Democratie is levensader EU

Daar gaat Europa weer. Het wil maar niet rustig worden. De uitbreiding van de Europese Unie met de voormalige Warschaupactleden drukt steeds zwaarder op de slag- en bestuurskracht, de Brexit trilt nog altijd na en kent louter verliezers, terwijl nationaal-populisten er alles aan doen om het gemeenschappelijk karakter tot een dode letter te maken.

Misschien schept Brussel de noodzakelijke duidelijkheid. Misschien komen de regeringen in Warschau en Boedapest tot het besef dat de democratische rechtsstaat toch echt de levensader van de Europese Unie is.

Vooralsnog ondermijnen Polen en Hongarije de grondbeginselen van de EU, terwijl in Italië een regering in de maak is die oprechte Europeanen vele haren uit het moede hoofd doen trekken. Ook Italië heeft zijn tekortkomingen. Zo zouden de populistische Vijfsterrenbeweging (M5s)  en de rechtse Lega  al een eind op weg zijn met een regeerakkoord. In uitgelekte plannen is sprake van een referendum over de euro, terwijl  de nieuwe regering afspraken over de begroting en de terugdringing van de staatsschuld ongedaan wil maken.

Intussen drijven Europa en het Amerika van Trump steeds verder uit elkaar. Op het beleid van de Amerikaanse president valt alles af te dingen. De man maakt ruzie, oorlog, heeft geen idee van de verantwoordelijkheden die hij als president van de Verenigde Staten van Amerika heeft.

De Europese leiders mogen uit een meer gedegen hout gesneden zijn.  Zij geloven dat  America First niet voor hen bedoeld is. Zeventig jaar welvaart en vrede hebben hen misschien wat lui gemaakt, doen denken dat het machtige Amerika voldoende dekking biedt.

Nee, Trump is geen visionair, allesbehalve een groot denker. De man gaat als een olifant in de porseleinkast van zijn moeder  vreselijk tekeer. Toch heeft dat ook zijn goede kanten, maar dan alleen als 500 miljoen Europeanen kan worden bijgebracht dat een democratische Europese Unie haar idealen uit moet blijven dragen en de daarbij horende verantwoordelijkheden neemt.