Het is racisme, intens verdrietig

Alsof het levensgevaarlijke vuurspuwende, veelkoppige monster zich schuil gehouden had, decennialang vèr, vèr weggestopt in de diepste mergelgroeven. Het was ook beter niet tevoorschijn te komen, had het zelf al wel begrepen. Eeuwenlang had het zich te goed kunnen doen. Zo’n tachtig jaar geleden kreeg het nog de vrije hand en doodde miljoenen, verwondde anderen, soms levenslang. Toen kwamen de ridders, met hun vliegtuigen en tanks. Het monster wist wat hem te wachten stond. Te veel koppen was het kwijtgeraakt.
Het monster bleef weg. Voor even. Geduld is hem aangeboren. Het weet wanneer toe te slaan. Wacht op het moment. Houdt zich klein. Oefent op voor hèm ongevaarlijke plekken. Hier en daar slaat het onverhoeds toe. Dàn, als bij toverslag, ziet het zijn kans schoon. Spuwt weer volop vuur. Voetbalsupporters gooien met bier. Zij roepen boe. Joelen, schelden, vloeken, slaan met riemen. Anti-Pieten nemen de benen. Zij huilen van woede. Zij roepen: “Het monster. Het monster is terug”.

Het is traditie. Het is de cultuur. Het is wat het land bindt. Van jong tot oud, van hoog tot laag, van rijk tot arm. Sint Nicolaas is een oude wijze man. Hij dicht. Hij geeft. Hij houdt van kinderen. Is de vriend van iedereen.

Maar de nieuwkomers geloven er niet in. Zij hebben niets met Sint. Zij worden gepest. Er is discriminatie in het spel. Cadeautjes krijgen zij toch al niet. Aan een stoomboot hebben zij vreselijke herinneringen. Piet is de booswicht. Hij maakt hen kwaad, de kinderen bang. Zij willen hem niet meer zien. Liever vieren zij het Keti Koti-feest met de anderen. Maar dat willen de anderen weer niet.

Sinterklaas! Eens was hij de goedheiligman. Het volk heeft  de beste herinneringen. Een enkel kind gelooft nog.  Maar het sprookje, het verhaal is dood. Is verworden tot stof, tot niets. En zie, het  veelkoppige, vuurspuwende monster is opgestaan. Er is een reden. Het is racisme. Het is intens verdrietig.