Zo werkt een democratische partij

De voorbije jaren baarde GroenLinks de nodige opzien en groeide mee op thema’s als milieu, duurzaamheid, klimaatverandering. Vlot ogende meetings trokken enthousiaste, idealistische jongeren met  de pas 33 jaar oude Jesse Klaver als de gedreven leider die het nieuwe groene elan verwoordde.Aanvankelijk draaide het Klaverrecept naar behoren, met als beloning een mooie winst van vier zetels in de Tweede Kamerverkiezingen van 2017, terwijl een stralende Femke Halsema zich mocht kronen als burgemeester van Amsterdam.

Goed, de verkiezingen voor het Europese Parlement vielen wat tegen. Toch won je een zetel. Maar ja, de kiezers vielen voor het Timmermanseffect. Daartegen was zelfs Jesse machteloos. Jammer, heel gemeen ook.  Je wint, verliest maar bent nog altijd de grootste op links in de Eerste Kamer.

GroenLinksleider, Jesse Klaver had geleerd van het verleden, weerstond de roep om mee te doen met het derde kabinet-Rutte. Hij ging de oppositie in. Zo kon hij ongestoord het leiderschap handen en voeten geven, oefenen in de werking van de fractiediscipline.

Al met al liepen de zaken naar behoren. Toen wilde het kabinet een wijziging van het leenstelsel invoeren, met als gevolg een hogere studieschuld.  Studenten verzetten zich. Waren sowieso tegen het leenstelsel waarmee GroenLinks in 2014 goede sier dacht te maken. Lenen tegen een redelijke rente. Wie kan daar nu tegen zijn?

De studenten dus. Bovendien leek de praktijk hen gelijk te geven.  Waarop ook het Tweede-Kamerlid  voor GroenLinks Zihni Özdil zich tegen het leenstelsel keerde.  Arme Jesse. Dat kan hij nu net niet hebben. Een fractielid dat hèm de weg wijst. Zo werkt dat niet in een democratische partij. Hij, Jesse, wijst de weg. Hij, Jesse, beslist. Hij, Jesse, is de leider. Zihni Özdil treedt af.