zaten tussen het foute gezin, de loyaliteit aan hun ouders en de koude, kille buitenwereld die van geen nuance wil weten.

Misschien keert Van der Zee zich net als zijn lotgenoot Chris van der Heijden in Grijs Verleden daarom tegen het beeld dat prof. dr. L. de Jong schetst in het standaardwerk, Het Koninkrijk der Nederlanden in de Tweede Wereldoorlog.

Alsof het verzet het goede vertegenwoordigt en de Duitse kant alleen het kwaad. Alsof joden louter slachtoffers zijn. Alsof de Tweede Wereldoorlog vooral de holocaust is.

Vogelvrij. Vast en zeker is het boek genuanceerder dan uit het Volkskrantartikel van 23 januari blijkt. Hoewel…., het artikel is van Sytze van der Zee. Ongelofelijk. Kans gemist. Wat bezielt de redactie van de Volkskrant eigenlijk? Waarom plaatst zij geen interview met de schrijver?

Hoe het zij, de zoon heeft de schaamte overwonnen. Hij kan er niets aan doen dat zijn vader en moeder lid van de NSB waren. Zijn vader was niet eens actief. Dus mag hij ook aanklager zijn.
Want als aanklager stelt de journalist/schrijver zich in de Volkskrant op. Hij noemt namen van joodse verraders. Van de nu 87-jarige Bernhard Joseph achterhaalt hij de verblijfplaats, een gehucht in de buurt van Kaiserslautern. Zoekt hem op.

Joseph is een jood uit Breslau die tijdens de oorlog in Nederland was. Verraadde tenminste 57 onderduikers. Hiervoor veroordeelde het Bijzonder Gerechtshof in Amsterdam hem in 1948 tot een gevangenisstraf van 20 jaar.

“Ik hoop dat hij gauw dood gaat”, tekent Van der Zee op uit de mond van Josephs dochter.

Honderdtwintig joden die diensten verleenden aan de Duitse bezetter. Het verraad, de moord op meer dan 100.000 Nederlandse joden verklaard!

Zo vèr zal Van der Zee toch niet gaan? Maar wat? Wat wil hij dan beweren?

Toch niet dat joden mensen zijn: goede, slechte, laffe, dappere, en wat niet al?

Geplaatst: 23-1-2010

GAAT LINDA DE MOL PRESENTEREN?

Alsof de wereld erop had gewacht. De pers. Artsenteams. Speciaal opgeleide honden. Vrijwilligers. Hulpinstellingen, overal vandaan. Het rijkere deel van de wereld wil zijn altruïsme tonen. De VN coördineert. De VS is zeer aanwezig. Europa wil niet achterblijven. Sterren schijnen. Sandra Bullock geeft een miljoen dollar. Roger Federer organiseert een benefietwedstrijd. George Clooney biedt zich aan. De Postcodeloterij geeft met gulle hand.

De Nederlandse radio- en televisie maakt intussen tijd vrij voor een nationale inzamelingsactie. Donderdag, 21 januari. Giro 555. Bekende Nederlanders verdringen elkaar al om in het ‘Help Haïti’-programma op te treden. Gaat Linda de Mol het presenteren?

Honderdduizend, misschien wel 150.000 of 200.000 doden. Haiti, een mislukte staat, een van de armste landen ter wereld is getroffen door een ramp, zoals zo vaak in de geschiedenis van het Caribische eiland. Een aardbeving was het dit keer, met een kracht van 7.0 op de schaal van Richter.

Haïti-experts krijgen de gelegenheid in overvloed hun kennis te spuien over het eiland dat de wereld kent van coups, dictatuur, wanbestuur, rivaliserende groepen.

Van presidenten die elkaar niet willen erkennen, van chaos, van armoede, van criminaliteit, van anarchie. Van natuurrampen.

Natuurlijk vermelden de experts dat de voormalige kolonie zich in 1825 als eerste heeft bevrijd van de Franse slavenmeesters. Om vervolgens te worden opgezadeld met een exorbitante schuldenlast van 150 miljoen francs die pas in 1922 werd afbetaald.

Immers, het precedent van slaven die zichzelf bevrijden, mocht beslist geen vervolg krijgen.

Ongetwijfeld hebben de Haïtianen het zichzelf in de afgelopen 200 jaar moeilijk gemaakt. Niettemin mag Frankrijk zich wel iets verwijten. Trouwens, hetzelfde geldt de VS dat door de jaren alleen de hun welgevallige heersers steunde. Heersers die één ding gemeen hadden: Om het welzijn van de bijna negen miljoen bewoners ging het hen in elk geval niet.

Haïti was een van de rijkste Franse koloniën, een lucratieve plaats voor de koffie en suiker producerende plantagehouders. Met andere woorden, ondanks het feit dat het regenwoud verdwenen is, kan de huidige troosteloze, uitzichtloze, wanhopige situatie geen wet van Meden en Perzen zijn.

Geld zal toestromen voor de negen miljoen inwoners die gemiddeld van twee dollar per dag rond moeten komen. Tachtig procent leeft onder de armoedegrens.

Of het geld allemaal terechtkomt bij degenen die het nodig hebben, is een tweede. Misschien, het is maar een gedachte, zou de Franse regering 1 miljard euro kunnen geven, als genoegdoening voor het leed, de Haïtianen aangedaan. Rekening houdend met de waardevermindering van de munt, lijkt dat toch niet te veel gevraagd.

Ook misschien, heel flauw natuurlijk want wat hebben ze ermee te maken, kunnen de Amerikaanse CEO’s een daad stellen. Één procent van de bonussenpot voor Haïti. Zou dat geen mooi gebaar zijn? Hoe het zij, een paar aardbevingbestendige gebouwen neerzetten, moet te doen zijn.

Eén, twee, drie weken richt het wereldoog zich nog op het ongelukkige eiland. Een reddingsploeg haalt een laatste slachtoffer levend vanonder het puin. Het leger herstelt de orde. De VN coördineert.

Pauw en Witteman praten uitgebreid met Nederlanders die er waren, en anders wel met familie van slachtoffers. Minister Koenders van ontwikkelingssamenwerking is er ook.

Dan, de eerste nood gelenigd. Het leven hervat zich weer.

Geplaatst: 18-1-2010

WEE DEGENE DIE ANDERS BEWEERT

Maastricht is zonder de twijfel de mooiste stad van Nederland met het 17e eeuwse stadhuis, ‘t Vrijthof, het Onze-Lieve-Vrouweplein, de St. Servaes, de Maas, het Bourgondische dat in de genen van iedere Maastreechter zit.

Den Haag is toch een beetje een dorp gebleven. Als je Gerrit Komrij mag geloven, straalt zelfs het Des Indes niet meer. Heeft wel het Binnenhof, is regeringscentrum. De koningin woont er. Het land herinnert zich de moord op de gebroeders De Witt.Johan de Witt staat nog altijd model voor wat je zou kunnen noemen, de Nederlandse zakelijkheid.

Maastricht,Den Haag. Niet alleen in kilometers is de afstand betrekkelijk groot. Van oudsher werkt de politiek er net een tikje anders. Zo wordt beweerd dat Maastrichtse politici elkaar wel eens de hand boven het hoofd houden. In Den Haag zetten ze elkaar daarentegen met liefde een flinke hak.

Overigens staat de integriteit van de betrokkenen voorop, of ze nu uit Maastricht of uit Den Haag komen. Wee degene die anders beweert.

Maastricht. De burgemeester had meer dan twee ton neergelegd voor een vakantiewoning in het Bulgaarse Byala. Via een ambtenaar, contant, investering voor de oude dag. Er waren contacten. Iets met een brandweerauto. Een dinertje. Bezoeken over en weer. Brief aan de ambassadeur.
Dat ging dus mis! De burgemeester wil zijn geld terug. De betrokken ambtenaar zit ziek thuis en is verwikkeld in een juridische veldslag met het Maastrichtse gemeentebestuur.

“Een schijn van belangenverstrengeling”, concludeert het Bureau Integriteit Nederlandse Gemeenten (BING). “Een beetje dom”. De burgemeester is blij: “Ik ben integer”.

Niettemin is in Maastricht het laatste woord over de burgemeester Leersaffaire nog niet gesproken.

Intussen heeft Den Haag andere zorgen. Die zijn van ernstigere maar niet van principieel heel andere aard. De onafhankelijke Commissie Davids heeft haar oordeel klaar over de besluitvorming rond de Nederlandse steun aan de oorlog in Irak.

Anders dan Frankrijk en Duitsland besloot de toenmalige Nederlandse regering, het demissionaire kabinet Balkenende I, de Amerikaans/Britse inval van 2003 te steunen.

Heeft het kabinet het parlement verkeerd voorgelicht over, bijvoorbeeld, het tijdstip van militaire steun? is een belangrijke vraag.

En: Hoe zit het precies met de eigen afweging? Is er dan toch een aantoonbare relatie tussen de Nederlandse steun en de benoeming van de toenmalige minister van buitenlandse zaken, De Hoop Scheffer, tot secretaris-generaal van de NAVO?

Grote woorden vallen in de Tweede Kamer. De oppositie staat op scherp. Premier Balkenende blijft er echter bij dat hij niet anders kon, met de wetenschap van toen.

Immers, het Irak van Saddam Hoessein handelde in strijd met VN-resolutie 1441 doordat het weigerde opening van zaken te geven rond de veronderstelde aanwezigheid van massavernietigingswapens.

Hoe hard pakt de Maastrichtse gemeenteraad, met de verkiezingen voor de deur, zijn nogal populaire burgemeester aan? Dat is de vraag die in de mooiste stad van het land speelt.
Durft de PvdA de premier uit te dagen? Daarover breken de politici in Den Haag zich het hoofd.

De afstand mag levensgroot zijn. In Maastricht èn in Den Haag spelen verkiezingen de hoofdrol.

Geplaatst: 11-1-2010

LOGISCH DAT KIEZER RECHTS STEMT

Raar land. “Hondenpoep”, verzucht cabaretier Theo Maassen, “was in het Nederland van tien jaar geleden probleem nummer één. De grootste ergernis”. Tegenwoordig zie je overal de bazen en bazinnen met plastic zakjes hondenpoep oprapen. Probleem opgelost.

Dus werpt zich de vraag op, waarom honden buiten niet meer mogen poepen. Immers, het kan geen toeval zijn. In 2010 zijn er zoveel kleinere en grotere problemen, méér.

Het gebrek aan respect, bijvoorbeeld, zit Nederland bijzonder hoog. In willekeurige volgorde staan, ook hoog op de problemenladder: de kwaliteit van het onderwijs, de bonussencultuur, de files, bumperklevers, dat je niet harder mag dan 120 kilometer per uur, reclame op tv, de buren, vrouwen met boerka’s, de politiek, parkeertarieven.

Dan hebben we het nog maar niet over de integratieproblematiek waarmee Geert Wilders met zijn PVV scoort, de economische crisis, vergrijzing, de klimaatcrisis, Uruzgan, het internationale terrorisme, hooliganisme, de criminaliteit. En last but not least: Wat moeten we met onze pedofielen?

Kortom, het is te veel om op te noemen. De problemen stapelen zich almaar op. “Toch blijft Nederland een gelukkig land”, beweert althans het Sociaal Cultureel Planbureau.

Verbazingwekkend. Twee jaar lang maakten de burgers zich kwaad op de grootverdieners, de graaiers, de zakkenvullers, de bankiers, directeuren van grote bedrijven, de speculanten. Zij beseften dat de vrije markt niet zonder controle kan.

Dit jaar zijn er verkiezingen. Nederland stemt massaal links…..

Nee dus, geven de opiniepeilingen aan. Rechts, de fervente verdedigers van de vrije markt staan op winst. Aan de populariteit van super VVD’er Neelie Kroes kunnen weinigen tippen.

Raar land, Nederland. Theo Maassen, nogal grof in de mond. Ongeschoren hoofd. Haalt vreemde streken uit. Is toch van grote klasse. Bijna anderhalf miljoen televisiekijkers waardeerde zijn voorstelling, Zonder Pardon, in elk geval zeer. Theaters zijn uitverkocht. De film is een succes.

Als cabaretier werkt Theo Maassen in een traditie. Hij stelt de hypocrisie van de samenleving aan de kaak, heeft een verhaal, een boodschap. Het Nederlandse publiek is door de wol geverfd, onderkent de grap, doorziet de ironie, vindt het prachtig. Met cabaret is dan ook een dik belegde boterham te verdienen.

Nederland, raar land. Want zit het niet zo? In een grijs verleden zette Wim Kan het politieke bedrijf al neer als iets dat je nauwelijks serieus kunt nemen. Freek de Jonge gaat soms te keer. Youp, Jan Jaap en Theo doen het op hun manier. Een beetje imitator kan rekenen op een vet contract. Voor allen zijn politici een soort acteurs. Mannen en vrouwen om wie je moet lachen.

Raar land dat Nederland. Verbazingwekkend. Maar juist daarom is het volkomen begrijpelijk dat de kiezers in maart rechts stemmen.

Ach, was de hondenpoep nog maar probleem, nummer één.

Geplaatst: 4-1-2010

HET JAAR 2010…. HELAAS

De voortekenen bedriegen niet. De prachtigste kinderen mogen ter wereld komen. Fantastische huwelijken gesloten. De beurzen doorgestoten naar vorig jaar nog ongedachte hoogten. Zelfs kan de economie iets herstellen, de opwarming van de aarde stagneren. U wint de toto. Mag een avondje uit met uw liefde voor het leven. Helaas, in politiek opzicht heeft 2010 alles in zich om uit te lopen op een drama, ongekend.

Heeft Nederland het erge dan niet gehad? De moord op Pim Fortuyn is toch maar overwonnen. De hysterie na die op Theo van Gogh lijkt weggezakt. Rita Verdonk zit machteloos in de Tweede Kamerbanken.

Het is Jan Blokker, 82, cynisch en scherp als in zijn hoogtijdagen, die de spijker op zijn kop slaat. Legt in zijn NRC.Next-column de aard van Wilders’ succes bloot. Wilders, aldus Blokker, heeft de nieuwe kiezer ontdekt.

Een kiezer die zich laat welgevallen dat hij behoort tot het tuig van de richel, nooit gelijk heeft en te stom is om voor de duvel te dansen. Niet voor niets heeft Wilders daarom besloten op 3 maart 2010 slechts de gemeenteraden van Den Haag en Almere bloot te stellen aan de verwachte PVV-tsunami.

Cynisch, scherpzinnig is de maestro van het columnisme. Wellicht wordt hij toch wat ouder nu. In elk geval eindigt hij betrekkelijk mild. Denkt dat de PVV-kiezer vòòr maart tot inkeer komt.

Toegegeven, de kiezer heeft het zeker ìn zich. Maar of het zo eenvoudig is? Immers, het probleem is meer dan Wilders, dan de PVV-kiezer, meer dan de angst voor de islam. De politieke cultuur van Nederland, de werking van het bestel is in het geding.

Steeds minder burgers weten waar zij met hun stem naar toe moeten. Zij missen een politiek thuis, zwalken daarom in arren moede van de ene naar de andere partij.

Afrekenen met de gevestigde politiek. Zeven jaar Balkenende en consorten afschudden. Zeven jaar bezuinigingsfanaten, reageren op de waan van de dag, het verkwanselen van de eigen idealen.

Dat alles kan een mooie doelstelling zijn, zeker nu het kabinet Balkenende IV op zijn laatste benen loopt en verkiezingen voor de deur staan. Maar dan niet om van de weeromstuit in verkeerde handen te vallen, een gevaar dat, zoals bekend, levensgroot is.

Aanleidingen zijn er namelijk genoeg: De nasleep van Northwest Flight 253, bijvoorbeeld. Nog een aanslag, een advocaat die geen hand wil geven. Het onderzoek naar Irak, naar de ondergang van de DSB-bank. Ruzies in de coalitie. Het Fitnaproces. Afghanistan.

Zoveel staat vast, PVV-leider, Geert Wilders, wacht. Maar niet alleen hij, alle politici hebben klonten boter op het hoofd. Zij houden te angstvallig vast aan de macht. Gaan te gemakkelijk voorbij aan de eigen principes. Liegen liever dan regeren vanuit een fatsoenlijke visie. Beloven veel te veel.

De burger mag machteloos, zelfs schuldloos lijken. Hij, zij, zou er ook voor kunnen kiezen verder te gaan dan schelden via het internet, zich over te geven aan ophitsers, zich te verstoppen achter de dagelijkse beslommeringen.

Die burger kan veel meer gebruik maken van zijn democratische rechten. Lid worden, bijvoorbeeld, van een fatsoenlijke politieke partij.

En dat, niet zozeer om carrière te maken, maar om vergaderingen te bezoeken, het debat aan te gaan, ideeën vorm te geven. Het politieke establishment uit te dagen, al is het maar omdat een politieke partij anno 2010 méér dan die ene leider moet zijn.

Wie weet, haalt Jan BIokker senior dan toch zijn gelijk.

Geplaatst: 27-12-2009

DE KONINGIN SPREEKT

Elk jaar weer. Altijd met Kerstmis. Het overvalt je. Dus draai je weer de muziek. Geen klassiek. Hoewel? John Lennons, Merry Christmas, War is over, mag je best zo noemen. Hey Paula. Blowing in the Wind.The Ronettes. Simon and Garfunkel.

Is het omdat je ouder wordt? Het verleden steeds groter? Zoveel mensen zijn dood. Mijn vader. Mijn moeder. Een vriend. Vriendin. Mooie herinneringen.

Generaties zijn vertrokken. Ramses Shaffy. Edward Kennedy. Mary Kopechne. Drank. En toch,…. slechte gevoelens laten zij niet achter.

Het heden liever. Barack Obama, de eerste Amerikaanse zwarte president. Een droom die werkelijkheid werd. Zelf had ik liever Hillary Clinton in het Witte Huis gezien. Ze zou wat beter bestand zijn tegen de enorme tegenkrachten.

Maar Obama weerspiegelt wel degelijk de hoop. Hoop op een betere wereld. Op iets van vrede. Op het goede van de mensen. Op een meer sociale samenleving.

KERSTGEDACHTE

Amerika, steeds weer. Land in verval wellicht. Toch blijft het een voorbeeld. Hèt voorbeeld. Ik lees Roger Cohen, een gerenommeerd commentator van de New York Times.

Een rode draad loopt door al zijn columns heen, namelijk die van een onwankelbaar vertrouwen in zijn Amerika. In de capaciteit zich te verbeteren, te leren van fouten, om stappen te zetten. De Senaat stemde toch maar mooi in met het nieuwe gezondheidsstelsel.

Het moet de Kerstgedachte zijn. De nostalgie die bijna verlamt.

O, Nederland. Tien jaar lang rolt iedereen hier over elkaar heen. De allochtonen zijn de schuld. Bang zijn we voor de verschrikkelijke islam. Doen onze plicht in Afghanistan, sluiten compromissen en lossen niets op.

Jan Peter Balkenende. Hoe is die man er toch in geslaagd premier te worden? Veel erger nog, hoe slaagt hij erin het te blijven? Snap het domweg niet.

De serie De Oorlog gezien. Nee, niet weer! Wim Kan. Dat was! Nu hebben we Youp en Jan Jaap van der Wal. Jantje Smit. Frans Bauer. Paul de Leeuw.

Ik vind er niks aan. Ik vind aan de hele televisie niks aan. Verdomde rotreclame. De Mexicaanse griep is voorbij.

Het sneeuwt. IJzelt. Moet ik wel gaan naar Amsterdam?

Kerstmis 2009. 25 december. Rust. Prachtige dag . De koningin spreekt.

Geplaatst: 24-12-2009

MET SNEIJDER WORDT WK EEN RAMP

De winterstop is ingegaan. Even rust. Maar toch, misschien raakt hij geblesseerd. Misschien raakt hij bij zijn club uit de gratie. Misschien staan zijn collega’s tegen hem op. Misschien krijgt de bondscoach de geest. Eén ding is zeker. Met Yolanthe Cabau van Kasbergens vriend, Wesley Sneijder, wordt voor Nederland het wereldkampioenschap voetbal in Zuid-Afrika opnieuw een flop. Een debacle. Een ramp.

Immers, Sneijder mag alweer een jaar of drie zijn voetbalkunsten vertonen in buitenlandse dienst. Huizen kopen in Milaan en Amsterdam. Sneijder is het Ajax van nu. Terend op een glorierijk verleden, zichzelf de beste vindend, het leiderschap opeisend.
Misplaatste arrogantie is het. Ajax, de beste? Alleen in Nederland zijn er al twee, drie clubs die het beter doen. Wesley Sneijder, de onvervangbare middenvelder? Dat is dus grote flauwekul.

Voetbal, een bijzaak? Je kunt er niet omheen. Te veel Nederlanders die hun eigenwaarde eraan ontlenen. Jongetjes die Wesley willen zijn. De teleurstelling, de woede als het weer mis gaat, mogen van korte duur en zelfs oppervlakkig van aard zijn, alleen de herhaling al zorgt ervoor dat de wonden nooit helen kunnen.

Het voetbalechec mist zijn uitwerking dan ook niet. Op de politiek bijvoorbeeld. Zo riep de extase al herinneringen op aan het Oranjegevoel. Onze Jan Peter Balkenende zou de eerste president van de Europese Unie worden. Zou promoveren tot de eredivisie van staatslieden.

We verdrongen de Zeeuwse klei, de calvinistische benepenheid, de groteske bezuinigingen, de VOC die toch echt voorbij is. J.P. Balkenende, president van Europa. Nee, dus.

Altijd gedacht dat de Amsterdamse burgemeester Job Cohen het staatsmanschap in zich heeft. Maar zelfs hij dreigt in het moeras van Amsterdam-Nederlandse hoogmoedswaan te verzinken als burgemeester van de stad die niet wil achterblijven bij de eredivisionisten, Londen, Parijs, New York.

Twee musea van wereldfaam hadden een opknapbeurt nodig. Er moest en zou een Noord-Zuidlijn komen….. Ergens is iets misgegaan. In elk geval kon de politiek het niet aan.

Zo gaat er meer mis in het Nederland van de 21e eeuw. De Betuwelijn is maar een voorbeeld. In Twente dreigt een vliegveld de lokale politiek over het hoofd te groeien. De strandrellen in Hoek van Holland. Afghanistan. Files. Treinen die niet rijden. Geert Wilders.

En dat allemaal omdat dit land in alles de beste wil zijn. Zich daardoor richt op de verkeerde dingen, zich niet de rust gunt, gefrustreerd raakt, terwijl er toch ook heel goede dingen gebeuren. Er talloze verstandige mensen zijn die misschien niet zulke fantastische, maar wel haalbare ideeën hebben.

Politiek: Kijk en luister dààr eens naar. Voor Zuid-Afrika is het te laat, maar wie weet, neemt zelfs de voetbalwereld er een voorbeeld aan. Worden Wesley Sneijder en Ajax een keer gewoon kampioen.

Geplaatst: 21-12-2009

WIJ VEROORDELEN HAAR MASSAAL

Zodra het even kan, doet Geert Wilders weer mee. Verdeeldheid troef. Koos de parlementaire pers Pechtold (D66) tot politicus van het jaar, de politici vonden VVD’er Rutte de beste. In beide gevallen vraag je je af, waarom? Intussen maken de politieke partijen zich op voor de verkiezingen, volgend jaar. Wouter Bos belooft niet met de PVV in zee te gaan. De media richten zich op de klimaatconferentie in Kopenhagen. De oorlog in Afghanistan gaat door. Allemaal goed en wel, het is nu al de maand van Patricia Paay. Het hele land praat over Patricia Paay.

Patricia Paay, 60 jaar, ex-echtgenote, zangeres die niet meer zingt, jurylid, ligt met Kerstmis bloot in de kiosken. Opdat wij ons, vòòr, tijdens en nà het Kerstdiner kunnen verlustigen aan haar.

Patricia Paay, de oudste playmate in de Playboygeschiedenis. “Ik vind het leuk als ze over mij praten”, reageerde ze op de vraag van cabaretier Theo Maassen: “Waarom? Patricia. Waarom”?

Het is een veronderstelling, maar vermoedelijk vindt Patricia Paay het ook wel aardig om horizontaal over de toonbank te gaan. Dat levert immers extra centjes op.

En wie weet, gaf SBS 6 haar een duwtje in de goede richting. Patricia is immers jurylid van het programma Popstars. Zit Popstars niet een beetje in een dip?

Hoe het zij, nu al lijkt het besluit van Playboyhoofdredacteur Jan Heemskerk om dit jaar eens iets heel anders te doen een succes.

Matthijs van Nieuwkerk nodigde Patricia Paay uit die fier overeind bleef toen Theo Maassen zijn tanden in haar zette in De Wereld Draait Door. Alle recensenten hadden het erover.

De Standaard, België, wijdde een uitgebreid artikel aan het Nederlandse fenomeen. Het Britse boulevardblad, The Sun, bleef niet achter.

Of het Playboy financieel iets oplevert, moet nog blijken. De voortekenen zijn in elk geval gunstig. Patricia Paay is onderwerp van gesprek. Normaliter zijn praters kijkers. Dus, waarom niet, vijf euro, 4,95 om precies te zijn, uitgeven voor het Kerstexemplaar.

Patricia Paay in Playboy. Natuurlijk veroordeelt fatsoenlijk Nederland dat massaal. Theo Maassen vindt het bloot van Patricia Paay iets voor zijn vriend, een necrofiel. Youp van ’t Hek steekt de fik erin. U en ik zien veel liever Doutzen Kroes. Tweeëntwintig lentes slechts. Maar o, hoe sensueel is ze.

En allemaal beseffen we dat het gaat om geld. ”Mijn lichaam is helemaal echt”, schreeuwde Patricia in de camera. Jazeker, maar zij weet ook wat een beetje fotograaf allemaal vermag. Over haar gezicht zei ze wijselijk niks. Maar zelfs een klein kind kan zien dat het niet kan.

Geen rimpel, geen onderkin. Alles glad. Misschien betaalt ook Robert Schoemachers , Medisch Centrum Scheveningen, Playboy een aardig bedrag.

Die Heemskerk, hè, is gladder nog dan Patricia Paays gezicht. En Patricia Paay? Ze heeft haar zin.

Geplaatst: 13-12-2009

VOOR OBAMA, ERÒP OF ERONDER

Elf maanden bewoont hij nu het Witte Huis. President Barack Obama, de man die de Amerikaanse kiezers het idee gaf dat hij de wereld kan veranderen. Nobelprijswinnaar voor de Vrede. Maar na elf maanden hebben diezelfde kiezers nog geen idee.
Maakt de president zijn belofte waar? is de brandende gedachte. December 2009 kan wel eens beslissend zijn voor het verdere verloop van Obama’s loopbaan. Op 1 januari 2010 weten we beslist meer.

Het startsein is al gegeven. Drie ijkpunten heeft de wereld om aan vast te houden: de economie, de oorlog in Afghanistan en het Amerikaanse gezondheidsstelsel, Health Care. Daarvan hangt alles af.

Natuurlijk, de wereld heeft nog wel een aantal problemen om op te lossen. Het klimaat, het Midden-Oosten, Iran om een paar voorbeelden te noemen. Maar nee, eerst zal Obama de Amerikaanse kiezers moeten overtuigen dat hij hun man is op wie Amerika kan bouwen in zware tijden.

Enorm was het verwachtingspatroon bij het aantreden van de eerste zwarte Amerikaanse president. Nog niets heeft die aan charme ingeleverd. Zijn vrouw en kinderen nemen iedereen voor zich in. Humor heeft hij in ruim voldoende mate. Barack Obama blijkt bovendien een integere, intelligente, charmante, en ook nog eens gevoelvolle man.

Toch loopt zijn populariteit terug. Opiniepeilingen geven aan dat minder dan de helft van de Amerikanen vertrouwen in de president heeft. Na elf maanden rest Barack Obama het voordeel van de twijfel. Meer is het niet.

Veel heeft te maken met het karakter de president. Welke krant je leest, commentator je hoort, Barack Obama komt naar voren als een wikker en weger. Hij neemt, op z’n zachtst gezegd, ruim de tijd om een besluit te nemen. Hij reageert, lijkt het wel, tamelijk secundair. Vraagt geduld. En dat is niet altijd een handige eigenschap in een land als de Verenigde Staten van Amerika.

Nu moet gezegd, het eerste jaar is bijna per definitie lastig. Zijn Democratische voorganger Clinton weet er in elk geval alles van. De stemming kan ook zomaar omslaan. Wat Obama nodig heeft, is een succes.

De economische crisis biedt een kans. Miljarden dollars heeft de Amerikaanse overheid de afgelopen twee jaar in de economie gepompt. Er lijkt sprake van enige verbetering. In elk geval veren de beurzen wat op. De economie groeide het derde kwartaal van 2009 licht. Ook is het aantal werklozen iets gedaald. Het geeft enige hoop, maar daar is dan ook alles mee gezegd.

Eindelijk, eindelijk dan, heeft Obama een besluit genomen over de oorlog in Afghanistan. De New York Times heeft uit de doeken gedaan hoe hij ertoe is gekomen om 30.000 duizend soldaten extra te sturen. En tegelijk te beloven dat de VS in 2011 beginnen met de terugtrekking van de Amerikaanse troepen. Het is die uiterste zorgvuldigheid die de Amerikaanse president tekent. Die te prijzen valt.

Maar vooralsnog staat dit vast: De oorlog in Afghanistan verhevigt op korte termijn. Bij lange na is het laatste Amerikaanse schot niet gelost, de laatste Talibanbom niet gelegd, het laatste slachtoffer niet gevallen.

Het zal enige tijd duren voordat de Amerikaanse kiezer zicht krijgt op de economie. Hem wachten nog zware beproevingen wat de oorlog in Afghanistan betreft.

Vandaar, dat zo beslissend is, de totstandkoming van een betaalbare gezondheidszorg voor iedereen. In de Senaat zijn de debatten inmiddels begonnen.

Zestig stemmen heeft Obama nodig om zijn voorstel erdoor te krijgen. Negenenvijftig zetels hebben de Democraten. Wat doet, ex-Democraat, de onafhankelijke senator, Joe Lieberman? Wat doen de andere Democratische twijfelaars?

Over een maand, volgend jaar weten Amerika en de wereld meer. Hoe het zij, voor president Obama is het eròp of eronder.

Geplaatst: 7-12-2009

HOE ORGANISEER JE DAT?

Het was een hit. Gerard Cox zong het niet eens zo heel lang geleden, toen geluk zo heel gewoon was in het Nederland van 1948. Toch zijn er geen harde bewijzen dat het geluksgevoel in de jaren daarna minder zou zijn.

Integendeel, zou je haast zeggen. Er is niet eens een Sociaal Cultureel Planbureau (SCP) voor nodig. Immers, had Cox het nog over de atlete Fanny Blankers-Koen die in Londen vier keer won.

Inmiddels hebben we bakken vol met gouden medailles. Wie weet, is zelfs Geert Wilders een heel gelukkig mens. Zijn alle PVV’ers dat met hèm. Zou kunnen. Want, meldt het planbureau in zijn rapport, De Sociale Staat van Nederland 2009, meer dan tachtig procent van de Nederlanders beschouwt zichzelf als gelukkig tot heel gelukkig.

Maar wat zegt dat? Hoe vertaalt zich dat politiek? Want gelukkig of niet, de politicus Wilders is allesbehalve tevreden over de manier waarop Nederland functioneert. Verwar die zaken dus niet. Je kan er het land mee naar je hand zetten, de verkiezingen mee winnen.

Dat bewees in 1969, de toenmalige president van de Verenigde Staten, de Republikein Richard Nixon. Er heerste een sfeer van revolutie. De schok van twee politieke moorden, die op presidents-kandidaat Robert Kennedy en de zwarte leider Martin Luther King, werkte door.

Bob Dylan vierde successen met zijn protestsongs. Blowing in the Wind: Betere kent de muziekwereld niet. Opstandige studenten. The Black Panthers. De oorlog in Vietnam die een natie verdeelde.

Waarop Nixon de zwijgende meerderheid mobiliseerde die wel degelijk tevreden was met de Amerikaanse instituties. In hoeverre die meerderheid gelukkig was, vermeldt de historie niet. Wel leidde zij Nixon en diens partijgenoten naar menige verkiezingsoverwinning.

Een zwijgende meerderheid is er ook in Nederland. Zo was het in de vorige eeuw, zo is het nu. Alleen houdt de meerderheid zich hier wel bijzonder stil. Laat de minderheid zich des te luidruchtiger horen.
Dat kan, want op de keeper beschouwd, krijgt de meerderheid hier nauwelijks een kans. Heeft, dankzij het systeem van de evenredige vertegenwoordiging, een combinatie van minderheden het altijd weer voor het zeggen. Dat was in die mooie zomer van 1948 niet anders dan in 2009.

Op 25 Tweede Kamerzetels staat Wilders’ PVV in de peilingen. Misschien komen er nog vijf bij. In de verste verte ligt er geen meerderheid in het verschiet. Toch heerst Wilders in het debat. Werkt hij op andersdenkenden als de rode lap op de bekende stier.

In maart volgend jaar vinden gemeenteraads-verkiezingen plaats. De PVV doet nauwelijks mee. Toch zal de concurrentie van VVD, D66, PvdA, CDA, GroenLinks zich meten aan de radicale standpunten van Wilders en de zijnen. Zelden waren in Nederland de minderheden zo verdeeld.

Lijkt Nederland verteerd door angst. Angst voor de toekomst. Angst voor de economie. Angst voor Europa. Angst voor de griep. Angst voor de criminaliteit. Angst voor het klimaat. Angst voor de files. Angst voor de islam.

Soms zou je willen dat de meerderheid wat meer van zich laat horen. Want, om toch nog maar eens het SCP aan te halen. De angst is schijn. De meerderheid is behalve gelukkig, ook tolerant. Zelfs is zij bereid een allochtoon als buur te nemen.

Kortom, Nederlanders zijn best wel aardige, redelijk denkende mensen. Een beetje gezond politiek en democratisch systeem moet daar toch iets mee kunnen. De vraag is slechts, hoe organiseer je dat?

Geplaatst: 30-11-2009

FUCK YOU!

Burgers van Nederland,
Drie weken geleden richtte ik me tot u. Kondigde mijn afscheid aan. Immers, mijn benoeming tot president van de Europese Unie was aanstaande. Ze hadden me gevraagd. Het was rond. Ik was geen kandidaat. Ik had er recht op, na dit land zeven jaar belangeloos te hebben gediend. Ik ben prof. dr. Ik kom uit Nederland.

Uiteindelijk is het Herman geworden. Herman wie? Grapje. Natuurlijk heb ik mijn vriend en collega direct gefeliciteerd met de plaats die mij toekwam. Chips. Verdikkeme.

Ben ik teleurgesteld? Burgers van Nederland. Voor één keer wil ik van mijn hart geen moordkuil maken.

Trouwens, Bianca heeft erop aangedrongen. “JP, je hoeft niet alles te pikken. Stel je kwetsbaar op. Dat werkt het beste. Maar wees geen Joris Goedbloed. Laat niet over je heen lopen. Sla terug. Doe het voor je moeder. Voor Amelie. Voor mij. Wee degene die je ooit nog Harrie noemt”.

Dus, burgers. Ja, ik ben teleurgesteld. Ik ben tot in het diepste van mijn ziel geraakt. Chips. Nicolas heeft het me nog gezegd. “Cher Arry. La présidence. C’est à vous”!

Ook Angela wilde me hebben. Ze was heel enthousiast, is in het diepste geheim bij mij thuis in Capelle geweest. Echte Zeeuwse mosselen hebben we gegeten. Beetje klessebessen. Brandewijntje met suiker gedronken. Leuke vrouw. Zag het helemaal in me zitten. “JP, jij bent de beste”. Ze gaf me zelfs de hartelijke groeten van mijn idool, der Schumi.

Trouwens, zelfs de koningin stond achter me. Ze nodigde me laatst nog uit. We hadden toch het een en ander te bepraten. Ik kon op haar rekenen, verzekerde ze me. Ze heeft zelfs een aanbevelingsbrief geschreven. Overbodig natuurlijk. Had ze niet hoeven doen. Maar toch. Dik verdiend, al zeg ik het zelf. Chips. Driemaal chips. Verdikkeme.

Burgers van Nederland. Teleurgesteld ben ik. En woedend. Zeven jaar heb ik me uitgesloofd. Normen en waarden heb ik proberen bij te brengen. De VOC-mentaliteit moest terug. Mensen die zichzelf kunnen redden, wilde ik van u maken. Het is allemaal mislukt.

Woedend ben ik. Woedend, vergeef me de woorden, niet op u. Het is het mediagespuis dat mij in deze situatie heeft gebracht. Links Hilversum en de Volkskrant hebben samengespannen. Bleven me maar Harrie Potter noemen.

In Brussel, toen Nicolas met tranen in zijn ogen Herman voorstelde, werd het me in één keer duidelijk. Polak, Pauw en Witteman hebben het voor me verpest. Samen met Wouter AOW Bos. Gepiepeld hebben ze me. Harrie Potter. Ha! Ik ken landen waar dat soort lieden voor minder in de cel zitten. Chips.

Ik, professor dr. had nu president van Europa moeten zijn, als een meer dan verdiende bekroning op mijn prachtige carrière. Geloof me. De lieden die mij en u dit hebben aangedaan, zullen het bezuren.

Verdikkeme. Moet ik die kar hier nog langer trekken. Maar ben niet bang. Ik heb nog alle energie. Bezuinigen, normen en waarden zijn me aangeboren. Zeven jaar lang hebben ze me tegengewerkt. Ik was te naïef.

Maar elk nadeel heeft zijn voordeel. “Je bent te lief”. Hoe vaak heeft Bianca mij dat niet toegefluisterd? Ach, had ik maar eerder naar haar geluisterd.

Ik ben zo kwaad. Heeft dat zelfde tuig ook nog eens de kroonprins, onze toekomstige koning, zijn droomhuis door de neus geboord. Arme prins. Arme Maxima en de kindertjes. Het had niet veel gescheeld of hij had er zijn eigen geld ingestoken.

Dat heb ik voorkomen. Ik sta pal en ben daarom partner van het Mozambiqueproject geworden. Die mensen dààr, doen me aan vroeger denken. Parelstranden. Kralen voor juwelen. Ik heb me ingekocht. Journaille. Ik waarschuw jullie. Laat die jongen met rust. Chips.

Burgers van Nederland,
Ik wil niet stoppen zonder mijn vele bewonderaars te bedanken voor hun lieve brieven, de hartelijke woorden. Bedanken wil ik ook Bianca, mijn lieve vrouw, mijn steun en toeverlaat. En God, natuurlijk.

Burgers van Nederland, dit alles geeft me de kracht om door te gaan met alle energie die ik in me heb, te wachten op nieuwe kansen. Wees er trouwens van overtuigd. Uw premier laat zich geen tweede keer piepelen.

