Kandidaat huilde dikke tranen
Zesendertig jaar geleden is best wel lang voor een mensenleven. Talloze namen, gezichten, gebeurtenissen zijn domweg kwijtgeraakt. Enkele staan echter helder voor de geest. Gewoon, omdat zij een onuitwisbare indruk hebben gemaakt. Zij kunnen het wereldbeeld positief beïnvloeden, maar ook een trauma worden.
Een trauma trof de 51-jarige Amerikaanse professor Christine Blasey Ford. In de zomer van 1982 trof zij als 15-jarige scholiere de twee jaar oudere Brett Kavanaugh en drie vrienden. Kavanaugh zou haar hebben aangerand. Zij twijfelt niet, verklaarde zij tijdens een hoorzitting van de justitiecommissie van de Amerikaanse Senaat. Zij weet voor 100 procent zeker dat het Kavanaugh was die haar heeft aangerand.
Kavanaugh zelf ontkent. “Hij was”, vertelde hij, “geen jongen die zulke dingen deed. Mijn vrienden en vriendinnen getuigen ervan. Hij is slechts het slachtoffer van een lastercampagne, opgezet door de Democraten die willen voorkomen dat hij als vijfde Republikein lid kan worden van het Hooggerechtshof”.
Grote belangen staan op het spel. Als Kavanaugh opperrechter wordt, hebben de Republikeinen de meerderheid in het Hooggerechtshof. Lukt dat niet voor de Congresverkiezingen van 6 november, heeft president Trump een groot probleem, al is het maar omdat zijn Republikeinse partij haar meerderheid dreigt kwijt te raken.
Dus wordt er geheel in Amerikaanse verkiezingsstijl met grof geschut geschoten. De Republikeinen wilden geen onderzoek van de FBI. Zij hopen de ongeloofwaardigheid van de klaagster aan te tonen, om vrijdag de benoeming van het kandidaat-lid door het Congres te jagen.
Normaal gesproken kunnen de Republikeinen hun wil doordrijven. Toch hebben de Republikeinen een groot probleem. In elk geval waren de eerste commentaren unaniem. Professor Ford kwam zeer geloofwaardig over. Of hetzelfde geldt voor Kavanaugh, moet de tijd nog uitwijzen. De kandidaat-opperrechter deed in elk geval zijn best. Hij snotterde en huilde dikke tranen. Moest meermalen zijn betoog onderbreken.