Ja, toen voelden we liefde

Nog niet zo lang geleden was de Verenigde Staten het grote voorbeeld voor Nederland. Natuurlijk, de jaren 1960 en 1970 hadden enige afbreuk gedaan aan de reputatie van de supermogendheid die had afgerekend met de Nazi-Duitsland en de vrije wereld behoed voor de communistische dreiging. Maar met de Democratische president Clinton, het einde van de Koude Oorlog  en de economische hoogtijdagen rond de eeuwwisseling keerde het tij. Opnieuw keken we hoog op tegen de machtige bondgenoot. Ja, we voelden liefde.

Hoogtepunt van de grote liefde was de verkiezing in 2008 van de eerste zwarte president, Barack Obama. Maar het verval was al ingezet. De economische crisis sloeg alles aan diggelen. Bracht ons faillissementen, bezuinigingen, met als klap op de vuurpijl, president Donald  J. Trump.

Ruim 7 maanden zetelt de 45^ste president van de Verenigde Staten in het Witte Huis. Vriend en vijand zijn het over één ding eens. De man is totaal ongeschikt. Berokkent zijn land enorme schade. Heeft noch de kennis noch de capaciteiten om zijn land en daarmee het Westen te leiden. Integendeel, hij creёert verdeeldheid, zaait haat  en ondermijnt de instellingen die het machtigste land van de wereld statuur hebben gegeven.

Intussen verbleekt de liefde als sneeuw voor de zon. Alleen de echte diehards houden vol dat Trump het slachtoffer is van een bevooroordeelde pers. Ook de Russische president Poetin zou de bewoner van het Witte Huis het voordeel van de twijfel blijven geven.

Tot nu toe  vertrouwt het Westen erop dat de Amerikaanse democratie hun president in toom weten te houden. Steeds brandender wordt de vraag of dat genoeg is.