Tegen het mediagespuis, het linkse tuig zou ik tenslotte willen zeggen: Fuck You!

HARRIE POTTER

Geplaatst: 23-11-2009

KILOMETERHEFFING LOST ALLES OP

November. Sint Nicolaas is aangekomen. Hij leeft. Bestaat. Lijkt elk jaar jonger te worden. Compleet met witte baard. Staf. Mijter. Zakken dragende, dravende Pieten. Het paard dat de pannen van de daken rijdt. We hebben er de kleren in. Opnieuw is alles duurder. Dat afschuwelijke dichtgedoe. Sommigen hebben hem afgezworen. Maar wij blijven geloven. Het is ook wel mooi.

November, twintig jaar eerder. Het was koud. Maar de kou drong nergens door. De Muur die West en Oost scheidde, viel. Rijkdom, vrijheid, democratie lonkten. Overal was er licht, was er hoop.

Twintig jaar later kijkt het voetbal in Hannover toe. Wereld van glitter en glamour. Geschokt. Ontroerd. Keeper Robert Enke heeft een einde aan zijn leven gemaakt. Vrijheid, democratie en luxe zeiden hem niets. Hij was zijn dochtertje kwijt. Dat was hem te veel. Misschien was er nog meer.

Zwarter dan zwart zijn soms de novemberse luchten. Iedere machinist kan het vertellen. Rijdt hij tegen mensen aan die die luchten niet langer verdragen kunnen. Onbegrijpelijke daad. Vrouwen, kinderen, moeders, vaders in vertwijfeling achtergelaten.

Maar er is geen tijd. We draaien door. “We zijn uit de recessie”, juicht de directeur economische zaken.

“Wij geven geen mening”, zeggen de makers van de televisieserie, De Oorlog, steeds weer. Misschien hebben ze het zelf niet in de gaten. Hun mening dringt toch door. Daarvoor is het begrip voor de overlevers — “We konden niet anders”, — net iets te groot. Het begrip voor mensen die werkten voor de bezetter. Die bunkers bouwden. Die leverden wat de bezetter wilde. Die leefden zoals ze altijd deden.

Intussen joeg de vijand de buren hun huizen uit, de kampen in. Haalde de Nederlandse verhuizer de huizen leeg. De nieuwe bewoners stonden al op de stoep.

Gelukkig waren er ook die andere krachten. En al waren het er misschien niet zo veel, ze hielpen waar ze helpen konden. Waagden hun leven. Vergaten het geld. Deden de goede dingen.

Toch maar terug naar 2009. Het zal de maand november zijn. Ook het kabinet is eruit: De kilometerheffing is de oplossing van alles. Nooit meer files. Veel goedkoper. Het leven heeft zin.

De Tweede Kamer debatteerde over de AOW. We mogen dus op 67-jarige leeftijd met pensioen.

Wilders was tegen en ziek. Maar de PVV, woordvoerder van de losers die almaar kwader worden, bleek ook zonder hem een gevaar voor de democratie.

De gevestigde politiek heeft echter de tegenaanval ingezet. “Dat zal de losers wel tot inkeer brengen”, is de gedachte.

En ergens in november piekeren tallozen zich suf. Want het moment breekt aan dat zij kiezen moeten.

Geplaatst: 16-11-2009

FORT HOOD SCHIET ER NIETS MEE OP

“Allahu Akbar”. God is groot, riep majoor Nidal Malik Hasan. Trok zijn pistool en schoot in het Amerikaanse legerkamp Fort Hood 13 mensen dood.

Een rustige, aardige, zeer gevoelig man, tekent de New York Times op uit de mond van een oom die vertelde dat de majoor eens een vogel bezat waarvan hij zielsveel hield. Toen de vogel het begaf, rouwde hij drie, vier maanden. Begroef hem en bezocht het graf zoveel hij kon.

De wereld kent vele gevoelige mensen. Zo op het oog, zijn het gewone mensen, niet zelden vervuld van grote idealen. Intelligent, en volgens de normen volledig toerekeningsvatbaar. Mensen die hun dierbaren beminnen. Die hun geweten en hogere machten dienen, om vervolgens de verschrikkelijkste misdaden te begaan.

Konrad Gemmeker, de commandant van het kamp Westerbork van waaruit meer dan 100.000 Nederlandse joden in de Tweede Wereldoorlog naar Duitse concentratiekampen zijn vervoerd, geloofde in God en kweekte bloemen.

Collega Höss van het vernietigingskamp Auschwitz was echtgenoot en vader van drie kinderen.

Dr. Arthur Seyss Inquart, de rijkscommissaris van Nederland, tenslotte. “Een keurige man, gelukkig getrouwd, vader, advocaat, en zeer capabel. Gematigd, geen radicaal. Met hart en ziel was hij zijn leider, Adolf Hitler, toegedaan”, schrijft het NRC Handelsblad in 1990.

Drie delen vèr is inmiddels de NPS-serie De Oorlog. Indrukwekkende beelden. Uitstekende presentatie. De kijker moet zelf maar oordelen.

Dus krijgt diezelfde kijker de beweegredenen van de Nederlandse SS’er Jan Folmer voor de kiezen. Hoort aan, hoe Folmer zijn idealen vervulde. Geen lafaard was. Immers, hij had aan het Oostfront gevochten. Hij en zijn kameraden hadden dapper gevochten. Hij wist van niets, had pas na de oorlog van de Duitse misdaden vernomen.

Ook zijn nicht Joke Folmer komt aan het woord. Zij was als 17-jarige scholiere in het verzet gegaan, had honderden mensen gered, was gevangengezet in het concentratiekamp Vught. Joke Folmer: “Ik had geen keus. Ik volgde mijn geweten”.

Jan Folmer was opgegroeid in een NSB-gezin. De ouders van Joke Folmer waren links georiënteerd. “Toeval, dus”, leest presentator Rob Trip voor.

Toeval. Noodlot ligt in het verlengde. “Maar”, is vervolgens de vraag, “wat moet de kijker hier nu mee? Wat is de zin? Joodse Nederlanders krijgen er hun grootouders echt niet mee terug. De vrouwen, kinderen, vaders en moeders van de neergeschoten soldaten in Fort Hood schieten er niets mee op.

Seyss Inquart zou zestig jaar na zijn gerechtstelling alsnog zijn gelijk halen. Machteloos als hij zich wist tegenover hogere machten, tegenover ‘Das Schicksal’. En de Nidal Malik Hasans onder ons kunnen hun gang gaan.

Alsof de mens niet in staat is tot kiezen. Geen keuze kan maken die gaat over goed en kwaad. Toeval ontneemt elke hoop, heeft iets nihilistisch. Toeval is een excuus, een welhaast onverdraaglijke gedachte.

Druist het niet ook in tegen het liberale principe? Zelfverantwoordelijk zou de mens toch wezen.

Geplaatst: 9-11-2009

AFSCHEIDSBRIEF

Aan het Volk van Nederland,

Beste medelanders,
Zoals u inmiddels al wel zult weten, verdwijn ik naar alle waarschijnlijkheid uit uw midden. Ik kan niet iedereen persoonlijk bedanken. Dat begrijpt u wel. Via de televisie en radio vind ik wat onpersoonlijk. Daarom doe ik het op deze manier. Leek me een goed idee, ook al is het misschien wat prematuur.

Zeven jaar hebt u me als premier geduld. Laat ik het zo zeggen. Ben blij dat ik het er gezond vanaf heb gebracht. Ha, ha. Grap.

Trouwens, echt vertrekken, doe ik niet. Ik ga naar Brussel, ik word president, als ik de Nederlandse journalisten tenminste geloven mag. En wie ben ik om aan hen te twijfelen? Wees eerlijk. Tony had misschien een kans, maar die speelde het spel nogal onhandig. Ik, echter, weet uit ervaring hoe je zoiets aanpakken moet.

President mag ik worden, Monsieur, le Président de l’ Union Européenne. Prachtig toch! Een hele eer. Voor mij. Voor het land. Voor U, het Volk van Nederland.

Laat het meteen een les zijn. Want kijk, dat bedoel ik nu met de VOC-mentaliteit. Waar een wil is, is een weg. Zelfverantwoordelijkheid. Neem je lot in eigen hand. Dan bereik je wat. De Gouden Eeuw. Ons Indië.

Waar zal ik beginnen? Toen de fractie mij in 2001 koos als voorzitter, lijkt me een goed uitgangspunt. Interessante tijd was dat. Niemand kende mij. Ik zat net twee jaar in de Tweede Kamer. Mijn partij, het CDA, was druk aan het bezinnen. Vliegtuigen die zich in het World Trade Center boorden. Buiten liep Pim Fortuyn zich warm. Tegen Paars. Als door God gezonden. En door God weer teruggenomen. Volk van Nederland. U snapt dat. De Heer had andere plannen.

Zeven jaar woon ik in het Torentje. Het was even wennen. Dat wil zeggen, ik voelde me direct thuis. Het komt me echter voor dat u moest wennen aan mij. Soms, soms, vraag ik me wel eens af, of het wennen nog niet afgelopen is……

Maar goed, ik werd premier. Harrie Potter, weet u nog wel….haha, haha. Zo noemt niemand me meer.

Volk van Nederland. Noem mij trouwens zoals u wil. Ik heb me er nooit wat van aangetrokken. Ik, leider van het land in moeilijke tijden. Zeelander.

Zeven jaar. Zoveel is zeker, never a dull moment. Wat hebben we samen niet beleefd? Autoracen in de Formule I. Biertje drinken met Paul Rosenmöller. Gelachen om Rita. Weet u nog wel, die dag na de VVD-verkiezingen? Ze dacht dat ze al premier was. Ik wist direct. Die kan ik niet meer gebruiken.

Volk van Nederland, medeburgers, Geef toe, ik heb veel bereikt. Iedereen zijn eigen verantwoordelijkheid. Nederland spreekt zijn woordje mee. Geen gekozen burgemeester. Met dank aan de PvdA. U stemde tegen de Europese Grondwet. Beetje eigenwijs bent u wel. Maar sans rancune. U snapte best dat het geen grondwet was. Dat u rustig vòòr kon stemmen.

Wat hebben we ook niet genoten van de demonstraties. Van de vakbonden die toen al op hun laatste benen liepen. Ik heb de video’s in huis. Kan er geen genoeg van krijgen, zet hem steeds weer op om mijn oude vrienden te plezieren.

Spannende tijden. Het schijnt dat u nog altijd niet vergeten bent dat Theo van Gogh is vermoord. Ik wil toch even kwijt dat Nederland een stuk veiliger is geworden. Ondanks Job. Wel jammer van Endstra. Die Holleeder zit toch maar mooi vast.

Ook aan Ayaan Hirsi Ali bewaar ik de mooiste herinneringen. Prachtige vrouw is dat.

Beste medelanders, ’t Gaat een beetje van de hak op de tak, maar ik heb ook zoveel te vertellen. Al die mooie brieven, toen ik in het ziekenhuis lag, mag ik beslist niet vergeten. Ik kan u niet genoeg danken, daarvoor.

Tsja, tussendoor hebben we een stuk of wat verkiezingen gehad. Had ik Wouter, met hem ben je de klos, niet mooi tuk? Irak en Afghanistan heb ik goed gedaan, zeg ik wel eens tegen me zelf. Laatst sprak ik er nog met Jaap over. Die is het voor honderd procent met me eens. Is weer aardig opgeknapt. Bracht trouwens de groeten van George over.

De crisis, de AOW, bezuinigingen, integratieproblemen, dat soort dingen. Laat ik het zo zeggen, het komt allemaal prima voor elkaar. Maxime fikst dat. Geen probleem.

Over de files wil ik het niet hebben, en al helemaal niet over het vakantiehuis van prins Willem Alexander. Daar is dit moment me te heuglijk voor.
Eén ding wil wel kwijt. Kom niet aan de Oranjes. Laat het Koninklijk Huis met rust. Zo niet, dan komt u aan mij. Maakt u me woedend, mij, le Président de l’Union Européenne. De president die jij mag zeggen tegen Silvio en Nicolas. Leve de Koningin.

Ik sluit af. Ik moet me voorbereiden. Nieuwe functie. Nieuwe verantwoordelijkheden. Wil overigens niet weggegaan zonder de mensen te bedanken die me dierbaar zijn.
Aart, Piet Hein, Jaap, Ben, Gerrit, Jack. Jij vooral. Hartstikke bedankt voor jullie hulp. Wouter zou ik willen zeggen: Pas op voor te veel populisme.

Tenslotte wil ik mijn lieve ouders bedanken. Mijn vader die zo trots op me was. Ik mis hem nog elke dag. En Bianca natuurlijk, van wie ik zoveel hou. Mijn dochtertje Amélie die mij gelukkig maakt.

Volk van Nederland, beste medelanders,
Bedenk, Brussel is best wel dichtbij. Mooie stad trouwens. Aardige mensen. Sommigen versta ik, heb ik al gemerkt.

Ik zal u missen, maar de roep van mijn Heer mag ik, Monsieur, le président de l’Union Européenne, nu eenmaal niet negeren. Het ga u goed. Ik blijf u dienen. Beetje lange brief. Mijn excuses.

Harrie Potter

Geplaatst: 1-11-2009

AFREKENING MET LOE DE JONG

De Romeinse keizer Nero blijft een schurk. Een keizer die zich te buiten ging aan drank en sex. Die christenen voor de leeuwen gooide. Ja, zijn eigen moeder vermoordde, en wie niet die hij tegenkwam.

Historici geloven niet alles wat Tacitus en andere bronnen berichten. Heeft hij Rome wel in brand gestoken? Maar na 2000 jaar twijfelen toch weinigen aan de wreedheid van de persoon die Nero was.

Begrijpelijk misschien, gezien het tijdsgewricht, vanwege zijn ook al moordzuchtige moeder. Zijn slachtoffers hebben er niets aan.

Ad van Liempt en Rob Trip zijn gerenommeerde journalisten, hebben een grote naam in het metier. Succes verzekerd dus, moeten de opdrachtgevers bedacht hebben toen zij hun fiat gaven voor de nieuwe NPS-televisieserie, De Oorlog. Zeker, met de oud-directeur van het NIOD, prof.dr. H. Blom erbij als adviseur.

Trip presenteert. Van Liempt is de eindredacteur, alsmede schrijver van het scenario. De serie is net begonnen. Deel 1 gezien.

Te vroeg voor een oordeel, misschien. Het gaat dan ook niet om de wijze van presentatie, de beeldkwaliteit, de keuzes van het materiaal. Het gaat om de pretentie die de makers hebben.

Immers, De Oorlog is de opvolger van De Bezetting, de serie die in de jaren 1960 als een bom insloeg in de Nederlandse huiskamers.

De Bezetting is het geschiedverhaal van Bloms voorganger, prof. dr. Loe de Jong, de schrijver ook van Het Koninkrijk der Nederlanden in de Tweede Wereldoorlog. Een verhaal dat, aldus De Jongs talrijke critici, doordesemd is van goed en kwaad.

Velen hebben het beeld van De Jong inmiddels bijgeschaafd. Pier Tania was in de remake van De Bezetting was al minder stellig.

De makers van De Oorlog beogen een serie, vrij van morele appreciaties. In helder Nederlands: Zij willen een amoreel geschiedverhaal vertellen. Alle kanten belichten, onafhankelijk, objectief, met de nodige distantie.

Niet verrassend overigens. Professor Blom zit volledig op die lijn. En dat is nou net het punt. De makers ontkennen, maar het heeft er alles weg van dat De Oorlog bedoeld is als de definitieve afrekening met het verhaal van Loe de Jong, vrij van morele appreciaties. “Zo vrij mogelijk dan”, schrijft Van Liempt voor alle zekerheid.

Dus krijgt Hitler menselijke trekken. Dat wil zeggen, een tijdgenoot vond hem een guitige neus hebben. Dat hij een meeslepend redenaar was, wist Nederland al.

De vernederende voorwaarden van het Verdrag van Versailles. De crisis, de zwakke democratie in de Republiek van Weimar. Alles bij elkaar is het volgens de makers van de serie genoeg om een keuze voor de Führer en de nazi’s begrijpelijk te maken.

De Oorlog geeft al direct meer zekerheden. “Het is maar toeval”, stelt presentator Trip, “dat het fascisme niet ook in Frankrijk, Engeland en Nederland won”. Hij heeft het in dit verband over een Europese burgeroorlog tussen radicale en democratische krachten.

En blijkbaar is het bombardement op Rotterdam (ongeveer 800 doden) niet zomaar een terreurdaad. Immers, Nederlandse militairen verdedigden de stad, verwees Trip naar het oorlogsrecht.

Hé, de Utrechtse militaire geschiedschrijver Amersfoort was in beeld. Had deze die stelling al niet neergelegd in zijn boek, Mei 1940?

Nog acht afleveringen. Een boek met dvd’s ligt in de winkel. De jeugd zal er massaal kennis van nemen.

Ben zeer benieuwd, hoe de makers van De Oorlog de Holocaust brengen. Hoewel….., zo vrij mogelijk van morele appreciaties, dat staat al vast.

De bedoeling van De Oorlog zal goed zijn. Het laat onverlet dat Hitler een schurk van het ergste soort is. Dat de massa’s die hem volgden, een foute keuze maakten.

Geplaatst: 26-10-2009

DAADKRACHT IS ER GENOEG

“Er is geen kloof tussen politiek en burger. En als ie er al is, is hij nog nooit zo klein geweest. De burger zit de politicus op de huis. En de politicus is constant bezig diezelfde burger tevreden te stellen. Dat is nou net het probleem. Regering, regeer, zou ik zeggen”.

Niet zo heel veel mensen kijken nog naar het televisieprogramma Buitenhof, zondag 12.10 uur. Maar soms gebeurt er wel eens iets opmerkenswaardig. De Nijmeegse hoogleraar politieke geschiedenis prof. dr. R. Aerts, bijvoorbeeld, mocht zijn visie geven over grimmig Nederland.

Prof. Aerts: “Ik ben vòòr een kloof, een zekere afstand tussen politiek en burger. De regering moet met een zekere autonomie het beleid bepalen. Moet regeren. De burger kan vervolgens zijn mening geven. Daar zijn dan verkiezingen voor”.

Dat gehoord hebbende, besef je waar het wringt in Nederland. “Geen kloof tussen politiek en burger”! Hoe kan iemand dat in 2009 met droge ogen beweren, na Fortuyn, en nu weer Wilders?

Alsof de mensen naar protestpartijen overlopen omdat zij zo tevreden zijn. “Ha”, zal Aerts beweren. “Zie je wel. Dat bewijst mijn gelijk. Het gaat hier om twee populisten pur sang. Populisme, de naam zegt het al, spreekt de kiezers naar de mond. Heeft niets goeds gebracht”.

Geen kloof dus, tussen politiek en burger. Je mag het moedig noemen, zo tegen de heersende opinie in te gaan.

Toch is er die andere kant. Kiezers zwalken van de ene partij naar de andere. Zijn boos omdat partijen hun beloften breken. Zeggen hun lidmaatschap op. Zijn teleurgesteld. Haken af. Blijven bij verkiezingen in steeds grotere getale thuis. Voelen zich niet goed vertegenwoordigd.

De logica kan je gelijk geven, de praktijk toont overduidelijk aan dat er iets grondig mis is in de communicatie tussen politiek en burger. Sommigen spreken wel degelijk van een kloof.

Daar komt nog iets bij. Punt is, dat je de huidige generatie bestuurders veel kunt verwijten, maar niet een gebrek aan daadkracht. Niet een gebrek aan ambitie of aan regeerlust.

Soms lijkt er wel een wedloop aan de gang: Wie durft het verst voor de troepen uit te lopen?

Vers in het geheugen liggen de kabinetten Balkenende II en III. Een aaneenschakeling van gedurfde bezuinigingen vond plaats. De burger moest zelfverantwoordelijk worden. Nederland stapte twee oorlogen in.

Misschien heeft het huidige kabinet te weinig van die daadkracht getoond. Vicepremier Bos deed het even als bankenredder. Hij genoot. “Kom maar op”, daagt hij nu zijn achterban uit, ervan overtuigd dat hij de verhoging van de AOW-leeftijd erdoor kan drukken. Waarmee gezegd: Aan de PvdA-leider zal het niet liggen. Regeren wil hij. Daadkracht tonen.

In de lagere regionen is het niet anders. Gemeentebestuurders halen het ene na het andere ambitieuze plan uit de kast. De metro in Amsterdam. Een theater in Tilburg. Almere.

Nee, de politiek is vandaag de dag niet bang. Niet van de achterban, niet van de volksvertegenwoordiging. De politiek is zeer daadkrachtig. Niet alle burgers zijn daar gelukkig mee.

Geplaatst: 19-10-2009

NIEMAND LUISTERDE

Dus krijgt Mariëtte Hamer de schuld. Nauwelijks twee jaar fractieleider van de PvdA in de Tweede Kamer zou zij verantwoordelijk zijn voor terugval in de opiniepeilingen die steeds dramatischer vormen aanneemt. Dertien zetels geeft Maurice de Hond de PvdA in de peilingen. Er is niets dat wijst op een ommekeer.

Diederik Samson zou het beter doen. Trouwens, wie niet van de 32 andere fractieleden? Wouter Bos, de politiek leider van de PvdA, vicepremier, minister van financiën treft al helemaal geen blaam. Integendeel, de buitenwereld is zeer tevreden. “Was hij maar de premier van het land”, verzucht het journaille.

Maar: Mariëtte Hamer, Diederik Samson, Wouter Bos. Het is om het even, zelfs moeten de overgebleven PvdA-leden niet te veel verwachten van de oud-voorzitter van de Tweede Kamer, Jeltje van Nieuwenhoven, kandidaat voor de Haagse gemeenteraad.

“Het probleem ligt veel dieper, veel breder. Het ligt niet aan één persoon”, analyseert het fractielid Dijsselbloem. “We moeten aan de bak. Er met z’n allen keihard tegenaan”.

Dijsselbloem heeft gelijk, maar zijn oplossing zal de PvdA niet verder helpen. Vermoedelijk doet de partij er dan ook verstandiger aan zich de raad van de filosoof Wijnberg of het partijlid, Jacques Monasch ter harte te nemen. Die hebben het niet zozeer over gemaakte fouten. Wel over het grote verhaal: “Terug naar de basis. Geef de mensen een perspectief”.

En misschien moeten de sociaal-democraten maar eens hun weerzin tegen Maurice de Hond overwinnen. Diens verleden als lid van de Bende van Vier vergeten, al is het maar omdat De Hond als duider van de politieke stemming in Nederland zijn gelijke niet kent.

In elk geval roept de eigenaar van www.peil.nl al jaren dat het politieke bestel van Nederland heeft afgedaan. Dat het niet meer past bij deze tijd. Dat de kloof tussen burger en politiek veel te groot is. Dat de burger meer inspraak moet krijgen. Er fundamentele veranderingen moeten komen.

“De PvdA bevindt zich in een deplorabele toestand”, scheef Samsom in een mail. Zeker, maar de situatie voor het CDA en de VVD is nauwelijks rooskleuriger. D66 profiteert, kan volgens De Hond rekenen op 26 zetels, maar wil het woord politieke verandering niet meer horen. Toch zullen ook de sociaal-liberalen wel inzien dat steeds grotere groepen kiezers ontevreden zijn over het functioneren van de Nederlandse politiek.

Fortuyn mag alweer zeven jaar geleden vermoord zijn. Nu dreigt Wilders weer.

“Beste democraten in Nederland. Politiek is een hard vak. De een zijn dood is de ander zijn brood. Maar vergelijk het met de kredietcrisis. Genoeg mensen die die aan zagen komen. Gewaarschuwd hebben, ook. Niemand luisterde. De rest is bekend”.

Geplaatst: 12-10-2009

HET MEESTERPLAN VAN JP

Het kan nu elke dag gebeuren. Voor weinigen zal het een verrassing zijn. Immers, aan regeren is het kabinet nooit toegekomen. Beetsterzwaag bleek het hoogst haalbare. Een extra nieuwsuitzending kondigt aan, rechtstreeks uit Den Haag: “Het kabinet Balkenende IV is gevallen”.

Tweeënhalf jaar houdt de coalitie van CDA, PvdA en CU het met elkaar uit. Best lang overigens, al was het maar omdat premier Balkenende zijn weerzin nooit heeft kunnen overwinnen. De kiezer en informateur Wijffels duwden hem op 27 november 2006 Wouter Bos en de PvdA door de strot. Hij kon het nog een paar maanden rekken. Maar hij moest, hij had geen keus.

De PvdA had een zware nederlaag geleden. De campagne was volledig mislukt. Regeren zou de oplossing van de problemen betekenen. De CU moest de boel bij elkaar houden.

De ChristenUnie is de enige die zich in de peilingen kan handhaven. Maar op hun best hebben Rouvout en de zijnen slechts erger voorkomen. Het gaat zoals het gaat.

Premier Balkenende besefte dat een vroegtijdige dood van het kabinet tegen hem kon werken. Voor de vierde keer naar de koningin om op die manier zijn ontslag in te dienen? Misschien was dat toch iets te veel van het goede.

Tegelijk is hij er echter van doordrongen dat CDA en PvdA met elkaar niet kunnen. Te beladen is het verleden. Aan Bos heeft hij altijd een hekel gehad. De PvdA zou hem ook nooit een glansrol gunnen. Nee, veel liever heeft hij de VVD. En als het met de PVV moet, dan met de PVV.
Niet op zijn achterhoofd gevallen, maakte de premier zijn plan. Kon niet mislukken. Hoe dan ook zou de PvdA het slachtoffer worden.

Dus kreeg vicepremier Bos alle ruimte. Hijzelf zou in de schaduw opereren. Keiharde eisen stellen, vertrouwde hij Piet Hein op sociale zaken toe. Die weet wel raad met moeilijke dossiers, zoals de versoepeling van het ontslagrecht. De verhoging van de AOW-leeftijd. En laat Afghanistan maar aan Verhagen over. ’s Kijken hoe de kiezer zou reageren.

Het meesterplan werkte De peilingen spreken van meet af aan duidelijke taal. De kiezers lieten de PvdA als een baksteen vallen. Dat Wilders door zou breken, had hij wel verwacht. Alleen op D66 had hij niet gerekend. Maar goed, daar past hij nog wel een mouw aan. Voor het Irak-onderzoek is hij niet bang. Integendeel, daar heeft alleen de PvdA last van.

De kredietcrisis kwam. Als redder van banken maakte Bos furore. Ook dat had de premier ingecalculeerd. Het zou zijn tijd wel duren. Gelijk kreeg ie. Veertien zetels geeft onderzoeker Maurice de Hond de PvdA nog.

Uiterst tevreden kijkt de CDA-leider terug op de Algemene Beschouwingen van september. Verwijten de Tweede Kamer hem een ongeïnspireerd, stuntelig, optreden? Onkunde zelfs? Loopt het CDA niet iets te snel terug in de peilingen? Ha, nu is hij op zijn best. De underdogpositie past hem als geen ander.

Bij de G20 op bezoek. De kus met Michelle staat in alle kranten. Steeds vaker hoort hij zijn naam noemen: Jan Peter Balkenende, president van Europa. Tijd om het kabinet op te blazen, misschien.

Mmm…., toch oppassen. Niet te overmoedig worden. Het juiste moment afwachten. Je weet maar nooit. Het leven blijft in Gods hand.

Geplaatst: 5-10-2009

PVDA MOET RADICALE STAP ZETTEN

Duitsland is geen Nederland. De historische nederlaag van de Duitse zusterpartij, de SPD, heeft eigen redenen. Toch zal hij de PvdA extra aan het denken zetten. Dieptepunt na dieptepunt haalt de partij in de opiniepeilingen. In zijn laatste peiling geeft Maurice de Hond haar nog maar 14 zetels in de Tweede Kamer. Over dik een jaar zijn er al verkiezingen. Wat nu?

Doen alsof je neus bloedt, is in elk geval geen optie. Immers, net als in het buurland Duitsland lijken de socialisten de dupe te worden van een grote coalitie die veel kiezers onnatuurlijk vinden. Het landsbelang is een prachtig principe, maar als dat direct leidt tot de eigen ondergang zal menig partijlid zich toch wel bezinnen.

Dus moet vicepremier en partijleider Wouter Bos op z’n minst een breuk met het kabinet serieus overwegen. Mogelijke breekpunten zijn er in elk geval genoeg. De AOW, het ontslagrecht, de missie in Afghanistan, het Irak-rapport, de bezuinigingen, om maar een paar voorbeelden te noemen.

De PvdA zal radicaal met het verleden moeten breken. Weg uit het midden, richting links, richting SP. Bos en de zijnen zullen nieuwe ideologische veren moeten vinden.

De koers, door oud-premier Kok rond de eeuwwisseling ingezet, blijkt een catastrofale, heeft de sociaal-democraten vooral rampspoed gebracht. Zij hebben niet alleen hun greep verloren op de kansarme groepen, haar natuurlijke achterban, tegelijk is ruim baan gegeven aan de SP.

Makkelijk zal de overstap niet gaan. Van oudsher vechten linkse partijen elkaar het liefst dood. Dat zie je niet alleen in Nederland. In Duitsland, Frankrijk en Italië gaat dat niet anders. Met als gevolg dat links overal versplinterd is. Samenwerking verloopt op haar best, uiterst moeizaam. Rechtsere partijen vinden elkaar toch makkelijker.

Stel dat de recente opiniepeilingen bij de volgende Tweede Kamerverkiezingen werkelijkheid worden, dan is het allesbehalve uitgesloten dat CDA en VVD er met de PVV uitkomen. En anders behoort een akkoord met D66 nog altijd tot de mogelijkheden.

Een zwaai naar links, het midden verlaten. Het kan voor de PvdA en het Nederlandse politieke bestel wel eens verregaande consequenties hebben.

Vast en zeker willen lang niet alle PvdA’ers die draai mee maken. Hoeft ook niet. Zij hebben een alternatief. Immers, wat let de sociaal-liberalen van Nederland om samen te gaan? Het zou sowieso tijd worden.

Gewoon, het werk zo goed mogelijk doen, hoor je Wouter Bos intussen denken. De Tweede Kamerverkiezingen van 2011 zijn nog ver weg.

Tsja…., hetzelfde deed de SPD.

Geplaatst: 27-9-2009

DE VRAAG NAAR DE ZIN …….

Vragen naar de zin? Van de dood van zoveel militairen? Van de oorlog in Afghanistan? Twijfel over de vorderingen van diezelfde oorlog. Grotere taboes zijn nauwelijks denkbaar. Absoluut verboden. Politici en militairen zijn eensgezind. Burgers zijn braaf. “We mogen de nagedachtenis van de doden niet besmeuren”.

Alsof je de nagedachtenis besmeurt als je weten wil: “Of het wel verstandig is, die oorlog in Afghanistan? Of we door moeten gaan? En hoe”? Als je je afvraagt: “Hoe staat het er nu echt voor”?

In 1914 zetten de generaals dat soort vragenstellers nog voor het vuurpeloton, sloten de autoriteiten hen op. Dat doen ze niet meer.

Maar voorzichtigheid blijft geboden. In Amerika zijn de militairen nog altijd witheet op de politiek, vanwege Vietnam. Die heeft de vragenstellers hun gang laten gaan. “Hun schuld dat die oorlog verloren is”.

Intussen zijn we weer veertig jaar verder. De vijand blijkt taaier dan gedacht. Vanaf 2006 zijn 1700 Nederlandse militairen gelegerd in de provincie Uruzgan, Kamp Holland, bij Tarin Kowt. De Taliban verjagen, hadden de Amerikanen en Britten al gedaan. Zij hoefden slechts het land op te bouwen, de democratie te herstellen, corruptie uit te bannen.

Nog 15 maanden. Dan trekt Nederland zijn troepen uit Uruzgan terug. “Althans een groot deel”, heeft premier Balkenende verzekerd. We hebben ons bewezen. Eenentwintig soldaten hebben hun leven gegeven.

Ministers en militairen tonen zich al die tijd zelfverzekerd. “Het gaat goed”.

Minister Verhagen van buitenlandse zaken schreef op de opiniepagina van het NRC Handelsblad: ”Er is vooruitgang geboekt op het gebied van democratie, mensenrechten, onderwijs, gezondheidszorg en infrastructuur”.

Minister Van Middelkoop (defensie) bevestigt dat beeld in Trouw: “Afghanistan was een broeinest van terroristen, een narcostaat en de terreur van de Taliban richting vrouwen was onbeschrijflijk. Inmiddels vliegen er commerciële vliegmaatschappijen op Uruzgan, durven ontwikkelingsorganisaties er kantoren te openen en worden er wegen gebouwd”.

Misschien is het daarom zo schrikken. The Washington Post heeft een vertrouwelijk rapport onder ogen gekregen. De Amerikaanse commandant in Afghanistan, generaal McChrystal waarschuwt daarin voor een mislukking, het verliezen van de oorlog zelfs, als de regering geen versterkingen stuurt.

McChrystal vindt ook dat het NAVO-commando onvoldoende is toegerust voor de oorlog die nodig is.

Mislukking. Verlies. Historici herinneren eraan: “De Britten probeerden het land hun wil op te leggen aan het begin van de twintigste eeuw. Dat was een faliekante mislukking. De Russen deden op hun manier eenzelfde poging, zestig, zeventig jaar later. Hun nederlaag was totaal”.

Mislukking. Verlies. Het zijn gevaarlijke woorden. Acht jaar duurt de oorlog in Afghanistan. Een maand geleden vonden de presidentsverkiezingen plaats. Nee, de corruptie is allesbehalve uitgebannen. Democratie is ver weg. President Karzai omringt zich met dubieuze lieden.

Bermbommen en aanslagen zijn aan de orde van de dag. Deze maand zijn al 362 militairen van de ISAF-strijdmacht omgekomen. Een record. Burgers lijden. De Taliban rukt op. De strijd verhevigt.

Mislukking. Verlies. De generaal waarschuwt voor een nederlaag. Hij komt, de vraag naar de zin…..

Geplaatst: 22-9-2009

DAT IS GODSONMOGELIJK, MAN!

Een jaar geleden wist hij het zeker (zelfverzekerd): “Nederland kan wel een stootje hebben. Het staat er uitstekend voor”.

Enkele maanden verder (uiterst somber): “Nederland staat voor de zwaarste crisis sinds mensenheugenis, erger nog dan die van 1930”.

En nù (het haar steeds grijzer): “We mogen in onze handen knijpen”.

Wat we ook van vicepremier en minister van financiën Wouter Bos vinden, hij zit in elk geval niet om een mening verlegen. Jammer alleen, dat zijn prognoses nooit uitkomen. Maar die zijn dan ook gebaseerd op die van het CPB.

Prinsjesdag. Dus rolt Den Haag weer over het land heen. De Koets, publiek, de Ridderzaal, hoeden, de Koningin, eenzaam op de troon. Misschien maakt ze wel bekend dat dit haar laatste jaar wordt.

Een bewogen jaar is achter de rug. Dat zeker. De economie heeft een flinke opdonder gehad. Nederland is 40 miljard euro armer geworden. Niet, dat iemand daaraan schuld had.

Met vereende krachten en heel veel geld is de overheid erin geslaagd de crisis binnen de perken te houden. Banken hield zij in leven. De werkgelegenheid daalde niet te hevig. Lonen bleven min of meer op peil.

Het komende jaar levert de Nederlander gemiddeld 0,25 tot 0,5 procent aan koopkracht in. (Of is het de gemiddelde Nederlander die inlevert? ) Enfin, menen nogal wat economen, de werknemer merkt nog niet veel van de crisis.

Daar komt dus verandering in. Het land moet zijn schulden afbetalen. De experts zijn bijna eensgezind, en van hen is de plichtsgetrouwe, godvrezende minister Donner van sociale zaken ongetwijfeld de duidelijkste. In elk geval houdt hij niet op met waarschuwen. Menig schot voor de boeg heeft hij al afgevuurd.

Bereid u zich er dus maar op voor. De AOW-leeftijd en de pensioenpremies gaan omhoog, de lonen bevriezen. Het land moet en zal ook bezuinigen.

Vijfendertig miljard euro, vanaf 2011. De beste en duurste adviesbureaus zijn al ingeschakeld om de departementen die bij te staan.

Het is uit met de pret. De buikriem aan, vòòr een slimmer, schoner, sterker, solide en solidair Nederland in 2020.

Ben benieuwd. Prachtige slogan, natuurlijk. Maar tien tegen één, de gemiddelde Nederlander, wie dat dan ook moge zijn, zal er weinig geloof aan hechten.

Integendeel, hij zal denken: Vijfendertig miljard bezuinigen in negen jaar, met als resultaat een slimmer, schoner, sterker, solide en solidair Nederland. Dat is godsonmogelijk, man!

Geplaatst: 14-9-2009

GROTE FANS VAN PRESIDENT OBAMA

Federer-Nadal, de Wimbledonfinale vorig jaar. Usain Bolt die 9.58 loopt. Duitsland verslaat Nederland, 1974. Laura Dekker. Twee vliegtuigen die het World Trade Center binnenvliegen. Jan Peter Balkenende, al zeven jaar premier. Dàt gevoel, je zou het een vorm van verbijstering kunnen noemen, drong zich op.

Zondagmorgen, Nederland I, Buitenhof. Haarfijn legden de twee mannen uit, hoe pervers het systeem in elkaar zit. Hoe de rijken profiteren, en de armen het slachtoffer zijn. Hoe het allemaal anders moet.

Prof. dr. R. van der Ploeg, PvdA, econoom, ex-staatssecretaris, hoogleraar in Oxford. En dr. H. Wijffels, voormalig bankdirecteur, ex-SER-voorzitter, ex-bewindvoerder bij de Wereldbank, de maker van het huidige kabinet waren het volledig eens, en vulden elkaar aan, als dat nodig was. Kern van het betoog: “Er is sprake van een trendbreuk. Een waardecrisis, op het gebied van economie en ecologie”.

Helaas, panklare oplossingen hebben Van der Ploeg en Wijffels niet voorhanden. Geen misverstand, zij willen de bonussen aanpakken. Maar hun gezichtsveld reikt verder.

Zij constateren postkoloniale uitbuiting, met name in Afrika waar oorlogen, oorlogen om grondstoffen zijn. De wereld moet meer samenwerken, en Nederland moet zich niet meer alleen richten op Amerika. China, India, Brazilië zijn ook economische grootmachten. Politici moeten draagvlak creëren. Ook burgers hebben een taak. Zij zouden zich bijvoorbeeld kunnen afvragen in hoeverre zij verantwoordelijk handelen. “Dat stukje vlees! Kan dat wel?

Prof. dr. Van der Ploeg en dr. Wijffels. Nieuws-rubrieken zijn dol op hen, maar welk een hoogmoed heeft toch bezit van dit land genomen? Prof. Van der Ploeg is naar Engeland uitgeweken. Dr. Wijffels is wel eens genoemd als kandidaat- premier, maar nooit was het bod goed genoeg.

