Linkse activiste staat niet alleen

(door Tjeerd Ritmeester)                                                                                                    Ik zal het eerlijk bekennen. Ik lees de Volkskrant al een tijd niet meer. Ooit was ik abonnee en mede daarom zie ik op mijn Facebook-tijdlijn nog wel eens een artikel  voorbij komen.

Zo ook van de week. Een interview met Anne Fleur Dekker. Voor wie haar niet kent. Anne Fleur is 24 jaar en staat bekend als linkse activiste. Waarom precies wist ik niet voor het interview gelezen te hebben. Waarom precies wist ik niet voor het interview gelezen te hebben, maar ik wist wel, althans zo was mij verteld, dat zij absoluut niet vanwege haar pro-Palestijns activisme bij een Kristallnachtherdenking zou mogen spreken waarvoor ze was uitgenodigd.Met frisse tegenzin besloot ik het interview te lezen en ik kan u zeggen, het is een echte aanrader. Ja, een aanrader. Niet om u eens lekker druk te maken over een 24-jarige die het denkt wel even beter te weten. Wel  om te luisteren naar een Nederlandse met linkse idealen die langzaam door haar eigen ideologiegenoten naar rechts wordt gedreven. Niet omdat ze rechts is, wel omdat ‘gewone’ linkse ideeën, zoals het streven naar een sociaaleconomisch rechtvaardige maatschappij, niet meer voldoende zijn om je links te noemen.

Anne Fleur werd bekend om haar kritiek op Thierry Baudet en het  Forum voor Democratie (FvD). Nu heeft ze een relatie met een FvD-lid. Dat kan niet. Anne Fleur had kritiek op andere linkse activisten die vinden dat Joden een ‘wit privilege’ hebben. Haar oproep te luisteren naar de ervaringen van Joden zelf kon niet door de beugel. Haar steun voor Iraanse vrouwen die hun hoofddoek afwerpen zou  ‘islamfobie’ zijn. Haar steun voor vrouwen die het leuk vinden te shoppen, die het leuk vinden zich met hun uiterlijk bezig te houden zonder zich onderdrukt te voelen, wordt voor  onmogelijk gehouden.

Anne Fleur voelt zich nu alleen. In de steek gelaten en bedreigd door haar voormalige linkse vrienden. Ook haar partij, GroenLinks, heeft haar laten vallen.  Maar is Anne Fleur wel alleen? Nee, en dat is ze nooit geweest. Haar ervaring is wat zoveel linkse kiezers hebben doorgemaakt. Het draait niet meer om een rechtvaardige economie op linkse principes.

Grote nationale thema’s zijn weggedrukt door activisten die vinden dat niets meer links genoeg is. Elke waarheid moet worden ontleed als racistisch of discriminerend. Maatschappelijk beladen thema’s als immigratie en integratie zijn door hun gevoeligheid voor dit soort links activisme belangrijker dan het redden van zorg of onderwijs.

Ik heb er lang over nagedacht wat linkse partijen kunnen leren van het verhaal van Anne Fleur. Hoewel veel linkse stemmers dezelfde frustratie hebben als Anne Fleur, verklaart dat nog niet dat ze zich niet meer thuisvoelen in linkse partijen. Het is niet zo dat Lodewijk Asscher elke dag op de barricade tegen Zwarte Piet staat te demonstreren.

De realiteit leert echter wel dat beneden de laag van politici veel  activisten rondlopen binnen partijen. En wellicht zelfs zijn oververtegenwoordigd.  Activisten bedoel ik in de breedste zin van het woord. Niet alleen zij die we kennen van televisiejournaals en continu demonstreren, maar ook de partijleden en beleidsmedewerkers die van relatief kleine onderwerpen de hoofdthema’s maken. Of dat nu gaat over MeToo, Zwarte Piet, het Midden-Oosten, Nederlandse zeehelden, of genderneutraliteit. Dit soort activisten heeft een grote invloed op de agenda van politiek en media.

Dat betekent niet dat de politici zich hier voortdurend mee bezighouden. Het vertroebelt wel het zicht van linkse partijen op wat kiezers belangrijk vinden, terwijl datgene waarover het zou moeten gaan het onderspit delft, namelijk de sociaaleconomische rechtvaardigheid.

Kortom, de ervaring van Anne Fleur Dekker is de moeite waard gehoord te worden.Ik zou iedere Nederlander die zich vervreemd voelt van links aanraden dit artikel te lezen. Want net als Anne Fleur staat u niet alleen.