Eens houdt ook deze oorlog op

Zestig dode Palestijnen. Israëlische soldaten zijn er verantwoordelijk voor. Geschokt is de wereld.  Vertegenwoordigers van de Palestijnse Autoriteit tonen hun  woede, hun verdriet. Zij verhalen over het lijden van het Palestijnse volk dat maar niet ophouden wil. En eisen veroordeling van de daders.

Zeventig jaar bestaat Israël, en het wil maar geen vrede worden. Mede dankzij de steun van de Verenigde Staten kan het land zich handhaven, maar nooit was de steun onvoorwaardelijk. De  Holocaust speelt zijn rol. Uiteindelijk is het aloude antisemitisme in Europa verantwoordelijk voor het ontstaan van een Joodse staat op Bijbelse grond in een regio waar vooral mohammedanen wonen.

Sinds 1948 heeft Israël vier grote en verschillende kleinere oorlogen gevoerd. In 1967 bezette het  de westelijke Jordaanoever en de Gazastrook. De oorspronkelijke bewoners zitten opgesloten, kunnen geen kant uit. Maar geschiedenis en heden leren dat ook de burgers van Israël alle reden hebben zich bedreigd te voelen. Intussen is de vrede verder weg dan ooit.

Zestig doden dus. Duizenden betogers wilden de grens oversteken. Kwamen in actie nadat de Verenigde Staten zijn ambassade had verplaatst naar Jeruzalem. “Onze hoofdstad”, aldus de Palestijnen. “Onze hoofdstad”, aldus Israël. Het zijn zestig doden te veel.

De regering-Netanyahu is onverbiddelijk, blind, voelt zich sterk. Geen reden om mensen te doden. Integendeel, de tegenstander wordt alleen maar woedender, nog meer vastbesloten zijn gelijk te halen, wraak te nemen. Immers, zo gaat het al 70 jaar. De knapste diplomaten hebben geen doorbraak kunnen bewerkstelligen. Gewetensvolle politici hebben gefaald. Eens zullen de mensen bij zinnen komen. Eens houdt ook deze oorlog op. Eens sluiten Israël en Palestijnen vrede.