Intussen gaat het in de wereld, en dus ook in Nederland, van kwaad tot erger. Aardse zaken komen op de mensen af. Wilders. De werkloosheid neemt toe. In het Midden-Oosten wil het maar geen vrede worden. In Afghanistan voert het Westen een oorlog die het niet winnen kan. Opnieuw een dode.

Gewone mensen boeten, terwijl de veroorzakers van alle economische ellende er vandoor gaan met de centen. G20 laat de bonussen met rust. Intussen is het op Wall Street, the City en zelfs het Damrak alweer volop feest. Geen hooligan die dat verstoren kan.

En Prinsjesdag nadert. Begrotingsperikelen bereiken een climax. Het voorstel om de AOW-leeftijd te verhogen, splijt het land. De koopkracht wordt minder. Loonsverhoging zit er niet in. Pensioenpremies stijgen. De politie geeft de schuld van haar falen aan het C-2000 systeem.

Van der Ploeg en Wijffels: “Wij zijn grote fans van president Obama. Daar verwachten we veel van”.

Geplaatst: 6-9-2009

EEN GEWOON MENS, MOOI IS DAT!

Het voelde als een leegte. De kranten uitgeplozen, alle zenders afgezapt. O, er is genoeg geschreven, de journaals kweten zich keurig van hun taak. Maar nee, na André Hazes en Michael Jackson is het blijkbaar even over. Zelfs CNN voldeed nauwelijks aan de behoefte. Hij was toch een icoon van zijn tijd. Dus had ik erbij willen zijn, van begin tot eind. Het echte verhaal willen lezen. Mee willen leven. Een traan verdringen.

Uiteindelijk is er toch een beeld verschenen.

Zevenenzeventig jaar werd Edward, Ted, Kennedy, waarvan hij er 47 in de Senaat heeft gezeten. Was nooit president. Geen minister. Geen gouverneur. De senator van Massachusetts was de broer van …….

En de zoon van Joseph Kennedy, natuurlijk, die in het begin van de 20e eeuw een fortuin vergaarde. Joe Kennedy was, vertellen de bronnen, een harde en afstandelijke vader. Van Ierse afkomst, Democraat en antisemiet. In het begin van de Tweede Wereldoorlog was hij Amerikaans ambassadeur in Londen.

Hard zal hij geweest zijn. Maar afstandelijk? In elk geval wist hij zijn droom over te brengen op zijn zonen: president van de Verenigde Staten worden.

Er waren echter de nodige verwikkelingen. De oudste zoon Joe kwam als piloot in 1944 om het leven. Tweede zoon John F. was drie jaar de machtigste man op aarde. Hij werd vermoord, net als zijn broer Robert, vijf jaar later.

Edward Kennedy heeft zijn broers overleefd. Hij werd zwaargewond toen zijn vliegtuig neerstortte. Schandalen met vrouwen en drank volgden. Het ongeluk bij Chappaquiddick. Zijn ex-vrouw bleek alcoholiste. Zijn zoon kreeg kanker, een neefje nam een overdosis, John F. Kennedy’s zoon George verongelukte met zijn echtgenote. Een verkrachtingszaak………

Intussen bleef Edward Kennedy als Democratisch senator van Massachusetts overeind. Er waren ups en downs. De Leeuw van de Senaat noemden ze hem. Die naam krijg je niet zo maar. Die verdien je.
In 1991 ontmoette hij de 18-jaar jongere Victoria Reggie. Het paar trouwde. Er was liefde en geluk.

En al die jaren verwoordde de liberal Edward Kennedy het optimisme, de hoop, het liberalisme, de progressieve gedachte dat de overheid wel degelijk een sociale taak heeft.

Met op de achtergrond, altijd aanwezig, broer John F. , de eeuwig jonge president, leider van het vrije Westen, de mythe.

Ted was de werkelijkheid. Jong, rijk en aantrekkelijk, bevoorrecht, zo is ook hij begonnen, maar het leven miste zijn uitwerking niet. Hij werd dik, grijs, en als hij sprak, zette zijn gezich rood aan. En toch…, toch bleef hij geloofwaardig in zijn verzet tegen de geest van Nixon, Reagan, van Bush, de geest van haviken en conservatieven.

Senator Edward Kennedy was geen revolutionair. Hij was wel een vakman, een wettenmaker, een politicus om wie niemand in Amerika heen kon. Een politicus die, zo komt het in elk geval over, het beste voor de mensen wilde.

Wat trof, ontroerde, was de familyman die Ted Kennedy bleek te zijn, de pater familias die de boel bijeenhield, die zeilde met vrouw, kinderen en kleinkinderen, neven, nichtjes. Je zag het, je voelde het, ook tijdens de dienst. Ze hielden van die man.

Vaak zal de wereld het nog horen: Kennedy, de koninklijke familie van Amerika.

Onzin!

Edward Kennedy kon bijna 50 jaar senator blijven omdat de inwoners van de staat Massachusetts hem waardeerden als een politicus die zaken voor elkaar kreeg. Blijkbaar ontwikkelde hij zich ook nog eens als mens. Een gewoon mens van vlees en bloed. Mooi is dat!

Geplaatst: 30-8-2009

‘ISRAËL = JODEN = VERKEERD’

Binnenkort verschijnt zijn boek: ‘Een schreeuw om recht voor de Palestijnen’, is de werktitel. Hoor en lees Dries van Agt (www.DriesVanAgt.nl) over Israël. Geen onvertogen woord. In keurig nette woorden, een tikje jolig zoals we de oud-premier kennen, betwist hij alleen maar het bestaansrecht van de joodse staat.

Intussen doet You Tube goede zaken met filmpjes die het strandfeest, nou ja feest, in Hoek van Holland registreren: “Joden, joden, joden”. Eén dode. Zes gewonden.

Er is geen verband. Van Agt was er niet bij toen agenten zich zo bedreigd voelden dat zij pistolen trokken. En schoten, zoveel staat wel vast. Weinig Rotterdamse hooligans houden zich bezig met het Israëlisch-Palestijnse conflict. Trouwens, hoe lang gaan zij al niet te keer tegen die joden? Want joden = Ajax. Joden = verkeerd.

De Nederlandse oud-premier is, zoals hijzelf aangeeft, slechts een christenjongen met vanuit dien hoofde een overmatige belangstelling voor het Heilige Land.

Christenjongen. Katholiek. Ter herinnering: “De Joden”, peperde de Kerk in Rome de gelovigen eeuwenlang in, “hebben Jezus Christus vermoord”.
Hij, Dries Van Agt, 78 jaar alweer, is slechts een jurist die zich opwindt over onrecht. Mag op rationele gronden dus concluderen dat het machtige Israël een immorele politiek voert. Dat Palestijnen de schuldeloze slachtoffers zijn van de Britse koloniale politiek en de Holocaust. Dat, kortom, de stichting van Israël nooit had mogen plaatsvinden. En Nederland, lees: Europa dus, de plicht heeft om Israël tot de orde te roepen.

Van Agt zal van een goed glas wijn genoten hebben toen het feest in Hoek van Holland explodeerde. “Joden, joden, joden”. Een dronken massa. Geen hand voor de ogen te zien. Politie raakte in paniek.

De oud-premier zal You Tube er niet voor nodig hebben om te beamen dat het joden, joden-geschreeuw onheilspellend klinkt.

Maar Hoek van Holland staat niet op zichzelf. Je hoort het overal, en niet alleen uit hooliganmonden. Het is gemeengoed geworden. Je hoort het als je in de winkel staat, zomaar op straat, in de bioscoop, op school. In Eindhoven, Den Haag, Groningen: “Joden. Neuzen. Die jood. Jodenstreek”. Het klinkt niet goed. We laten het gebeuren.

Steeds meer mensen hebben kritiek op Israël. Van Agt en de hooligans. Alleen de suggestie al….

Toch roept de opstelling van de oud-premier vragen op. Je wil weten waarom juist de jurist Van Agt zo ondubbelzinnig stelling in het Israëlisch-Palestijnse conflict neemt en daarbij een fanatisme toont waarvan weinigen bevroedden dat hij erover beschikte.

“J’accuse”. Van Agt gebruikt niet zomaar de woorden van Emile Zola. Het is alsof zijn emoties de overhand nemen. Hij moet woedend zijn. Israël, is de boodschap, onderdrukt, discrimineert. Is, zoals Frankrijk in 1898.

De katholiek Van Agt beroept zich op zijn juridische achtergrond. Maar niet iedere katholieke jurist die de geschiedenis kent, zal zoals hij ook doet, verwijzen naar zijn geloof om zijn betrokkenheid te rechtvaardigen.

Daarvoor hebben Israël en het Vaticaan een te getroebleerde relatie. En de rol die de Kerk speelt, is in elk geval geen mooie. Israël is joden, weet je wel.

Geplaatst: 26-8-2009

WIE IS NU EIGENLIJK GEERT WILDERS?

Terug in Nederland. Het kan niet mis. “Geert Wilders”, koppen de kranten net als voor de vakantie, “doet alleen in Den Haag en Almere mee aan de gemeenteraadsverkiezingen”. De concurrentie juicht: “Hadden we verwacht. Wilders, laf”.

Geert Wilders. PVV. Strijder tegen de islam. Zoveel is zeker. Ook het komende seizoen zal de geblondeerde, 46-jarige Venlonaar het politieke toneel van dit land domineren.

De economische crisis mag volgens sommige experts alweer op de terugtocht zijn, de onvrede over de politiek is allerminst verdwenen, en voor miljoenen Nederlanders is en blijft hun Geert daarvan de beste vertolker. Alleen hij weet, hoe het verder moet.

“Hoeveel kost een allochtoon per jaar”, wil Wilders weten.

Wilders: Leider van de negen leden tellende PVV-fractie in de Tweede Kamer. Winnaar van de Europese verkiezingen. Ex-VVD’er. Groot bewonderaar van Israël dat hij ziet als de westerse voorpost in de strijd tegen de oprukkende islam.

Een racist kun je hem niet noemen. Het is het geloof waartegen hij zich richt, de islam die verhindert dat een uitdijende bevolkingsgroep die al langer dan een generatie hier verblijft, zich aanpast. De Koran moet net als Mein Kampf verboden worden. Voor Wilders is de joods-christelijk-humanistische traditie de kultuurdrager van de samenleving, Leitkultur zoals de Duitsers zeggen. Daar moeten wij, Nederlanders, trots op zijn. En daar zet hij zich voor in.

Van cultuurrelativisme wil hij niet weten. Niet een beetje aanpassen moeten de allochtonen zich. Helemaal, en anders kunnen zij beter verdwijnen.

Hoe moeten we Wilders bestrijden? Moeten we Wilders wel bestrijden?

Inmiddels zijn bossen vol verspild aan de beantwoording van die vragen. Radio en televisie blijven niet achter. In kroegen en huiskamers……, we raken maar niet uitgedacht. Voor- en tegenstanders verketteren elkaar. Mensen die zichzelf tot de elite rekenen, trekken zich de haren uit het hoofd. Hebben zij zich toch weer laten provoceren! De verloedering is dààr, maar het antwoord is nog niet gevonden.

Het wachten is nu op het proces tegen Wilders wegens het aanzetten tot haat en discriminatie van een bevolkingsgroep. Intussen valt op dat over de man zelf, de mens, zo weinig bekend is. Iemand als Pim Fortuyn kenden we van binnen en van buiten. Van de persoon Wilders zijn stukken bekend. Hele brokken zelfs.

We weten nu wel zo’n beetje wat hij wil. Hij is rechts, radicaal, anti-islam. HAVO en wat cursussen heeft hij gedaan. Zijn partij bestaat uit één man. En ja, hij is bezig aan zijn tweede vrouw. Een Hongaarse. Geen kinderen. Maar hoe zit de islamhater Geert Wilders eigenlijk karakterologisch in elkaar? Wie is nu eigenlijk Geert Wilders? is de vraag.

In wat voor milieu is hij groot gebracht? Wie zijn zijn vrienden? Heeft hij wel vrienden? Hoe gaat hij met tegenslagen om? Is hij werkelijk, zoals sommigen doen, te vergelijken met Le Pen? Dewinter dan? Met Hitler zelfs? Zo makkelijk ligt dat echter niet. Want, hoe zit dat precies met Israël? Is die verhouding louter emotioneel? Of zijn er wellicht banden die verder gaan dan vriendschap? Hoe denkt hij trouwens zijn plannen uit te kunnen voeren? Hoe denkt hij eigenlijk over democratie?

Wat ontbreekt, is het totale plaatje van de mens- politicus Geert Wilders. Er is geen beeld. Alleen dàt is al een garantie voor de onzekere politieke toekomst die Nederland tegemoet gaat.

Geplaatst: 17-8-2009

WAAROM ZIJ KIEST VOOR DE ELITE

De Telegraaf zit haar achterna. “Waarom stemde minister Ter Horst ermee in dat de AIVD onze redacteuren afluisterde”? wil de krant weten.
Intussen dreunt de oproep van dezelfde minister nog steeds na, gericht aan de weldenkende elite om in opstand te komen. Helaas voor haar, de elite die haar krachten zou moeten samenballen om het domme volk tot bedaren te brengen, lijkt niet zo enthousiast.

Elite. Je vraagt je af. Een boude gedachte, maar toch…. Zei de minister wel wat ze zei? Verwarde zij, bewust of onbewust, elite niet met idealist? Bedoelde zij wellicht: “Ik wil het idealisme terug in de Nederlandse politiek. Weldenkende idealisten, kom in opstand”.

Vergeet niet, de PvdA-minister Guusje ter Horst is groot geworden in een tijd dat alles wat jong was een bloedhekel had aan de elite. Die was zwaar besmet, en zoiets werpt een socialist pur sang niet zo maar van zich af.

Maar waarom dan toch de keuze, voor de wel of niet weldenkende elite, tegen het idealisme? Misschien komt dat omdat een socialistische politicus in 2009 alles behalve een idealist wil zijn.

Ha, was Joop den Uyl niet een idealist? Zelfs zijn vijanden, en dat zijn er twee-entwintig jaar na de dood van deze socialist nog altijd velen, zullen het erkennen.

Den Uyl, PvdA-leider van 1967 tot 1986. Premier van 1973 tot 1977. Bewonderd door Ter Horst, vast en zeker en verguisd door anderen. Voorvechter van de verzorgingsstaat. Stond hij ook niet aan de basis van de multiculturele samenleving waarvoor de ex-collega van Ter Horst, Ellen Vogelaar, had gekozen?

Maar, waar de vrienden Den Uyls idealisme — “Om jezelf weg te cijferen voor de mensen van het land” — waardeerden als een eigenschap die je iedere politicus toewenst, wezen zijn vijanden op de schaduwkanten van de persoon die Den Uyl ook was: “Een drammer, een naïeveling. Alsof je de wereld zou kunnen maken”.

Den Uyl. Het was de tijd dat studenten nog kranten lazen. De Telegraaf verfoeiden. Meenden dat communisten voor rede vatbaar waren, en net als zij streden voor het hogere doel. Al met al genoot de idealist, in bepaalde weldenkende kringen een zeker aanzien.

Andere, niet per se betere tijden waren het. De Koude Oorlog was in vol bedrijf. Vietnam. Dezelfde studenten die schwärmden met een idealistisch soort socialisme, Che Guevara boven hun bed hadden hangen, Fidel Castro en Mao vereerden als helden, kijken in 2009 verbaasd terug. “Misschien waren we inderdaad wat naïef”, geven zij nu aarzelend toe.

Hoe het zij, weinig Nederlandse politici waren zo omstreden als Joop den Uyl die trouwens de eerste was om het belang van het idealisme-schap te relativeren. “De marges tussen het wenselijke en het haalbare zijn minimaal”, beklemtoonde hij meermalen.

Crisis, 1980. Toen al wisten realisten dat het allemaal Den Uyls schuld was. Ruud Lubbers, ‘no-nonsense’, maakte schoon schip.

Laten we dus realisten wezen.

Met de grote Karl Marx, de schrijver van Das Kapital, ‘vader van het moderne socialisme’, die ervan doordrongen was dat alleen een realist in staat is het ideaal te bereiken. Met Lenin, Stalin, Mao, Hitler, ………

Mmm…., misschien is dat toch niet altijd zo’n goed idee. Kunnen we beter een voorbeeld nemen aan Frits Bolkestein, voormalig VVD-leider. Realist vanaf zijn geboorte. Ging de politiek in om Den Uyl te bestrijden. Zette de multiculturele samenleving als probleem op de agenda.

De overwinning van het westers democratisch-liberalisme op de communistische dictatuur eigenden realisten zoals Bolkestein zich toe. Immers, zij hadden veertig jaar lang betoogd dat de vijand alleen kon worden ingetoomd, op basis van macht, van kracht.

Juli 2009. Tien jaar na de val van het IJzeren Gordijn doen bommenleggers zich voor als idealisten. Al met al is idealisme in de Nederlandse politiek bepaald niet ìn.

Misschien daarom wendt een PvdA-politicus zich liever tot de elite, ook al weet de minister dat Joop den Uyl diezelfde elite bestreed met alle kracht die in hem was.

Geplaatst: 21-7-2009

EEN FRONTALE AANVAL

Weldenkend Nederland. Prachtige term. Je zou erbij willen horen. Maar al weken het hoofd aan het breken: Wat of wie bedoelde minister van binnenlandse zaken Guusje ter Horst er nu precies mee toen zij het, drie weken geleden alweer,in Vrij Nederland opriep om in opstand te komen tegen de hufters van de PVV?

Weldenkend Nederland. Het zal iets met elite te maken hebben. Ook daar had de minister het immers over. Elite, iets om trots op te zijn, de beste personen, voorhoede van de maatschappij.

Een beetje vreemd is het wel. In de jaren zestig, zeventig, tachtig van de vorige eeuw liepen weldenkende jongeren tegen de elite te hoop om van Nederland een fatsoenlijk land te maken.

Elite stuurde volgens hen het klootjesvolk, en bestond voornamelijk uit sigaren rokende mannen die achter de schermen de dienst uitmaakten. Elite had in elk geval niks met democratie te maken.

Niet de minister overigens, maar NRC-columniste professor Elsbeth Etty bracht het woord in. Volkskrant-collega Marcel van Dam toonde bewondering. De minister haalde het aan. En wie het stuk van Etty (NRC, 16 juni 2009) leest, begrijpt direct waarom het in vruchtbare aarde viel. Immers, voor een gewoon mens is de tekst abracadabra. Zeg maar, erg moeilijk.

Een voorzichtige poging niettemin. Etty schreef naar aanleiding van de Europese verkiezingen van 4 juni. Die resulteerden zoals bekend in een onthutsende PVV-zege en een catastrofe voor de PvdA.

De columniste verwijt de PvdA-leiding, Bos met name, de morele standaard te hebben losgelaten, door ruimte te geven aan een verderfelijk soort van populistisch gedachtegoed. “De PVV is fascisme, zoekt zondebokken zoals de nazi’s deden”.

Ja, bij de voormalige communiste Elsbeth Etty is de Tweede Wereldoorlog nooit ver weg. Maar daar gaat het hier niet om.

De bewuste column toch nog eens door laten dringen. Een frontale aanval op Wouter Bos en de zijnen is het in elk geval waarbij de minister van binnenlandse zaken, lid van de PvdA, zich dus aansluit. En dat is dan weer opmerkelijk. Op z’n minst!

Oud nieuws. Inmiddels is Simon Vinkenoog is overleden. Michael Jackson begraven. Elite!

De Amsterdammers Etty en Ter Horst zullen toch niet alleen de grachtengordel op het oog hebben? Is elite dan identiek aan Weldenkend Nederland?

Volgens Etty is zij in elk geval faliekant tegen Wilders en de PVV. Maar is Weldenkend Nederland dat ook? Of keert dat zich alleen tegen de hufters?

Hoor de liberaal Bolkestein oreren. “Links leert het nooit”. Wiegel wil het met de PVV wel proberen.

Intussen heeft het er veel weg van dat Weldenkend Nederland, wat het ook precies moge zijn, helemaal niet van plan is in opstand te komen. Misschien daarom legt een deel daarvan zijn lot in handen van D66, de partij die weliswaar tegen Wilders en de PVV is, maar tegelijk alle idealen heeft uitgebannen.

Verder lijken Weldenkende Nederlanders gewoon met vakantie gegaan. Wie weet, laten zij gauw iets van zich horen. Mag GroenLinks zich trouwens rekenen tot het Weldenkende deel van Nederland? De SP? Het CDA? De Partij van de Dieren? Hoe zit het met de bewoners van de Fransenstraat in Vlaardingen?

Zoveel is zeker, en dat moet zowel Etty als Ter Horst worden nagegeven, om Wilders tegen te houden, heeft Nederland inderdaad iets Weldenkends nodig.

Iets dat in staat is de kiezers op een volwassen, evenwichtige manier te benaderen. Iets dat geen angst oproept, geen huiveringwekkende vergelijkingen trekt met voorbije oorlogen, maar iets dat visie toont.

Geplaatst: 13-7-2009

ONEERLIJK IS HET

Een miljoen euro verdiende Roger Federer toen hij zondag 5 juli 2009 voor de zesde keer Wimbledonkampioen werd. Zijn vijftiende grandslamtitel veroverde. Eerder dit jaar sloeg hij al vier miljoen euro bij elkaar, en dan hebben we het nog niet over de inkomsten uit reclame, startgelden. Dat soort dingen. Hij is het rolmodel voor iedereen. De grootste tennisser aller tijden. Voor het moment, tenminste.

Verbazingwekkend eigenlijk. Een miljoen, plus de rest, voor vier uurtjes tennis in de zon. Fris windje erbij. Er zijn er die harder moeten ploeteren.

Toch misgunt niemand de sympathieke Zwitser zijn succes.

Niemand? Ach, misschien hebben enkele topmanagers hun bedenkingen. Studie achter de rug. Slimste van de klas. Uiterst bedreven in het ellebogenwerk. Vijfentwintig uur per dag keihard werken. Geen tijd voor het gezin. Maar wel de schuld krijgen van de ineenstorting van de economie. Van de ergste crisis sinds de jaren 1930.

Hoe oneerlijk allemaal, ook al zegt Wimbledon hen niets. Golf is hun ding.

Oneerlijk zal ook die andere topsporter het wel vinden, de Amerikaanse wielerkampioen Lance Armstrong.

Zeven maal heeft hij de Tour de France gewonnen. Multimiljonair. Karakterman bij uitstek. Gestopt, en toch weer opgestapt. Aan zijn inspanningen voor de kankerpatiënten kan het niet liggen.

Toch lijkt het er verdacht veel op dat een flink stuk van de wereld tegen hem is. Nooit gepakt, maar in elk geval Frankrijk is ervan overtuigd dat de man onder de doping zit.

Oneerlijk is het. Niet anders. Alsof er in de tenniswereld geen doping bestaat. Alsof Roger Federer geen hersteldrankjes drinkt, geen goede dokter heeft.

Arme Lance. Uit de dood opgestaan. Gevallen. De hoogste cols bedwongen. Hoe vaak heeft hij het leven niet gewaagd? Zijn wil om te winnen is niet minder dan het Zwitserse tennisfenomeen. Bijna 38, op topniveau nog, en maar één echte bewonderaar over.

Een bewonderaar overigens die er zijn mag: NOS-presentator en schrijver Mart Smeets die met zijn Nederlandse collega’s vindt dat er niets nieuws onder de wielerzon is.

Oneerlijk blijft het niettemin. Is tennis dan geen elitesport, met, ondanks de Williamszusjes, blank als kleur? Is er dan werkelijk niets op Roger Federer aan te merken?

Een Zwitser van Basel. Moeder uit Zuid-Afrika. Hoe zit het eigenlijk met zijn politieke ideeën? Is er geen, al is het maar een heel klein schandaaltje te vinden?

Voorlopig is het antwoord nee. Maar wees gerust, de roddelaars/nieuwgetters zullen het naar boven halen zodra er ook maar iets te melden is. Troost is er bovendien voor de enkeling die zoveel succes voor één mens niet kan verkroppen.

De Zwitser kan zich nooit meer alleen op straat begeven. Pas als hij stopt misschien. Maar dan is er weer het zwarte gat.

Geplaatst: 6-7-2009

DIGITALE MUUR TEGEN NIEUWKOMER

Een vrije, financieel gezonde, onafhankelijke pers is van levensbelang voor een democratische samenleving. En vanaf het begin is de (papieren) krant een onmisbare vertolker van dat vrije, onafhankelijke geluid.

Juni 2009. De kranten, dag- en weekbladen, bevinden zich in de gevarenzone. Onvoldoende advertenties, te weinig lezers, oneigenlijke concurrentie van de publieke omroepen hebben, net als trouwens, het gratis nieuws op internet en amateurs die journalistje spelen, ertoe geleid dat de noodklok luidt. En naarmate de inkomsten dalen, komen onafhankelijkheid en vrijheid onder druk.

“De overheid moet te hulp komen”, eist een deel van de krantenwereld. Dus is er een commissie gekomen, de commissie-Brinkman. Voorstellen zijn: “Een heffing via internet. Samenwerken, waar het kan”.

Tien tegen één. De kranten zullen bezuinigen, nog efficiënter werken. Het tabloidformaat is gewoon. Er vinden fusies plaats. Lezersonderzoeken worden dictaten. De grens tussen journalistiek en advertentie was al vervaagd. Titels en arbeidsplaatsen verdwijnen. De grip van de uitgever neemt toe.

Het is de tijdsgeest. Niets tegen te doen, dus. De krant, continu in verandering, is in staat van verval. Types als de Belg Van Thillo en Joop Munsterman hebben het heft in handen genomen. Uitgever-ondernemers die weinig op hebben met zoiets als discussie. Het gaat om winst. Macht willen ze ook. Het product krant is het middel, geen doel. De journalist is een werknemer die moet luisteren en daarna aan de opdracht voldoen.

Goed, dat de journalistiek niet stil zit, nadenkt over de toekomst. Het rapport van de commissie-Brinkman bevat vast en zeker nuttige voorstellen. En dat de krant vooral bezig is met het bestaande overeind te houden, kan haar wellicht niet kwalijk genomen worden. Er zijn al zoveel titels domweg verdwenen.

Trouwens, de vertegenwoordigers van de oude, papieren krant zien heus wel de mogelijkheden van het internet, maar tegelijk ervaren zij het gevaar. Dus zoeken ze naar manieren om op internet het nieuws en de meningvorming te monopoliseren, net zoals ze dat in de papieren wereld hebben gedaan. Digitale muren moeten er komen om nieuwkomers te weren.

Intussen ontwikkelt het internet zich gewoon door. De techniek staat voor niets. GeenStijl en NU.nl zijn slechts een pril begin.

Bedenk ook dat de bezuinigingen die de papieren kranten treffen, gevolgen hebben. Ontslagen die vallen. Jonge, talentvolle, maar ook oudere en ervaren journalisten zullen vrij en onafhankelijk het internet uitproberen, en testen. De onderne-mers onder hen komen erachter, hoe je via het internet, vrij en onafhankelijk geld kunt verdienen. Wie weet, krijgen vrijheid en onafhankelijkheid zo weer een kans.

Eén troost voor de oude krant. Er zal heus wel een papieren krant blijven bestaan. Misschien zijn dat er wel twee.

Geplaatst: 30-6-2009

EIGEN SCHULD, DIKKE BULT

Nu al is er het excuus. Het land kan zich, zullen de regeringspartijen bezweren, zich geen kabinetscrisis veroorloven in deze zware tijden. Alleen daarom al, hoeft premier Balkenende zich geen zorgen te maken. Zal hij zich ook wel uit de ‘Brand op het Catshuis’ weten te redden.

Flauwekul natuurlijk. In een democratie zal een regering haar verantwoordelijkheid moeten nemen. Een premier die de zaken verkeerd voorstelt, kan gewoon niet.

Maar van de andere kant, je moet er dit keer werkelijk niet aan denken dat er, pakweg in september, al verkiezingen plaatsvinden.

Nog meer Wilders. Wilders! Is er dan helemaal geen remedie tegen die man?

Van de gevestigde politiek moeten we maar niet te veel verwachten. Bos en Rutte hebben het te druk met zichzelf. Balkenende is alleen in eigen kring populair. Pechtold van D66 misschien? Of Femke Halsema van GroenLinks? Ze zitten tenminste in de politieke lift.

Genoeg gezeurd. Kritiek is altijd zo makkelijk. Natuurlijk faalt de oude politiek. Hun leiders hadden allang de juiste strategie moeten bepalen om het radicale fenomeen Geert Wilders af te stoppen.

Maar het is de kiezer die uiteindelijk bepaalt. Wij, wij met z’n allen, laten het allemaal gebeuren. De leegloop van de gevestigde politieke partijen is al decennia aan de gang. Politiek hebben we aan een veel te klein groepje overgelaten.

Als we politici dus onbekwaam achten, moeten de kiezers in de eerste plaats eens in de spiegel kijken. Er is talent genoeg, maar te velen zijn domweg niet geïnteresseerd, waardoor goed- en kwaadwillende amateurs zeeën van ruimte krijgen. Daardoor ook, is Wilders een factor van belang geworden.

Premier Wilders. Het zal toch niet gebeuren?

Volgend jaar vinden gemeenteraadsverkiezingen plaats. Uiterlijk in 2011 moet Nederland een nieuwe Tweede Kamer kiezen. Zes weken, de termijn die staat voor een campagne, houden we ons ermee bezig.

De oude politici hameren erop dat een stem op Wilders, een tegenstem is. Tegen de islamisering. Tegen de gevestigde politiek.

Wijs geworden door het recente verleden, nemen zij die kiezer dit keer wel degelijk serieus, en bevestigen daarmee het beeld dat er niets van Nederland klopt. Dat Wilders een punt heeft.

Het is roeien tegen de klippen op. De rol van de media is ook zoiets. De invloed van de televisie, maar vlak de kranten niet uit, is groot. Politiek is een zaak van emotie geworden. Het detail wordt uitvergroot, de grote lijn vergeten.

En ook hier geldt dat de lezers en kijkers het allemaal accepteren hoewel niets ons verhindert het gezonde verstand te doen zegevieren.

De gevestigde politiek zal zich niet vrijwillig vernieuwen. De politici laten hun partij liever afslachten, uit angst hun macht te verliezen. Allemaal waar. De burgers moeten echter niet vergeten dat zij, wij dus, de hoofdschuldigen zijn. Als het met Nederland misloopt, is het eigen schuld. Dikke bult.

Geplaatst: 23-6-2009

DE WERELD PROEFT DE REVOLUTIE

Dus, terwijl de democraten van de vrije wereld, zich bij de campagne voor de presidentsverkiezingen in Iran al verheugde op de komst van de ‘hervormer’ Moussavi, was diens tegenstander, president Ahmadinejad, druk doende de uitslagen naar zijn hand te zetten. De wereld proeft de revolutie.

Gelukkig mag Nederland zich prijzen. Daar wordt niet met verkiezingen geknoeid, geen oppositie in elkaar geslagen, of erger, met scherp beschoten. Vrijheid van meningsuiting behoort er tot het hoogste goed. Zelfs zou 160 jaar democratie een anders soort mensen hebben geschapen. Eerlijkheid en oprechtheid lonen. Met leugens en bedrog kom je nergens. In Nederland is geen plaats voor revolutie.

O, nee? Toch rijst wel eens de vraag, tot hoever kun je eigenlijk gaan? Net iets te vaak voelt de burger zich door de politiek bedrogen. Vergeet de politicus wat hij voor de verkiezingen heeft beloofd. Ruilt hij idealen in voor het haalbare, ontloopt verantwoordelijkheid.

Neem het naspel van de Europese verkiezingen van 4 juni. Opnieuw, net als in 2002 met Pim Fortuyn, lijkt het land verdoofd. Opnieuw zien velen er een aanslag in op de gevestigde politieke elite. Wilders’ radicale PVV zegevierde. De PvdA verloor desastreus. Ook het CDA en de VVD hebben ingeleverd.

De ene na de andere analyse wordt over de burgers uitgestort. De rode draad is, dat de gevestigde politiek de nederlaag te wijten heeft aan zichzelf. Dat zij het volk niet begrijpt. Veel kiezers geven het zelf aan: “Het zijn zakkenvullers, daar in Den Haag. Leugenaars. Bedriegers. Politici. Allemaal”!

Misschien is het zoals in het verkeer. Miljoenen mensen storten zich er elke dag weer in, op weg naar hun werk, en weer terug. Daar hoor je niets over. Alleen als het fout gaat, pakken de media uit. Maar toch ….., er lijkt wel degelijk enige reden tot zorg.

Wat te denken, bijvoorbeeld van Wouter Bos, vicepremier en minister van financiën, politiek leider van de PvdA. Trekt hij als eerstverantwoor-delijke het boetekleed aan? Acht hij zichzelf schuldig aan de nederlaag van 4 juni?

In een interview met de Volkskrant krijgt met name lijsttrekker Thijs Berman het voor zijn kiezen. “Ikzelf heb niet op hem gestemd. Berman was”, aldus de PvdA-leider, “ook pas zesde keus”.

Een dolkstoot in de rug noem je zoiets. Kiezers prikken daar maar al te graag doorheen.

Neem ook de bestuurders van de provincie Noord-Holland, de commissaris van de koningin Borghouts voorop. Zij wringen zich in de onmoge-lijkste bochten. Stappen op. Komen terug.

Punt is, dat zij weigeren de verantwoordelijkheid te nemen voor het miljoenenverlies aan gemeenschapsgeld als gevolg van het failliet van de IJslandse Landsbanki. Geen mens die hun handelwijze begrijpt. Maar iedereen is het erover eens. Het stinkt.

Intussen telt Geert Wilders zijn zegeningen. Immers, zijn stemmers zien in hem een man die tenminste eerlijk voor zijn mening uitkomt. Die dingen bij de naam noemt. Niet spreekt met meel in de mond. Recht voor de raap zegt wat hij op de lever heeft. Die eerlijk en dus te vertrouwen is.

Het is om er wanhopig van te worden. Want iedereen met een beetje gezond verstand weet dat wie kiest voor Wilders’ soort eerlijkheid al gauw bedrogen uit zal komen. Het is nu eenmaal zo. In de democratische praktijk van alle dag moet iedere politicus wel eens een omweg bewandelen.

Je kan niet altijd even eerlijk zijn. Het is nooit anders geweest, het zal nooit anders zijn. Waar het om gaat, is dat de principes, de uitgangspunten deugen. Dat de politiek haar doel niet uit het oog verliest. Dat de mensen in het land zich herkennen in de idealen die hun vertegenwoordigers uitdra-gen.

Revolutie in het democratische Nederland? Massa-betogingen, het leger dat op burgers schiet? Zover zal het niet komen. Maar het is echt de hoogste tijd dat de politici van de gevestigde partijen hun idealen weer serieus gaan nemen. Anders kunnen er wel eens heel vervelende dingen gebeuren.

Geplaatst: 15-6-2009

KIES DE BURGEMEESTER (III)

Wat nu? Op zich is de oplossing vreselijk simpel. Het draaiboek ligt al zo lang klaar. Steek de sociaal-liberale koppen van PvdA, VVD en D66 bij elkaar. Maak een plan. Schrijf een klinkend, inspirerend programma.Vorm die ene partij. Zorg voor goede mensen. Kies de burgemeester.

Voor het overige, bereid u zich er maar op voor. Een ramp komt nooit alleen. Vechten we met man en macht om de economische crisis het hoofd te bieden, kondigt zich de ineenstorting van het politieke systeem aan. Ja, de democratie is in gevaar.

De kiezers hebben gesproken. Het ging om het Europese Parlement. Het CDA bleef de grootste. Maar toch …., een inktzwart scenario dreigt in Nederland. Het slechte van de mens komt bovendrijven. De PVV rukt steeds verder op. Wilders grijpt de macht, zet bevolkingsgroepen op tegen elkaar. Politieke opportunisten staan in de rij om met Geert aan te pappen.

Cynici – of zijn het realisten? – beweren dat een ramp ook nodig is om mensen tot inkeer te brengen. Heel goed dus dat de Amerikaanse huizenmarkt vorig jaar in elkaar klapte. Alles zal goed komen.

En wat Nederland betreft. Tel maar op. Marokkaanse jongeren willen niet deugen. Al die criminaliteit. Het verval van onze waarden en normen. De islamisering. Politici die niet berekend zijn voor hun taak. Onze banen. Kortom, een ramp. Dus kan een haat predikende, uit angst voortkomende éénmanspartij de grootste van het land worden.

In elk geval meent een groeiend deel van het electoraat dat Geert Wilders weet, hoe de problemen opgelost kunnen worden. Maar zijn PVV kan nog zo hard groeien, het overgrote deel van de bevolking moet niets van die partij hebben. Is daar veel te verstandig voor.

Toch zou Wilders over één of twee jaar zomaar premier kunnen zijn. Maar niet de economie, niet de integratie is de oorzaak van de doorgroei van
het fenomeen Geert Wilders.

Die oorzaak is gelegen in het failliet van het politieke bestel. En dat failliet komt doordat de grote partijen niet met hun tijd zijn meegegaan, en zo de greep op hun kiezers hebben verloren. Doordat hun leiders zijn vergeten dat politiek meer is dan macht. Dat politiek begint met ideeën. Ideeën die aan moeten sluiten bij de denkwereld van de mensen, die een samenhangend geheel moeten vormen, willen zij inspireren.

Het failliet van het politieke bestel in Nederland. Bestuurskundigen weten allang dat fundamentele vernieuwing noodzakelijk is, dat de Nederlandse politiek zich moet hergroeperen? Dat behoefte is aan één sociaal-liberale partij. En zij rekenen er vervolgens op dat dat conservatief-liberalen, socialisten en confessionelen volgen.

Maar het is stil geworden vanuit bestuurskundig Nederland. Alsof de hoop is opgegeven. Of worden de experts niet meer gehoord? Haalt de voormalige Nijmeegse hoogleraar, prof. dr. P.F. Maas alsnog zijn gelijk met zijn opvatting dat alleen de Verelendung de noodzakelijke veranderingen teweeg kan brengen?

Professor Maas schreef dat in 1998. 1998! Het kabinet was Paars. D66, partij van de staatkundige vernieuwing, van de radicale democratisering, had 24 Tweede Kamerleden, en deed …..niets. De grote partijen vonden het prima, zo.

Juni 2009. Het gonst en gist. Het kan niet anders of in de PvdA heerst nu werkelijk paniek. Ook in de VVD en het CDA zal enige onrust zijn. Volgend jaar vinden gemeenteraadsverkiezingen plaats. De economische crisis woekert door. Wilders groeit. Tegelijk gaat zijn gebral steeds meer weldenkende mensen, kiezers dus, tegenstaan.

