Een monsterverbond in Westen

Het zal toeval zijn. Of misschien ook niet. Feit is dat zowel de Verenigde Staten van Amerika als het Verenigd Koninkrijk te maken heeft met politieke problemen die beide democratieën over  het hoofd dreigen te groeien. Met twee leiders die tot het uiterste gaan. Die wetten, traditie en mensen tarten zoals hun voorgangers zelden hebben gedaan.

Veel Amerikanen zijn het trouwens eens. Donald Trump, de 45^ste president van het  rijkste en machtigste land van de wereld, is volledig ongeschikt. Waren zij er al niet van overtuigd, dan heeft de beslissing dat wel gedaan om Noordoost-Syrië over te laten aan het Turkije van de autocraat Erdogan, aan het Rusland van Poetin, aan de ayatollahs van Iran en aan de oorlogsmisdadiger Assad van Syrië.

Immers, die beslissing is erger dan een blunder. Het is verraad aan de Koerden die veel westerse kastanjes uit het Syrische vuur hebben gehaald. Verraad aan een bondgenoot  in ruil voor een makkelijk breekbare verstandhouding met politici van het kwaadaardige soort. Verraad aan principes dus.

Intussen vieren ook de Islamitische Staat en andere radicale groeperingen in het Midden-Oosten feest. Zelfs Trumps Republikeinse partijgenoten zijn geschrokken. Dus kwam al snel het bericht dat de VS een aantal soldaten in Syrië laat.

Of president Trump hiermee zijn kansen op een herverkiezing volgend jaar vergooit, blijft onzeker.  Populair is de president allerminst. Volgens de peilingen kan hij rekenen op iets meer dan 40 procent van de kiezers.

Daar staat tegenover dat Trump er vier jaar geleden nauwelijks beter voor stond. Nog steeds steunt zijn witte  achterban hem door dik en dun. Wat beklijft, is dat Trump tot alles in staat is om de zaken naar zijn hand te zetten, ook al is het de vraag of hij een mogelijke impeachmentprocedure politiek overleeft.

Never  a dull moment in the United States. Maar vergeet ook het Verenigd Koninkrijk niet waar de conservatieve premier Boris Johnson probeert zijn Brexit-deal met de Europese Unie door het parlement te krijgen.

Premier  Johnson is een bewonderaar van de politieke rauwdouwer Winston Churchill die er niet tegenop zag grof geweld te gebruiken. Maar Churchill was ook  een geweldenaar die als een van de weinigen doorzag met wie hij in de jaren 1930 te doen had. Tegelijk grepen de Britse kiezers  al in 1945 de kans om Churchill het premierschap af te pakken.

Ex-premier IJzeren Maggie Thatcher heeft er in de jaren 1980 voor gezorgd dat de Conservatieve partij oog kreeg voor de middenklassen. De Britse conservatieven van 2019  mikken op de kiezers die in landen zonder districtenstelsel te maken krijgen met partijen als de AfD, FPÖ, Rassemblement National, Liga Nord de PVV of het Forum voor Democratie.

Een monsterbond dus tussen rijken, bankiers, ondernemers, conservatieven en de lagere witte middenklasse.  In het Verenigd Koninkrijk is het niet anders dan in de Verenigde Staten. Allemaal willen ze hun Engeland of Amerika terug. Wat nog ontbreekt, is de meerderheid.