Loekasjenko maakt belofte waar

De Wit-Russische president Aleksandr Loekasjenko kondigde het al maanden geleden aan: “Miljoenen mensen zijn op zoek naar een warme en veilige plek. Ik kan ze helpen. Ik weet in elk geval een plek. Want waar kunnen die mensen beter terecht dan in het Europa van de Europese Unie waar het zo goed toeven is”?

Het moet gezegd, de president-dictator maakt zijn belofte waar. Eerst kregen Litouwen en Letland te maken met groepjes mensen die de grens over wilden. Nu is Polen aan de beurt. Wit-Russische begeleiders zetten mannen, vrouwen en kinderen met tientallen, honderden tegelijk af. Poolse prikkeldraadversperringen schrikken nauwelijks af. De duizenden soldaten kunnen niet overal zijn.Niets menselijks is een dictator vreemd. In elk geval kan het geen verbazing wekken dat de president van Wit-Rusland zijn woede wil koelen, wat heet, wraak wil nemen op de Europese Unie. Die meent hem te mogen straffen omdat  hij zijn land regeert geheel in lijn van de Russische traditie, er al 27 jaar in slaagt de verkiezingen naar zijn hand te zetten, zijn volk in het gareel te houden en de critici de mond te snoeren.

Met zijn grote vriend, Vladimir Poetin, president van Rusland, maakte hij een mooi plan. Dictators kennen de zwaktes van hun vijanden. Jarenlang hebben zij aangezien hoe het vrije Westen zuchtte en zwoegde, nergens zo bang voor was als voor de komst van vreemdelingen van mensen met andere gedachten, gewoonten, geloven, van mensen ook, die zoeken naar een beter leven.

Veel tijd hadden de beide mannen niet nodig. Vladimir Poetin kwam met het idee. Loekasjenko had de vliegtuigen, voldoende manschappen en de grens. Bovendien zouden ze er  goed geld aan verdienen. Zo gezegd, zo gedaan. Tegenwoordig kunnen de Wit-Russen zich vergapen aan de grote aantallen Irakezen, Syriërs, Koerden en wie niet al.

In Litouwen komen de vreemdelingen met grote regelmaat aan. Oude mensen, kleine kinderen zijn erbij. Maar nu is Polen gealarmeerd. Duizenden  dringen aan de grens. Het is koud. Dadelijk gaat het sneeuwen, vriezen. Ze zijn wanhopig en vastbesloten.

In Moskou en Minsk hangen twee dictators aan de lijn. In Brussel horen ze de bulderende lach.