Een Amsterdammer is heengegaan

“Burgemeester Van der Laan is dood”, was het eerste wat ik gisteren hoorde. Het vervolg is duidelijk. Een hele dag besteedden radio en televisie volop aandacht aan het overlijden van mr. Eberhard van der Laan. Met hèm verloor Amsterdam zijn meest geliefde burgemeester sinds mensenheugenis. Tweeёnzestig was hij nog maar. Een mensenmens, het hart op de tong, eerlijk, hard als het moest.

Onverwacht was het allerminst. Je moest wel van heel ver komen om niet te weten dat de doktoren de burgemeester hadden opgegeven. Na een levenlang kettingrokend de dagen te hebben doorgebracht, werd gisteren het oordeel  beslecht. Zijn longen hadden het definitief begeven.

In juli al nam Eberhard van der Laan een soort van afscheid in VPRO’s  Zomergasten. De Wereld Draait Door, Nieuwsuur  en Pauw vergaten de burgemeester evenmin. Amsterdammers eerden hem voor zijn ambtswoning aan de Herengracht. Herinnerden zich zijn optreden in de zedenzaak rond het kinderdagverblijf, het Hofnarretje.

De koning en een zeer verzwakte burgemeester liepen, drie weken geleden nog maar, gearmd door de Jordaan. Zijn stadgenoten zorgden gisteren voor een bloemenzee.  De vlaggen gingen halfstok.

Mr. Eberhard van der Laan, Amsterdammer, advocaat van professie, PvdA’er, sociaaldemocraat, gemeenteraadslid,  minister van Wonen in het kabinet-Balkenende IV, winnaar van de Macchiavelliprijs 2013.  Geen onvertogen woord viel gisteren. Ook politieke tegenstanders hadden louter lof. Burgemeester Van der Laan was een bestuurder die geen vijanden had.

“Amsterdam is in shock”, vertelde een medewerker  van de omroep  AT5 bij Nieuwsuur.  “Amsterdam rouwt”, stelde Jeroen Pauw vast.  Toch rijst de vraag of de aandacht niet wat veel was voor de rest van Nederland.