Helaas, die kiezers staan met lege handen. Zij weten niet waarop zij moeten stemmen. PvdA of D66. PvdA? Nee, D66 toch maar. GroenLinks, VVD desnoods. Geen idee. Immers, er is geen plan. Geen inspirerend programma. En rond de verkiezing van de burgemeester is het ook een vreselijke rotzooi.

Geplaatst: 7-6-2009

THEO VAN GOGH: ‘VOOR MIJ GEEN VVD’

Misschien moet een politiek leider toch iets meer hebben dan een jeugdige uitstraling. Willen ook een titel, enige intelligentie, een razendsnelle carrière, de steun van het partijkader niet alles zeggen. Is zelfs de X-factor die de media-experts op je plakken te weinig om het gezag te verdienen dat bij die functie past.

Hoe anders is het verklaren dat Jan Peter Balkenende (CDA), Wouter Bos (PvdA) en Mark Rutte (VVD) na jaren leiderschap zo omstreden blijven?

Premier Jan Peter Balkenende mag alweer 53 jaar zijn. Plotseling was hij dààr, na de moord op Pim Fortuyn. Vier kabinetten heeft hij geleid. Onder zijn leiding zijn soldaten naar Irak en Afghanistan gestuurd. Een referendum is verloren. Zware tijden maakt het land door. Het land in crisis.

Jan Peter Balkenende is een overlever gebleken. Het CDA staat als één man achter hem. Maar op een of andere manier blijft het Harry Potteretiket -zou hij trouwens zijn haar verven?- aan de premier kleven en tast Nederland volledig in het duister over de kwaliteit van zijn leiderschap.

Wat vicepremier Wouter Bos betreft, is het van hetzelfde laken een pak. Ook zijn carrière mag er wezen. De PVDA-leider is zeven jaar jonger dan de premier. Zijn positie in de partij lijkt onaantastbaar.

Het haar wordt al wat grijzer, wat dunner hier en daar. Bos blijft jong en razendsnel lijken. Lacht veel. Doet als minister van financiën de economische crisis. Neemt verreikende beslissingen.

En toch ….., ook over hem wil de twijfel maar niet wijken. Man van de gebroken beloftes, onduidelijke compromissen. Wouter Bos voorzag een week voor het uitbreken van de crisis bloeiende vergezichten. Redde banken. Maar niemand weet, tegen welke prijs.

Jan Peter Balkenende. Wouter Bos: De twijfel blijft, maar valt in het niet bij die over dat andere politieke talent dat niet tot wasdom wil komen.

Over Mark Rutte, fractieleider van de VVD. Veertiger. Ex-groeibriljant van de jonge liberalen. Ex-staatssecretaris van sociale zaken. Rekende af met zijn uitdager, Rita Verdonk. Trotseerde de Johan Cruyff van zijn partij, de eeuwige Hans Wiegel.

Rutte probeert nu zijn vriend Geert Wilders rechts in te halen. De Europese verkiezingen wachten. Maar niets, niets wil helpen. Steeds dieper zakt de VVD weg. Er moet iets gebeuren. Vandaar, het wetsvoorstel om de meningsvrijheid te verruimen.

Haatzaaien en groepsbelediging moeten uit de strafwet. De mensen moeten tegen een stootje kunnen. Moslims mogen christenen beledigen, en andersom. Justitie moet de vervolging van Wilders staken. Gregorius Nekschot kan tekenen wat hij wil. De Holocaust ontkennen, wordt mogelijk. “Hamas, Hamas. joden aan het gas”, moet kunnen. Als het maar niet aanzet tot geweld.

Al een week lang probeert Mark Rutte recht te breien wat krom is. “De mensen, ook in mijn partij, hebben het verkeerd begrepen. Er verandert niets”, stelt hij de samenleving gerust. Sommigen vragen zich af: “Als er niets verandert, waarom dan een andere wet”?

Voorlopig heeft de politiek leider van de VVD slechts één ding bereikt: Theo van Gogh ligt nu omgedraaid in zijn graf. Is hij daar nu voor gestorven? Nee, op hem mag Rutte zeker niet rekenen. Als alles mag, is er geen droog brood te verdienen voor de ware querulant.

Zoveel is zeker, een politicus die redelijke mensen kunnen vertrouwen, zou het nooit zo vèr laten komen.

Geplaatst: 2-6-2009

OM EERLIJK TE ZIJN: NEE!

Denkt u echt dat topmanagers tot inkeer komen?
Denkt u echt dat topmanagers vrijwillig afstand nemen van het bonussensysteem?
Denkt u echt dat topmanagers genoegen nemen met minder?

Er zijn meer oorzaken. Maar zoveel is duidelijk, hebzucht heeft een grote rol gespeeld bij de economische crisis, de ergste sinds de Tweede Wereldoorlog. Topmanagers, niet alleen van de banken, mogen wel iets bescheidener zijn. Hun eigen rol onder de loep nemen, is wel het minste.

Denkt u echt dat topmanagers tot inkeer komen? Denkt u echt dat topmanagers vrijwillig afstand nemen van het bonussensysteem?
Denkt u echt dat topmanagers genoegen nemen met minder?

Vicepremier en minister van financiën, Wouter Bos, toonde zich in Buitenhof vol vertrouwen. Hij snapt dat Nederland een kleine speler is op het wereldtoneel. Pleit voor kleinere banken. Superieure glimlach. Waarschuwt: “Als u niet zelf de nodige stappen zet, zal de politiek dat voor u doen”.

Ach!

Denkt u echt dat topmanagers tot inkeer komen? Denkt u echt dat topmanagers vrijwillig afstand nemen van het bonussensysteem?
Denkt u echt dat topmanagers genoegen nemen met minder?

Topman Bakker van TNT Post toonde zich in de Volkskrant een man die de tijd begrijpt, iemand die het grote gebaar niet schuwt. Bewonderaar van U2-zanger Bono. Steunpilaar van het wereldvoedselprogramma van de Verenigde Naties.
Bakker: “Hier is het grotere belang aan de orde. Het kost wat geld, maar dat zullen de werknemers van TNT Post best begrijpen”.
TNT Post maakte trouwens een mooi gebaar in deze crisistijd. Het management handhaaft de bonus van het jaar 2008.

Denkt u echt dat topmanagers tot inkeer komen? Denkt u echt dat topmanagers vrijwillig afstand nemen van het bonussensysteem?
Denkt u echt dat topmanagers genoegen met minder?

De aandeelhoudersvergadering van Shell is in het geweer gekomen tegen het beloningenbeleid. “Nee”.
De Raad van Bestuur zal zich beraden.
Voor wie het trouwens weten wil: Zonder bonus verdiende CEO Jeroen van der Veer in 2008 10,3 miljoen euro.

Denkt u echt dat topmanagers tot inkeer komen? Denkt u echt dat topmanagers vrijwillig afstand nemen van het bonussensysteem?
Denkt u echt dat topmanagers genoegen nemen met minder?

“Het zijn de mensen”, meent premier Balkenende. “Het is het systeem”, vindt Bos.
Twee mensen. Twee vooraanstaande politici. Twee opvattingen.
Zelden twee uitspraken gehoord waarvan de waarheid zo in het midden ligt.

Denkt u echt dat topmanagers tot inkeer komen? Denkt u echt dat topmanagers vrijwillig afstand nemen van het bonussensysteem?
Denkt u echt dat topmanagers genoegen nemen met minder?

De Krant met een Mening: Om eerlijk te zijn, nee!

Geplaatst: 25-5-2009

EEN ONTLUISTEREND INTERVIEW

De meest frustrerende zin is: “D66 kan niet in zijn eentje het alternatief zijn”. Meteen daarop volgt: “Ha, ik hou ook een beetje mijn kaarten tegen de borst”.
Na een al bijna twee jaar durende rally in de verkiezingsonderzoeken komt Alexander Pechtold, de onomstreden leider van de sociaal-liberalen, met de billen bloot. Pechtold, knuffeldier van de Nederlandse pers. In zijn eentje zou hij goed zijn goed voor 17 kamerzetels. De PvdA vreest al met grote vreze.
Als we Maurice de Hond, de politieke barometer en een groeiend aantal kiezers mogen geloven, is hij de enige remedie tegen het grote gevaar dat Geert Wilders heet.

Alexander Pechtold verdient een interview, smeekte De Krant met een Mening enige tijd geleden bijna. Joost Oranje van het NRC Handelsblad pakte afgelopen week de handschoen op in het wekelijkse magazine, NRC Weekblad.

Verwachtingsvol het interview gelezen met de hoop van fatsoenlijk Nederland, niet te links en niet te rechts. Geen SP, en al helemaal geen PVV.

Pechtold zou zijn masterplan ontvouwen. Helder maken waarom de kiezer hem en zijn partij kan vertrouwen. Een partij, heel anders dus, dan die van vorige keren. Die van: 1966, 1980, 1994.

1966. Ach jee, Alexander Pechtold was nauwelijks één jaar oud. “Het politieke systeem is volstrekt verouderd. Nederland loopt vast. Het moet anders”, greep Hans van Mierlo de kiezers bij de keel.

1980. “D66 is het redelijk alternatief”. Dat was Jan Terlouw.

1994: Paars.

2009. Alexander Pechtold: “Het systeem is kapot. We zitten aan de rand van de afgrond”.

Terug naar het interview. Wilders is inderdaad een vreselijk gevaar, en D66 was de eerste die beloofde niet met hem in een regering te zitten.

Niettemin was de eerste indruk ontluisterend. Nog een keer gelezen. Nog ontluisterender. Werkelijk geen idee, waarom elke week weer, zich honderd leden bij de D66-burelen aanmelden.

Het vreemde is, de verbazing van Alexander Pechtold lijkt bijna net zo groot. “Nederland dreigt onregeerbaar te worden. Het systeem blaast zichzelf op. We moeten samenwerken met geestverwante bewegingen”. Het is alsof we Hans van Mierlo weer horen.

Maar verder komt de D66-leider niet. Wil dat ook niet. “Want ik heb mijn lesje geleerd”, herinnert hij zich hoe het vroeger ging. En o ja, president Obama is zijn grote voorbeeld.

Drieënveertig jaar zit er tussen 2009 en 1966. De geschiedenis herhaalt zich, maar steeds een beetje anders. Wat is dan toch het verschil tussen het D66 van toen, en het D66 van nu? Dat je met goed fatsoen toch weer op die partij kan stemmen?

Lees het interview van Joost Oranje. Het verschil is: D66 wist in 1966 precies hoe het verrotte politieke systeem moest veranderen. In 2009 heeft de partij geen idee.

Geen idee! En op zo’n partij zou je moeten stemmen?

Geplaatst: 18-5-2009

HET IS DE SCHULD VAN HET ONDERWIJS

Les één, twee en drie uit het handboek van leiderschap: Geef nooit je ongelijk toe. Accepteer geen verlies. Doe hoogstens alsof.

Ontroerend was niettemin de zelfanalyse. Ook Ajax-directeur Van der Boog pinkte een traantje weg. Vergeve zij hem de strapatsen met Mark van Bommel en het Nederlands elftal, zelfs het Ajaxhart.

Zelfkritisch, de hand in eigen boezem stekend, nam de 44-jarige Marco van Basten ontslag als coach van de club waar hij eens triomfen vierde: “Ik stop. Mijn club verdient beter dan ik”.

Dat zoiets kan, en dat nog wel in de voetbalwereld. Je zou haast veronderstellen dat de wereld nog zo rot niet is. Helaas, de deemoedige ex-coach toonde slechts aan dat hij wel mislukken moest. Zijn eerlijkheid verraadt principes. Enige soepelheid met principes is echter vereist om je te handhaven. Heb je die niet, dan ben je gedoemd.

Accepteer het verlies! Hoe mooi zou de wereld niet zijn. Maar de Romeinen wisten al beter. Vast van plan een wereldrijk te stichten, waren ze 200 jaar voor Christus de strijd met aartsvijand Carthago aangegaan. Iedereen, nou ja bijna iedereen, zou zich neergelegd hebben bij het feit dat tegenstander Hannibal het Romeinse leger bij Cannae in de pan had gehakt. Zo niet de Romeinen.
Het onderwijs heeft schuld. Voorbeelden te over geeft de geschiedenis. Maar sinds de onttakeling van dat vak mag je van een willekeurige Nederlander niet verwachten dat hij daar zijn voordeel mee kan doen.

In het Midden-Oosten lijkt de geschiedenis actueler. Meer dan tweeduizend jaar hielden de verdreven joden hun droom levend. Kijk, wat er is gebeurd. Israël is het resultaat. Op hun beurt blijken de Palestijnen goede leerlingen. Nederlaag na nederlaag hebben zij geleden.

Hoeveel doden heeft de almaar voortdurende strijd al niet geëist? Hoeveel schade is hen niet toegebracht? Geen Palestijnse leider die ook maar aan opgeven denkt. En het spreekt vanzelf: De joden hebben het gedaan. Zij zijn de schuld.

Neem Rusland. De Koude Oorlog is allang geleden verloren. Het kostte oud-president Gorbatsjov zijn politieke kop. Daar hebben Poetin en diens opvolger Medvedev van geleerd. Koste wat kost, moet het land weer een grootmacht worden, geducht en gevreesd.

De NAVO mag tot in Georgië oprukken, de Oekraïne erbij willen. De vijanden zijn gewaarschuwd. Moskou zal de twee landen desnoods terug tot de Middeleeuwen bombarderen, precies zoals eerder is gebeurd met die verdraaide Tsjetsjenen.

Tenslotte, denk aan een willekeurige bankdirecteur. Wie niet, vindt dat hij de wereld op de rand van de afgrond heeft gebracht. Maar de schuld bij zichzelf zoeken, zoals de critici willen.

De bankdirecteur neemt een slok, slaat het handboek van leiderschap er nog eens op na. “Ik de schuld? De toezichthouder heeft gefaald. En politiek pas op: Ik kan nog altijd de hele zaak laten ontploffen”.

Arme Marco. Herinner je Wouter Bos die in jou een voorbeeld van leiderschap zag. Misschien kom je toch nog eens terug. Dan, één goede raad. Eerlijk zijn. Jezelf de schuld geven. Je ongelijk bekennen: Doe dat nooit meer!

Geplaatst: 9-5-2009

HET WAREN ER TOCH WEL VEEL

4, 5 mei. Oorlog. Herdenking. Bevrijding. Daar zijn weer de verhalen, al 64 jaar is er hetzelfde ritueel. Compleet met de vijand die het onschuldige volk zoveel onheil bracht. Ongeveer 250.000 Nederlanders die daarbij het leven lieten. Tel daarbij de materiële schade op. Verzet. Collaboratie. Meer dan 100.000 joden zijn van hier weggevoerd, en nooit meer teruggebracht.

We schrijven 2009. Springlevend is de oorlog in Nederland. Geschiedschrijver, prof. dr. Loe de Jong heeft goed werk verricht. Hij heeft in elk geval de aanzet tot een debat gegeven waarvan het einde niet in zicht is.

Intussen plaatsen jongere generaties volop kanttekeningen bij De Jongs levenswerk. De oprichter van het Rijksinstituut voor Oorlogsdocumentatie (nu: NIOD) zou de oorlog te veel hebben neergezet als een strijd tussen goed en kwaad.

Lees de kranten, oorlogsliteratuur, schoolboeken. Zie de films. De geschiedenis wordt herschreven. Het onderscheid tussen dader en slachtoffer lijkt weg te vallen. Waren de Duitsers zelf, niet de grootste slachtoffers van Hitler en zijn Nazi’s?

Schindler, Von Stauffenberg, die Weisse Rose hebben al hun film gehad. En nu blijken Duitse soldaten ook zo kwaad nog niet. In het Brabantse Riel kreeg een soldaat zijn monument omdat hij het leven gaf voor twee kinderen. In Wehl, gemeente Doetinchem, wil de oudheidkundige vereniging de namen van Duitse doden op het oorlogsmonument. In de massaal bekeken film Zwartboek van Paul Verhoeven, is een SS’er de goede, een Nederlandse verzetsstrijder, de kwade.

Meer dan zestig jaar na de oorlog doet nu ook het NSB-kind zijn verhaal. Over de vader die in de val gelopen was. Over diens idealen. Over moeder. Wat moest zij anders? Over het interneringskamp. De pesterijen.

Goed en kwaad lopen steeds meer in elkaar over. En wie je verder ook hoort, iedereen heeft wel een vader of grootvader die in het verzet heeft gezeten. Een verhaal, het zoveelste dagboek duikt op, wordt uitgediept. Met welk doel?

Mei 2009. De geschiedenis herschreven. De Duitser van nu valt weinig meer te verwijten. Misschien heeft hij de oorlog wel beter verwerkt dan u en ik. Maar zoveel is zeker, de aandacht voor het detail vertroebelt het beeld.

Natuurlijk waren er verzetsstrijders die om verkeerde redenen verkeerde acties uitvoerden. Het waren vast en zeker niet de flinkste Nederlanders die ‘moffenhoeren’ kaal schoren. Er was een grijs gebied.

Het laat onverlet dat een moorddadig Duits regime, vergeet de Oostenrijkers trouwens niet, tussen 1933 en 1945 Europa terroriseerde. Niet alle Duitsers liepen achter Hitler aan, deden wat hij wilde. Het waren er toch wel veel.

Geplaatst: 3-5-2009

PRIMEUR: KONING WILLEM IV

Een primeur! Aanstaande is, de laatste Koninginnedag. Voorlopig in elk geval. Koningin Beatrix heeft besloten om met ingang van 30 april 2010 af te treden. Op die dag vindt in de Nieuwe Kerk te Amsterdam de inhuldiging plaats van haar zoon, Koning Willem IV.

Bronnen in Den Haag voegen eraan toe dat de voorbereidingen voor de abdicatie, c.q. inhuldiging in volle gang zijn. Koningin Beatrix houdt de dag van bekendmaking zorgvuldig geheim.

Ingewijden weten echter zeker dat het defilé van 30 april voor paleis Het Loo in Apeldoorn niet toevallig is. Immers, voor het laatst vond daar een defilé plaats, in 1980 het jaar dat de huidige koningin aantrad.

Na dertig jaar maakt de koningin dus plaats. Waarmee Nederland afscheid neemt van een koningin die haar taken als vorst uiterst serieus heeft genomen. Nauw betrokken bij de politiek, heeft zij volgens nogal wat critici in de loop der jaren meer invloed gekregen dan goed is voor de democratie.

Met name tijdens kabinetsformaties hadden politici rekening te houden met haar interpretatie van de verkiezingsuitslag. Berucht is in dat verband de periode 1980. Indertijd was zij goed bevriend met oudpremier Lubbers. Ook haar zwager Brinkhorst(D66) mocht zich tot haar vriendenkring rekenen.

De nu 70-jarige vorstin heeft ervoor gezorgd het contact met de burgers in stand te houden. Uitnodigingen van het koninklijk paleis Huis Ten Bosch voor Nederlanders die zich verdienstelijk hebben gemaakt, vinden met zekere regelmaat plaats. Familieleden worden ingezet om de contacten aan te halen.

Ook als moeder heeft zij haar invloed laten gelden. Moest Beatrix zelf nog met iemand van adel trouwen, haar kinderen hebben partners gevonden in het (gegoede) burgerlijk milieu. Waarmee de symbiose tussen het Huis van Oranje en de maatschappij een nieuwe dimensie kreeg.
Tijd voor koning Willem IV, dus. Met Koningin Maxima. Mooi. Stralend. Moeder. Wat een vrouw! En hun drie kinderen, Catharina-Amalia, Alexia en Ariane.

Koning Willem IV, prins Willem Alexander, is 42 jaar als hij de troon bestijgt. Nu al staat vast dat een zware taak wacht. Dat geldt dan niet zozeer de uitoefening van zijn werkzaamheden als vorst. Daarop is hij, mag tenminste worden verondersteld, terdege voorbereid. En als ambassadeur van Nederland heeft hij veel mee. Denk maar aan zijn echtgenote.

Nee, de zwaarte zit hem in het onverwachte. Hoe lang blijft Nederland achter het Koninklijk Huis staan? is toch een kwellende vraag. Immers, de monarchie is een relikwie uit voorbije tijden, heeft niets van doen met democratie en gelijke rechten.

Er komt een moment dat een meerderheid niet meer accepteert dat zo velen uit de staatsruif eten, alleen omdat zij geboren zijn.

Eens zal het debat toch echt ontbranden: Wat moeten we met het Koninklijk Huis? Het is duur, zoals blijkt uit het rapport van de commissie-Zalm. Duurder dan een president, hoewel die vast en zeker ook een bonus plus wachtgeld wil.

Toch hoeft de koning niet te wanhopen. Er liggen wel degelijk kansen, al is het maar omdat het politieke bestel in Nederland op sterven na dood is, zoals voormalig D66-leider Van Mierlo in Vrij Nederland nog eens bevestigde.

Het grote probleem is, kiezers zweven van hot naar her, weten niet op welke partij zij nu weer moeten stemmen. Radicale krachten die duidelijkheid voorwenden, profiteren. En nu de economie in zwaar weer verkeert, neemt de politieke instabiliteit alleen maar toe.

In zo’n periode kan het Huis van Oranje opnieuw het anker zijn waaraan het volk zich vast wil klampen. Mits natuurlijk, koning Willem IV de gave heeft zich op de goede manier te positioneren.
Zo niet, kan het voor de Oranjes wel eens heel vervelend aflopen. Mag hij zich terugtrekken in zijn vakantiehuis op het eiland Inhaca, voor de kust van zijn geliefde Afrika. Of in Argentinië waar zijn schoonfamilie woont.

Geplaatst: 24-4-2009

IN DE BAN VAN SUSAN BOYLE

Ook in de ban van Susan Boyle, de 47 jarige Schotse vrouw die zingt als een nachtegaal? Slonzig, grijzend haar, wiegende heupen, kaarsrecht op de hakken. Maar wat doet het er eigenlijk toe. Alles valt in het niet bij de stem die zo kristal helder klinkt dat de tranen uit je ogen vallen.

Susan Boyle trad op in het Engelse televisieprogramma Britain’s Got Talent. Binnen vijf minuten was ze een wereldster. Oprah Winfrey wil haar hebben, en producers vechten al, om haar in hun stal te voegen.

Hoe is het in godsnaam mogelijk dat dit door god gegeven talent nooit is ontdekt? Is hier wellicht sprake van een uitgekookt plan? Wisten platenbazen allang dat zij goud in handen hadden. Immers, in 1999 hadden zij Cry me River op cd laten zetten. Susan Boyle zong.

Je kunt er dus cynisch over doen. Maar ook bedenken, leuk dat het kan: Op je 47-ste dromen dat de wereld open ligt.

Susan Boyle. Britain’s Got Talent is er goed mee.

Dromen bij Susan Boyle. Doet je wellicht vergeten dat er wereldser zaken spelen.

Zoals de VN-antiracismeconferentie in Genève. Nederland is er niet bij. En terecht, is alweer gebleken. In zijn toespraak bevestigde de Iraanse president Ahmadinejad de angst dat de conferentie opnieuw ontaardt in een anti-Israëlpact, net als in 2001.

Dromen bij Susan Boyle. Dan kun je als Alkmaarder genieten van het welverdiende kampioenschap van de voetbalclub AZ en tegelijk negeren dat trainer Louis van Gaal norser oogt dan ooit. Negeren, dat hij zo overduidelijk de erkenning mist die past bij een man van zijn statuur. Dat al die domme mensen in hem geen Guus Hiddink willen zien. Geen Cruyff. Geen God.

Dromen bij Susan Boyle. Dan drijven idealen als vanzelf naar boven. Weet je dat er burgemeesters zijn, heel anders dan Wolfsen van Utrecht. Een burgemeester die niet begrijpt het eigenbelang ondergeschikt is aan de persvrijheid, maar heel goed doorheeft dat er genoeg mensen zijn die hun oren laten hangen naar de macht.

De huis-aan-huiskrant Ons Utrecht wilde een artikel publiceren dat Wolfsen niet zinde. Een telefoontje. Een dreigement. Enfin, de uitgever vernietigde 120.000 exemplaren van Ons Utrecht.
Leve het internet. Leve redacteur, Wouter de Heus, die het artikel alsnog publiceerde.

Dromen bij Susan Boyle. De wereld droomt mee. Of …….? Nee, dat is het mooie toch. Volstrekt onbelangrijk.Vergeten alweer.

Geplaatst: 21-4-2009

ONGELOFELIJK, NIET?

Charles Darwin draaide zich van pure vreugde in zijn graf om. Eindelijk, eindelijk, had hij de anchorman van de Evangelische Omroep met zijn evolutieleer overtuigd. Zo blij was Darwin dat hij overwoog zich aan hem te vertonen. Helaas kreeg hij de grafsteen niet omhoog. Dus bleef dat wonder uit.

Gelukkig maar, misschien. Want Andries Knevel gezien?

Het was op Goede Vrijdag. “Een mooi moment om onze concurrent, te vragen”, zullen Jeroen Pauw en Paul Witteman gedacht hebben. Eén keer nog, wilde Knevel het er over hebben. En dan niet meer. Het Nederlandse volk deelgenoot maken van zijn zware, innerlijke strijd, zijn medechristenen ervan overtuigen dat het ware geloof nog in hem zit.

Dik twee maanden geleden, immers, had hij diezelfde christenen diep geschokt met het tekenen van een verklaring: “Ik geloof niet meer dat God de wereld in zes dagen heeft geschapen”.

Nee, de 57-jarige presentator-programmamaker-predikant, voormalig EO-directeur, kwam niet terug op zijn verklaring. Wel betoonde hij oprechte spijt. “Ze hebben me overvallen”.

Knevel voelt zich thans, maakte hij duidelijk, een verstotene. Hij zag er ook zeer gekweld uit. De innerlijke strijd was van zijn gezicht af te lezen. De woorden waren emotioneel geladen.

“Ik geloof in wonderen. Wonderen bestaan”, aldus Knevel. Dat kan. Voor sommigen zijn wonderen zelfs de gewoonste zaak van de wereld.

“God bestaat”. Geen nieuws. Hoevelen zijn daar, net als Knevel, niet van overtuigd?

Niettemin moeten kijkers, en niet alleen de ongelovige, zich toch een paar maal achter de oren hebben gekrabd, toen zij Knevel hoorden praten, oreren, fulmineren, zich zelfs hebben afgevraagd: “Heb ik iets gemist? Leef ik werkelijk in de 21e eeuw”?

“Wetenschappelijk bewezen”, vervolgde de EO’er namelijk zijn verhaal, “is niet alleen dat Jezus heeft geleefd en is gekruisigd, maar ook, dat hij na drie dagen is opgestaan. Ik heb de papieren gezien. Geloof en wetenschap versterken, ja, horen bij elkaar. Ik zal me inzetten om dat aan te tonen”.

Nu moet gezegd, Pasen 2009, de protestant Andries Knevel is de enige niet. Diep in de Middeleeuwen was de Dominicaner monnik, een overtuigde katholiek dus, vader van de scholastiek, Thomas van Aquino, hem al voorgegaan.

Ook Van Aquino meende dat geloof en wetenschap met elkaar te maken hebben. “God bestaat”, bewees hij zelfs vijf keer.

“God bestaat”. Het is een verklaring, een visie, een overtuiging, zo je wil. Je mag er respect voor hebben. Je kunt er zelfs in geloven.

Maar ook al staan Thomas van Aquino, Calvijn, de paus en zelfs Mohammed achter de bewering dat geloof en wetenschap bij elkaar horen, zoals aardappelen bij jus. Sommigen hebben toch iets van, “ongelofelijk, niet”?

Geplaatst: 12-4-2009

IETS DAARVAN WILLEN WE TERUG

Om 03 uur, 57 minuten Nederlandse tijd, 21 juli 1969, landde Neil Armstrong als eerste mens op de maan. “Een kleine stap voor de mens, een reuzenstap voor de mensheid”, zijn de nooit vergeten, zorgvuldig bedachte woorden.

Vooruitgang! Hoop! Wie de maan bezat, bezat de wereld. Militairen fantaseerden al hoe zij vanaf die maan die wereld zouden beheersen.

Maar wat heeft de maan ons eigenlijk gebracht, behalve wat steen en veel gruis? Zelfs de geleerden moeten zich deze vraag hebben gesteld. Waarom anders, is er sinds 1972 geen mens meer geweest?

Misschien was 1969 het keerpunt. Zijn we, althans hier in het Westen, nooit meer zo optimistisch geweest. Zelfs het jaar 1989 haalde er niet bij, ook al brak het IJzeren Gorden, meende het Westen dat de wereld aan zijn voeten lag, en overtuigde professor Fukuyama de elite ervan dat het einde van de geschiedenis was aangebroken.

2009. Lees de kranten. Kijk naar de tv. Het is een tijd van oeverloos pessimisme. Tot in de eeuwigheid, lijkt het wel, dalen de pensioenen. Het onderwijs schiet schromelijk te kort. De vergrijzing stelt ons voor onoverkomelijke problemen. We maken de aarde op. De FAO ( de Wereldvoedsel-organisatie van de VN) stelt dat meer dan een miljard mensen honger lijdt. Volwassen mannen huilen tranen met tuiten. Hun voetbalclub is failliet.

Terug naar 1969. De Beatles. Rolling Stones. Flower Power. We dachten dat we alles konden. En dat, terwijl miljoenen achter het IJzeren Gordijn zuchtten. Mao’s Culturele Revolutie woedde. Zuid-Amerikaanse dictaturen huis hielden. Amerikaanse bommenwerpers hun napalmbommen op Vietnam loslieten. Apartheid heerste in Zuid-Afrika. Honger en ellende een land als India voortdurend teisterden.

April 2009. Crisis. Noord-Vietnam lanceert een raket. “Mislukt”, melden de kenners. Een aardbeving in Italië eist haar tol. Grote zorgen. In het Midden-Oosten wil het maar geen vrede worden.

Jongere generaties mogen dan te laat geboren zijn om 1969 meegemaakt te hebben, ook zij hebben hun verlangens, zoeken hoop. Zij kennen het verhaal van Neil Armstrong. Is hun niet verteld dat de mensheid steeds weer een uitweg vindt, al dan niet met de hulp van God?

Hoe het zij, verlossers komen en gaan. Na Michail Gorbatsjov (1989) en Nelson Mandela (1995) hebben zij een nieuwe held gevonden. Barack Obama is de naam.

Dertig jaar geleden. Het was een reactie op de oorlog, misschien. Hoe naïef waren we niet? Een gevoel was het zeker. En iets daarvan willen we zo vreselijk graag terug.

Geplaatst: 6-4-2009

IL BERLUSCONI

Duizend kilometer zuidwaarts, je hoeft alleen de Alpen maar over, ligt dat prachtige land Italiё. Prachtig zijn ook de vrouwen. Zo charmant de mannen. Wat een geschiedenis!

Het zat er aan te komen. Premier Silvio Berluconi, 72 alweer, heeft zichzelf het podium verschaft vanwaar hij de reputaties van de oude keizers, ja zelfs van Benito Mussolini wil doen verbleken.

Het pad is al jaren geleden uitgezet. Eerst moest hij miljonair worden. Via de voetbalclub ACMilan en zijn media-imperium bereikte hij het grote publiek. Met zijn Forza Italia greep hij de politieke macht. Maar genoeg is natuurlijk nooit genoeg. Dus heeft de premier zich een nieuw vehikel aangeschaft, de PDL, ( Il Popolo della Libertà, Volk van de Vrijheid).

De PDL is het resultaat van een fusie tussen Forza Italia en de Allianza Nazionale. De AN, voor wie het weten wil, herbergt de politieke kleinkinderen van de uitvinder van het fascisme, van Il Duce, Benito Mussolini. Dictator! Hun leider Gianfranco Fini is nu tweede man.

Il Berlusconi. Il Silvio. Wat zal het worden? We hebben van hem vernomen, lachen besmuikt om de verkeerde grappen, de facelift. Intussen nemen de kredietcrisis, belangrijk ja zeker, en de onstuitbare opkomst van Geert Wilders ons volledig in beslag. Zij maken ons ziende blind.

Voor de politieke perikelen van Italiё hebben we geen tijd. We weten het allemaal allang. Geen nieuws, ook al staan de oogappeltjes van de premier in geen verhouding tot vroegere diva’s als La Loren, Gina Lollobgridgida. De film Il Divo over het parlementslid voor altijd, de zevenvoudige ex-premier Giuli Andreotti, vinden we passen bij het land. Politiek, mafia, corruptie horen er nu eenmaal bij, net zoals de Renaissance. Mussolini is toch minder erg dan Hitler.

Il Berlusconi. Fantastische man, vindt nu al veertig procent van de Italiaanse kiezers. “Daar maken we meer dan vijftig van“, beloofde de premier die allang spot met wat sommigen democratie noemen. De partij is zijn persoonlijk bezit. Televisie en kranten eten uit zijn handen. Voor kritische geesten heeft zijn imperium geen plaats.

Misschien valt het allemaal mee. Hervindt de Italiaanse oppositie zich. Houden rechters stand. Hoeven politieke tegenstanders nergens bang voor te zijn. Misschien…….

In elk geval doen we er goed aan, ons nu al te bezinnen over de vraag welke politicus we dadelijk de schuld kunnen geven. En waarom heeft trouwens de pers niet duidelijker stelling genomen? Wat heeft Europa eigenlijk ondernomen?

Geplaatst: 30-3-2009

EEN STAPJE TERUG

Een oproep uit christelijke hoek: “We zijn het met z’n allen. U en ik. Allemaal hebben we geprofiteerd van de welvaart die ons de afgelopen jaren ten deel is gevallen. U en ik mogen best eens in de spiegel kijken. Verantwoordelijkheid nemen. We moeten dienstbaar zijn. Ons nederig tonen”.

Nederig zouden, vindt een groot deel Nederland, in elk geval de bankiers moeten zijn, die alleen met behulp van de staat kunnen overleven en hoofdverantwoordelijk zijn voor de economische problemen.

Nederig. Een prachtig woord is het. Maar of de bankiers en hun collega- grootverdieners van het bedrijfsleven voor de oproep ontvankelijk zijn? is de vraag. In elk geval is bij velen de nederigheid nog ver te zoeken. Logisch misschien, want zij heersen over de economie, en daar daar hoort nu eenmaal geen nederigheid bij.

Halsstarrigheid lijkt daarentegen een eigenschap die de betrokkenen beter past. Zij blijven tenminste dreigen: “Pak je ons aan, dan vertrekken wij ”.

Fier overeind staat nog altijd hun verdedigingslinie: “Ons valt niet niets te verwijten. En”, volgt terloops de vileine vraag: “heeft u zelf ook niet geprofiteerd de laatste jaren. Waarvan heeft u laatst die wintersportvakantie betaald”?
Machtig is toch de wereld van het geld. Hoe lang veroordelen de politici niet de excessieve beloningen die topondernemers zichzelf toe-eigenen?

In een vroeger leven had de toenmalige premier Kok het al over exorbitante zelfverrijking. Exhibitionisme werd het toverwoord. Na zijn premierschap werd hij commissaris bij de ING.

Heel goed werkte eveneens de ‘Code Tabaksblat’ van 2004, een herenakkoord voor beursgenoteerde bedrijven. Wat ook de bedoeling was, de topondernemers trokken zich er weinig van aan. De beloningen van topondernemers stegen gewoon door.

Misschien is een zekere halsstarrigheid een noodzakelijke eigenschap om carrière te maken. Maar nu komt die eigenschap toch niet zo goed uit. Woedend is Amerika.

Woedend is Engeland.
Woedend is ook Nederland.

Haast wanhopig smeekt de nieuwe president-directeur van de ING, Jan Hommen, zijn mensen de bonussen terug te geven. Intussen ontvangt de financieel expert Flynn 100.000 aandelen. Anders komt hij niet. Intussen vechten politici om de microfoon. Roepen boe en schande. Vicepremier Bos zal de bonussen nu toch echt gaan aanpakken.

Misschien komt het er dit keer toch van. De politiek mag gefaald hebben bij de pogingen het bedrijfsleven in toom te houden en medeverantwoordelijk zijn; de economische problemen zijn net iets te groot. Als de woede nog wat aanzwelt, het volk almaar bozer wordt, ontkomt de wereld die zich rekent tot ‘the smartest and the brightest’, er niet aan een stapje terug te doen.

Dan komt enige nederigheid misschien wel van pas. En grootverdieners zouden geen grootverdieners zijn als zij daarvoor niet kunnen kiezen. Immers, uiteindelijk gaat het toch om het eigenbelang. En als je dan even nederig moet zijn? Vooruit dan maar, ook al valt het niet mee de halsstarrigheid af te leggen.

Geplaatst: 29-3-2009

HET ZIT ER GEWOON NIET IN

Als door een wesp gestoken. Zo reageerde de voetbalclub Feyenoord op een brief van oud-voorzitter Jorien van den Herik. De club heeft in grote financiёle problemen: “Niet mijn schuld”, aldus Van den Herik die 15 jaar aan het roer heeft gezeten.

Sommigen menen dat het bonussensysteem een belangrijke oorzaak is van de huidige economische crisis.

Woedend is de Amerikaanse president Barack Obama op de verzekeringsreus AIG. Honderdzeventig miljard dollar heeft de Amerikaanse overheid in het bedrijf gestoken en zo een faillissement voorkomen. Toch krijgt het management voor 165 miljoen dollar aan bonussen uitgekeerd, vanwege de prestaties in het afgelopen jaar. Wij herinneren ons de ING. Zelfde verhaal.

In het NRC schrijft de Rotterdamse econoom, prof. dr. R. Dur, dat onderzoek heeft aangetoond dat bonussen prestatiebevorderend zijn. “Bonussen zijn in het belang van bedrijf, werknemers en consumenten”, betoogt de hoogleraar.

In hetzelfde NRC biedt een directeur van de Van Lanschot Bank zijn excuses aan voor de crisis. De krant heeft het over een doorbraak, en kopt: ‘Omerta’.

Alsof bankiers lid zijn van een criminele organisatie, deel uitmaken van een complot. Gezworen hebben te zwijgen als het graf. Zoals de Mafia doet.

Zo erg is het natuurlijk niet. Het ligt veel eenvoudiger. Verantwoordelijkheid nemen voor succes doen we graag. U en ik.

Verantwoordelijkheid nemen voor mislukkingen, is iets heel anders. De consequenties zijn veel te groot. Zo weten bankiers dat de talloze gedupeerden wachten op hun kans. Geen medelijden hebben als zij schuld bekennen. De miljoenenclaims liggen al klaar.

De Amsterdamse politie wringt zich momenteel in alle bochten om het groot alarm van vorige week te rechtvaardigen. Eén telefoontje bleek voldoende. Terroristen wilden toeslaan. Zeven verdachten werden van hun bed gelicht. Al snel bleek het loos alarm.

Geen probleem. Nederland heeft begrip.

Maar is er dan geen kritiek mogelijk? Waren de conclusies niet te overhaast? Hoofdcommissaris Welten en burgemeester Cohen zullen het uit zichzelf niet toegeven. Zelfs van een onafhankelijk onderzoek mogen we niet te veel verwachten. Hogere belangen spelen hun rol.

