Alsof China zich opzij laat zetten

Terwijl Nederland zich weer een dag onderdompelde in Oranjevreugde, de koning maar vooral zichzelf feliciteerde met zijn verjaardag, zijn echtgenote en hun drie almaar groter wordende dochters had de rest van de wereld het oog gericht op een ontmoeting die alles in zich heeft om de geschiedenis een ander aanzien te geven.

Nog altijd is voorzichtigheid troef, ook na de ontmoeting tussen de Zuid-Koreaanse president Moon Jae-in  en de leider van Noord-Korea, Kim Jong-un.   De ontmoeting vond plaats op de 38^ste breedtegraad, op de plek waar in 1953 de scheiding tussen Zuid- en Noord-Korea bekrachtigd werd na een oorlog die drie jaar duurde. Het was een ijkpunt in de Koude Oorlog. Van vrede is het nooit gekomen.

Geleidelijk aan ontwikkelde het door de VS gesteunde Zuid-Korea zich van een kapitalistische dictatuur zich tot een min of meer moderne democratie. Het communistische noorden dat China achter zich weet, gijzelt zijn bevolking tot op de dag van vandaag. De economie stagneert al jarenlang. Het leger is de baas. Het regime heeft het kernwapen omarmd als reddingsboei.

Nog altijd weet de wereld niet precies wat het aanmoet met de nog jonge leider van Noord-Korea. De ontmoeting van Kim en Moon leek hartelijk genoeg. Er werd gepreludeerd op vrede, op samenwerking, op denuclearisering van het Koreaanse schiereiland. Er zou een overleg op de agenda staan met de Verenigde Staten en wellicht met China.

De experts wagen zich echter niet aan een voorspelling. Nog maar een maand of twee geleden dreigden Kim Jong-un en president Trump elkaar met kernwapens te bestoken. Nou is de wereld wel het een en ander gewend, de oorlogsretoriek viel menigeen toch koud op het dak. Twee onervaren leiders die als schooljongens tegen elkaar tekeer gingen, schreeuwend, scheldend, de vuisten ballend. Dat kon nooit goed gaan. En dan bij toverslag, praten dezelfde leiders over vrede, vriendschap alsof er niets gebeurd is.

Inmiddels heeft Kim Jong-un de gedaante aangenomen van een vriendelijke, welopgevoede  leider die het beste met zijn volk en de wereld voorheeft, terwijl de Amerikaanse president  zich opmaakt voor de eeuwige roem die hem ten deel valt als het tot een vredesakkoord komt.

Dromen, dromen.  Alsof China zich zomaar opzij laat zetten. Maar wie weet, de wereld kan wel een opkikkertje gebruiken.