PvdA moet zich opnieuw bewijzen

Wat je ook kan denken van de PvdA, mannen als Drees en Den Uyl hebben zich bewezen als politieke grootheden. Zij hebben als weinig anderen hun naam verbonden aan de wording van het naoorlogse Nederland tot de moderne welvaartsstaat die het nog altijd is. Niet iedereen stemde PvdA. Zelfs had de partij zelden de meerderheid. Eigenlijk waren de christendemocraten lange tijd heer en meester. Maar de PvdA was toch een goede tweede, soms zelfs eerste.

Rond de eeuwwisseling kwam de klad erin. Het CDA viel terug. Grote groepen trouwe en ontrouwe kiezers verlieten ook de PvdA. Voor velen was de partij niet links en/of groen genoeg. Voor anderen was zij te veel de allochtonenpartij geworden. In 2012, op het dieptepunt van de economische crisis, besloten de PvdA en de VVD om samen de crisis te bestrijden. In 2017 was de crisis min of meer voorbij. Maar bij de Tweede-Kamerverkiezingen restte de PvdA slechts 9 zetels. De kiezers voelden zich verraden. Partijleider Samsom trad af.

Lodewijk Asscher nam Samsoms plaats in, als leider van de oppositiepartij die de PvdA nu is. Geduld is zijn belangrijkste troef. Geen fouten maken. Geen onbezonnen dingen doen. Wachten tot je bent geschoren. Intussen stemmen de peilingen voor de PvdA nog steeds droef. Elf, twaalf zeteltjes. Meer zitten er voorlopig niet in.

Een man als Asscher is intelligent, kent het politieke spel. Maar hoe in vredesnaam zal het hem en zijn partijgenoten ooit lukken al die vreemdgangers  weer voor de partij te winnen?  Zoveel is zeker, de PvdA zal zich opnieuw moeten bewijzen als een sociaaldemocratische partij, als een partij die jong en oud, arm en rijk aan zich weet te binden, als een partij óók die in de sociale ongelijkheid het grote gevaar voor de samenleving ziet.