Thierry Baudet staat niet alleen
Thierry Baudet , fractieleider van het Forum voor Democratie blonk bij de Algemene Politieke Beschouwingen in de Tweede Kamer uit door niet aanwezig te zijn. Meedoen vindt hij beneden zijn waardigheid. Met andere woorden, hij voelt zich te goed. Wat weer leidde tot woedende reacties van collega’s.
Waarmee Baudet in elk geval het nieuws haalde. Mogelijk voelen kiezers zich aangesproken, met als gevolg stemmenwinst. En daar gaat het om anno 2018. Het doet er niet toe, hoe, als er maar zetels gehaald worden.
De reacties van de Tweede-Kamerleden moge begrijpelijk zijn, de democratie geeft Baudet de kans het spel te spelen zoals hem goeddunkt. Baudet gaat vèr. Tegelijk staat hij niet alleen. Overal in de westerse democratieën steken politici de kop op die de grenzen van de democratie opzoeken. Sommigen gaan er zelfs overheen. Het is ook geen nieuw fenomeen, het is van alle tijden.
Baudet is in elk geval geen eenling. Op zijn manier doet Wilders van de PVV weinig anders. Zijn woede mag zich richten op de islam. Hij weet donders goed dat achter de islam genoeg oprechte democraten staan. Bovendien zijn er in het buitenland genoeg gelijkgezinden.
Zo nemen in Oostenrijk en Italië verwante partijen als de FPÖ en Liga Nord al deel aan de regering. In Duitsland is de AfD inmiddels de tweede partij van het land. Allemaal partijen die tegen immigratie zijn en kiezen voor het eigen land. In Oost-Europa doemen sterke mannen op terwijl de EU Polen en Hongarije al de wacht heeft aangezegd.
Misschien is het meest aansprekende voorbeeld wel, de Verenigde Staten van Amerika. Wat twee jaar geleden nog ondenkbaar is, lijkt een feit. De bakermat van de moderne democratie, winnaar van twee wereldoorlogen heeft een president van wie de autocratische trekken steeds zichtbaarder worden. Niemand weet waar de handelsoorlog eindigt die hij met China is aangegaan. Maar cruciaal zijn de Congresverkiezingen van 6 november. Houden de Republikeinen de meerderheid? Wee Amerika! Wee de wereld! Wee Nederland!