Fouten toegeven? Verantwoordelijkheid nemen voor als het mis gaat? Het zit er gewoon niet in.

Geplaatst: 18-3-2009

BANANENSCHIL IS AL GEWORPEN

De stilte is navrant. “We staan voor de grootste uitdaging in tachtig jaar”, beweert de vicepremier. “Er komen honderdduizenden werklozen bij”, weet een oud-minister.Wat heeft het kabinet voor ons in petto in zijn strijd tegen de crisis?

Deze week, is tenminste beloofd, zullen de burgers erachter komen. De coalitie is het eens. De oppositie krijgt wat brokken toegeworpen. “Een evenwichtig besluit wordt genomen”, betogen CDA, PvdA en CU nu al met de grootste kracht.

Wij, de burgers, bereiden ons voor. We moeten bezuinigen. Inleveren. De broekriem aansjorren. Dat soort dingen. We wachten af. Willen geen slapende honden wakker maken. Niet de goden verzoeken. Even ben je weer het kind dat in shock blijft staan, de handen voor de ogen geslagen nadat de bal door de ruiten van de buren is getrapt. De dader is hard weggelopen. De buurman komt eraan.

Natuurlijk houdt de regering rekening met enig rumoer. Het protest zal hevig zijn. Krantenkoppen met chocoladeletters. Woedende verwijten van de oppositie. De televisie toont Agnes Jongerius van het FNV met het schuim op de lippen.

Intussen oefenen de ministers voor de spiegel in ernstige gezichten trekken. “Ook wij vinden dit niet leuk. Maar het moet. Er is geen alternatief. Bovendien investeren we het nodige”. De interviews zijn gepland. Nova, Pauw en Witteman, De Wereld Draait Door zijn volgeboekt. Eén lijn zal het kabinet naar buiten trekken. De ministers staan pal. De steun van de werkgevers hebben zij al.

Hoe zit het met mijn pensioen? Hoe lang moet ik nog doorwerken? “Iedereen op de nullijn”. Riep minister Donner het niet bijna blij? Niemand is nog ter verantwoording geroepen. “Minister Bos. Pak de bonussen aan”! Heleen Mees schreeuwt het in het NRC bijna uit.

De coalitie toont zich zelfverzekerd, krachtdadig. De bewindslieden stralen staatsmanschap uit. Geen mensenmassa’s zullen naar het Malieveld oprukken. Staken is bij voorbaat zinloos. Appeltje eitje. Het parlement zegt zeker ja.

Toch wringt er iets. Het kan verbeelding zijn, en het moet gezegd, de regering heeft er werkelijk alles aan gedaan de mensen in het land te doordringen van de ernst van de situatie.

Maar het is net of die het niet willen snappen. Alsof ze nog steeds denken dat er geld in overvloed is, en er best wat van elders te halen is. Zo blijven ze maar zeuren over de miljarden die Defensie uit wil trekken voor de JSF. “Miljarden die”, aldus minister De Vries, “zichzelf nota bene terugbetalen”.

Angst is er wel in Amsterdam om een metro die niet alleen miljarden euro’s maar ook de binnenstad dreigt te verslinden. “Zonde”, stellen nogal wat burgers. Woede dringt zich op: “De banken krijgen miljarden toegestopt. Wij draaien voor de verliezen op”.

Intussen wrijven Wilders (PVV) en Pechtold (D66) zich in de handen. Zetels vallen zomaar in hun schoot. Peilingen mogen peilingen zijn. Het kabinet Balkenende IV mag zich even winnaar wanen. De bananenschil is al geworpen.

Geplaatst: 8-3-2009

IN VERKEERDE ARMEN

Niemand is schuldig. Niemand is verantwoordelijk. Het komt van buiten. Was niet te voorzien.

Ah. Opnieuw. De crisis. Hoe vaak hebben we dit verhaal de afgelopen maanden niet gehoord. En, het moet gezegd, de CEO’s van de financiёle instellingen zijn er zeer bedreven in. Ook de toezichthouders moeten een goede opleiding hebben gehad.

Als niemand verantwoordelijk is, wordt het al gauw een zaak van ons allen. Dus komt de politiek in het spel. Immers, de politiek is er om problemen aan te pakken.

Wat opvalt, is dat diezelfde politiek zo voorzichtig opereert. Voelen de politici, toch niet te beroerd om naar anderen te wijzen, zich dan verantwoordelijk? Voelen zij iets van schuld?

In Amerika is het zonneklaar dat de politiek iets uit te leggen heeft. Niet voor niets stemden de kiezers vorig jaar massaal voor een afwisseling van de wacht. Na acht jaar Republikeinen en Bush mag de Democratische president Obama het proberen. Maar wie de Republikeinen hoort, moet toch niet een al te deemoedige houding verwachten.

Ook in Nederland hebben weinig politici last van iets dat op schuldgevoel lijkt. De burgers bevestigden hen daarin. Zelfs kreeg de regering aanvankelijk alle krediet. Huizenhoog steeg vicepremier en minister van financiën Wouter Bos in de peilingen. Veel lof was er voor zijn daadkracht.

Maar peilingen zijn peilingen. Het wachten duurt de kiezer toch wat lang. Dus daalt dezelfde Bos alweer razendsnel in de kiezersgunst.

En, terwijl Bos in een duikvlucht is beland, bevindt Wilders van de extreemrechtse PVV zich volgens Maurice de Hond en de Politieke Barometer op een weg, steil omhoog. Met naast hem Alexander Pechtold van het sociaalliberale D66.

Wilders. Pechtold. Wat de verschillen tussen de twee volksvertegenwoordigers ook mogen zijn, beiden zijn economisch liberalen. Zij zijn voor privatiseringen, zelfverantwoordelijkheid van de burger. Voor de vrije markt en tegen overheidsbemoeienis. Tenminste, als het gaat om de economie.

Conclusie: Op een kleine oprisping na, lijkt er in Nederland nauwelijks een verband tussen de stemming, als het gaat om de economie en de politiek. Andere factoren spelen in de politiek een minstens zo grote rol. Factoren die de Nederlandse politiek al jaren vergiftigen. Allochtonen bijvoorbeeld. En wat te denken van het gebrek aan vertrouwen in het establishment.

Gevaarlijk is het wel. Want net als op de beurs verwijzen de enorme golfbewegingen op de politieke markt naar een grote kwetsbaarheid. De mensen weten het niet meer. Zij gokken. Zij speculeren, hopen dat het noodweer overtrekt. Zij werpen zich nogal eens in verkeerde armen.

Gaat het in de economie om geld. Je baan. Wat de politiek betreft, staat er misschien nog méér op het spel. Je vrijheid om maar iets te noemen.

Geplaatst: 26-2-2009

GEEN IDEE

De somberste gezichten trekken premier dr. Balkenende, vicepremier drs. Bos en de directeur van het Centraal Planbureau, prof.dr. C. Teulings. “Het is de schuld van de wereld”. Machteloosheid stralen ze uit. “De ergste economische terugval sinds de jaren 1930”.

Premier Balkenende is 52 jaar. Bos is 45 jaar. Professor Teulings is 50 jaar. Alle drie zijn kinderen van de crisis. Nee, niet die van 1930, maar van 1980 die een eind maakte aan het grote verkwisten van de jaren ervoor. Het was een periode van zware bezuinigingen en enorme werkloosheid. “De WAO”.

De crisis moet hen hebben getekend. Hoe het zij, nadat premier Balkenende in 2002 aan de macht kwam, heeft hij vier jaar lang bezuinigd en de maatschappij geherstructureerd. Onvoorwaardelijk was de keuze van zijn eerste twee kabinetten voor het liberaal-kapitalisme. De Nederlander moest zelfverantwoordelijk worden. De VOC-mentaliteit wilde hij terug.

Vicepremier en minister van financiën, Bos, haakte na de verkiezingen van 2006 aan. De begroting was op orde. In 2007 stortte in Amerika de huizenmarkt in, en brak de kredietcrisis uit. De vicepremier was er tot voor kort van overtuigd dat Nederland het naderende onheil zou doorstaan. Hij straalde van oor tot oor toen hij ABNAMRO verloste uit de greep van het bijna failliete Fortis. “Nederland kan tegen een stootje. Wij staan er beter voor dan de rest”, verzekerde hij het volk.

Een jaar geleden voorspelde hetzelfde CPB nog een groei van de Nederlandse economie voor 2009 met 2,25 procent. In december werd dat een krimp van 0,75 procent. En nu moeten we ons voorbereiden op een daling van drie procent, een begrotingstekort van vijf procent en een verdubbeling van de werkloosheid. Zo’n snelle teruggang had prof. dr. Teulings nog nooit meegemaakt. Als we al niet somber waren, zouden we het nu zeker worden.

Nu stelt minister Donner weer voor de pensioenen te bevriezen.

Maar wat moeten we er eigenlijk mee? Waarom zouden we de heren geloven? Eén, twee maanden geleden hadden zij nog een ander verhaal, hoewel iemand als oud-minister van financiën, dr. O. Ruding al erger voorzag. Oogden zij uiterst zelfverzekerd: “Geen zorgen voor de dag van morgen”!

Als bij toverslag doet Nederland het nu slechter dan de omringende landen. Herinnerden zij het land aan de kwetsbaarheid van onze open economie. Iemand vergeleek de Nederlandse situatie met die van een stuurloos bootje dat terecht was gekomen in een orkaan.

De meest onheilspellende berichten stormen nu in noodvaart op ons af. In Amerika halen vanaf september, eerst de Republikeinen en nu de Democraten het ene na het andere reddingsplan uit de kast. We hebben de Amerikanen nog net niet uitgelachen. De EU beleefde hoogtijdagen. Wij hadden een plan. De Britse premier Brown en de Franse president Sarkozy presenteerden zich als wereldleiders. Bos vloog in de peilingen omhoog. straalde van oor tot oor.

Al met al zou je dus verwachten dat de regering prima is voorbereid. Dat er geen verrassing mogelijk is. Dat er een plan is. Een idee.

En dat is dan het meest verontrustende. De economische situatie zal best rampzalig zijn, de terugval schokkend. Punt is dat onze regering zich voelt overvallen. Zij heeft geen idee.

Geplaatst: 19-2-2009

OJEE

Hij zal er niet meer aan herinnerd willen worden. Maar zo lang is het niet geleden dat vicepremier Wouter Bos het leiderschap van Marco van Basten ten voorbeeld stelde. Hij was ook niet de enige die bewonderend aan de voeten van de toenmalige coach lag. ‘San Marco’.

Hoe het met het Nederlands elftal is gelopen, weten we. Inmiddels heerst Van Basten over zijn droomclub Ajax. Zoveel is zeker, het gaat niet goed met het leiderschap van Marco. Ook over Bos hebben sommigen hun twijfels, trouwens.

Leiderschap. Wat is dat? Invloed uit kunnen oefenen, is een eenvoudige definitie. Maar er is méér. Grote denkers onderscheiden verschillende soorten van leiderschap. Max Weber, de befaamde Duitse socioloog die leefde in het begin van de twintigste eeuw, onderscheidt het traditioneel leiderschap. Voorbeeld: de vorst. Het legaal-rationeel leiderschap dat past bij de democratie, en het charismatisch leiderschap dat van de persoon afhangt. De x-faxtor, zeg maar.

Leiderschap is, wat anderen je geven. De ene dag ben je een geboren leider. Je wordt gevierd. Mensen hangen aan je lippen. De volgende morgen zijn de gulle gevers tot inkeer gekomen. Voeren ze je af, met pek en veren. Waarmee maar gezegd, leiderschap is nogal vergankelijk.

Aan leiders is nooit een gebrek. Als we ze niet hebben, maken we er één. Alexander de Grote, Caesar, om maar een paar te noemen, hebben zich onsterfelijk gemaakt als stichters van wereldrijken. Hoewel….., onsterfelijk? Alexander de Grote stierf, slechts 32 jaar oud. Caesar werd vermoord.

Misschien heeft leiderschap iets met prestaties te maken. Dan mogen we ook Napoleon een leider noemen, als de man die de weg vrij maakte voor het gedachtegoed van de Franse Revolutie. En net als met zijn illustere voorgangers liep het met Napoleon anders af dan hij zichzelf moet hebben voorgenomen.

Vindt de leider een voortijdig einde zodra hij zijn taak heeft volbracht? Het is een theorie. Hoe het zij, steeds weer blijken ook leiders, gewoon, mensen van vlees en bloed. We hebben goede en slechte. Kwaadaardige. Je kunt er geen peil op trekken. Het doel is heilig. Je moet niet te veel scrupules hebben. Schreef Machiavelli daar niet al eens over?

Hitler, Stalin, Mao waren leiders. Of ze iets volbracht hebben, behalve een boel ellende? Volgelingen hadden ze in elk geval genoeg. Aan de andere kant van het spectrum staan Gandhi, Martin Luther King, Mandela.

Het enge van leiderschap is, dat zowel de leiders als de volgelingen er zo heilig in geloven. Neem de CEO’s van beursgenoteerde ondernemingen. De bankdirecteuren. Onbetaalbaar waren zij. Inmiddels weet de wereld waartoe dat allemaal heeft geleid.

Goed of slecht. Altijd weer is er die onblusbare behoefte aan het ultieme leiderschap. Een van de grootste verdiensten van de democratie is dat het grenzen stelt aan leiderschap. Vier, soms vijf jaar geeft zij. Dan moeten de kiezers zich opnieuw uitspreken.

Niettemin dicht zelfs de democratische rechtsstaat de leiders ongelofelijke kwaliteiten toe. Torenhoog zijn de verwachtingen. Nu de Amerikaanse president Obama weer. Alexander Pechtold schijnt het helemaal te hebben. O jee!

Geplaatst: 10-2-2009

PREMIER WILDERS

Drieёntwintig zetels geeft Maurice de Hond aan de PVV van Geert Wilders. Dat zijn er drie meer dan een week eerder, toen concurrent de Politieke Barometer Wilders trouwens inschatte voor slechts zestien.

Is de vrije val van Rita Verdonk de oorzaak van de opmars van de PVV? Is het de schuld van het OM dat, op last van het gerechtshof, Wilders zal dagvaarden wegens haatzaaierij? Of is het misschien de kredietcrisis die het beslissende zetje geeft?

Alles speelt mee, natuurlijk. Maar laten we wel wezen. De uit Limburg afkomstige ex-VVD’ er heeft zijn haren niet voor niets wit geschilderd. Hij weet hoe hij het leger van de politiek ontevredenen moet aanspreken. De allochtonen. De afkeer van Den Haag, is wat hen drijft. En dat leger zal alleen maar groter worden als datzelfde Den Haag onmachtig blijkt in de strijd tegen het economische onweer dat zich in steeds donkerdere, dreigendere wolken boven zijn geliefde Nederland samenpakt.

Wilders weet de pers te bespelen. Zegt wat hij denkt! Zolang hij wit, radicaal en buitenstaander blijft, lijkt niets hem tegen te houden.
Is het erg als Wilders en de PVV blijven winnen? Ja, het is erg.

De PVV mag voor duidelijkheid zijn, het is een duidelijkheid,gebaseerd op het wij tegen zij. En hoeveel er ook op Den Haag is aan te merken, het zal niet de eerste keer zijn als de ontevredenen zich over een tijdje bedonderd zullen voelen door de eigen leiders.

Grote vraagtekens zijn ook te zetten bij het democratische karakter van de Partij voor de Vrijheid. Een partij met één lid: Geert Wilders. Hoe verschillend je ook over de invulling van het begrip democratie mag denken, zo is de democratie zeker niet bedoeld.

Het zal dus wel weer over waaien. Helaas, er is weinig reden om optimistisch te zijn. Wat de opmars van de PVV vooral aantoont, is het failliet van het politieke bestel in Nederland. Blijkbaar is het niet meer in staat de extremen in te dammen.

Dat bleek al in 2002 toen Pim Fortuyn de gevestigde elite voor het blok zette. En wat velen al voorzagen, diens gewelddadige dood betekende slechts uitstel van executie.

Een vergelijking met de ineenstorting van het financiёle systeem ligt voor de hand. De verantwoordelijke politici hebben het over zichzelf afgeroepen. Waarschuwingen slaan zij stelselmatig in de wind. “Hervorming van het politieke bestel”, eisen kenners al sinds mensenheugenis. Is D66 er niet ooit voor opgericht? Maar Den Haag wil niet luisteren. Denkt de boel bij elkaar te kunnen houden met wat veiligheidsspelden.

Inmiddels is Jan Peter Balkenende zeven jaar premier. Probeert de PvdA zich te ontdoen van het multiculturele stigma. Zucht en steunt de VVD in de oppositie. En ergens op het politieke vinkentouw hopen SP en GroenLinks op betere tijden. Nu is D66 weer aan de winnende hand. In de peilingen, althans.

Intussen wordt de PVV groter en groter. Premier Wilders. Niets is meer onmogelijk.

Geplaatst: 2-2-2009

LEES EN HUIVER

Verhitte discussies hebben we al gehad, over Nederland, de islam en de allochtonen. Pim Fortuyn. De moord op Theo van Gogh. Rita Verdonk. Ayaan Hirsi Ali. Wilders. De PvdA waagt een poging. En nog zijn we niet uitgedacht. Niet uitgepraat. Niet uitgeschreven. Integendeel!

“Mooi nieuws. Daar komt heibel van”, dachten de verantwoordelijke Volkskrantredacteuren dan ook, toen PVV-leider Geert Wilders in augustus 2007 zijn brief op hun bureau deponeerde, waarin hij de Koran gelijkstelde aan Hilers, ‘Mein Kampf”.

De redacteuren kregen gelijk. Zelfs heeft de rechter zich gemeld. Wilders moet zich verantwoorden voor haat zaaien en discriminatie. Aanleiding is niet alleen de brief in de Volkskrant, maar ook zijn film Fitna die op het internet te zien was.

Aanvankelijk vond het Openbaar Ministerie dat de beweringen van Wilders niet voor vervolging in aanmerking kwamen. Het gerechtsof in Amsterdam vindt nu van wel.

Zoveel is zeker, vòòr- en tegenstanders van een rechtszaak zullen de komende maanden elkaar de maat nemen. Voorstanders vinden dat Wilders de vrijheid van meningsuiting tart als hij het gedachtegoed van een hele groep gelijkstelt aan het nationaal-socialisme. Anderen menen daarentegen dat de PVV-leider bij een rechtszaak alleen maar garen spint. “Allemaal gratis publiciteit. Zijn partij zal profiteren”.

Sommigen vragen zich bovendien af, waarom de Volkskrant zich niet moet verantwoorden. Immers, de krant plaatst het gewraakte artikel, en biedt een podium. De redactie zou zich bewust moeten zijn van de mogelijke consequenties.

Deze verantwoordelijkheid weegt des te zwaarder omdat, hoeveel we elkaar ook hebben duidelijk gemaakt, de juiste woorden bij lange na nog niet gevonden zijn. Geen blad voor de mond neemt de ene groep. Anderen houden het op de nuance.

Niets lijkt te helpen. En wie vrijdag 23 januari de opiniepagina onder ogen kwam van alweer de kwaliteitskrant, de Volkskrant, weet één ding zeker: de rechtszaak tegen Wilders zal geen eind maken aan hèt probleem van Nederland.

Lees de publicist Thomas von der Dunk en huiver:

“De PVV-kiezer. Dat is het meest schunnige, belazerde, onderkruiperige, besodemieterde deel van ons volk! Maar die schelden er op los! Die planten zich bij de stembus voort! Als konijnen, ratten, vlooien, luizen. Die integreren niet! Die blijven wel zitten bij Leefbaar Rotterdam en in Venlo met puisten op hun wangen en rotte kiezen van het hoofddoekjes vreten”.

Geplaatst: 26-1-2009

HET ENTHOUSIASME, DE BEREIDHEID, ….

Vanaf twaalf uur precies, dinsdag 20 januari 2009, is Barack Obama, de 44e president van de Verenigde Staten van Amerika. Razend benieuwd keken miljoenen toe, hoe opperrechter John G. Roberts hem luttele minuten later de eed afnam. Eindelijk zal duidelijk worden, wat de nieuwe bewoner van het Witte Huis precies bedoelt met, “Yes, we can, America is one”.

De nieuwe president wacht een enorme taak. Acht jaar Bush, acht jaar oorlog, Irak, Afghanistan. Acht jaar economisch wanbeheer, de Katrinaramp. Acht jaar Cheney. En nog beweren sommigen dat de geschiedenis niet zo hard zal oordelen.

Tegelijk zijn de verwachtingen van de nieuwe president zo hoog. Het team-Obama zal alle zeilen moeten bijzetten om die tot redelijke proporties terug te brengen.

Misschien daarom wees hij op de verantwoordelijkheid van de mensen bij de zware taak van, “America remaking”. Want niet alleen de economie is in de problemen. Ook het imago, het beeld dat de wereld heeft van het huidige Amerika, is hard toe aan een oplapbeurt. Denk ook aan de sociale ongelijkheid in het machtigste land van de wereld. De nodige conflicthaarden die op een oplossing wachten. Het klimaatprobleem.

Intussen is Amerika wel apetrots. Een tsunami van enthousiasme kwam dinsdag aan land. De eerste zwarte president. Een capabele vent die prachtige redevoeringen kan houden. “Het is allemaal het werk van ons Amerikanen, van onze democratie”.

Jazeker. Maar diezelfde democratie leidde er ook toe dat een lichtgewicht als George W. Bush het Witte Huis kon betrekken. Een man die in zijn eerste periode speelbal was van de superhavik Dick Cheney en beroepsmanipulator Karl Rove, om zich, toen het in Irak helemaal mis dreigde te lopen, in uiterste nood te wenden tot de politieke vrienden van zijn vader.

Democratie is niet voor bange mensen. President Barack Obama verdient alle vertrouwen. Zelden zal een Amerikaanse president bij zijn aantreden zo veel krediet hebben gehad. Dat neemt niet weg dat hij gekozen is in een tijd dat de buitenkant zeer bepalend is. Er hoeft niet eens zoveel mis te gaan, en het vertrouwen verdwijnt als sneeuw voor de zon, laat de juichende massa hem net zo gemakkelijk als een baksteen vallen. En bedenk, het land staat voor een krachtproef. Het kan wel eens moeilijker worden dan gedacht.

Maar hoeveel kanttekeningen je ook kunt zetten bij de kwaliteit van het Amerikaanse politieke systeem, het afgelopen jaar heeft wel degelijk de kracht ervan aangetoond. De betrokkenheid van de mensen, de ernst bij het kiezen van de politiek leider, de bereidheid om iets te doen, het enthousiasme van de jeugd. Daar kunnen wij, in Nederland, alleen maar heel erg jaloers op zijn.

Geplaatst: 21-1-2009

TIEN REDENEN

Eén staat: Israël-Palestina. Een dubbelstaat, ter grootte van het vroegere mandaatgebied Palestina, naar het voorbeeld van de vroegere Donaumonarchie Oostenrijk-Hongarije. Als alles goed gaat, kan die staat geleidelijk uitgroeien tot een federatie. West-Duitsland, bijvoorbeeld, of de Verenigde Staten van Amerika.

Tien redenen voor Palestina-Israël:

1) De Palestijnen willen het hele land.

2) De Israëli’s willen, diep in hun hart, hetzelfde.

3) Palestijnen kunnen zichzelf besturen.

4) Israël blijft zichzelf besturen.

5) Een Grondwet geldt voor alle inwoners.

6) Israël en Palestina hebben een gezamenlijk
belang bij de economische ontwikkeling van
het land.

7) Beide staten hebben een capabele elite.

8) Het Hek kan worden afgebroken.

9) Jeruzalem is geen probleem.

10) In plaats van spijtzwam voor het Midden-
Oosten, een bron van voortdurend geweld,
kan Israël-Palestina (Palestina-Israël) dienen
als model voor een systeem van democratie
en mensenrechten.

Van een samenleving, waarin niet de wapens,
maar woorden spreken. Waarin vrede heerst.

Geplaatst: 12-1-2009

IDEALISTISCH-REALISME

Nog geen week oud is het nieuwe jaar. Het vriest en sneeuwt. De kredietcrisis woekert voort, maar de beurzen stijgen. Voorzichtig nog.

In Gaza vechten Israël en Hamas hun oorlog. Tegelijk woedt de propagandaslag in alle hevigheid, en het is zonneklaar dat de strijdende partijen zich daar terdege op hebben voorbereid.

Een keurige Israëlische woordvoerder legt geduldig uit, steeds weer: “Israël heeft het recht zich te verdedigen. Hamas hoeft maar te beloven geen raketten af te vuren”.

Uit Gaza komen onophoudelijk beelden die maar één boodschap hebben: “De Palestijnen zijn slachtoffers van drispoportioneel geweld’. Dus zie je vooral oude mannen, vrouwen, nog meer kinderen, en heel veel bloed.

Correspondenten ter plaatse proberen zo objectief mogelijk te zijn, beide kanten te belichten. We zijn erg gevoelig voor de bloederige beelden. Luister naar het nieuws, elk half uur weer: “Honderden Palestijnse burgers zijn omgekomen”. Lees de sites, de kranten: Een flink deel van Nederland veroordeelt het Israёlische geweld.

Maar Nederland is ook in dubio. Velen vinden het moeilijk om afscheid te nemen van het idee dat Israël een vriend is. Volgens de voormalige minister van buitenlandse zaken, mr. Hans van de Broek speelt een schuldgevoel mee. Was Nederland niet het land, waar in de oorlog de meeste joden zijn omgebracht? Het SP-kamerlid Van Bommel wordt snel gecorrigeerd als hij het idee van een intifadah tegen Israёl steunt.

Nog is de slag niet gestreden. “Israel heeft het recht zichzelf te verdedigen”, vindt premier Balkenende.

Toch kun je er niet omheen. In opdracht van ‘United Civilions for Peace’, een werkgroep van de hulporganisaties, ICCO, Cordaid, Novib, en de vredesbewegingen IKV, Pax Christi en KerkinActie deed het bureau TNS/NIPO in 2006 een onderzoek naar het draagvlak in Nederland voor Israël.

Duizend mensen werden ondervraagd. Tweederde vindt dat Israël onder druk gezet moet worden, vanwege de bezette gebieden.

Overigens vindt het Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI) de vraagstelling eenzijdig pro-Palestijns.

Eénzijdig of niet, de verdedigers van de Palestijnse zaak krijgen steeds meer toegang tot de opiniekolommen. Oud-premier Van Agt en Gretta Duisenberg staan beslist niet alleen.

Ergens wringt het. Je zou willen dat Israёl de juiste snaar weet te vinden, maar je weet: Hamas is uit op de vernietiging van de joodse staat. Je weet ook dat radicale moslims erin figureren.

Voorstanders van de Palestijnse zaak portretteren zich als realistische idealisten. “Het gaat om legitiem verzet tegen een bezetter”, zegt Van den Broek.

Maar idealisme, hoe realistisch ook, is een gevaarlijke zaak. Idealisme dwingt tot kiezen, je bent al gauw verblind.

Zo stellen de idealisten voor dat het allemaal voor elkaar komt, als Israël zich terugtrekt uit de in 1967 bezette gebieden. Bovendien voorzien zij dat daarmee een belangrijke reden voor de populariteit van de radicale islam uit de weg wordt geruimd. Helaas, hoe dom Israël misschien ook opereert. Dat risico kan het niet nemen. Daarvoor is de Arabische wereld te instabiel.

Intussen dromen schaatsers al van de Elfstedentocht.

Geplaatst: 6-1-2009

2009: VEEL GELUK

Geplaatst: 31-12-2008

EN EEN WOORD VAN HOOP

Normaal gesproken is de eerste dag van het jaar, er een van goede wensen. Van knallend geluk. Goede gezondheid. Van hoop. Dat het mooi, nog beter zal worden. Op 1 januari 2009 gaat het niet anders toe. Geen ruimte voor bespiegelingen zoals op de dag ervòòr. De toekomst dringt zich op, en wel onverbiddelijk.

Er is echter een probleem, dit keer. Immers, 2008 heeft een harde les geleerd. We durven nauwelijks te hopen. We zijn bang. Verdiept de crisis zich? Zal het ooit vrede worden in het Midden-Oosten? Is Belgiё nog haalbaar? Hoe gaat het echt met Afghanistan?

Maar we hebben Barack Obama toch, de 44e president van de Verenigde Staten? We zijn dolblij. Intussen is onze wereld van ongeëvenaarde rijkdom in elkaar gestort, met donderend geraas nog wel. Mensen die ervan overtuigd waren de wereld in hun klauwen te hebben, zijn van hun voetstuk gevallen.

Gelijk Hitler in 1945, Stalin in 1989, Saddam Hoessein in 2003, Bush in 2008, hebben nu ook onze geldgoden, de bankenmensen, beurshandelaren, directeuren van reuzenbedrijven alle krediet verspeeld. Letterlijk en figuurlijk.
Roekeloosheid, onverantwoordelijk gedrag blijken de handelsmerken.

Ach, misschien mogen we Bush geen dictator noemen. Gevallen is hij zeker. Bankiers, industriëlen zijn geen politici. Hun invloed reikt misschien wel verder. Bedenk dat zonder het grote geld geen smerige oorlogen kunnen worden gevoerd, een Mugabe niet aan wapens zou komen.

En laten we ons ook maar niet afvragen hoe de terroristen zich toegang tot de wapenmarkt verschaffen. Dankzij gewetenloze Russen? China wellicht? Iran? We weten beter. Het Westen heeft net zo vuile handen.
Op naar 2009. Jazeker, ook wijzelf, gewone burgers van het democratische, vrije, schatrijke Nederland gaan niet vrijuit. Wij zijn zelfs schuldiger dan ooit, juist omdat we leven in een vrij land.

Immers, we verzaken onze plichten. Gelukkig worden we hier niet opgesloten, doodgemarteld als de regering iets tegen je heeft. We nemen wel een loopje met de democratie. We mogen onze eigen mensen kiezen. Kiezen? Zelfs de burgemeester vertrouwt Den Haag ons niet toe. We weten nauwelijks wie we naar ons parlement, de Tweede Kamer, sturen.

We lezen bijna geen serieuze kranten meer. En omgekeerd denken de kranten ons vooral te moeten plezieren. Na zes jaar weten we nog niet wat we precies aan onze premier hebben. Een radicaal als Geert Wilders wordt stiekem bewonderd. Heeft het kamerlid nog wel een eigen mening?

Drie maanden geleden leek de politiek leider van de PvdA, vicepremier, minister van financiёn, Wouter Bos, afgeschreven. Toen kwam de crisis, is dezelfde Wouter Bos politicus van het jaar. Dezelfde Wouter Bos die zich overvallen voelde door een crisis die al 16 maanden woedde.

Over de PvdA van Wouter Bos gesproken. “Krenken mag”, is het meest recente standpunt van de partij. Om foute Marokkaanse jongeren op het goede pad te brengen! Dat zou meegenomen zijn, maar het is toch vooral bedoeld om autochtone kiezers te winnen, om Geert Wilders en GeenStijl van repliek te dienen.

Krenken mag, ligt in het verlengde van ons adagio, “Zeggen wat je denkt”. Welnu. Dat doen we. Misschien hebben ze wel gelijk. Is het de enige manier om ons, mensen, de ogen te openen.

2009, dus. Houd hoop. Veel geluk.

Geplaatst: 31-12-2008

CRISIS 2008: TUINBONEN MOET IK NIET!

Het gaat met horten en stoten, maar we komen er weer bovenop. Na elke periode van groei komt er een dip, en andersom. Het zijn troostrijke woorden, zo tegen Kerstmis, aan het eind van het jaar. De minister-president, de voorzitter van de SER, de directeur van de Nederlandsche Bank spreken dezelfde taal, het CBS. “Geen paniek. Doe wel even de veiligheidsgordels aan”. Paniek dus in het land. Dramatisch nieuws krijgt de overhand. De beurzen blijven dalen. Bedrijven moeten dicht. De eerste ontslagen vallen.

Recessie. Crisis. Ook de kranten zitten in zwaar weer. Pensioenfondsen bevriezen. Huizenprijzen dalen. De vrije markt is in diskrediet geraakt. Crisis.

De vrije markt. Kapitaal, winst, concurrentie horen erbij. Een groepje slimme mensen weet, hoe het spel wordt gespeeld. De oud-topman van Philips, C. Boonstra licht een tipje van de sluier op in de Volkskrant: “Ik kreeg 50.000 opties aan aandelen per jaar en 500.000 opties, éénmalig”. Dat alles was bovenop het normale jaarsalaris, plus auto met chauffeur. Boonstra werkte van 1991 tot 2001 bij Philips. In zijn tijd vervijfvoudigden de aandelen in waarde. Grappig is de logica: “Ik maakte het verschil. Mag dat misschien gehonoreerd worden”?
Crisis. Boonstra is maar een voorbeeld.

Sterverslaggever Jeroen Pauw probeert Reinout Oerlemans aan het praten te krijgen. Oud soapie, en televisiepresentator. Intussen is hij 37 jaar, succesvol directeur van het televisieproductie-bedrijf Eyeworks. Woont met zijn gezin in Los Angeles.

Zelden iemand gezien die zo blasé oogt. Lag het aan Pauw? Wat moet je ervan zeggen? Punt is dat de man die als geen ander weten moet wat het televisiepubliek wil, er niet op uit was het publiek te behagen. Integendeel! Zo te zien, interesseerde het hem geen zier. Deed iets met een tandenstoker. Dat is de vrije markt meneer. Heb je die eenmaal in je greep, kan je doen wat je wil.

Crisis. Iedereen en alles heeft hij opgelicht. Zijn zoon bracht hem bij de politie aan. De Amerikaanse beurshandelaar Madoff vergaarde vijftig miljard dollar met een soort van piramidespel. Madoff wacht nu op zijn verdiende loon. Hem wacht jaren cel. Maar wie weet? Hij heeft veel geld. Een duur betaalde advocaat kan veel bereiken.

Hoe het zij, Madoffs slachtoffers, alleen maar grote jongens, tellen nu hun knopen. Zij houden zich even gedeisd, om als het even kan, weer toe te slaan, de schade te verhalen, hun verlies goed te maken. Dat is immers het geheim van het vrije marktsysteem.

Crisis. Kerstmis 2008. Tuinbonen! Moet ik niet. Voor mij geen witlof alsjeblieft, en al helemaal geen vegetarische schotel. Aan kaviaar vind ik niet veel aan. Geef dat maar aan de armen van Milaan. Mosselen? O god. Nee, alsjeblieft. Een hertenbiefstuk krijg ik echt niet door mijn keel. Dat doe je domweg niet, zo’n prachtig dier neerschieten. Een kwarteltje, dan? Vind ik zielig. Eend lust ik niet. Zuurkool. Alsjeblieft, laat ze dat maar in de Elzas eten. Ganzenlever. Ik weet hoe ze die beesten volproppen voor de verwende mens. Een soepje vooraf? Biefstuk, entrecôte, rosbief. Lekker allemaal, maar saai. Al die mousses of amuses. Ik wil puree. Kalkoen. En ijs toe.

Kerstmis 2008. Het is crisis.

Geplaatst: 24-12-2008

ELFSTEDENTOCHT OP 25 JANUARI 2009

December 2008, een voorspelling.

25 januari 2009. O5.25 uur precies. Driehonderd wedstrijdrijders staan klaar. Mannen en vrouwen van staal, uitgedost als reclamezuilen. Zestienduizend plezierrijders gieren de zenuwen door de keel. Ook zij mogen, voor het eerst in twaalf jaar, de schaatsen onderbinden voor het grootste evenement in Nederland, ooit:De vijftiende Elfstedentocht. Nog vijf minuten

De klimaatonheilsprofeten mogen roepen over de almaar hogere temperaturen, een helletocht wacht. Bijna 200 kilometer door een besneeuwd en ijzig landschap.

Het KNMI voorziet: Vijftien graden vorst . Een snijdende oostenwind die de gevoelstemperatuur nog vele graden lager maakt. Het ijs is dik genoeg,maar van een slechte kwaliteit. Diepe geulen en aangekoekte sneeuw staan garant voor de afschuwelijkste valpartijen.

De media zullen vechten om het grote interview. Fotografen doen dat om die ene foto. Cameralieden draaien zonder rust. De NOS maakt nu al wereldfaam met geweldige portretten van de ijssterren, met prachtige beelden van prachtig Nederland. Heeft uitgepakt als nooit tevoren. Eén miljoen euro zijn de voorlopige kosten. Het is ongehoord. “Maar verantwoord”, aldus een trotse radio-en televisiedirecteur.

De naam Wiebe Wieling, voorzitter van de Vereniging De Friesche Elf Steden ligt al weken op ieders lippen. Maakt Maarten Jan Heideman zijn favorietenrol waar? Of is Arjan Stroetinga van BAM Schaatssteam opnieuw onverslaanbaar? Hoe het zij, de winnaar mag rekenen op een bedrag van twee miljoen euro en een energiezuinige auto.

Crisis. Wat crisis? Friesland, voor één dag het centrum, Ljouwert de hoofdstad van de wereld. Zitten vol. Totaal vol. Geen kip kan erbij.

De koningin is er. Prins Willem Alexander,zijn stralende prinses Maxima. Hun kinderen. Erica Terpstra. Marco Borsato. Frans Bauer. John de Mol. Premier Balkenende. Vicepremier Wouter Bos. Wie niet, is naar het hoge noorden gekomen?
De eigenaars van de koek-en zopietenten wrijven zich in de handen. De erwtensoep zal dampen zoals hij dampen moet. De Berenburger fabrikant draaide overuren. Scholen hebben vrij. Grote schermen zijn overal in Nederland opgehangen om het schaatsfeest te vangen.

Vijftien miljoen Nederlanders zitten voor de tv. Een record. Niets willen zij van het schaatsfeest missen. Maakt Maarten Jan Heideman zijn favorietenrol waar? Of is Arjan Stroetinga van BAM Schaatssteam opnieuw onverslaanbaar?

December 2008. Een voorspelling. Zeker. Maar zoveel staat vast. De waarde ervan moet niet worden onderschat, tenminste niet in vergelijking met de uitgesproken verwachtingen van de premier, de vicepremier, het CPB en de economen, aangaande de ontwikkeling van de Nederlandse economie in het jaar 2009. Laat staan, voor die van 2010.

Geplaatst: 11-12-2008

TERRORISTEN FAALDEN

De spanning tussen India en Pakistan zal weer toenemen. Niet, dat nu een oorlog dreigt. Want zelfs het geschokte India beseft dat de terroristen zich niets gelegen laten, aan welke regering dan ook.

Ze waren jong, volgens ooggetuigen. Goed voorbereid, onzichtbaar voor de vijand. Misleidden de vijand. Wisten precies wat ze deden. Kaapten een trawler, sneden een bemanningslid de keel door. De leden van de fundamentalistische Lashkar-e-Taiba, opgericht door de Pakistaanse geheime dienst.

