Brexit is nog maar het begin

Toen stemde het Britse Hogerhuis voor het  wetsvoorstel dat  premier Johnson opdraagt in Brussel om uitstel van de Brexit te vragen als er op 19 oktober geen akkoord is. Maar helaas, de Britse premier wil niet. Liever sterft hij in een greppel.

Lafaards en leugenaars vindt Johnson zijn politieke tegenstanders. Afvallige partijgenoten heeft hij uit de fractie gezet. Labour daagt hij uit om in te stemmen met verkiezingen. De socialisten willen echter eerst de zekerheid dat de No Deal-Brexit van tafel is.

Zoveel is zeker, de Brexit is sinds gisteren een stuk minder zeker. Sowieso is het niet meer dan een begin.  Zo moeten de twee politieke partijen die het Verenigd Koninkrijk de afgelopen 100 jaar door de geschiedenis hebben geloodst, vrezen. Zowel de Conservatieven als Labour zijn onderling verdeeld. Brexiteers en Remainers bevinden zich in beide kampen.

Tegelijk is de Brexit niet meer dan het doek dat de eigenlijke lading dekt. Op rechts wil een groep de partij de kant opduwen van de nationaal-populisten in Europa. Tegelijk voelen zij zich gesterkt door de steun van de Amerikaanse president Donald Trump. Premier Johnson is hùn man. Waarmee een einde zou komen aan de Conservatieve partij als een brede  volksbeweging.

Eenzelfde ontwikkeling   vindt plaats binnen de socialistische Labourpartij.  Partijleider  Jeremy Corbyn wordt gesteund door uiterste linkervleugel. Ook hier voelt het midden zich weggezet.

Al met al kunnen tegenstellingen gemakkelijk tot een uitbarsting komen in een verkiezingscampagne, met alle gevolgen van dien. Misschien profiteert de LibDems (Liberal Democrats) van Jo Swinson, of anders wel de Brexit Partij van Nigel Farage. Proberen Schotse nationalisten zich af te scheiden.  Valt het Verenigd Koninkrijk uit elkaar, omdat het ook in Wales en Noord-Ierland niet rustig zal blijven.

In elk geval zou de Brexit-kwestie zo maar kunnen leiden tot ingrijpende politieke verschuivingen in het Verenigd Koninkrijk.   Tot, noem het een revolutie.