Trumps droom aan stukken

Niet overdreven, maar rustig tevreden reageerden de Republikeinse volksvertegenwoordigers  na president Trumps eerste rede voor het Amerikaanse Congres. Immers, hun president  had zich  gematigd getoond, was verzoeningsgezind, gebruikte nette woorden en ging niet tekeer tegen de media en andere vijanden van het volk. Kortom, de 45^ste president toonde zich presidentieel.  Hoe jammer dat de Democraten dat niet waardeerden.  Maar, ‘so what’, nù kon het regeren beginnen.

Helaas voor de al zo geplaagde partijgenoten van de 45^ste president van de Verenigde Staten was hun opluchting van korte duur. Binnen een dag lag de Republikeinse droom alweer aan gruzelementen.  De tornado die mèt de verkiezing van president Trump op 8 november vorig jaarwas opgestoken en een  voorlopig hoogtepunt bereikte met het ontslag van veiligheidsadviseur Michael Flynn is opnieuw opgestoken en nadert met volle kracht.

Dit keer bevindt de minister van justitie Jeff Sessions zich in het oog  van de storm. De Democraten in de Senaat en het Huis van Afgevaardigden eisen al diens aftreden omdat Sessions onder ede  gelogen zou hebben.   “Ik heb nooit over de hacks gesproken met de Russen ”, verklaarde de bewindsman in januari  voor de sollicitatiecommissie. Inmiddels is gebleken dat de minister tot twee keer toe gesproken heeft met de Russische ambassadeur. Daarom heeft hij besloten zich niet te meienen met de onderzoeken naar de hacks.

De Democraten zijn eensgezind. De Republikeinen zijn verdeeld. Critici als de senatoren John McCain en Lindsey Graham willen in elk geval dat Sessions zich afzijdig houdt van het onderzoek. Hoewel Sessions zich onschuldig acht en zich gesteund weet door de president, heeft hij dat toegezegd.

Intussen dringt de vraag naar de rol van president Trump zich steeds dringender op nu blijkt dat de informatie over Amerikaans-Russische contacten met stukjes en beetjes naar buiten komt. Of minister Sessions moet vertrekken,  zal nog moeten blijken.

Wèl zeker is dat de Republikeinen  vaker hebben aangetoond vèr, heel vèr te kunnen gaan om hun Democratische tegenstanders de voet dwars te zetten. Denk aan de Watergate-affaire, denk aan de pogingen om president Clinton af te zetten, denk aan de obstructie van de regering-Obama.

Maar is de Grand Old Party, de partij van Abraham Lincoln, Eisenhower en de Bushes,  in staat  landverraad te plegen door met  de vijand gemene zaak te maken? Dat is de angstige vraag die de Democraten al met ja beantwoord hebben.