Een vreselijke aanslag was het. Honderdvierenzeventig doden. Driehonderd gewonden. Lukraak schoten de moordenaars mensen dood, op het centraal station, twee luxe hotels, twee ziekenhuizen en het joodse Chabad Huis.

Lees ik wel nauwkeurig genoeg? “Duivels slim”, kopt Vrij Nederland.
Ergens kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat er door alle berichtgeving heen, over de aanslag in Mumbai, – “We wilden er een tweede, elfde van de negende van maken. Vijfduizend doden moesten vallen ”, zou een terrorist verklaard hebben -, iets van bewondering doorklinkt. Nee, het moet verbeelding zijn.

Eisen stelden de terroristen niet. Is ook overbodig. De wereld weet: Lashkar-e-Taiba wil een vrij Kashmir. Dat mag wel wat mensenlevens kosten.
India? Mumbai? Waar praten we eigenlijk over? Meer dan een miljard inwoners. De grootste democratie ter wereld. Een booming economie, met een groei van ruim 9 procent in 2007.

CNN coverde het nieuws urenlang. Na enige aarzeling kwam ook het nieuws in Nederland op gang. Niet alle kranten vonden het openingwaardig. We vonden het erg. Maar dat wij bevangen waren, gegrepen waren, van ons stuk gebracht?

Nou nee. Het afgelopen weekend hield Nederland zich liever bezig met de jarige Paul de Leeuw. Ook Popstars werd goed bekeken. De jurk van Rebecca was goed voor zwarte koppen. Verdonk haalde weer eens negatief het nieuws. Het voetballen ging door. Niemand die overwoog een minuut stilte in acht te nemen. Eén condoléanceregister gezien op internet. Zeven mensen namen tot nu toe de moeite te reageren. Zeven! Missschien zijn het er al een paar meer.

Komt dat nu omdat voor ons, Mumbai zich niet meten kan met New York? India zo ver weg ligt? Indiёrs, andere mensen zijn met wie we ons niet zo verbonden voelen?

Hoe het zij, het is de terroristen niet gelukt de impact van de negende van de elfde te evenaren. En, dat terwijl zij toch een kleine week het financiёle hart van India hun greep hadden, lukraak schoten op weerloze mannen, vrouwen en kinderen, granaten gooiend. Zij sneden kelen door, staken hotels in brand, maakten westerse slachtoffers.

Het is niet anders. De terroristen hebben gefaald. Vanuit hun gezichtspunt is de aanslag op Mumbai een vreselijke mislukking. Er is geen sprake van een tweede, negende van de elfde. De beoogde 5000 doden zijn bij lange na niet gehaald. Zelfs zullen India en Pakistan elkaar de oorlog niet verklaren. Hun vrij Kashmir zal er niet komen.

De vraag is wel, of de terroristen zelf, het mislukken van de actie erkennen. Zij zullen inbrengen dat meer mensen de naam Lashkar-e-Taiba kennen, en dat dàt precies de bedoeling was.

Geplaatst: 2-12-2008

Geplaatst: 26-11-2008

NOGAL LAF

Wat is er toch met Paul Witteman aan de hand? Jarenlang was hij een gevierd en ook wel gevreesd journalist. Vriend en vijand prezen hem om zijn vakmanschap. De beste tv-interviewer van het land. Hij stelde de juiste vragen.

Als anchorman van de actualiteitenrubrieken Achter het Nieuws en Nova maakte hij zijn faam steeds weer waar. Presentator van de Ronde van Witteman, Buitenhof, B en W, Lagerhuis. Winnaar van de Zilveren Nipkowschijf in 1998 en televisiepersoonlijkheid van het jaar 2001. Niet zomaar iemand, dus.

Inmiddels doet hij alweer twee jaar het televisi e-praatprogramma ‘Pauw en Witteman’. Het zal verbeelding zijn, maar als kijker krijg je het gevoel dat hij er nogal ongemakkelijk bijzit.

De samenwerking met copresentator Jeroen Pauw verloopt voortreffelijk, beweert het duo om het hardst. Dus is er geen reden daaraan te twijfelen.
Maar wie de Paul Witteman van tien jaar geleden kent, weet niet wat hij ziet. Misschien is het de formule, past het duo-presentatorvak hem minder goed.

Punt is dat de 62-jarige Paul Witteman nauwelijks ruimte heeft zijn journalistieke hart te laten spreken. In feite heeft hij zichzelf gedegradeerd tot een aangever, en niet meer dan dat. Gasten nemen het gesprek al gauw over, en meer dan eens leidt dat tot onverkwikkelijke taferelen. Lezen ze elkaar de les. Soms minutenlang zonder dat een presentator tussenbeide komt.

Hier is dus de beeldvorming ontstaan die ex-minister Vogelaar haar baan heeft gekost. Jort Kelder en Heleen van Rooijen verweten de minister dat ze te kort schoot. Waren jury en rechter in een openbaar proces. Het is wel zeker dat vicepremier Bos de uitzending goed bekeken heeft.

Nog een voorbeeld. Te gast was de voormalige voorzitter van de Vereniging van effectenbezitters (VEB), Peter Paul de Vries. SP-fractievoorzitter Agnes Kant presenteerde haar dertigpuntenplan om de kredietcrisis voor eens en altijd op te lossen. Kant is socialist. De Vries – “Ik stem VVD”- is kapitalist. Het is altijd aardig om twee tegenpolen uit te nodigen. Maar het gelijk of ongelijk werd bedolven onder het verbale geweld dat De Vries zich permitteerde. Witteman en Pauw zaten erbij en keken ernaar.

Rechter en jury is misdaadverslaggever Peter R. de Vries al sinds mensenheugenis. Met Joran van der Sloot scoort hij als nooit tevoren. Louche figuren schakelt hij in. Medegast Freek de Jonge vindt de werkwijze maar niks. Ging ouderwets tekeer. De Vries ook niet op zijn mondje gevallen, diende hem stevig van repliek. Kortom, er ontstond een stevige ruzie. “Mooie tv”, zal de producer vinden. Maar het gesprek leidde nergens toe. De kijker kwam niets te weten. De ruzie ijlde door.

De truc van het programma is, gasten worden tegen elkaar uitgespeeld. Paul Witteman laat het allemaal gebeuren. Een mening heeft hij niet. Pauw mag de vileine vragen stellen. Samen stoken ze het vuurtje alleen maar op. Makkelijk is het, en ook nogal laf.

Geplaatst: 18-11-2008

YOLANTHES STRIJD

Ze is een Ster van de TV, 23 jaar nog maar. Onlangs won ze de Televizier Talentenaward. Sexy is ze. Vriendin van Jan Smit. En heel goed in paaldansen.

Yolanthe Cabeau van Kasbergen was te gast bij Pauw en Witteman. Een Bekende Nederlander die goede doelen doet, zich oprecht inzet voor een hoopje mens, in Colombia, Zambia of Bangladesh. Met Arjan Erkel, die als medewerker van Artsen Zonder Grenzen bijna twee jaar lang werd gegijzeld, heeft Yolanthe de Stichting Stop Kindermisbruik opgericht.

Ze vertelde: “Het gaat om meisjes, kinderen nog. Zo jong. Kinderen die worden geprostitueerd, uitgebuit. Wij zorgen ervoor dat ze gevonden worden. We gaan erop af. Schakelen de overheid in. Wij redden ze. We geven die meisjes een nieuwe kans”.

Commerciёle vrouwenexploitatie is de formele aanduiding. In Nederland zouden zo’n 1500 meisjes gedwongen worden. Veel erger is de toestand in, met name de ontwikkelingslanden. In Oost-Europa, in Afrika.

Nicholas Kristof van de New York Times schrijft naar aanleiding van de onlangs gehouden VN-conferentie over vrouwenverkrachting en gedwongen prostitutie: “Wie dacht dat de wereld beter wordt, mag zich bedrogen voelen” . Hij stelt dat verkrachting en misbruik van vrouwen een structureel probleem zijn, met name in tijden van oorlog . Onderdeel ook van de tactiek de vijand angst aan te jagen. Kristof noemt Soedan waar dit soort praktijken plaatsvinden onder het toeziend oog van de Verenigde Naties. “Aziё is erg”, aldus Kristof. “Maar de verkrachtingshoofdstad van de wereld is Congo”.

Congo. Een Tutsi-generaal heeft de wapens opgenomen. Stromen vluchtelingen. Mensonwaardige omstandigheden. Ogen die honger uitstralen. Niemand hoeft zich enige illusie te maken over het lot van vrouwen, van meisjes, kinderen, nu het opnieuw oorlog is.

Dat laat onverlet, dat Yolanthe Cabeau van Kasbergen goed werk doet. Ze geeft tijd, zorgt voor geld. Als rolmodel kan ze haar invloed gebruiken. Arjan van Erkel is expert.

De stichting ‘Stop Kindermisbruik’ zal de prostitutie niet uit willen bannen. Hoogstens een uitwas bestrijden. De stichting moet vooral doorgaan. Dat meisje. Verschrikkelijk toch! Wil maar niet van het netvlies verdwijnen.

Dan gaat de televisie aan. Het is nà twaalf uur. Elke nacht, uren gaat het door. Harde porno, sex. Meiden die het hoerendom aanprijzen. Allemaal vrijwillig hoor!

RTL, Veronica, SBS moeten miljoenen verdienen aan de porno-industrie. SBS is de omroep die zoals bekend Peter R. de Vries in de gelegenheid stelt de vrouwenhandel aan te pakken. Via de belastingen pakt trouwens ook de Nederlandse staat een graantje mee.

Onwillekeurig vraag je je af: Is Yolanthes strijd niet zoiets als dweilen met alle kranen open?

Geplaatst: 10-11-2008

GÒÒÒD MORNINGGG

Gòòòd Morninggg. Woensdag 5 november 2008. Ziet de wereld er plotseling heel anders uit. Zeg maar dat het niet zo is. De 44e president van de Verenigde Staten van Amerika heet Barack Hussein Obama. Een Democraat. En zwart.

‘We can change’. President-elect Obama wil dat Amerika weer één wordt na jaren van vijandschap tussen Bush en anti-Bush. Clinton en anti-Clinton.Obama wil zijn boodschap de wereld uitdragen.

Wantrouw de profeten. Maar toch, het is soms mooi om te geloven. Eenentwintig maanden heeft hij campagne gevoerd. Hij kreeg de steun van Oprah Winfrey en Kennedy’s. Hij is gehard in de geweldige strijd tegen Hillary Clinton. De Republikein John McCain was kansloos.

Zoon van een blanke moeder. Zwarte vader. Wat opvalt, is zijn presidentiële uitstraling. Lang. Slank. Bedachtzaam. Minder dominee geworden. Hij wekt vertrouwen. Obama heeft Harvard gedaan. Het is zo duidelijk als wat. De 47-jarige ex-senator van Illinois heeft veel in zijn mars, heeft zijn weg naar het Witte Huis zorgvuldig uitgedacht. Hopelijk maakt hij er wat van.

De nieuwe president heeft geen ervaring, met name in de buitenlandse politiek? Ach, alsof Ronald Reagan die ervaring had. Of Clinton. George W. Bush, de zoon van ….. Neem Harry Truman.

Een orkaan van vreugde gaat over Amerika. Martin Luther King lijkt opnieuw geboren. Nee, dit is uniek. De kiezers weten: “Wij hebben iets bijzonders volbracht. Barack Obama is niet zo maar een zwarte president. Hij is een Amerikaan en president voor blank en zwart, joods, katholiek, moslim. De president dus, voor alle Amerikanen”.

De Amerikaanse droom volbracht. Het is meer dan dat, want in tegenstelling tot de opperbevelhebber van het leger of de minister van buitenlandse zaken, heeft de president van de Verenigde Staten macht.

Barack Obama president. Hij wil samenwerken, partijen bij elkaar brengen. Iets doen aan de enorme tegenstellingen in zijn land.
Gòòòd Morning. De beurzen veren op. De burgers voelen zich weer pioniers. Helse vreugde. Nieuw elan. Zwarte Amerikanen zullen God oprecht danken: “Dat dit toch kan”. Europa, de hele wereld wacht in spanning af.

Is het een revolutie misschien? Een ongelooflijke verandering is het zeker, de bevestiging dat Amerika anders is dan vroeger. Een nieuw begin. Maar pas op. Tegenkrachten wapenen zich al. De Cheneys, de Pro Life-actisten , de racisten zullen in woede ontsteken. “Obama. Verrader. Communist. Moslim. Geen echte Amerikaan” .

Bovendien, de wereld is niet veranderd. Rusland wil nog steeds een supermacht zijn. Iran werkt aan het kernwapen. Al Qaida blijft zijn zonen en dochters aan Allah offeren. Het Palestijns-Israёlische conflict kan elk ogenblik opnieuw losbarsten. In Afrika is er zo veel ellende. In Irak en Afghanistan is het oorlog. Vijanden heeft Amerika overal.

Revolutie? Ach, het leven neemt zijn gang. Armen zijn nog arm. Rijken, rijk. Sarah Palin schiet geweren leeg op elanden en beren. Maar toch……….
President Barack Hussein Obama. Gooood Morning America, Good Morning World.

Geplaatst: 4-11-2008

IS NEDERLAND NOG EEN DEMOCRATIE?

Is Nederland nog wel een democratie?
Burgers zijn niet gek. Dus zal de regering zich voor haar daden moeten verantwoorden. Het liefst vooraf. Als het echt niet anders kan, achteraf. Maar altijd zorgvuldig.

Drie voorbeelden.

20 maart 2003. De Amerikaans-Britse ‘Coaliton of the Willing’ start de oorlog met Irak. De Verenigde Naties had geen toestemming gegeven. Bondgenoten Frankrijk en Duitsland waren ronduit tegen.

Dus stond hij daar, op de persconferentie van de Amerikaanse bevelhebber, generaal Franks: overste Jan Blom, twee dagen na het begin van ‘Operation Iraqi Freedom’. Eind 2002 bleek de Nederlandse onderzeeёr Walrus actief in de Golfregio. Voerden Nederlandse F-16 vliegtuigen verkenningsvluchten uit, vochten Nederlandse commando’s in Noord-Irak.

In 2003 nog, besloot het kabinet-Balkenende III deel te nemen aan de militaire missie in het zuiden van Irak. De toenmalige minister van buitenlandse zaken, mr. J. de Hoop Scheffer werd benoemd tot secretaris- generaal van de NAVO. Nederland, lid van de coalitie? De regering ontkent nog steeds. Premier Balkenendes eigen woorden: “Er is geen actieve steun. Alleen politieke”.
Vragen zijn er genoeg, maar de regering houdt een parlementair onderzoek tegen.

In Rotterdam draagt de vertrouwenscommissie PvdA-staatssecretaris Aboutaleb voor als burgemeester van Rotterdam. Alles gebeurt in het diepste geheim. Zelfs de kandidaatstelling van Aboutaleb was onbekend. Acht mensen hebben aldus besloten. De gemeenteraad heeft maar te volgen.

Verward is het land. De beurs stort in. Kredietcrisis. De angst voor recessie neemt toe. Misschien is er wel paniek.

Minister van financiёn Bos geniet. Dit is zijn moment. Een jaar geleden stemde hij nog in met de verkoop van ABN Amro. Nu dwingt hij het Belgische Fortis zijn deel van de Nederlandse bank los te laten. Betaalt er bijna 17 miljard euro voor. Stelt bovendien 200 miljard euro beschikbaar voor steun aan banken en verzekeraars in nood. ING en Aegon profiteren. Terwijl Bos en zijn PvdA pijlsnel stijgen in de verkiezingsgunst, is het parlement er niet aan te pas gekomen. En dat terwijl, de regels van het budgetrecht dat expliciet voorschrijven.
Achteraf heeft de Tweede Kamer ja gezegd. Zoals dat ook gebeurde in 2003. Zoals dat wel zal gebeuren in Rotterdam.

Dat het ook anders kan, weet de Nederlandse regering maar al te goed. Aan de totstandkoming van het besluit een militaire missie te sturen naar Afghanistan is in elk geval een debat voorafgegaan. In het land, in de media, in de politiek. En zo hoort het.

Oh. Neem ook nog de steun aan het Hervormingsverdrag van de Europese Unie, vorig jaar. Maar nee, we zouden drie voorbeelden geven.

Geplaatst: 28-10-2008

IS ABOUTALEB ECHT DE BESTE?

Is Ahmed Aboutaleb werkelijk de beste kandidaat?

In een volwassen democratie gaat het om bekwaamheden. Om de beste die beschikbaar is. Afkomst doet er niet toe. Net zo min, trouwens, als sexe, sexuele voorkeur of religie. “Zelfs speelde de politieke kleur bij de uiteindelijke beoordeling geen rol”, aldus de voorzitter van de vertrouwenscommissie die Ahmed Aboutaleb aanwees als burgemeesterskandidaat nummer één voor de stad Rotterdam.

Rotterdam is de stad van Pim Fortuyn. Veel autochtone burgers voelden zich verdrongen door allochtonen. Misschien doen zij dat nog wel. Met 14 zetels vormen Fortuyns erfgenamen, Leefbaar Rotterdam, nog altijd de op één na grootste fractie in de gemeenteraad. En de grotere PvdA weet maar al te goed dat een flink deel van de Leefbaar-aanhang door haar is opgevoed.

Ahmed Aboutaleb is vast en zeker een prima kandidaat- burgemeester. Dat vinden na een paar daagjes mokken nu ook de Leefbaren. Hij heeft zich in de PvdA bewezen, heeft ervaring als wethouder van Amsterdam. Is staatssecretaris in het huidige kabinet. Zijn benoeming per 1 januari 2009 is een formaliteit.

Heeft, is niettemin de vraag, de Marokkaanse afkomst van Aboutaleb toch niet een rol gespeeld bij de afweging die is gemaakt? De vertrouwenscommissie van de Rotterdamse gemeenteraad moet haast wel de voor-en nadelen tegen elkaar heeft afgewogen, al is het maar omdat Leefbaar Rotterdam er een zaak van maakte.

Als voordeel zal de commissie dan hebben meegenomen dat Aboutaleb als Marokkaan, een rolmodel van integratie, een uniek inzicht heeft in de integratieproblematiek. Een man die bij uitstek in staat is een brugfunctie te vervullen.
Nadeel is, dat een deel van de Rotterdammers moeite houdt met een allochtoon als burgemeester. Een Marokkaan nog wel. Tegenstellingen kunnen zich makkelijk verscherpen.

Dit soort afwegingen zijn legitiem. Toch blijft er een probleem. De burger heeft geen werkelijk inzicht in de besluitvorming. Geheimhouding is het parool, blijkt ook uit een analyse van de Volkskrant.
Na alle afwegingen resten Aboutalebs naam en die van oud-wethouder Van der Sluis op de voordracht. Aboutaleb is van de PvdA, Van der Sluis van Leefbaar Rotterdam. Beiden maken deel uit van de twee grootste partijen van de stad. Met andere woorden. De machtsfactor, de politieke kleur, heeft een rol gespeeld. Je weet alleen niet welke.

De vertrouwenscommissie zal het ontkennen. Liegt in feite. Zekerheid zullen we niet krijgen. Onbevredigend blijft het. Zoveel onduidelijkheid. Zoveel ouderwetse achterkamertjespolitiek. Al met al, een belediging voor de democratie.

Waarom toch, mogen burgers hun belangrijkste vertegenwoordiger niet zelf kiezen? Heus, als Ahmed Aboutaleb de beste is, zullen de Rotterdammers niet schromen hun stem op hem uit te brengen.

Geplaatst: 21-10-2008

NIEMAND IS SCHULDIG

“Spaarders die hun geld neerzetten bij IJslandse banken nemen een groter risico dan spaarders die hun geld stallen bij Nederlandse banken. Het IJslandse bankwezen staat er slecht voor”. Dat zei bestuursvoorzitter Thierry Schaap van BinckBank in juli bij de presentatie van de cijfers over het tweede kwartaal. Dit voorjaar haalde de gemeente Groningen ijlings opzij gezet geld af van de IJslandse bank. De controler twijfelde aan de solvabiliteit. In een artikel, gedateerd 2 juni 2008, in NRC Next deelde econome Erica Verdegaal die twijfel.

Nee, niet iedereen was ervan overtuigd dat je er goed aan deed rente te vangen van buitenlandse banken omwille van een wat hogere rente. Niettemin hebben zo’n 100.000 burgers wie weet hoeveel geld toevertrouwd aan Landskibank en dochter Icesave. Geld dat in rook zou zijn opgegaan, ware het niet dat de staat der Nederlanden zich garant heeft gesteld voor maximaal 100.000 euro.

Inmiddels blijkt dat IJslandse reclamecampagnes ook tientallen gemeentes, provincies en gemeentes hebben verleid. Onbetwiste koploper is de provincie de provincie Noord-Holland die 78 miljoen euro heeft toevertrouwd aan Landskibank. In totaal, is becijferd, zouden overheden voor een kwart miljard euro uitstaan bij banken, getroffen door de kredietcrisis. Tweehonderdvijftig miljoen euro. Daar kun je aardige dingen mee doen.

”Ons valt niets te verwijten. De IJslandse bank was safe, had de A-status en de goedkeuring van de toezichthouder”. Commissarissen, wethouders, gedeputeerden hebben een schoon geweten: “Als er al iemand in gebreke is gebleven, betreft dat de toezichthouder. Die had ons moeten waarschuwen. Alle kritiek is achteraf gepraat”.

Geen spoortje spijt, dus. Wel over de centen, niet over het eigen gedrag. Zelfs gaan de overheden vol in de tegenaanval. Advocaten zijn ingeschakeld om uitstaande tegoeden terug te vorderen. Een woordvoerder van de Vereniging van Nederlandse gemeenten verwijt vice-premier, minister Bos van financiën paniekvoetbal als die hen de wacht aanzegt. “Lagere overheden”, aldus de minister in het programma Pauw en Witteman”, zouden tegoeden moeten onderbrengen bij Nederlandse bankinstellingen als de Bank Nederlandse gemeenten of de Schatkist.

Over PvdA-leider Bos gesproken. Zo kort geleden nog maar, werd hij verguisd. Lovend zijn nu de commentaren over zijn krachtdadige optreden inzake de kredietcrisis. De Tweede Kamer staat buitenspel. De democratie Nederland heeft er geen moeite mee, hoewel sommige oren nog tuiten van Bos’ bekentenis dat de complexiteit van de financiёle stelsel ook hem boven de pet gaat.

Hoe het zij, de schuldvraag stellen, is taboe. Niemand is schuldig. Niemand valt iets te verwijten. Zeer beloftevol is de uitspraak van een vertegenwoordiger van de provincie Noord-Holland: “Een volgende keer zou ik het precies zo weer doen”.

Geplaatst: 15-10-2008

‘WAT EEN GEOUWEHOER, ALLEMAAL’

“Zo werkt de markt: Vijftig procent rationeel. Vijftig procent psychologie”.

Dr. A. Wellink , directeur van de Nederlandsche Bank wees er nog eens op, toen hij in Buitenhof verantwoording aflegde over de noodgedwongen nationalisatie van Fortis, en daarmee van ABN Amro, De Bank. De experts heroverwegen hun posities. Tegelijk is er de stemming in het land die zo haar invloed heeft.

Razendsnel voltrekken zich inmiddels de ontwikkelingen. Werkt het Amerikaanse reddingsplan? Hoe reageren de beurzen? Wellink heeft toch wel enige zorg.

Intussen brandt de vraag steeds harder: “Waarom is de Nederlandse regering toch ooit akkoord gegaan met de verkoop van De Bank aan het veel kleinere Fortis”? De vraag brandt te meer omdat het land van minister Bos van financiën begrepen heeft dat hij en zijn adviseurs niet alles begrepen hadden.

“Crisis”, schreeuwen de krantenkoppen, roepen de reporters. “Crisis. 1929”.

De directeur van de Nederlandsche Bank legde geduldig uit. Over de harde voorwaarden die zijn gesteld. Over zijn besluit om naar de minister Bos te stappen: “Niet doen”. Over het mooie van dit alles, dat De Bank terug is in Nederlandse handen. Over het feit dat hij gelijk heeft gehad. Over de noodzaak de rust te bewaren.

Wat, als De Bank in stort? “De Bank is heel gezond”.

Dr. Wellink legde verantwoording af. Maar zelfs hij kan er niets aan doen. Hier en daar hoor je wat. Cliёnten lopen over naar de Rabobank . Immers, die bank heeft geen beursnotering. Te velen denken dat het erge nog moet komen, begrijpen niet wat hij bedoelt. Ze worden er somber van. Psychologie. Paniek.

3 oktober 2008. Ze is dood. Geen econome, wellicht. Hoewel? Het geld moest rollen, was haar parool. Moest òp, voordat het verdampte. Mijn moeder begreep in elk geval veel beter dan ik, hoe de wereld in elkaar zit. Ze zei het heel vaak zo: “Wat een geouwehoer toch allemaal.”

Geplaatst: 6-10-2008

GUUSJE TER HORST

Haast tussen neus en lippen door, kondigde hij aan: “Ik ga door. Bij de volgende verkiezingen ben ik opnieuw beschikbaar als leider van de PvdA”.

Wouter Bos, vicepremier, minister van financiën zet zijn partij voor het blok, maakt het bijna onmogelijk hem nog te passeren. Immers, het laatste waar de partij behoefte aan zal hebben, is aan zoiets als een leiderschapsstrijd.

Maar, ook nu hij in Brussel het land en Fortis wel eens gered kan hebben, bevindt de PvdA zich nog altijd in een vrije val waarvan de diepgang veel overeenkomsten lijkt te hebben met de financiёle crisis die Amerika en de wereld in zijn greep houdt. Peilingen mogen dagkoersen zijn. De cijfers moeten sommige PvdA’ers toch op de zenuwen werken. Vijftien, twintig zetels zou de partij nog over hebben.

Hoe het zij, vanaf de PvdA-burelen blijft het oorverdovend stil. Uitzitten de rit, zal het parool zijn. Misschien valt het allemaal nog mee. Het is nog lang geen 2011. Toch mag het niemand verbazen als, zeer binnenkort, ergens in PvdA-land de zenuwen de baas worden.

Wouter Bos mag een prima vicepremier zijn, een uitstekende vakminister. Vrienden zijn met Jan Peter Balkenende. In tijden van crisis doe je het politiek leiderschap er niet zomaar bij. En al helemaal niet als, zoals Bos zelf zegt, “je te maken hebt met de ergste financiёle crisis sinds 1929”.

ntussen maakt Nederland zich druk om Marokkaanse probleemjongeren. Ook binnen de PvdA is het debat over de integratie van allochtonen allesbehalve uitgewoed. “Hoe Wilders aan te pakken”? Moet de partij zich trouwens niet voorbereiden op de eis die de volgende Amerikaanse president zal stellen: Een substantiële Europese bijdrage aan de strijd tegen het moslimterrorisme. “De Ierse kwestie”. Horen we daar nog van?

Wie weet is een PvdA-studiegroep al in het diepste geheim bezig met de vraag…….., voor het geval dat. Nu er nog tijd is.

En wie, minister van binnenlandse zaken Guusje ter Horst het debat over de Marokkaanse jongeren hoorde voeren. In alle rust. Doordacht. Streng, kan wellicht de verleiding niet weerstaan. “Een vrouw. Bekwaam. Doortastend, en links genoeg om de PvdA overeind te houden”.

Geplaatst: 29-9-2008

HOE NAЇEF KAN DE WERELD ZIJN?

Driehonderdelf miljoen dollar ving Richard Fuld, de president-directeur van Lehman Brothers, de afgelopen vijf jaar. De Amerikaanse zakenbank is failliet. Bijna ging ook de verzekeringsmaatschappij AIG ter ziele. Maar dat was de regering-Bush toch te gortig.

Een staatsfonds is opgericht, met ruim 700 miljard dollar in kas. Totdat zij weer op eigen benen kunnen staan, zal de overheid de zaken waarnemen van de banken-in-nood,Bear Sterns, Fannie Mae en Freddie Mac. Ook AIG, hoofdsponsor van de voetbalclub Manchester United, heeft zo het vege lijf gered.

De beurzen sprongen weer omhoog. Verbijstering heerst alom: “Socialisme. Keynes”. Sommigen luiden het kapitalisme uit. Minister Bos van financiën voorziet het einde van de graaicultuur. “Het wordt”, melden financiёle experts,“nooit meer zoals het was”.

Hoe naïef kan de wereld zijn? Amerika’s befaamdste econoom van de twintigste eeuw,John K. Galbraith , adviseur van de Democratische presidenten, F.D. Roosevelt, Kennedy en Johnson, zal in zijn graf in elk geval minzaam lachen. “Welnee”!

In één van zijn laatste interviews herinnerde de schrijver van onder meer ‘The Great Crash’ er nog aan: “Het probleem van de economie is niet een gebrek aan kennis van die economie, het is een gebrek aan kennis van de geschiedenis van de economie. Het gaat altijd op en af. Zo werkt het systeem nu eenmaal”.

Het is nu even af. Over vijf, zes jaar graaien de graaiers als vanouds. Misschien moeten zij iets langer wachten, want niemand weet, hoe ver, hoe diep de huidige crisis reikt, die tot nu toe beperkt is gebleven tot de financiёle sector.

Wel is duidelijk dat het vertrouwen ernstig is geschaad. En zoals iedereen weet, staat en valt het systeem met dat vertrouwen. De handelaren hebben veel te grote risico’s genomen. De toezichthouders hebben gefaald. Dus worden de regels aangescherpt. Risico’s vermeden.

Denk nu niet dat de regering-Bush is afgevallen van haar geloof in de almacht van de markt. Zij kan domweg niet anders. Immers, niet de Fulds zijn de dupe. Die kunnen fulltime golfen. Maar de minder kapitaalkrachtige Amerikanen krijgen de rekening gepresenteerd , de arme het eerst. De Republikeinen maken zich grote zorgen. De verkiezingen komen eraan.

Geplaatst: 21-9-2008

BARACK OBAMA WORDT PRESIDENT (II)

Wordt John McCain, 72 jaar, dan toch de 44e president van de Verenigde Staten van Amerika? Opnieuw een Republikein? Na acht jaar Bush, wanbeleid, bedrog, oorlogvoeren, geven opiniepeilingen steeds duidelijker aan dat veel Amerikanen er niet genoeg van kunnen krijgen.

Toegegeven, de Vietnam-held McCain leek uit een ander soort Republikeins hout gesneden. Hij was wel eens bereid tegen de partijlijn in te gaan. Maar nu zit de senator van Arizona toch in de val, want hij heeft zich overgegeven aan die andere Republikeinen.

Zelfs schijnt Karl Rove weer in beeld te zijn, de even omstreden als virtuoze campagneleider van president Bush. Zijn medewerker, Steve Schmidt, heeft in elk geval het verkiezingsheft in handen genomen. En geheel volgens Rove’s gedachtelijn wordt het rechts-religieuze segment bediend, via de 44-jarige gouverneur van Alaska, Sarah Palin, de kandidaat voor het vicepresidentschap.

In de Amerikaanse pers heeft de verkiezingsstrijd inmiddels een curieuze wending genomen. De twee presidentskandidaten, Obama en McCain, lijken naar de achtergrond verdreven. Alle aandacht is gericht op Sarah Palin.

Conservatief en Progressief hebben alle nuance over boord gegooid. Waar de Democratisch gezinde The New York Times, McCain beticht van roekeloosheid door een zo onervaren kandidaat – “Sarah Palin. Who”? – naar voren te schuiven, dopen erkende conservatieven als Charles Krauthammer( The Washington Post) en Billy Kristol (Weekly Standard; Fox news) hun pennen in giftig zuur om haar te verdedigen.

Een felle discussie is ontbrand over de Bush-doctrine waarvan Palin nog nooit gehoord leek te hebben. Dit, tot groot onbegrip van The New York Times. Maar: “Er zijn wel vier Bush-doctrines. Als het al doctrines zijn. Logisch dus, dat ze de vraag niet thuis kon brengen”, schrijft Krauthammer.

Sarah Palin. Religieus-rechts heeft haar in het hart gesloten. Plotseling lijken Republikeinen in het Congres ook weer kans te maken. Zelfs Bush heeft iets van zichzelf hervonden. Gooit bommen op Pakistan. “De surge is een succes”, erkent nu ook Obama.

Maar er zijn nog andere Amerikanen. Die denken: “Vier Bush doctrines? Dan had Palin er toch wel één van mogen kennen”.

Geplaatst: 14-9-2008

BARACK OBAMA WORDT PRESIDENT

De Democraat Barack Obama wordt de 44e president van de Verenigde Staten van Amerika. De Amerikaanse kiezers zullen dinsdag 4 november 2008 met een overweldigende meerderheid beslissen. Op 20 januari 2009 zal Opperrechter John. G.Roberts de president vervolgens inhuldigen op de trappen van het Capitool in een ijskoud Washington.

Laat de wereld er maar aan wennen, de Verenigde Staten van Amerika krijgt zijn eerste zwarte president. Maar de peilingen wijzen toch op een spannende strijd? Twijfels rijzen over de Democratische kandidaat. Heeft hij wel genoeg ervaring? En: hoe wint hij de Hillarykiezers terug?

Al met al lijkt er weinig over van de betovering waarmee Barack Obama begin dit jaar zoveel Democraten aan zich bond. Ook Obama’s keuze van de zeer ervaren Joe Biden tot running mate doet, zo lijkt het, de kiezer weinig. Weliswaar vielen de Democraten massaal in zwijm tijdens zijn rede op de conventie in Denver, CNN en The New York Times constateren dat Obama’s voorsprong tot bijna nul geslonken is.

De Republikeinse tegenkandidaat John McCain, 72 jaar, buitenlandexpert en ervaren, zou een geduchte tegenkandidaat zijn. Een oorlogsheld ook, een eigenzinnig man. Geen Republikein, in elk geval van het Bush-soort.

Toen kwam de meesterzet.

Want zo werkt het Amerikaanse systeem. Niks programma. De tegenstander aftroeven. Diens zwakke punten eruit lichten. Daar win je verkiezingen mee. Dus kiest John McCain als kandidaat vicepresident, een 44-jarige gouverneur van Alaska, een mom van vijf kinderen, een voormalige schoonheidskoningin. Een pittige tante die principieel tegen abortus is. Een vrouw die boze Hillarystemmers moet winnen. Sarah Palin heet ze.

Zoveel is zeker, veel ervaring heeft ze niet. In Washington is ze, hoewel dat niet lang kan duren, in elk geval een onbeschreven blad. En, als E.J. Dionne, columnist van The Washington Post geloofd mag worden, kent ook McCain zijn running mate nauwelijks. Had hij haar zegge en schrijve twee keer ontmoet toen hij zijn beslissing nam. De meesterzet is dus niets anders dan een slag in de ruimte. Een gok.

Toegegeven, Amerika, en trouwens ook de rest van de wereld, was een weekend in opperste verwarring. Sarah Palin. ‘A change’ was het zeker…. Dan blijkt haar dochter Bristol Palin, 17 jaar, zwanger.

Wie had dat gedacht? Amerika voert een oorlog op vele fronten. De economie verkeert in grote moeilijkheden, en zo liggen er nog wat problemen. Plotseling is abortus het thema.

De Verenigde Staten van Amerika. Wat je van het land ook mag denken, de mensen zijn niet gek. De kiezers zijn ervan doordrongen dat de 44e president van Amerika puin ruimen moet. Die kiezers hopen, willen, bidden dat die president voor zijn taak berekend is. Die kiezers vertrouwen een gokker die taak zeker niet toe….. Toch?

Geplaatst: 2-9-2008

VERLIEZER

Het was een zuur stuk dat cabaretier Erik van Muiswinkel 23 augustus schreef. Maar misschien trof de zuurgraad vooral, omdat de Nederlandse hockeydames net goud hadden gewonnen. Goud! Goud! Goud!

Van Muiswinkel, initiator van de actie ‘Nie naar China’, voelt zich de verliezer. “China wint op alle fronten”, klaagt hij. En hij stelt het land gelijk aan de Duitse nazidictatuur die in 1936 de Spelen organiseerde.
Is het waar? Heeft de dictatuur die China ongetwijfeld is, gewonnen? Die vraag is wellicht toch iets minder gemakkelijk te beantwoorden dan Van Muiswinkel doet, ook al is het zonneklaar dat de Chinese autoriteiten de Spelen hebben gebruikt om hun eigen positie te versterken.

Een objectief meetinstrument lijkt het medailleklassement. “Ja”, stellen de Nederlandse kranten. “China heeft gewonnen. Wat telt, is de eerste plaats. China heeft 51 gouden medailles. Nummer twee, Amerika heeft er 36”.

“Nee”, zeggen de Amerikaanse kranten, en niet de minste. The New York Times en The Washington Post zetten de USA voorop. Zij stellen dat het totale aantal medailles telt. En dan heeft Amerika 110 medailles, en China slechts 100.
Blijkbaar zien de Amerikanen, als het gaat om hun land, geen verschil tussen goud, zilver en brons.

Intrigerend is dan wel de vraag, waarom Amerika zoveel belang hecht aan het medailleklassement. In 1936 haalde Duitsland 56 keer goud, de VS 24. In de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw waren de atleten van de voormalige Sovjet Unie superieur aan die van de Verenigde Staten. Zelfs Oost-Duitsland eindigde in 1988 boven de VS.
Maar iedereen weet intussen hoe het die staten, dictaturen alle drie, is vergaan.

Geplaatst: 24-8-2008

DAT IS KWAAD GEDACHT

“Laat de leeuwen brullen”, brult de verslaggever met overslaande stem. Het zijn de hoogtijdagen van de Olympische Spelen. Goud op de roeibaan. Allemaal aardige Chinezen, terwijl op de Kaukasus een nieuwe wereldorde ontbrandt. Een bom doodt een Nederlandse cameraman.

In Nederland keren de jaren tachtig terug. Krakers. Branden. Anti-kernenergie. Inbraken. Bedreigingen. Keiharde acties. RaRa. Bluf!

GroenLinks-kamerlid Wijnand Duyvendak schreef een boek over zijn actieverleden. Hij lijkt wel trots. Dat kan natuurlijk niet. Als parlementariër had hij spijt moeten betuigen. De Telegraaf grijpt zijn kans. GroenLinks wordt bang. Dus moet Duyvendak zijn biezen pakken. Misschien is het wel terecht.

In Utrecht loopt een jongen hersenletsel op. Hij had iets gezegd. Dus slaan ze hem neer. Ze! Camera’s registreren. ‘Ze’ blijken eerstejaarsstudenten te zijn. Echte Nederlanders van, zo op het oog, keurige komaf.

Wat beweegt keurige Nederlandse jongens iemand op te jagen en hem het ziekenhuis in te slaan. Volgens de advocaat, meldt het AD, is het slachtoffer begonnen.

