EU-plan Juncker stuit op scepsis
“Één president, één minister van financiën en economische zaken. Alle lidstaten de euro, allemaal lid van de Schengenzone. Uitbreiding met Roemeniё en Bulgarije. Kortom, méér Europa en méér macht voor de Europese Commissie”.
Commissievoorzitter Jean-Claude Juncker draaide er in zijn jaarlijkse rede voor het Europese Parlement niet omheen. “Het ijzer smeden nu het heet is”, moet hij gedacht hebben in de wetenschap dat de Europese Unie weer groeit en bloeit na jaren van depressie.
De economische crisis, de Griekse schuldenkwestie, de Brexit, de nationaal-populisten. Ze lijken als sneeuw voor de zon verdwenen. In Frankrijk is met Emmanuel Macron een president gekozen die ernaar snakt met het Duitsland van Angela Merkel het Europese voortouw te nemen.
Natuurlijk, de Duitse kiezers moeten op 24 september nog wel even Merkel kiezen. Het blijft de vraag of die kiezers zitten te wachten op dat ene Europa en een machtige Europese president. De Fransen doen dat zeker niet, de Nederlanders, getuige de reactie van premier Rutte, evenmin en ook de Italianen lijken weinig enthousiast, om van de Polen en Hongaren maar te zwijgen.
De dadendrift van de Luxemburger Juncker mag prijzenswaard zijn. D66-leider Pechtold en de Belgische oud-premier, Verhofstadt, zullen haar in elk geval prachtig vinden. Punt is, je kan ook te hard willen. Immers, anno 2017 zijn er zo veel haken en ogen, zoveel onwillige partners, zo grote onderlinge verschillen dat je dan ook geen Cassandra hoeft te zijn om de onhaalbaarheid van Junckers plan te voorzien, met alle gevolgen van dien, voor de Europese Unie.