De Britten zijn weer vrij

Vannacht, 31 januari 2020, klokslag 24.00 uur, 23.00 uur Engelse tijd, is het zover. Treedt het Verenigd Koninkrijk na 47 jaar uit de Europese Unie. Mag premier Boris Johnson bewijzen dat alles beter wordt na zolang aan de ketting van Brussel te hebben gelegen. Dat de 70 miljoen Britten de vruchten kunnen plukken van soeverein genomen besluiten en weer trots kunnen zijn op hun land.

Europa treurt een beetje. Één van de 28 lidstaten is afgevallen, het Verenigd Koninkrijk, Groot-Brittannië, Engeland nog wel. Een land dat zich al vroeg laafde aan het parlementaire systeem. Nee, in de 17^e en 18^e eeuw was ook Engeland nog lang geen democratie. De koning had weinig tot niets te zeggen, de rijken hadden de macht en bouwden aan het imperium dat op zijn hoogtepunt in de 19^e eeuw  tot ver in Azië, Afrika, Australië en Amerika reikte.

Groots en prachtig moet de geschiedenis zijn. Waarom anders zouden zoveel Britse kiezers in juni 2016 en nog eens op  12 december 2019 hun stem aan Johnson en de Conservatieve partij hebben gegeven?

Daarbij zullen al die kiezers niet gedacht hebben aan de slachtoffers van de talloze zeeslagen en gevechten op het land. Niet aan Waterloo en al helemaal niet aan De Krim. Niet aan de slaven die uit Afrika werden gehaald. Niet aan de verhalen van Dickens, niet aan de mensonterende omstandigheden waarin tachtig procent van de bevolking het nog in de 19^e eeuw moest zien te rooien. Omstandigheden die vorm gaven aan het socialistische gedachtegoed van ene Karl Marx.

Ach nee, het Verenigd Koninkrijk van de Brexiteers was groots en zal weer groots worden.  Zonder Engeland zou het Duitsland van Hitler de oorlog wel eens gewonnen kunnen hebben. Maar Engeland was er wel, vocht in 1940 door en won. Dat het daarbij zijn positie als grote mogendheid kwijtraakte was een offer dat de grootsheid van het Britse volk alleen maar onderstreepte. Natuurlijk verlaagde de regering in Londen zich niet door zich in 1957 bij het continent te voegen.

Het Verenigd Koninkrijk was nog in de jaren 1950 en 1960 een trotse soevereine staat die zich laafde aan een zetel in de Veiligheidsraad, het kernwapen en het restant van het Britse Rijk. Maar noch de Beatles, noch James Bond konden voorkomen dat hun Engeland in economisch opzicht ver achterop raakte bij de landen op het continent die zich verenigd hadden in de Europese Economische Gemeenschap, de voorloper van de Europese Unie.

Tegen heug en meug, omdat het moest, gaven de Britten uiteindelijk toe. Zij  voegden zich in 1973 bij de Europese Gemeenschap.  Het Verenigd Koninkrijk trok ook in economisch opzicht bij.

Maar te veel Engelsen geloven er niet in. Te veel Engelsen menen dat  het vroeger  beter was. Te veel Engelsen hebben zich laten verleiden door Nigel Farage,  door de Brexitpers. Door Boris Johnson die de verkiezingen en het premierschap won.