Besluit Iran-deal is ook boodschap
Het is dat de wereld alweer een beetje gewend is. Bijna anderhalf jaar na het aantreden van de Amerikaanse president, Donald Trump, erkenden velen dat de verwachte storm niet zomaar zou overwaaien maar hadden er alle vertrouwen in dat hij de voorspelde orkaankracht niet zou waarmaken.
Toch viel de beslissing om uit de Irandeal te stappen Amerika’s trouwste bondgenoten rauw op het dak. En daarbij handelt het niet alleen om de veiligheidssituatie, de herinvoering van sancties is ook een enorme schadepost voor het bedrijfsleven in landen als Duitsland, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk. Drie landen die sinds 2015 de economische banden weer hadden aangehaald.
Hoe het zij, velen zullen bevestigd zijn in de gedachte dat hun wereld veranderd is, niet een beetje, niet geleidelijk, maar totaal, passend bij de constatering dat de VS zich steeds minder gelegen laat aan het oude continent, terwijl het Oosten steeds belangrijker wordt.
Om Trump is veel gelachen. Zijn kennis van de politieke praktijk wordt niet hoog ingeschat. Verwacht werd dat de experts en de gegroeide praktijk de 45ste president in toom zouden houden. Dat blijft nog altijd mogelijk, maar net zo duidelijk is dat de man in de tussentijd zijn land en de wereld enorme schade kan berokkenen.
Het ‘America First’ riep al onrustbarende herinneringen op aan de beweging van Charles Lindbergh die bereid was gemene zaak te maken met het Duitsland van Adolf Hitler. Trump is een zakenman. Hij is de grootste, de sterkste, de machtigste. Bondgenoten van het oude continent hebben zich daarnaar te gedragen, moeten zich voegen. Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk mogen het atoomwapen hebben, zonder de VS hebben zij geen poot om op te staan. Desnoods werkt de Amerikaanse president met Rusland samen. Dat kàn, want hij en Poetin begrijpen elkaar.