De mensen worden ongeduldig

De lente presenteert zich zoals alleen de lente dat kan. Het ijs verfrist de keel. De afstand vormt geen probleem. Een skeeler flitst door het centrum. Passanten buigen om hem heen. Er zijn mondkapjes maar niet te veel. Een enkele winkel is open. Terrasjes staan vol met tafels en stoelen. Corona tiert nog altijd welig. Het Covid-19virus teistert de stad.

De anderhalve metermaatschappij duurt voort. De krant wijdt er dagelijks vele pagina’s aan. De radio en televisie belichten het nieuws uit duizenden hoeken. De mensen worden ongeduldig, ongedurig ook. Wat heet, na twee, drie maanden houden ze het niet meer. Een ondernemer wil de lockdown beperken tot de bewoners van 45 plus. Maurice de Hond heeft een exitstrategie.  De onderwijswereld beraadt zich.

Dinsdag komt het kabinet met een aanpassing van de maatregelen. Komt er een versoepeling of wordt het een aanscherping? is de vraag die het land bezighoudt. De leerlingen missen de school. De leraren missen de leerlingen. De ouders hebben moeite met orde houden.  Ondernemers hebben geen idee hoe zij het hoofd boven water kunnen houden.

De sportwereld hoopt, hoopt en hoopt. De sponsors moeten behouden blijven. Misschien valt er nog iets van het voetbal -, tennis-  en fietsseizoen te redden. Intussen houden de sportzenders het publiek bezig met de wedstrijden van vorig jaar.

De overheid gaat af op de adviezen van de experts. De coronacijfers wijzen op een verbetering. Het aantal besmettingen en sterftegevallen vlakt af.  Voorlopig is slechts één ding zeker, het Covid-19virus is nog zeer aanwezig.