Het voelt als straf
In Italië, Frankrijk en Spanje zou het erger zijn. Soldaten houden er de wacht. In Nederland doet de regering een beroep op het gezonde verstand. Alleen zó kan een lockdown worden voorkomen. Hoeft er geen noodtoestand te komen. Maar veel scheelt het niet. Burgemeesters krijgen meer bevoegdheden. Slordige burgers wachten hoge boetes. Het uitgaansleven, de sport gaan twee maanden op slot. De kapper mag niet knippen.
Nu al is duidelijk, 2020 wordt een bewogen jaar. Het corona-virus (Covid-19) maakt vele duizenden slachtoffers. In Nederland zijn al 213 doden geteld. Maar in Italië zijn al meer dan 6000 mensen overleden. En dan te bedenken dat de Chinese autoriteiten beweren het ergste te hebben gehad. Het virus zou zich niet meer verspreiden. Al vijf dagen lang is er niemand overleden, komen er nauwelijks nieuwe patiënten bij.
Intussen gaat China er prat op het virus te hebben bedwongen. Met liefde willen de autoriteiten hun ervaringen delen. “Sluit de besmettingsbron af. Snijd de toevoerwegen af. Houd de burgers in quarantaine. Leve de dictatuur”.
Aanvankelijk volgde het Westen aarzelend. Maar naar mate het aantal besmettingen en doden toeneemt, kiezen de democratische landen voor het China-model. In Hongarije heeft Orbàn de democratie al buitenspel gezet.
De inwoners hebben zich te voegen, ook in Nederland. Afgelopen weekend zochten zij en masse het strand, het bos of het park op. “Schande”, twitterden de thuisblijvers. Een alert ging naar de inwoners uit. Minister Grapperhuis van justitie toonde zich geschrokken.
Nu mogen 17 miljoen Nederlanders de komende twee maanden niet meer in groepen. Hangen is er niet meer bij. Feesten zijn taboe. Wel mogen zij nog naar buiten, met z’n drieën, naar de supermarkt. Naar het werk. Wandelen met de hond.
Mijn hemel. Natuurlijk is elke dode er één te veel. Een maakbare wereld moet het zijn. De artsen en verpleegkundigen doen prachtig werk. Mensen redden, hoort erbij. In Nederland sterven 12 corona-patiënten op één miljoen inwoners. In Italië zijn dat er 100. Maar dat alles is een tijdelijk fenomeen. Over twee maanden is ook hier het virus onder controle.
Twee, bijna drie maanden mogen de burgers bijna niks. Ze mogen niet sporten, kunnen niet op vakantie, niet uit eten, niet naar het café. Geen voetbal, geen theater bezoeken. Zelfs kunnen zij niet naar de Dam voor de Nationale Dodenherdenking.
“Zo wordt tenminste duidelijkheid geschapen, nodig als correctie op het bewezen gebrek aan zelfdiscipline”, prees een politicus de aanpak van de regering. Het voelt als straf. Het kan ook een voorbode zijn, een inleiding, het begin van wat het volk te wachten staat als het niet luisteren wil.