Duits verleden dringt zich op

Duitsland en extreemrechts. De combinatie doet ieder weldenkend mens de haren ten berge rijzen. Een aanslag op een politicus roept al gauw herinneringen op. Dat moest dus voorkomen worden. En het moet gezegd, tot voor kort leek Duitsland toch verdacht veel op een min of meer gewoon, fatsoenlijk land was geworden.

Natuurlijk gebeurde er wel eens wat, maar al met al heeft het Duitsland van na 1945 er niet slecht afgebracht. Er vonden incidenten plaats, de gijzelingsactie in München, 1972 is nooit vergeten, de Rote Armee Fraktion hield huis, niet alle oorlogsmisdadigers zijn aangepakt, spijt werd niet overal betuigd..

Met de val van de Muur in 1989 leek het gevaar min of meer bezworen. West- en Oost-Duitsland werden Duitsland. In de hoofden van de mensen bleef  de grens.  Die uit het Westen waren rijk, voldaan, democratisch en vol zelfvertrouwen. De Oost-Duitser  was duidelijk armer, had moeite werk te vinden, voelde zich achtergesteld. Vele burgers hadden moeite met de democratie.

De economische crisis kan wel eens de aanjager zijn. Veel leden hebben voorkeuren die vragen doen rijzen.  “Wir schaffen es”, roept bondskanselier Angela Merkel in 2015. En Duitsland haalt ongeveer een miljoen asielzoekers/vluchtelingen binnen. Niet iedereen is het ermee eens. Het nationaal-populisme komt op. De AfD (Alternative für Deutschland) speelt op de onvrede in, en is nu de tweede partij van de Bondsrepubliek.

Protestdemonstraties vinden plaats. In de stad Chemnitz ontaarden zij. Opgeschoten jongeren, neonazi’s, hooligans achtervolgen asielzoekers. Een moslim weet zich onveilig. De angst waart door de stad.

Toegegeven, ook in Engeland, Frankrijk, Zweden, de VS doen zich ongeregeldheden voor.  In de VS kiest president  Trump voor  ‘America First’, in Italië heerst een nationaal-populistische regering. Maar als in Duitsland, in een Duitse stad, Duitsers mensen achtervolgen, is de relatie met het nog lang niet vergeten, verschrikkelijke verleden maar al te gauw gelegd.