Belarus moet Russisch zijn

Geheime politie, martelingen, massa-arrestaties en zelfs tanks houden de demonstranten in Wit-Rusland, Belarus niet tegen. Ook gisteren stroomden de straten in Minsk weer vol. De laatste dictator van Europa, Aleksandr Loekasjenko, wil echter van geen wijken weten. Hij staat pal. Inmiddels ligt zijn lot wel in handen van het Rusland van president Poetin.

Op zondag 9 augustus vonden in Belarus verkiezingen plaats. President Loekasjenko eiste al snel de overwinning op. Tachtig procent van de kiezers zou op hem hebben gestemd. De Wit-Russische oppositie wist beter. Eigen steekproeven gaven aan dat oppositieleider Svetlana Tichanovskaja ruimschoots gewonnen had. Zij is naar Litouwen gevlucht.

President Loekasjenko probeert zijn tegenstanders op alle mogelijke manieren te intimideren. Toch lijkt hij aan handen en voeten gebonden. Zijn positie is danig verzwakt. Wat meespeelt is dat tanks en mitrailleurs niet zo geschikt lijken om in wit geklede, ongewapende vrouwen hun huis in te jagen. En alles wijst erop dat zijn Russische buurman de touwtjes in handen heeft.

Zo verzorgen Russische journalisten al de nieuwsuitzendingen in het buurland. Ook voeren Poetin en Loekasjenko regelmatig overleg. Vermoedelijk wacht de Russische president op het juiste moment om zich meester van de situatie te maken. Opdat Belarus weer onderdeel is van een groot Russisch rijk.

In zijn 26-jarige bewind was Loekasjenko een lastige partner, er vooral op uit om van verschillende walletjes te eten, politieke concurrenten tegen elkaar uit te spelen. Niet uitgesloten is dat Poetin hem wil handhaven. Immers, een dictator die uit zijn hand eet, kan van nut zijn.

Maar boven alles wil de Russische president voorkomen dat Belarus een onafhankelijkere, meer op het Westen gerichte politiek kan voeren. Democratie en alles wat erbij hoort, is een taboe. Belarus moet Russisch zijn, en anders niet.