Toch wil je er meer van weten. Dus is de vraag: Waarom blijft het in de media zo stil? Zijn er geen diepte-interviews? Geen camera’s voor de deur? Zoeken journalisten de ouders niet op? Waarom heeft Wilders geen commentaar? Is er geen maatschappelijk debat?

Stel, de daders waren van Marokkaanse komaf. Maar nee, dat is kwaad gedacht.

Geplaatst: 17-8-2008

VRESELIJKE WERELD

Kogels. Bommen. Mensen vluchten. Doden vallen.

Terwijl het miljardenspektakel van verbroedering dat Olympische Spelen heet, zijn opening beleeft, wij ons opmaken voor drie weken van topbedrog, zijn Rusland en Georgië in oorlog geraakt. Om Zuid-Ossetië dat toebehoort aan Georgië. Om olie. Om de macht. Ook Abchazië doet mee.

Tot het uiterste willen zo’n 10.000 sporters gaan voor goud. Eeuwige roem, het grote geld, zoeken zij daarbij. Politiek, commercie en sport hebben elkaar gevonden. Zeseneenhalf miljard mensen vinden het allemaal prachtig.

Als Kosovo onafhankelijk mag zijn, mag Zuid-Ossetië bij Rusland horen. Als Amerika raketten plaatst in Polen en Tsjechië, en Oekraïne en Georgië NAVO-lid wil maken, zal het Kremlin op gepaste wijze reageren.

Natuurlijk is China geen democratie. Onderdrukt het Tibet en de Oeigoeren. Maakt het vuile handen in Darfur. Maar de bedoelingen zijn geen geheim. Net als Amerika, net als Rusland wil China de wereldheerschappij, en de Olympische Spelen helpen daarbij.

“De kans”, aldus een expert, “dat de oorlog beperkt blijft, is groot”. Zoveel is zeker, Rusland zal zich geen gezichtsverlies permitteren. Georgië moet zijn plaats weten. Osseten en Abchazen zijn Russen. Geen NAVO in de Kaukasus.

En wie gedacht mocht hebben dat de mensheid echt veranderd is, heeft het mis. Machiavelli heeft gelijk. In het gevecht om macht, heiligt het doel de middelen. Vele doden zullen hiervoor nog vallen in onze wrede, vreselijke wereld.

Geplaatst: 9-8-2008

MISSCHIEN VALT HET MEE

Beurzen naderen opnieuw gevaarlijke dieptepunten. Pessimistisch zijn de beleggers. Alles wordt duurder.De rente stijgt.
Moeten we ons zorgen maken? Staat de economie op instorten?

Zoveel is zeker. Menig economisch sein staat op rood. Eeuwen geleden lijkt het dat vice-premier Wouter Bos verklaarde dat de Nederlandse economie wel een stootje kon hebben. De kredietcrisis zou zich voornamelijk tot Amerika beperken. ABNAMRO was nog niet verkocht.

Kan Nederland het gevaar bezweren? Het begrotingstekort is 0,1 procent. De inflatie loopt op, maar is met 2,25 procent nog onder het Europese gemiddelde. De werkloosheid is laag. Nederland weet ook dat de regering de waarschuwing van de Nederlandsche Bank ter harte zal nemen. Zij houdt de hand op de knip. Lonen mogen niet te veel omhoog.

Maar helaas, in de wereldeconomie woeden machtige krachten. Opkomende landen als China en India verstoren de vraag. Rusland heeft baat bij hoge olieprijzen. Amerika wacht op een nieuwe president. De Europese Unie is verdeeld. Verwacht ook niet te veel van de G-8. Wat betekenen de hoge voedselprijzen?

Kortom, voorlopig zit er weinig anders op dan dalende beurzen, stijgende rente en inflatie uit te zitten. Dus kunnen we rustig op vakantie. Genieten van de rust. De zonkant op. Geef toe, we hebben het verdiend. Bovendien, in de vakantie gebeurt nooit iets, een enkele oorlog daargelaten. En meestal stort de beurs pas in oktober echt in.

Vakantie. Misschien geeft het de tijd iets te bedenken, en valt het, eenmaal terug en uitgerust, allemaal reuze mee.

Geplaatst: 7-7-2008

1988: EEN RAMP

Alle analyses ten spijt. Marco en de spelers van het Nederlands elftal hebben het uiterste gegeven. Sommigen deden meer dan dat. De meester heeft ons geleerd dat een coach er wel degelijk toe doet. En ach, misschien waren de Russen gewoon een tikje beter. Wat een geluk, wij hadden geen kans.

Misschien is het te vroeg, het leed nog niet bezonken. Wie niet heeft gejuicht bij de negen doelpunten van Oranje? Inmiddels zijn er genoeg die zich opgelucht voelen. Ja, blij. De massahysterie, voetbalpsychose gaan steeds meer tegenstaan.

Hoeveel decennia maken wij, Nederlanders, het al niet mee? In 1934 moet het begonnen zijn. Het jaar 1974 is nog steeds een trauma. Het spel, de euforie, de torenhoge verwachtingen, het dramatische verlies. Steeds opnieuw. Eén keer zijn we Europees kampioen geweest. Verschrikkelijk, een ramp. Catastrofe. Immers, sindsdien wanen we ons de besten van de wereld. Echt, Wesley Sneijder streed in Basel een verloren strijd.

Nu leeft alweer de hoop dat we in 2010 wereldkampioen worden, of anders wel toeslaan in Polen/Oekraïne. En opnieuw krijgt de massahysterie dan alle kans.Zullen politici zich spiegelen aan de sterren van Nederland.Zullen journalisten en voetbalkenners avonden en kranten vol ouwehoeren. Kritiekloos als het goed dreigt te gaan. Moordzuchtig als de nieuwe generatie van haar voetstuk valt.

O, god. Wanneer beseffen we weer dat voetbal een spelletje is. En niet meer dan dat!
Wij! Wijzelf zijn de schuld van de zoveelste nederlaag toen het er werkelijk om ging. Wij. U en ik

Geplaatst: 24-6-2008

29 JUNI

“Nee”, zeiden de Ieren tegen het Verdrag van Lissabon. “Nee”. Brussel is verbijsterd. Kapot. Verslagen. “Een klap voor de democratie. Achthonderdduizend Ieren die een half miljard Europeanen in gijzeling houden. Ongelofelijk. Onvoorstelbaar”.

Wanneer hebben we dit meer gehoord? O ja, juni 2005. “Het referendum is”, kun je intussen uit alle Brusselse hoeken en gaten horen, “totaal ongeschikt voor zoiets ingewikkelds als een Verdrag van Lissabon”.
Zesentwintig landen zijn woedend. Ondankbare Ieren. In Nederland eisen de Europeanen actie. Politici gaan het land in, om het volk tot bedaren te brengen, de woede, waar mogelijk, te sturen. Er gaan stemmen op, het Ierse vlees te weren. Vakanties te annuleren. Ierse pubs kunnen hun deuren maar beter sluiten”.

Heel Europa herinnert zich trouwens, hoe de Ieren geprofiteerd hebben van de Europese subsidies. Ook in België, Duitsland en Frankrijk klinken boze stemmen. Maar nergens is de woede zo groot. Nergens laten de burgers zich zo gaan.

Sommige Europeanen vinden het stiekem prachtig. Een bewijs te meer, hoe fout de Ieren zijn. “Mijn buurvrouw”, vertelde een Europarlementariër”, was in tranen toen ze het nieuws hoorde. Ze begrijpt er niets van. De Ieren hebben voor haar afgedaan”.

Juni 2008. Verdwaasd is het land. Buiten zinnen. Het Verdrag van Lissabon is dood. Europa leeft. Zo hevig zijn de emoties. Waar Europeanen verschijnen, wordt spontaan het Wilhelmus ingezet.

Het laatste nieuws. De actiegroep Europa roept op tot een grote demonstratie. In Den Haag. In Amsterdam. Op zondag 29 juni.

Geplaatst: 16-6-2008

LEVE AMSTERDAM

Hoe haatten wij, in Eindhoven, de voetbalhoofdstad van Nederland, niet die man? De Ajacied die het vak nog leren moest. Die stond voor alles wat wij hier in het zuiden zo vreselijk vinden. De Amsterdamse arrogantie. Alsof hij het spelletje hoogstpersoonlijk had uitgevonden.

Dus moest een bus in Ajaxkleuren het ook niet wagen zich in onze buurt te vertonen.
Wij zijn van PSV. Die verdomde Ajacied uit Amsterdam mocht van ons de Dommel in.

Hoe haatten wij die man. Vier jaar geleden nam hij ons het Nederlands elftal af.En, waarom? Om door en door verwende Ajaxmannetjes te laten gloriëren. Te zijner ere.
Ons Mark werkte hij zijn elftal uit. Ons Mark was het namelijk niet eens met zijn tactiek.

Hoe haatten wij die man. Leidde hij in 2006 niet hoogstpersoonlijk zijn elftal in Duitsland naar de ondergang? Hij wilde immers domineren. Maar het lukte niet. Trouwens, tot vorig jaar kon hij nog steeds niet domineren. Ajacied!

Toen stonden, naar verluidt, zeven spelers op.

Maandag 9 juni 2008. In Zwitserland spelen wij de wereldkampioen van de mat. Negentig minuten verbazen wij de wereld. Nieuwe tactiek. Totaalvoetbal. Technisch vernuft.

Wij juichen. Leve Amsterdam. Springen gaten in de lucht. Dolle Vreugde. Leve Ajax. Geen twijfel aan. Wij zijn de besten. Kampioen. Ons Marco. O, wat houden we van die man.

Geplaatst: 11-6-2008

ARME VOETBALLERS

Honderdtwintigduizend bezoekers ontving defensie op de Open Dag voor de Landmacht in Oirschot. Zo druk was het dat de toegangswegen overbelast raakten.

Blijkbaar voldoet het leger aan een behoefte. Tanks, rupsvoertuigen en viertonners stonden klaar. Parachutisten landden. Maar wat het meest treft, is de foto in de krant. “Militairen speelden Uruzgan na”, aldus het bijschrift. Nu geeft een foto geen geluid. Toch zou je zo zeggen dat de toeschouwers op de overvolle tribune ademloos toekeken.

Intussen maken miljoenen zich klaar voor het EK-voetbal. Zwitserland kleurt al oranje.
Stel je eens voor dat Nederland wint. Wat zullen we trots zijn. Wat zullen we ons geweldig voelen.

Vallen het voetbal en de oorlog in Uruzgan met elkaar te vergelijken? Rinus Michels mag dat indertijd beaamd hebben, maar op zich is voetbal een spel, en dat mag je toch niet zeggen van de oorlog in het verre Afghanistan.

Prachtig. Mooi dat we nu weten dat Defensie de miljarden goed besteedt, en dat, als je de experts geloven mag, het Nederlands elftal kansen heeft.
Toch, een beetje een raar gevoel. Want wie, behalve de naaste familie en vrienden, denkt de komende weken aan onze missie in Afghanistan? De soldaten hebben ons respect. Zij wagen hun leven. Maar met hen houden wij ons alleen bezig als zij op een bom trappen. Wij richten ons nu op de voetbalsterren. Nederland herinnert zich 1988. Eén groot feest was dat. Het is 2008. Miljoenen heeft het bedrijfsleven geïnvesteerd. Arme coach, arme voetballers. Zij moeten het land dragen. Wat hebben ze het zwaar. Hopelijk kunnen zij de verantwoordelijkheid aan.

Geplaatst: 2-6-2008

LEIDERSCHAP

Drie leiders. Mark Rutte van de VVD doet het, aldus de partijgenoten, geweldig. Grote kwaliteiten heeft PvdA-topman, Wouter Bos. Timmert Alexander Pechtold niet aan de weg?

Leiderschap. Zoveel staat vast: Een goede leider heeft visie, zet lijnen uit, overtuigt. Luistert. Kijkt om zich heen, stuurt tijdig bij. En, vol van de Verlichting als we in 2008 zijn, kan het wellicht geen kwaad Jean Jacques Rousseau erbij te halen. Immers, in de 18e e eeuw wist die al: “Het volk is soeverein. Het gaat om zijn wil”. Hoe het ook zij, in de democratie die Nederland is, moeten politici goed naar de kiezers luisteren.

Over de wil van het volk gesproken. Opiniepeilingen mogen momentopnamen zijn. Wie goed kijkt, ziet het signaal. Trouwens, ook verkiezingen spreken duidelijke taal. In 1994 had D66 24 zetels in de Tweede Kamer. Daarvan zijn er 21 verspeeld. Intussen probeert de VVD haar rechterflank af te dekken, en de PvdA de linker. Wat rest is, wat zo mooi heet, het sociaal-liberale deel. De kiezers zeggen: “PvdA, VVD. Pas op. Dadelijk lopen de sociaal-liberalen allemaal naar D66. Maar ja ……”.

Pechtold, Rutte, Bos. Veel kiezers vinden: ”Mark, Wouter en Alexander. Volgens ons hebben jullie veel gemeen”. En: “Het is vijf over twaalf. Wilders, Verdonk. O jee. Ook Balkenende vertrouwen we niet echt. Nederland is op weg, naar een politieke ramp. Wouter, Alexander, Mark Luister! Wij, sociaal-liberalen, hunkeren naar duidelijkheid. Wij willen één sterk, gezond, democratisch sociaal-liberaal blok. Alexander, Wouter, Mark. Mark, Wouter, Alexander. Wat doet het er eigenlijk toe. Verdomme, toon leiderschap”.

Geplaatst: 26-5-2008

PUBLICITEIT

Het moet een gebrek aan ontwikkeling zijn. Maar Gregorius Nekschot? Nooit van gehoord. Volledig ontgaan.

Tot vorige week dus. De cartoonist, verkondiger van het vrije woord, is van zijn bed gelicht, anderhalve dag vastgezet, verhoord. Justitie deed dat op grond van een klacht van de bekeerde imam Abdul-Jabbar van de Ven die zelf eens Wilders dood wenste. Nekschot, stelt de klacht, zet aan tot haat vanwege ras, godsdienst, levensovertuiging.

Intussen eist commentator Syp Wynia in Elsevier al het aftreden van de verantwoordelijke minister van justitie, Hirsch Ballin. Wynia verdenkt de minister ervan een proefproces uit te lokken om zo alsnog het wetsartikel over godslastering nieuw leven in te blazen. Een andere theorie is, dat de actie tegen Nekschot bedoeld is om de islamitische wereld gerust te stellen.

O, Nekschot was een goede bekende van de in 2004 vermoorde Theo van Gogh. Zoveel is duidelijk, ook Gregorius Nekschot heeft weinig scrupules. Alleen de naam al……
“Schande”, roepen Nekschots vrienden. Theodor Holman en Hans Teeuwen voelen zich bevestigd. “In Nederland mag je niet zeggen wat je wil”.

Maar laten we eerst even afwachten. Helaas, ook de vrijheid van meningsuiting is niet onbeperkt. Cartoonisten zijn net mensen. Dus tasten zij de grenzen af. Wat kan? Wat kan net niet? In de rechtsstaat Nederland bepaalt de rechter.

En Gregorius Nekschot? Gregorius verwijst naar paus Gregorius IX die de Inquisitie heeft ingesteld. Nekschot spreekt voor zich. Gregorius Nekschot heeft alweer groot plezier. Zoveel publiciteit! Geweldig toch!

Geplaatst: 19-5-2008

DAT DÀT KAN…..

Zo snel gaat het. Heb je nog alle kans. Win je Pennsylvania. Oog je fitter dan de jonge maar moe gestreden tegenstander. Is de strijd voorbij. Hillary Clinton zal het beseffen. Haar man, Bill, weet het. Haar dochter Chelsea weet het. Iedereen weet het.

De Democraat Barack Obama, 47 jaar, mag 4 november met de Republikein John McCain uitmaken wie de 44e president van de Verenigde Staten wordt.

Geweldig was het gevecht. Kan Hillary Clinton nog vice-president worden? Hoe het zij, grote groepen verklaarden Barack Obama al snel heilig. ‘We can change’ zorgde voor het revolutionaire vuur. Steeds weer vocht Hillary zich terug. De dominee deed moeilijk. Maar Obama bleek een overlever, iemand die tegenslagen kan overwinnen, een gewoon mens van vlees en bloed. Waarop de kiezers van North Carolina en Indiana zeiden: “Barack Obama moet het worden”.

Intussen hebben McCain en de Republikeinen de nodige messen geslepen. Barack Obama zal nog vele gevechten moeten doorstaan. Lang niet iedere Amerikaan is al zo ver. Racisme is overal. De superrijke zakenelite vreest voor haar belangen.

Maar in Amerika is te veel mis. De toch al grote tegenstellingen tussen rijk en arm springt het eerst in het oog. Maar ook het geweld, de economie, het ziektekostenstelsel baren grote zorgen. De oorlog in Irak. Guantanamo Bay. De schade die president Bush heeft aangericht, is wel heel erg groot. Ongelofelijk eigenlijk.

O god, als er maar geen gek iets wil proberen. Normaal gesproken wijst de Democratische Conventie in Denver eind augustus Barack Obama aan. In januari 2009 heeft Amerika een zwarte president. Dat dàt kan, tekent in elk geval de kracht van de Amerikaanse democratie. En wie weet, zal er dan ook echt iets veranderen.

Geplaatst: 8-5-2008

STIL

Weet u waarom 5 mei geen vrije dag hoeft te zijn? We 30 april steeds verschrikkelijker vieren? Welnu, daar is over nagedacht. Immers, feesten om de bevrijding van het nazi juk te vieren! Op den duur, is de gedachte, zullen onze Duitse vrienden dat niet begrijpen.

Vooropgesteld, natuurlijk ben ik twee minuten stil. Denk aan de mensen. Elk jaar weer. De Waalsdorper vlakte vind ik mooi. Ik weet dat het gaat om méér. Maar voor mij is de 4e mei nog steeds de Tweede Wereldoorlog.

Staphorst, Sprang-Capelle en Genemuiden herdachten hun doden op 3 mei. Om de zondagsrust niet te verstoren.

Hoe moet ik het toch zeggen, heel voorzichtig om niet te kwetsen?
Maar elk jaar ergert het me een stukje meer. Het dagboek dat toevallig net op 2 mei is gevonden. Kinderen van NSB’ers die slachtoffer zijn. Homoseksuelen. Hoor net iemand vertellen over Duitse soldaten die ook maar kanonnenvoer waren. En o ja, een laatste overlevende die het verhaal vertelt dat verteld moet blijven worden.

Heel sympathiek ook, organiseert elke gemeente iets. Nodigen burgemeesters een collega uit Duitsland uit. Zijn een paar schoolkinderen zo goed om op te komen dagen, op 4 mei, rond 8 uur. Verzamelen zich op de Dam veel uniformen, zwarte jassen, mantelpakken, rondom de koningin. Plechtige gezichten. Respect voor generaal Van Uhm. Een krans. Gedicht. Een schreeuw, een gil. Het Taptoe. ……. Opdat we niet vergeten zullen.

“Ik wil naar Auschwitz. Ga je mee”? vraagt mijn zoon. “Nee. En nee”.
Ik vind dat 4 mei verworden is tot een plichtmatig ritueel.

Zondag. Prachtig lenteweer. Gezellige drukte. Laten we een terrasje pikken. Een pilsje voor de dorst. Twee minuten stil. Iedereen die wil.

Geplaatst: 4-5-2008

VRESELIJKE DINGEN

Achtentwintig jaar is hij de baas in Zimbabwe. Robert Mugabe, 84 jaar inmiddels, heeft in die tijd heel wat rivalen uitgeschakeld. Moorden op zijn geweten. En blijkbaar kan hij er geen genoeg van krijgen.

De wereld is er allang van overtuigd dat de oppositiepartij MDC van Morgan Tsvangirai de verkiezingen heeft gewonnen. Mugabe, echter, is niet van zins zich daarbij neer te leggen.

Overigens is het al jaren helemaal mis in Zimbabwe. Blanke boeren zijn de afgelopen jaren van hun grond verjaagd. Veteranen, aanhangers van Mugabe, hebben hun plaats ingenomen. Met als gevolg dat de landbouwproductie instortte.

Honger heerst nu in het eens zo rijke Zimbabwe. Vijfentachtig procent van de bevolking is werkloos. Een ongekende hyperinflatie teistert de economie. Geweld en intimidatie zijn van alledag. Drie miljoen mensen zijn al gevlucht.

Zimbabwe. Twaalf miljoen inwoners. Prachtig Afrika. De VN tracht te bemiddelen. De kliek rond Mugabe laat zich goed belonen voor de steun aan de bejaarde dictator.
Elke dag is er wel een bericht in de krant. Intussen verkeren miljoenen in de hoogste nood.

Maar ach, er is al zoveel ellende in de wereld. We demonstreren tegen China. Wagen ons leven in Afghanistan. Zijn zeer actief in Darfur. Minister van ontwikkelingszaken, Koenders reist op en neer. We doen meer dan genoeg. Misschien dat we daarom Mugabe zijn gang laten gaan hoewel er in Zimbabwe al vreselijke dingen gebeuren.

Geplaatst: 28-4-2008

KAMPIOEN

PSV is kampioen. Natuurlijk! En, terwijl tienduizenden op het in Eindhoven wereldberoemde Stratumseind zich dronken drinken van geluk, de burgemeester zich overschreeuwt, de spelers het arrogante Amsterdam bespotten, landt drie kilometer verderop, heel zacht, de KDC-10 uit Afghanistan met de lichamen van eerste luitenant Dennis van Uhm en soldaat eerste klas, Mark Schouwink. Daar staat de erewacht.

Mark Schouwink voetbalde, lees je, bij Tubantia, Hengelo. Slechts 22 jaar oud werd hij. Van Dennis van Uhm (23) weten we niets. Behalve dan dat hij de zoon is van de commandant der Nederlandse Strijdkrachten. Een bermbom eindigde zijn leven, nog geen 24 uur nadat zijn vader als bevelhebber was beëdigd. “Jefferson Farfan. Gomes.Ibrahim Afellay”, scandeert de juichende massa.

Zestien Nederlandse soldaten zijn sinds het begin van de militaire missie in 2006 in Afghanistan gesneuveld. Gaat Gomes echt weg? Voor de vierde maal achter elkaar werd PSV zondag 20 april landskampioen. Eenentwintig titels haalde de Philipsploeg in totaal.

Leven en dood. Onverbrekelijk zijn zij met elkaar verbonden. De Nederlandse militairen blijven nog twee jaar in Uruzgan. Moeten onze soldaten in Afghanistan, blijft de vraag, doorgaan met het geven van hun levens? En waarom? Zoveel is zeker, luitenant Dennis van Uhm en soldaat Mark Schouwink zijn niet de laatsten die zijn omgekomen in strijd tegen de Taliban.

Leven en dood. In Eindhoven verkneukelen de PSV-supporters zich. Volgend jaar weer kampioen!

Geplaatst: 21-4-2008

DAN WORDT HET STIL ……

Een sneeuwbal die van de Mount Everest af rolt. Een brief was voldoende hem aan het rollen te krijgen. In Nederland zette de cabaretier Erik van Muiswinkel de toon. “Boycot de Olympische Spelen van Peking”.

Geen dag zijn de Spelen nog uit het nieuws. Nu al zijn het de Tibetspelen. Democratie. Mensenrechten.
Inmiddels krabben de organisatoren zich de oren stuk: “Misschien was het toch niet zo’n goed idee om de Olympische Spelen in Peking te houden”. Maar: “The Games go on”. Sport en politiek hebben niets met elkaar te maken.
Helaas, van meet af aan zijn de Olympische Spelen te groot om te negeren. Een zekere Hitler had dat direct door.

Sporters sporten. Dus sportte de wereld door in 1956 nadat Russische tanks de Hongaarse Opstand in bloed smoorden, in 1968, terwijl Mexicaanse ordetroepen studenten vermoordden. In 1972, nadat Palestijnen in het Olympische dorp van München de Israëlische ploeg te grazen hadden genomen. Afrikanen, Amerikanen en Russen meden om de beurt de Spelen. Niets houdt de sportwereld tegen. Misschien, is zomaar een gedachte, kunnen alleen de sporters zelf de Spelen ten gronde richten. Is er één dopinggeval te veel.

Boycot de Spelen. De sneeuwbal rolt door. Af en aan trekken de delegaties naar China. Het probleem met een sneeuwbal die aan het rollen slaat, is dat er geen houden aan is. Hij rolt maar door, krijgt lawinekracht, vernietigt.
Dan wordt het stil…..

Geplaatst: 13-4-2008

WAANZINNIGE

Geen misverstand: Wij piekeren er echt niet over onze stem te vergooien aan populisten, allochtonenhaters, niet-democraten. Hier is geen plaats voor een waanzinnige vrouw die de macht probeert te grijpen, noch voor een blondeerde man die òns van hùn wil scheiden.

Toch juichen de opiniepeilingen: “Meer dan 20 Tweede Kamerzetels voor de vrouw. Tien tot vijftien voor de man”. TNS Nipo en Maurice de Hond hebben het uitgezocht. Interview/NSS is iets voorzichtiger.
Zoveel is zeker. Televisieregisseurs vechten nu al om de beelden. Fotografen stalken het paar, terwijl journalisten elkaar opjagen voor het sappigste verhaal. Hoofdcommentatoren en columnisten doen hun best het zo on-Nederlandse verschijnsel te verklaren.

Intussen gaat het leven door. Een kabinet waarvoor wij nooit gekozen hebben, betreurt het dat eenderde van de kiezers gelooft dat een minister in de Kamer heeft gelogen. Dat dus fraude is gepleegd. De oude politieke partijen blijven weigeren zich en bestuurlijk Nederland aan te passen aan de 21ste eeuw. De gevestigde politici maken zich geen zorgen. “Toegegeven, het kan even tegen zitten. Soms vallen bepaalde lieden iets te hoog. Maar als het er echt op aankomt, lost het probleem vanzelf op. Dan slagen wij er heus wel in het gevaar in te dammen”.

Immers, de gevestigde politici in Nederland kennen hun kiezers. Zij weten dat die geen angsthaas willen die de diepste krochten van de onderbuik opzoekt. En al helemaal geen vrouw die zich te hoog acht voor het parlement.

Geplaatst: 7-4-2008

GEZELLIGE FILM

Lente. Grauwe luchten. Het miezert een beetje De trein snelt door de velden. De coupé zit vol. “Mag ik zitten”?
“Natuurlijk”, zegt het meisje. Ze glimlacht onder haar hoofddoekje vandaan. Kijkt verlegen. “Dank je”.

Aan de andere kant van de gang praten drie nog jonge mensen, een vrouw, twee mannen, over hun werk. “We gaan de garage verbouwen”, verandert een van de mannen van onderwerp. Hij haalt foto’s tevoorschijn. Drie hoofden bekijken ze aandachtig.

“Goedemiddag allemaal. Kaartjes alstublieft”, klinkt het. Twee conducteurs doen hun werk: “Dank u wel. Alstublieft. Dank u wel. Alstublieft. Goedemiddag”.
Hij probeert de krant te lezen. Letters overal. Heel Nederland praat erover.
Honderddertig, honderdveertig kilometer rijdt de trein. Zo afwisselend is het Brabantse land. Maar alleen Vught heeft nog iets wat op een stationnetje lijk. Alsof alleen dààr, de tijd heeft stilgestaan.
Boxtel…., Best….

“Mag ik even passeren”?
“Natuurlijk”.
De trein stopt. De deuren openen. Wachtenden blijven netjes staan. Er is voldoende ruimte om uit de trein te stappen. Vredige massa’s lopen snel, de trappen af, het station uit. Er wordt gezoend.
Zowaar laat een waterig zonnetje zich zien tussen het wijkende, iets oplichtende wolkendek.
Hij versnelt zijn pas, om op tijd thuis te zijn. Het schijnt, las hij in de krant, een gezellige film te zijn die wacht. Eddy Murphy. Leuk!

Geplaatst: 28-3-2008

VOLKSKRANT MAAKT ZICH OVERBODIG

“Wilders is een racist”, is de boodschap die de joodse Nederlander, Harry de Winter namens Stichting de Initiatieven en Een Ander Joods Geluid van de voorpagina op de Volkskrant de lezer toeschreeuwt.

Let wel, Wilders is een gevaar voor de democratie, scheert moslims nogal eens over een kam. Geen goed woord over, voor de man. Maar zoveel vertrouwen is er in de Nederlandse samenleving nog wel dat die ook dat gevaar bezweren kan.

De Winter heeft echter goed geluisterd naar Wouter Bos. Hij polariseert, gaat er tegen aan, trekt van leer. Stopt emotie in de politiek. Daar verlangt het publiek toch hevig naar. Harry de Winter wil de joodse Nederlanders mobiliseren. Niettemin zijn er joden die zich afvragen: Wat bezielt de man? Het is 2008, niet 1940. Dit soort emoties in de politiek leidt alleen maar tot brokken.

Maar eigenlijk is dat niet eens zozeer het punt. Harry de Winter mag zijn mening hebben, een oproep doen, een advertentie plaatsen. De kwestie is veel meer: Waarom laat de redactie van de Volkskrant dit toe, en nog wel op de voorpagina? De advertentie heeft immers redactionele waarde. En zoveel is zeker, de redactie heeft er, vòòr plaatsing, weet van gehad.

“Verbied de Koran. Het boek is als Mein Kampf”, schreef Wilders op 8 augustus vorig jaar op de opiniepagina van de Volkskrant. De reacties waren heftig. En terecht. Maar wat de Volkskrant nu doet, druist in tegen elk journalistiek principe. Immers, een stap verder gedacht. Premier Balkenende komt op eenzelfde gedachte. De regering koopt ruimte voor het wekelijkse praatje van de premier.Geen vragen meer. Het precedent is geschapen. De journalistiek maakt zichzelf overbodig.

Geplaatst: 17-3-2008

RISICO BOS (2)

Opnieuw Wouter Bos. Blijkbaar is hij toch in staat tot prikkelen. Polarisatie wil PvdA-leider Wouter Bos. Niet zeuren om de toon. Om daarmee het integratiedebat naar een hoger plan te tillen.

Het stond in de Volkskrant. Dus klommen de partijgenoten in de pen. Helaas, de leider heeft het niet begrepen. Critici die groot zijn geworden met de polarisatie, menen dat de integratie zich daar slecht toe leent. De methode Cohen achten zij zo slecht nog niet. Waarop Bos weer reageerde: “Polarisatie niet om de polarisatie, maar om scherper te formuleren”. Tweespalt in de partij. Immers, anderen steunen Bos krachtig. Helderheid eisen zij.

Al met al wordt zo langzamerhand pijnlijk duidelijk waarom Wouter Bos niet de leider is waarop de PvdA wacht. Toegegeven, onder zijn leiding haalde de PvdA de prachtigste zetelaantallen. Als oppositiepartij, in de peilingen. Toen het er een jaar geleden op aankwam, de stemmen werden geteld, duikelden de socialisten razendsnel omlaag.

Inmiddels is Bos meer dan een jaar vice-premier. Een man van gezag. Soms draagt hij zelfs een das. Maar de weggelopen kiezers maken geen aanstalten terug te keren.
Bos’interview in de Volkskrant mag zijn partijgenoten geprikkeld hebben, het land heeft zich er nauwelijks mee bemoeid. Wilders is de aandrijfkracht van het debat. Als Bos landelijk richting wilde geven, is dat mislukt. Al zes jaar staat Nederland in lichterlaaie. Als partij weet de PvdA nog altijd niet waar zij staat.

Je hoeft geen duur betaalde adviseur te zijn om te mogen concluderen dat de PvdA met Bos als politiek leider een levensgroot risico loopt.

Geplaatst: 11-3-2008

ACH, GOD

We zijn te soft. De integratie is mislukt. Marokkaanse jongens willen nog steeds niet deugen. Imams weigeren vrouwenhanden. De islam, een achterlijke godsdienst.

Maar wat mopperen we eigenlijk? Laten we onze zegeningen tellen. Immers, de mislukte integratie is een onuitputtelijke inspiratiebron. Leverancier van politieke fenomenen.Ayaan Hirsi Ali heeft hier naam gemaakt. Mooie bijnamen verzinnen we. Na de Goddelijke Kale, IJzeren Rita, zorgt Blonde Geert van de PVV voor internationale furore. Hij heeft zelfs een film gemaakt. Geert beleeft hoogtijdagen. De hele wereld heeft het over hem.

Grijs steken tegen hem af, de politici die het poldermodel nooit zijn ontgroeid. Minister Verhagen, bijvoorbeeld, die Geert bezweert: “Breng de film niet uit”, en premier Balkenende die wijst op zijn verantwoordelijkheden. De bewindslieden dienen het hogere doel. Levens redden. De moslims overtuigen van hun goede wil.

Grijzer dan grijs is de Amsterdamse burgemeester Cohen (PvdA) van wie een buurtregisseur vrouwen de hand mag weigeren.
Wat de integratie niet met je doet! Van Cohen valt niets meer verwachten, zijn partij heeft inmiddels geleerd.
In de Volkskrant leest politiek leider,Wouter Bos, hem zelfs de les: “We hebben erover gesproken. De toon moet scherper. Ik wil strijd, confrontatie, polarisatie”.

Strijd. Confrontatie. Polarisatie. Ach, God. Dat is dus precies wat Blonde Geert en, trouwens ook, de moslimfundamentalisten willen.

Geplaatst: 2-3-2008

ZICHZELF

Wat is dat toch met Wouter Bos? Vice-premier. PvdA-leider. Moderne man, nog betrekkelijk jong. Zeer intelligent. Ziet er goed uit.

Al met al loopt hij alweer zo’n tien jaar mee in de landelijke politiek. Als ‘coming young man’ maakte Bos direct carrière. De PvdA straalde. Hoe anders is de werkelijkheid van vandaag.Inmiddels bestaat Balkenende IV één jaar. ”Dat gaan we vieren”, besloot Bos. De PvdA deed mee. Foto in de krant. Maar hoe gênant. Stilte in het land. “Een kabinet van niks”, verwijt FNV-voorzitter, Agnes Jongerius. Maurice de Hond peilt: De kiezer geeft een onvoldoende.

Op een of andere manier moet Wouter Bos zich als leider nog altijd uitvinden. Misschien is hij zich daarvan ook wel bewust. Joop de Uyl is een lichtend voorbeeld. Hij spiegelde zich aan Marco van Basten. Nu vindt hij weer dat Baruck Obama hèt heeft.

Wat Bos zoekt, is wellicht het ondefinieerbare ding dat charisma heet. De Woutertapes zijn in het geheugen gegrift. Als leider komt hij nogal geforceerd over.

Is Wouter Bos een hopeloos geval? Hij kan leren. En als hij dan toch anderen tot voorbeeld wil nemen. Waarom niet iets van Jan Peter Balkenende opgestoken? Heel anders dan zijn vicepremier lijkt die zo uit de jaren 1950 weggelopen. Intussen houdt hij de boel toch zes jaar gaande. Is trouwens moderner dan gedacht. Gaat naar Amerika, laat zich inspireren door een televisiedominee. Maar je kan zeggen wat je wil. De premier is authentiek. Lijkt zichzelf. Weet wat hij wil.

Zichzelf zijn. Eén ding staat vast. Wouter Bos zal er hard aan moeten trekken.

Geplaatst: 25-2-2008

ANDERE NAAM

Hard hebben de Serviërs gevochten voor hun Groot-Servië. Bosnië, Srebrenica. Bommen op Belgrado. Nu juichen Kosovaren om de onafhankelijkheid van Kosovo, een minuscuul stukje Balkanland. Vrij! Voor de Serviërs rest de rouw. Het heilige land verpatst. Maar, is de vraag, zouden ook de Serviërs zich niet bevrijd moeten voelen? Was Kosovo niet een loden last?

Ajax is een voetbalclub in Nederland. “Bij de top van de wereld moeten we horen”, is het beleid. Vijfendertig jaar geleden hoorde Ajax inderdaad tot die top. In 1995 leek dat verleden terug te keren. Ajax won zijn vierde Europacup.
Sindsdien is er uit Amsterdam weinig anders vernomen dan gemor, ruzie, gedoe. Prestaties blijven achter. Een rapport is geboren. Mooi! Maar zolang een terugkeer naar de top, de heersende gedachte is, zal het met Ajax nooit meer iets worden.Ajax en Servië hebben iets gemeen. Zolang vastgehouden aan het verleden. En nou dit. Maar misschien kan het een troost zijn, kunnen zij er iets mee. In elk geval zou het zo’n slechte zaak niet zijn als in Amsterdam en Belgrado het besef doordringt dat de geschiedenis genadeloos is. Voorbij. Komt nooit meer terug.Laten ze, in Amsterdam en Belgrado, Nederland als voorbeeld nemen. Vierhonderd jaar geleden heerste het als de Republiek der Nederlanden over de wereldzeeën. De VOC en ‘ons’ Indië waren ermee nauw verbonden. Lang hebben ook wij aan het verleden vastgehouden. Het leidde tot uitbuiting, oorlogen.
In 1949 raakte Nederland Indië kwijt. Het was kort na de oorlog. Er was geen tijd stil te blijven staan. Een nieuw, succesvol Nederland werd geboren.
De VOC is dood, begraven. En het is maar goed dat het de mentaliteit die haar groot heeft gemaakt, net zo is vergaan.

Genadeloos is de geschiedenis. Je zou het uit willen gillen. Neem afstand. Kom los. Vergeet. Dan komen de kansen vanzelf.

Voor Servië biedt de Europese Unie zich al aan, compleet met haar subsidiepotten, economische betrekkingen, open grenzen. En misschien moet Ajax wel op zoek naar een andere naam.

Geplaatst: 18-2-2008

TE GRABBEL GEGOOID

François-Marie Arouet. Voltaire, leefde van 1694 tot 1778. Filosoof, schrijver, dichter. Criticus van de zittende macht, de absolute vorst, de Kerk. Voor het Vrije Woord. Op 39-jarige leeftijd werd hij uit Frankrijk verbannen.

Bijna twee jaar woont ze alweer in Amerika. Vertrokken, gevlucht, verbannen, uit Nederland dat haar beveiliging niet langer betalen wil. Amerika ook niet, trouwens.
“Ayaan Hirsi Ali is de Voltaire van onze tijd”, loofde de Franse staatssecretaris Rama Jade.
Ayaan Hirsi Ali. Hoe vaak is ze al niet onderscheiden? Nu heeft de Franse elite haar weer omarmd, is een campagne begonnen voor de beveiliging van haar heldin.
“Het is een schande zoals Nederland haar behandelt”, uitten de filosofen Bernard-Henri Lévy en Pascal Bruckner hun woede. Ségolène Royal, de presidentskandidate van vorig jaar en de minister van cultuur, Christine Albanel waren erbij, samen met 1000 Parijzenaars.
Ayaan Hirsi Ali is nog altijd Nederlandse. Vanuit Amerika blijft zij haar land met haar scherpe pen bestoken, strijdend tegen de radicale islam, vòòr onderdrukte vrouwen.
Hoe lang houdt Nederland het vol? De schade is zo groot. Weliswaar heeft Voltaire hier nooit gewoond, onze goede naam was al in zijn tijd ingeburgerd. Tolerant, gastvrij voor vluchtelingen. Dat wordt allemaal te grabbel gegooid. En altijd weer zie je de Nederlandse Voltaire temidden van de hoogste kringen, van de intellectuele elite. Politici, schrijvers, filosofen.
“Voltaire, aanstichter van de Franse Revolutie”, wist Goethe. Voltaire hoorde bij de elite.
Ayaan Hirsi Ali. Elite. Revolutie. Me dunkt, dat allemaal is toch wel een paar centen waard.

