Het is de macht die telt

Lang, lang geleden was D66 de partij die streed voor een meer directe democratie, voor een grotere inbreng van de burger. Het referendum hoorde daarbij. Lang, lang geleden koos D66 voor het principe en schoot de macht er nogal eens bij in.

Maar dat is lang, lang geleden. En ach, misschien is het ook wel fictie. Vrijwel niets hebben de Democraten bereikt. Anno 2017 is er geen gekozen burgemeester, laat staan een gekozen premier. Geen districtenstelsel. Ook is het politieke bestel niet ontploft. De oude partijen bestaan nog min of meer. Nooit heeft D66 een premier gehad.

Eens was D66  liberaal, progressief een beetje links. In deze eeuw verbindt  de partij van Alexander Pechtold zich vooral aan rechtse kabinetten. Ach, het nieuwtje is er ook wel van af. D66 omarmt het neoliberalisme, is populair bij hoogopgeleiden, kiest voor het individu en voor de macht.

D66-minister Ollongren van binnenlandse zaken past in het plaatje. Zij kreeg te maken met het referendum over de zogeheten sleepwet die de overheid  meer bevoegdheden geeft om onwelgevallige berichten te vangen. Critici vinden dat de privacy in het geding is. Zij willen niet dat de overheid zich de rol van Big Brother toemeet.

Minister Ollongren  stelt nu voor het raadgevend referendum af te schaffen. Ook kan er geen referendum worden gehouden over het afschaffen van het referendum. Het is heel ingewikkeld allemaal. Misschien is D66 voor het referendum. Misschien ook niet.  De motieven van de tegenstanders mogen vragen oproepen. Maar eigenlijk doet het er allemaal niet toe. Waar het om gaat, is dat de regering de meerderheid heeft. Het is de macht die telt.