Razendsnel is het volk vertrokken

Het is niet anders. Het volk heeft een jaar lang geluisterd, gehoorzaamd, zijn plicht gedaan. Is thuisgebleven. De avondklok doorstaan. Maar nu is het op. De zon schijnt te uitdagend aan een stralend blauwe lucht. De vogels zingen zo prachtig. Dus begeeft het volk zich en masse naar buiten. Op weg naar elkaar. Er is muziek. Er is drank.

De cafébazen zuchten en klagen:  “Het is zo’n mooie, wonderschone dag. We willen open. Geld verdienen”. De autoriteiten aarzelen.

Inmiddels is het razend druk.  Dan klinkt het: “ U wordt geacht naar huis te gaan. Op anderhalve meter van elkaar”. De zon schijnt almaar door. Het volk houdt zich doof. Het is zo heerlijk buiten met elkaar.

“Wij waarschuwen voor de laatste maal. U moet gaan”, laat het gezag zich nogmaals horen. De Boa’s rechten de rug,  staan klaar om massa’s bonnen uit te delen. Maar dan, verdrijven stapels grijze wolken de helderblauwe lucht. De zon is weg. Een druppel valt, een tweede volgt. De wolken laten ontelbare druppels los. De temperatuur daalt. Het voelt nat en koud. Razendsnel is het volk vertrokken. Heeft zich opgelost. Dus gaan ook de Boa’s weg.