Geplaatst: 11-2-2008

DE MIDDELEEUWEN TERUG

Kranten, radio, televisie. Ja, heel Nederland heeft het even nergens anders over. Wij verlustigen ons, laten ons helemaal gaan. Een openbare terechtstelling vindt plaats. Middeleeuwse toestanden. De schandpaal is terug. Hangen zal ie aan de hoogste divi-divi boom die er op Aruba te vinden is.

Wie wil dat missen? De SBS zendt uit. De Vries vonnist. Amerikaanse zenders vechten om de beelden. De Telegraaf meldt: “Oprah Winfrey heeft hem uitgenodigd”. En, het moet gezegd, de televisiemaker-journalist, luis in de pels van het Nederlandse politiekorps, heeft aangetoond een scherpe neus te hebben.

Fameus is de Puttense moordzaak. Twee mannen zaten jaren in de cel. De Vries kreeg hen vrij. Hij filmde Charlie da Silva die wist dat de echtgenote van prins Johan Friso van Oranje, Mabel Wisse Smit, iets had met de misdadiger Klaas Bruinsma.
Heeft ie het gedaan? Heeft Joran van der Sloot het lichaam van het Amerikaanse meisje Natalee Holloway in zee gedumpt? Televisiemaker Peter R. de Vries heeft de oplossing, dankzij de verborgen camera. “Nee, vermoord heeft hij haar niet. Maar de zoon van de rechter heeft wel bekend het lichaam weg te hebben gemaakt”, weet inmiddels heel de wereld.

De Vries moet serieus worden genomen. Zijn televisieprogramma is hem gegund. Het is carnaval. Wij wachten af. Wij moeten, zullen kijken. Inmiddels zijn talloze experts al langsgekomen. Juristen, hoogleraren hebben hun mening gegeven. Met name bogen zij zich over de vraag: Mag een burger werken met een verborgen camera. “Het hangt ervan af”, is de conclusie.

Vooropgesteld. Natuurlijk mag Peter R. de Vries zijn bewijsvoering presenteren.
Je vraagt je echter af: als De Vries inderdaad het overtuigend bewijs heeft, is hij dan niet verplicht dat de politie ter beschikking te stellen, en wel direct? In elk geval mag hij het onderzoek niet belemmeren.

Maar wat gebeurt? De televisie gaat bij hem vòòr, hoewel niets het beeld zò kan vertroebelen als juist de televisie. De buitenstaander heeft geen idee wat hij krijgt voorgeschoteld. Manipulatie van de beelden is net iets te gemakkelijk. De regisseur kan knippen in de beelden. De omstandigheden waarin de opnamen plaatsvinden, zijn duister. De uitslag staat vast. Van der Sloot is schuldig. De rechtsgang wordt onder zware druk gezet.

De ouders van Natalee Holloway leven al drie jaar in een hel. De onzekerheid over het lot van hun dochter is een verschrikking. Als Joran van der Sloot schuldig is – en wie twijfelt daar nog aan? -, moet hij veroordeeld worden. Maar het kan niet zo zijn dat de willekeurige burger die ter R. de Vries nu eenmaal ook is, een openbare terechtstelling kan organiseren. Dat moeten we als maatschappij toch echt niet willen.

Geplaatst: 3-2-2008

DAAROM BALKENENDE

Het volk krijgt de regering die het wil. Een open deur, een cliché.Wat u maar wil. Het neemt niet weg dat premier J.P. Balkenende het alweer zes jaar voor het zeggen heeft. Zes jaar. Zes lange jaren. Zes lange jaren heerst ook zijn CDA. En nog is het volle duisternis. Komt er dan geen einde aan?

Intussen houden CDA en PvdA elkaar in een houdgreep. Ook de CU kan lang niet iedereen inspireren. De VVD danst richting afgrond. D66 probeert er met alle macht uit te kruipen. De SP is conservatief. Vanuit Amerika zetten donkere wolken onze richting op. Bewegingen verschijnen aan het politieke front. Waarom?

Ach, het antwoord is zo simpel, en allang bekend. Omdat de politici en zo veel bestuurders weigeren het politieke bestel te vernieuwen. Omdat zij weigeren de kiezers serieus te nemen. “Bewijs”! eisen de politici.
Welnu, wie weet, ziet een enkeling het licht. Opnieuw, de direct gekozen burgemeester.
Hij komt steeds terug, is dan ook al jaren en jaren graadmeter van de politieke vernieuwing. De mensen willen hèt.

“Nee”, zegt met name het CDA, zeggen de bestuurders van welke partij dan ook. “Nee. Het is niet goed”. Dus willen zij de gekozen burgemeester van de politieke agenda afvoeren. Het is de kracht van de democratie dat dat niet lukt. Het is de zwakte van onze democratie dat bestuurders-Nederland vanuit Den Haag erin slaagt hem tegen te houden.

Eindhoven, 23 januari 2008. Het burgemeestersreferendum vond plaats. Het gaat nu even niet om de argumenten. De feiten spreken voor zich.
“Mislukt”, juicht Den Haag, “omdat het opkomstpercentage van 30 procent niet is gehaald”.
“Mislukt”, zeggen ook de voorstanders van een gekozen burgemeester, “omdat het een referendum is, omdat er niets te kiezen was, omdat het ging om twee partijgenoten, twee PvdA’ers”.

Toch zouden analytici het opkomstcijfer eens tegen het licht houden. Ruim 25 procent kwam op, hoewel er, inderdaad, niets was te kiezen. Winnaar Rob van Gijzel is een bekende Eindhovenaar, speelde een thuiswedstrijd. Maar in het Eindhovense heeft hij ook zo zijn tegenstanders. Je hoeft geen waarzegger te zijn om te voorspellen dat de opkomst ver boven de 30 zou zijn uitgekomen als een serieuze CDA’er, of VVD’er, of wie dan ook zich opgeworpen had.

Met andere woorden, de mensen willen wèl. De mensen willen hun burgemeester kiezen Helaas, het is geen nieuws. Den Haag weet allang beter. Den Haag liegt. En daarom zitten we ook nog eens met een premier als Balkenende

Geplaatst: 29-1-2008

ZEVENTIG

Oud. In China is een tachtigjarige minister eerder regel dan uitzondering. In Amerika gooit een 72-jarige zich in een slopende verkiezingsstrijd om president te worden, met als uitzicht vier, nog slopender jaren.

Italië, nog zo’n land. Tweeëntachtig jaar is de president. Nog niet zo lang geleden bekleedde een negentigjarige dat zelfde ambt. Respect voor de oudere is ook in de Indiase cultuur ingebakken.

Hoe anders is het in Nederland met de ouderdom gesteld. Laatst is nog een minister afgeserveerd. Minister Bot: te oud. Met 70 jaar ben je immers uitgeteld.

In dit verband is het wellicht zo gek nog niet dat de roep almaar luider wordt om de pensioengerechtigde leeftijd van 65 naar 67 te brengen.

Natuurlijk, in de eerste plaats beoogt een dergelijke maatregel de vergrijzing betaalbaar te maken, de arbeidsproductiviteit te verhogen, de schatkist op peil te houden. Maar wie weet, kan een bijkomend effect zijn dat dit land zijn ouderen eens serieus gaat neemt. Een 70-jarige premier moet toch ook hier haalbaar zijn.

In zijn nieuwjaarsbericht probeert ook de secretaris-generaal van economische zaken, drs. Chr. Buijink, het taboe op de verhoging van de pensioenleeftijd te doorbreken. Dan weet je het wel. Het zaad wordt gezaaid, de geesten rijp gemaakt. Trouwens, twee jaar erbij. Is het geen mooie opvulling van de leegte waarin zoveel gepensioneerden verkeren? En is niet bewezen dat werken goed is voor de hersenactiviteit? Minder Alzheimer dus. De 65-jarige van de straat. Ook dat is mooi meegenomen. Het is er toch al zo druk.

Tegelijk met de verhoging van de pensioenleeftijd kan de overheid de versoepeling van het ontslagrecht meenemen. Toegegeven, ook dat is bedoeld voor de economie die wel een opkikker gebruiken kan. Werkgevers kunnen veel makkelijker inspelen op de marktontwikkelingen. Maar ook mag je verwachten dat ouderen zullen profiteren. Geen sprake van dat zij als dure krachten hun congé krijgen. Ouderen zijn onmisbaar, al is het maar vanwege de ervaring die zij bij zich dragen. Iedere werkgever weet dat.

Je vraagt je dan ook af, waarom de premier en zijn minister van financiën zich tegen het pleidooi van de secretaris-generaal van economische zaken hebben gekeerd. Het zal toch niet zo zijn dat de nog jonge minister Bos meer ziet in zijn eerdere plan om AOW’ers met een aanvullend pensioen extra te belasten?

Hoe het zij, het verhogen van de pensioenleeftijd en de versoepeling van het ontslagrecht, werken naar twee kanten. Schatkist en ouderen zijn er goed mee.
Onbegrijpelijk dus, dat er zestigjarigen zijn die denken: Het zal mijn tijd wel duren. Weg wezen, nu het nog kan”.

Geplaatst: 21-1-2008

WILDERS, EXTREMIST

Wat is een extremist?
“Iemand”, meldt Van Daele, “die zeer extreme denkbeelden heeft, en van daaruit handelt”. Een extremist is, met andere woorden, tot geen compromis bereid, gaat zo nodig tot het uiterste. Politiek extremisme betekent: gevaar.

In Amsterdam heeft de politie acht leden van de Internationale Socialisten, aangehouden die posters uitdeelden met daarop de tekst: ‘Geert WILDERS Extremist’.

“Een geval van smaad”, aldus de politiewoordvoerder, op last van het Openbaar Ministerie.

Je vraagt je af wat het Openbaar Ministerie bezielt. Hoeveel posters zullen de demonstranten hebben uitgedeeld? Tien, twintig, honderd?
Wat maakt het uit. Nu circuleren de Wilders-sigarettenpakjes massaal op het internet. “Een groot succes, de demonstratie”, juichen de socialisten.

Afgezien daarvan, tot in de hoogste kringen bestaat grote bezorgdheid over de radicale opvattingen van het Tweede Kamerlid, Geert Wilders. Hoe vaak is hem bijvoorbeeld niet verweten, uit te zijn op tweespalt tussen moslims en niet-moslims?

Steeds weer slaagt Wilders erin de toon te zetten met uitspraken die elke nuance uit de weg gaan. Ook zou het kabinet zich al beraden hebben over de mogelijke gevolgen van de film over de Koran die Wilders wil uitbrengen.

De Koran die volgens hem verboden moet worden. “Een ellendig boek, te vergelijken met Mein Kampf. En Mohammed is een extremist”.

In de Volkskrant waarschuwt de oud-ambassadeur van Maleisië in Nederland, mevrouw Ariffin voor heftige rellen in de moslimwereld.

Wellicht is de ambassadeur niet geheel en al onbevooroordeeld. Punt is dat ook niet-moslimkenners zich realiseren dat bepaalde kringen de vertoning van Wilders’ film met argusogen tegemoet zullen zien. Misschien hopen die er wel op, om vervolgens actie te ondernemen.

Kortom, Wilders is een extremist. Politiek extremisten zijn een gevaar voor de samenleving.

Geplaatst: 14-1-2008

I HAVE A DREAM

“I have a dream”. Vermoord, ligt hij in zijn graf.

Maar ds. Martin Luther King lacht. De 46 jaar oude Democratische presidentskandidaat Barack Obama heeft niet alleen Oprah Winfrey betoverd. Dat had zelfs hij niet durven dromen.

Iowa werd een zegetocht. In New Hampshire werd hij tweede, na Hillary Clinton. Kijk naar de foto’s, lees de commentaren. Koud was het. Lange rijen wachtenden tussen bergen sneeuw leek het niet te deren.

Hoop op verandering stralen zij uit. Barack Obama, predikend de verzoening, maakt een serieuze kans op het leiderschap van het machtigste land van de wereld.

Directe concurrente Hillary Clinton (60) is wel wat gewend als het om campagnes gaat. Baby-boomer, generatie jaren 60, Vietnam, Fleetwood Mac. Met haar man zoekt zij sinds mensenheugenis de kiezers op.

Maar het is januari 2008. Na Iowa voelde de senator van New York, ex-bewoonster van het Witte Huis, zich als establishment weggezet. Toen sloeg ze terug.

Een feest van de democratie. Daar in Amerika. “Laten we het hopen”. Hier spreekt de oude heer, denkt aan de babyboomers die zo veel wilden. “Wat hebben zij de wereld gebracht”?

De Clintons waren eens idealisten, maar wisten al vroeg: “In het midden moeten we wezen”. Bush en Cheney hebben sinds 2000 de macht.

Zelfs Republikeinen lijken zo langzamerhand in te zien, dat zij hun land vooral rampspoed hebben gebracht.In New Hampshire won de senator van Arizona, John McCain. Ook een conservatief, maar dan een integere.

Ergens gelezen. De jonge Hillary en Bill zouden zeker op Obama hebben gestemd. Misschien vindt Hillary iets van het oude idealisme terug.Misschien heeft ze het al teruggevonden.

Even zo goed is zeker: de strijd is nog open. Barack Obama’s grootste tegenstander is niet de senator van New York. Dat zijn veeleer de cynische, donkere krachten,om Amerika nog altijd in ruime mate voorhandig.

Dirty tricks horen bij het spel. Zonder geld bereik je niets. Wat doet de zwijgende meerderheid? Gelukkig is het geen 1968 meer. Maar het is nog steeds Amerika.

Hoe het ook zij, Barack Obama doet er heel verstandig aan die cynische, donkere krachten niet te negeren.

“I have a dream”. Niemand die dat beter weet.

Geplaatst: 6-1-2008

GELUKKIG NIEUWJAAR

2007. Misschien was het wel een overgangsjaar.

Hoe het zij, we zitten nog steeds middenin het integratiedebat. Het kabinet Balkenende IV mag een meer genuanceerde toon aanslaan dan zijn voorgangers, politici als Wilders en Verdonk blijven het in de opiniepeilingen goed doen. Geloof dus niet dat 2008 de oplossing brengt.Koningin Beatrix vraagt om meer verdraagzaamheid en minder egoïsme. Krijgt ze dat?
Tegenstellingen lijken zich juist te verdiepen. Een toespraak haalt niet veel uit, ook al is die van de koningin. Helaas, denk niet dat 2008 het jaar van de tolerantie wordt.Minder egoïsme, minder hebzucht. Heeft iets met rijkdom te maken. Toegegeven, arm zijn in Nederland, is anders dan vroeger. Toch lijkt in sommige opzichten de 19e eeuw terug. Rijken worden wel heel erg rijk, en menen er nog recht op te hebben, ook. In 2008 zal dat niet anders zijn.Het onderwijs zit in de problemen. Onze kinderen komen te kort. Minister Plasterk wil er iets aan doen. Maar een Deltaplan is er (nog) niet. Kortom, voor het onderwijs houden de problemen in 2008 niet op.

De files dan. Rekeningrijden schijnt het Ei van Columbus te zijn. In 2011 beginnen we er mee. De gebruiker betaalt. Afwachten maar. Het komt erop neer dat er in 2008 weer meer files zijn.

Is er dan niets waar dit arme land zich op mag verheugen?
Voetbal maakt alles goed. Geen twijfel aan, in 2008 wordt Nederland Europees kampioen.

Geplaatst: 26-12-2007

KERSTGEDACHTE

Kerstmis. Eens was het christendom een geloof van verlossing en hoop op een betere wereld.

Iets voor de armen. Met name vrouwen en slaven zagen er de zin van in. Zo groot was het succes dat de heidense Romeinse keizer anno 312 meende Gods hulp te moeten inroepen om de vijandelijke barbarenlegers te verslaan. En verdraaid, het lukte. Nu gingen ook de rijken om.Zo’n 300 jaar later zag een eenvoudige handelsreiziger in een grot van de berg Hira het licht. God, Allah had zich via een engel geopenbaard. Ook, een geweldig succes.

God en Allah. Je hebt Boeddha nog en een stuk of wat andere goden. Geloof. Het woord zegt het al. We weten niet. Geen enkel bewijs. De overtuigden maakt het niet uit. Zij geloven en zullen blijven geloven.

Vreemd is het wel. Hoeveel geloven zijn er niet? Toch weten alle gelovigen, en er zijn er echt heel veel, het ware te pakken te hebben. Maar ook de ongelovigen zijn overtuigd van hun gelijk. Zelfs de twijfelaars twijfelen niet.

25 december 2007. Daar kunnen we in elk geval niet omheen. Heftig is de discussie. Er vallen doden om. Het geloof ís! Bestaat! Gelovigen, ongelovigen, agnostici, twijfelaars. Allemaal zijn we op weg naar die betere wereld, en op weg daarnaar toe maken we elkaar horendol.

Geplaatst: 24-12-2007

JA

Hoe opportunistisch kan het leven toch zijn.

Terwijl Nederland zich massaal stortte op KNVB-directeur Henk Kesler, debatteerde de Tweede Kamer over de verlenging van de Uruzganmissie.Het kabinet heeft allang geleden besloten. De militaire missie wordt met twee jaar verlengd. “Twee jaar, beslist niet meer”, net als in 2006.De regeringspartijen CDA, PvdA en CU geven hun fiat aan het kabinetsbesluit. Tegen zijn de SP, GroenLinks, D66, PVV, de Partij van de Dieren.
Lang hield de VVD haar kruit droog. De liberalen eisen harde toezeggingen. Woordvoerder Van Baalen dreigde de hele maandag met een nee.“Nog nooit stemde de VVD tegen een NAVO-missie”, beklemtoonde Van Baalen, “niet in Joegoslavië, niet in Kosovo, niet in Irak, niet in Uruzgan, 2006. Een zwarte dag”, bezwoer hij, ”zou het worden als de VVD vasthoudt aan haar bezwaren”.

Terug naar 2005, 2006. Zware druk werd op de volksvertegenwoordigers uitgeoefend. Immers, “onze jongens verdienen brede steun”.

De toenmalige regeringspartijen CDA en VVD, met minister Kamp van defensie in de voorste gelederen, waren unaniem vòòr het sturen van een militaire missie naar Uruzgan.

De derde regeringspartij D66 was tegen, vond de risico’s te groot. De partij verbond echter geen consequenties aan haar standpunt.

Moeilijk had ook oppositiepartij PvdA het. Maar na een langdurige innerlijke afweging ging zij om.

Dit keer heeft de VVD het zwaar. De liberalen vrezen een mission impossible. Niettemin zijn er burgers die zich verbijsterd afvragen: “Wat is er toch zo anders dan in 2006? Wat doet de VVD zo twijfelen? Mogen we onze Afghaanse vrienden wel in de steek laten. Twaalf soldaten hebben hun leven toch niet voor niets gegeven”?

Het antwoord ligt voor de hand. De VVD is in de oppositie beland. Tien tegen één. Als regeringspartij had de VVD allang haar jawoord gegeven.

Geplaatst: 17-12-2007

DE NIEREN PROEVEN

Helemaal helder is het niet. Wat waren nu precies de overwegingen van de Nederlandse regering om in Irak mee te doen? Hebben de Amerikanen ons Irak in gerommeld? Bang gemaakt met wapens die er niet waren?

Of hebben ze ons wellicht omgekocht? “Mister De Hoop Scheffer. You can be the next chief of the NATO if you help us”.

Het Torentje, over het algemeen gesloten als een oester, lag even open.

Twee jaar nadat mr. Bot, ex-minister van buitenlandse zaken in de Tweede Kamer, opzien baarde, met de uitspraak, “Misschien hebben we ons toch vergist”, meldt hij in de NRC: “De premier dwong mij de woorden terug te nemen. Om de hervormingen te redden. Omdat de PvdA er mee aan de haal zou gaan. Rotzooi zou gaan trappen”.

Waarop premier Balkenende riposteerde via het ANP: “Dan had hij toen de consequenties moeten trekken”.

Conclusie: Vijf jaar Balkenende. Zo langzamerhand leren we de premier toch aardig kennen. Harrie Potter? Een wat onbeholpen Zeeuw? Het knapste jongetje van de klas?

Onzin allemaal. De premier is overduidelijk een geslepen politicus. Doortastend. Keihard als het moet, en ook nog eens zeer bedreven in de psychologie.

Wat hij twee jaar geleden gedaan heeft, is Ben Bot, van geboorte diplomaat, de nieren proeven. Hoog spel heeft de premier gespeeld, in de wetenschap dat een diplomaat geboren is om te dienen. Hij had het goed gezien. Zijn minister bond in. Balkenendes autoriteit was bevestigd. Het kabinet en de radicale hervormingspolitiek gered. De PvdA de voet dwars gezet. Het CDA kon de verkiezingen in.

Maar wat waren nu de echte overwegingen om in Irak mee te doen? Hebben de Amerikanen ons …? Ach, wat doet dat er eigenlijk toe

Geplaatst: 10-12-2007

DE SOCIALISTEN

Het Centraal Planbureau heeft het uitgerekend. Versoepeling van het ontslagrecht zal de werkloosheid met 0,2 procent doen dalen.

Niet voor niets vechten werkgevers allang voor de versoepeling van het ontslagrecht. Het is ook zo oneerlijk. Immers, de bescherming van de werkende gaat ten koste van de niet-werkende. Dat is geen sociaal beleid. Is niet progressief.VVD en het CDA delen de visie van de werkgevers. Minister Donner van sociale zaken spant zich tot het uiterste Diep in hun hart voelen zij zich echte socialisten.
in. Flexibiliteit is daarbij zijn handelsmerk. Geen rechter meer die toetst, in ruil voor 200.000 extra banen. Binnenkort in Den Haag, dus: Ernstige doch trotse gezichten. Een compromis, maar toch… Minister Donner heeft zijn rug recht gehouden. Werkgevers zullen morren, om zich vervolgens op een flinke slok van het een of ander trakteren. Het kabinet kan door. Nederland gered. En voor zover u het nog niet wist: Donner, VVD’ers, werkgevers. Allemaal progressief.

Geplaatst: 18-11-2007

SCHANDE

In 1988 schakelde landskampioen PSV het Franse Bordeaux uit. In die wedstrijd schopte Hans Gillhaus zijn tegenstander uit de wedstrijd.

“Klasse”. noemde zijn teamgenoot Ronald Koeman de doodschop. Diezelfde Koeman veegde enkele maanden later zijn kont af met het shirt van zijn tegenstander. Koeman, nu trainer van hetzelfde PSV, wil er vast niet aan herinnerd worden. Trouwens, sindsdien zijn er wel ergere dingen gebeurd.

PSV-Fenerbahce. Champions League. Even op het scheenbeen gaan staan, slidings op de enkels. Vijf gele en een rode kaart.
Dan registreert de camera een elleboogstoot, waarop het slacht-offer, Eric Addo van PSV, de dader in het gezicht spuwt.

De tv-verslaggever gruwt. “Schande”! De club geeft een boete. De FIFA schorst Addo voor vier wedstrijden. Het Eindhovens Dagblad wijdt er een hoofdcommentaar aan, vindt dat de speler het publiek zijn excuses moet aanbieden.

Het publiek! Ga er eens tussen zitten. Maar bedenk, al te fijngevoelig moet je niet wezen.

Geplaatst: 18-11-2007

FINGERSPITZENGEFÜHL

We leven in revolutionaire tijden. Hoe lang duurt het nog totdat China zijn economische macht politiek laat gelden?

Wat doet Rusland? India ontwikkelt zich razendsnel. Zijn er plannen?Hoe het zij,de Verenigde Staten verliest, in elk geval relatief, aan macht. Hun wapens zijn superieur. Maar of je daarmee China op de knieën krijgt?

Over twee maanden beginnen de Amerikaanse presidentsverkiezingen. De nieuwe president wacht een reuzentaak. Bedenk, Amerika is nog altijd de leider van het vrije Westen.Kenmerkend voor het Westen, door de eeuwen heen, is het plannenloze karakter van de grote politiek. Hele werelddelen zijn veroverd. Om rijk te worden, vooral. Hele werelddelen zijn weer afgestaan. Het is de kracht en tegelijk de zwakte.

De huidige Amerikaanse president, George W. Bush, heeft een visie, een wereldbeeld waarnaar hij ook handelt. Dat ging dus fout. Niet verrassend, want dat is altijd het lot van dat soort politiek. Juist daarom hoop je op een nieuwe president die het fingerspitzengefühl heeft de concurrentie tegemoet te treden.

Geplaatst: 18-11-2007

VERTROUWEN

Het begin was al slecht. Winnaar door te rommelen met de stem-machines. Maar het is niet anders, bijna zeven jaar zitten de Amerikanen opgescheept met hun president, George W. Bush.

Intussen is het kwaad geschied. Zeven jaar Bush. Vijf jaar oorlog. Een recordbegrotingstekort en een imago waartegen geen reclamebureau is bestand.

All the President’s Men gezien? Het Watergateschandaal, 1972, verfilmd. Nixon! Hoe het zij, Bush is niet de eerste president die de naam van zijn land heeft beschadigd.

Sommigen vragen zich af, hoe het Amerika zou zijn vergaan, met Oscar- en Nobelprijswinnaar Al Gore als president. Maar dat is niet de relevante vraag. Gedane zaken nemen nu eenmaal geen keer.

Interessanter lijkt de vraag of de Amerikanen er volgend jaar in zullen slagen, een president te kiezen die iets van het Midden-Oosten begrijpt. Die het begrotingstekort terugdringt, bereid is het Verdrag van Kyoto serieus te nemen. Die, kortom, het vertrouwen in de Verenigde Staten van Amerika kan herstellen.

Geplaatst: 18-11-2007

GELUK

De PvdA doet het slecht in de peilingen. Bovendien, doet de VVD het niet nog veel slechter? En zo florissant staat ook het CDA er niet voor.
Peilingen. Juist daarom is een kabinetscrisis op korte termijn niet te verwachten. Verkiezingen komen even niet uit. PvdA, VVD, CDA zijn de gevestigde, democratische partijen. De leiders denken dat de tijd hun bondgenoot is. Zij gokken erop dat de kiezers over drie jaar tot bedaren is gekomen.

Toegegeven, in drie jaar kan veel gebeuren. Toch zal niet ieder-een er gerust op zijn dat de gok goed uit zal pakken. De kiezer is namelijk boos. We hebben de LPF gehad. En nu dreigt ruim eenderde van de kiezers zich af te keren van de democratie. Die kiezers willen dus, zeggen alweer de peilingen, stemmen op Wilders en Verdonk, twee politici die het alléén voor het zeggen willen hebben

Het is allemaal zeer verontrustend. Toch is er een geluk bij een ongeluk. Wie weet, ligt voor de gevestigde partijen daar een kans. Want met twee politici die het alleen voor het zeggen willen heb-ben, weet je één ding zeker: Daar komt ruzie van

Houding politie stelt niet gerust

Geplaatst: 26-12-2011

Mark Rutte, de grote misleider

Geplaatst: 20-12-2011

OP WEG NAAR EEN HOGER NIVEAU

Geplaatst: 12-12-2011

HELMUT SCHMIDT IS HET MET ME EENS

Geplaatst: 5-12-2011

JOHAN CRUYFF = PIM FORTUYN

27 november 2011 Het is een ramp als Johan Cruyff de machtsstrijd verliest in het beursgenoteerde bedrijf dat Ajax heet. Een ramp, niet zozeer voor de beste voetballer die Nederland ooit gehad heeft. Misschien is het voor hem wel beter als hij zich in de Catalaanse luwte kan terugtrekken.

Geplaatst: 28-11-2011

DE GROOTSTE VAN ALLEMAAL

Geplaatst: 21-11-2011

NU ZIJN HET ÉÉNRICHTINGSWEGEN

Geplaatst: 13-11-2011

MAAR DAN GEBEURT ER OOK WAT

Geplaatst: 7-11-2011

DE STRATEGIE VAN MAXIME WERKT!

31 oktober 2011 Misschien is dat het kardinale punt, het verschil dat het land zo moeilijk regeerbaar maakt. Tegenover elkaar staan zij, van het kortzichtige mensensoort, die niet verder kijken dan hun neus lang is. Het verstand negeren, zich laten leiden door het geweten.

Geplaatst: 30-10-2011

IRAN, SLEUTEL ARABISCHE LENTE

24 oktober 2011 Soms rijst de vraag waarom het vak geschiedenis überhaupt nog wordt gegeven. Want hoeveel veiliger, rijker, aangenamer zou de wereld niet zijn als de mensheid het vak serieus zou nemen. De lessen trekt die getrokken kunnen worden.

Geplaatst: 23-10-2011

DE TWEEDE FASE

Geplaatst: 22-10-2011

BELGIЁ IS EEN INTERESSANT LAND

Geplaatst: 17-10-2011

SOMMIGEN VINDEN HET GEWELDIG

Geplaatst: 10-10-2011

WAT WE ZIEN, IS DE IMPLOSIE

6 oktober 2011 De grond beeft. Een pijler vertoont scheuren. Een man vecht voor zijn politieke leven. Als een roedel uitgehongerde wolven storten we erop af. Klaar om hem te verscheuren. Wat we zien, is de implosie van het systeem.

Geplaatst: 6-10-2011

INTUSSEN GEBEURT ER NOGAL WAT

26 september 2011 Dus laat premier Rutte zich lachend en zelfverzekerd vernederen. Zitten de christendemocraten met samengeknepen billen, witheet van woede in de Tweede Kamerzetels. Zij houden vol want het land moet geregeerd worden.

Geplaatst: 26-9-2011

MALICIEUS IS WILDERS’ SLOGAN

Geplaatst: 19-9-2011

TOEN PAS BEGREEP IK DE IMPACT

Geplaatst: 11-9-2011

ZONDER GRONDWET GAAT HET NIET

Geplaatst: 6-9-2011

DE COMING-OUT VAN BLIJE BURGER

Geplaatst: 30-8-2011

HIJ ZEI WAT HENK EN INGRID DACHTEN

Geplaatst: 22-8-2011

KRUGMAN’S RADELOZE WANHOOP

Geplaatst: 31-7-2011

OSLOTERRORIST GEEFT GEK EEN DOEL

25 juli 2011 Twee keer per jaar ligt Nederland wel ergens plat. Wordt een station afgesloten, een wijk afgezet, Schiphol van onder tot boven uitgekamd. “Wij staan op scherp. Zijn op alles voorbereid”, is de boodschap. Voorbereid op wat?

Geplaatst: 25-7-2011

WAAROM GEEN 50, 25? NUL!

Geplaatst: 18-7-2011

GESPREK VAN DE DAG

Geplaatst: 11-7-2011

DE MINISTER NOEMT HET DEMOCRATIE

4 juli 2011 Wat voor een systeem is dat? Als het ertoe leidt dat een minister een beslissing neemt, er een verhaal omheen vertelt waar hij niets mee heeft? Er zelfs faliekant tegen is?

Geplaatst: 4-7-2011

BEDRIEGERS VAN GEVAARLIJK SOORT

27 juni 2011 Dit land is dus niet meer multicultureel. Wij zijn joods-christelijk of zoiets. Verlicht. Calvinistisch. Katholiek. Eén grote homogene meltingpot is Nederland, tot over de rand gevuld met Friezen, Limburgers, Hollanders, Brabanders, Groningers en Zeeuwen.

Geplaatst: 27-6-2011

MISSCHIEN GAAT HET OM TUNNELVISIE

19 juni 2011 Er zijn weinig zekerheden in het leven. De twee statenoplossing is er één van. Israël trekt zich terug achter de grenzen van, vóór de juni-oorlog van 1967. Waarop Palestina kan worden opgericht. Alleen het moment waaròp is nog een probleem.

Geplaatst: 19-6-2011

ROTSVAST VERTROUWEN IN SYSTEEM

Geplaatst: 11-6-2011

EN MARK DANST ZIJN SCHOENEN STUK

Geplaatst: 5-6-2011

ALS STAATSRAAD AL CORRUPT IS

Geplaatst: 29-5-2011

KABINET KAN (VOORLOPIG) VERDER

22 mei 2011 Maurice de Hond, www. Peil.nl. Sinds mensenheugenis is hij een kwelgeest met zijn onderzoeken naar politiek gedrag. Collega-onderzoekers mogen op hem afgeven. Te veel verrassingen geven de verkiezingsuitslagen. Maar met de trend is niet zoveel mis. In Nederland is hij maatgevend.

Geplaatst: 22-5-2011

TIJD VOOR AFSCHEID JOB COHEN

Geplaatst: 15-5-2011

HOE VVD EN CDA ZICH OPOFFEREN

Geplaatst: 8-5-2011

4 MEI IS TOE AAN NIEUWE UITDAGING

1 mei 2011 Dodenherdenking, 4 mei 2011. Opnieuw is een taboe doorbroken. Op uitnodiging van de Stichting Culemborg en Oranje mag NSB-kind, drs. Grimbert Rost van Tonningen, het volk toespreken. Wie niet, is benieuwd naar wat de zoon van een landverrader te zeggen heeft?

Geplaatst: 1-5-2011

HOEVER KUN JE ZIJN AFGEDWAALD?

27 november 2011
Het is een ramp als Johan Cruyff de machtsstrijd verliest in het beursgenoteerde bedrijf dat Ajax heet. Een ramp, niet zozeer voor de beste voetballer die Nederland ooit gehad heeft. Misschien is het voor hem wel beter als hij zich in de Catalaanse luwte kan terugtrekken.

31 oktober 2011
Misschien is dat het kardinale punt, het verschil dat het land zo moeilijk regeerbaar maakt. Tegenover elkaar staan zij, van het kortzichtige mensensoort, die niet verder kijken dan hun neus lang is. Het verstand negeren, zich laten leiden door het geweten.

24 oktober 2011
Soms rijst de vraag waarom het vak geschiedenis überhaupt nog wordt gegeven. Want hoeveel veiliger, rijker, aangenamer zou de wereld niet zijn als de mensheid het vak serieus zou nemen. De lessen trekt die getrokken kunnen worden.

6 oktober 2011
De grond beeft. Een pijler vertoont scheuren. Een man vecht voor zijn politieke leven. Als een roedel uitgehongerde wolven storten we erop af. Klaar om hem te verscheuren. Wat we zien, is de implosie van het systeem.

26 september 2011
Dus laat premier Rutte zich lachend en zelfverzekerd vernederen. Zitten de christendemocraten met samengeknepen billen, witheet van woede in de Tweede Kamerzetels. Zij houden vol want het land moet geregeerd worden.

25 juli 2011
Twee keer per jaar ligt Nederland wel ergens plat. Wordt een station afgesloten, een wijk afgezet, Schiphol van onder tot boven uitgekamd. “Wij staan op scherp. Zijn op alles voorbereid”, is de boodschap. Voorbereid op wat?

4 juli 2011
Wat voor een systeem is dat? Als het ertoe leidt dat een minister een beslissing neemt, er een verhaal omheen vertelt waar hij niets mee heeft? Er zelfs faliekant tegen is?

27 juni 2011
Dit land is dus niet meer multicultureel. Wij zijn joods-christelijk of zoiets. Verlicht. Calvinistisch. Katholiek. Eén grote homogene meltingpot is Nederland, tot over de rand gevuld met Friezen, Limburgers, Hollanders, Brabanders, Groningers en Zeeuwen.

19 juni 2011
Er zijn weinig zekerheden in het leven. De twee statenoplossing is er één van. Israël trekt zich terug achter de grenzen van, vóór de juni-oorlog van 1967. Waarop Palestina kan worden opgericht. Alleen het moment waaròp is nog een probleem.

22 mei 2011
Maurice de Hond, www. Peil.nl. Sinds mensenheugenis is hij een kwelgeest met zijn onderzoeken naar politiek gedrag. Collega-onderzoekers mogen op hem afgeven. Te veel verrassingen geven de verkiezingsuitslagen. Maar met de trend is niet zoveel mis. In Nederland is hij maatgevend.

1 mei 2011
Dodenherdenking, 4 mei 2011. Opnieuw is een taboe doorbroken. Op uitnodiging van de Stichting Culemborg en Oranje mag NSB-kind, drs. Grimbert Rost van Tonningen, het volk toespreken. Wie niet, is benieuwd naar wat de zoon van een landverrader te zeggen heeft?

10 april 2011
Zeven doden. Vier zwaargewonden. Mensen raken voor het leven getraumatiseerd. Zo maar op een prachtige zonovergoten zaterdag. Even boodschappen doen. Ben zo terug. Ongelofelijk. Onbegrijpelijk. Onverklaarbaar.

21 maart 2011
Een meerderheid van de Nederlandse bevolking vindt premier Rutte wel een goede premier. “Zevenenvijftig procent om precies te zijn”, meldt Maurice de Hond via www. Peil.nl. Dat moge zo zijn, tot nu toe heeft de premier bar weinig bereikt. Zeg maar niets.

14 maart 2011
Of het charmeoffensief werkt, valt nog te bezien. Maar het is overduidelijk dat Geert Wilders een nieuw wapen heeft gevonden om kiezers te trekken. Heeft hij net naam gemaakt als boeman, als zaaier van angst, nu toont hij zijn andere kant.

7 maart 2011
Zelfs de trend deugt niet. Twee verpletterende nederlagen leed het CDA binnen een jaar. Puur op gevoel heeft vicepremier Verhagen gekozen voor een gedoogavontuur met de PVV. En nòg heeft hij geen idee hoe dat uitpakt.

28 februari 2011
Grauwe, grijze luchten dwalen boven het land. Wel eens op school gezeten? Dan weet u vast nog wie de pestkop was. En op wie hij het altijd weer begrepen had. Ach, vergeten. In uw woordenboek komt pesten niet voor.

13 februari 2011
Wat nu? is de meest gehoorde vraag na het vertrek van de gehate Egyptische president Hosni Mubarak. Vooropgesteld, Egypte moet een kans krijgen, en je mag hopen dat de nieuwe leiders structuren in het leven roepen die vrijheid, democratie en gelijke kansen garanderen.

23 januari 2011
Een week van WikiLeaksberichten, met heel veel missie Afghanistan. Nederland haalt verveeld zijn schouders op. Ambtenaren die Amerika verleiden tegenstanders onder druk te zetten. Niemand lijkt verrast. Zo gaat dat toch. Niets aan de hand. Geen twijfel aan het waarheidsgehalte.