Misschien lukt het D66 deze keer

Als een donderslag kwam het aftreden van D66-partijleider Alexander Pechtold niet. De experts hadden het aan zien komen. Immers, Pechtold oogde al ietwat vermoeid. Had hij zijn aftreden niet al aangekondigd?  Hoe hetzij, te vaak was hij het onderwerp van smeuïge verhalen. Iets met een scheiding, een verdrietige ex-vriendin. Een flat vergat hij op te geven aan het giftenregister. En als klap op de vuurpijl wezen de peilingen steeds nadrukkelijker op naderend onheil. De coalitiepartij staat op 10 zetels verlies.

Ach, D66. Geen misverstand, onder leiding van drs. Pechtold (52) was de partij van Hans van Mierlo fiks gegroeid.  Stond D66 bij zijn aantreden als fractieleider in 2006 nog op 3 zetels in de Tweede Kamer, bij de verkiezingen van september 2017 waren dat er  19.

Ook maakte Pechtold  indruk als debater. Nam meer dan anderen de handschoen op tegen Geert Wilders van de PVV. Toch ontkomt Pechtold niet aan de aloude D66-vloek. Begonnen als een progressief-liberale partij die ijverde voor bestuurlijke vernieuwing werd zij al vroeg in het bestaan geconfronteerd met  hoge ups en diepe downs.

De ideeën werden zo niet afgezworen dan toch ergens ver weg opgeborgen. Niks idealisme, pragmatisme werd het wezen van de D66’er die hoopte verder in het politieke leven te komen. En verdraaid, het lukte. D66 werd de tweede partij van het land, dreef wel steeds verder af van de PvdA, richting CDA en VVD.

Dinsdag kiest de D66-fractie een opvolger. Dan begint het grote zoeken. De partij heeft mooie jaren gekend. Ministers en staatssecretarissen geleverd. Leden stroomden toe. Onlangs probeerde de groep ‘Opfrissing’ de bestuurlijke vernieuwing nieuw leven in te blazen. Misschien zal het lukken. Maar nooit voor lang, want daarvoor is D66 te veel verworden tot de partij van de pragmatici. Van de, zeg maar, politieke opportunisten.