Maduro vecht voor laatste kans

Het is winter, koud.  Een brandbrief in de krant meldt, schreeuwt het uit: ‘Europa brandt’. Zevenduizend kilometer naar het westen, vecht een onmachtige corrupte  president  van een land dat eens schatrijk was, voor een laatste kans. Rusland en China steunen hem waar de Amerikaanse president de kans pakt de aandacht te verleggen van de problemen waarmee hij zich opgezadeld weet. Dus erkent hij een 35-jongeman als president van het eens schatrijke land. Waarop de Europese Unie nieuwe verkiezingen eist.

Natuurlijk blijft de president  Maduro van Venezuela zich verzetten tegen welke concessie dan ook. Allemaal heel begrijpelijk. Immers, Maduro weet het leger achter zich. En wie het leger heeft in Zuid-Amerika, heeft de macht.

Intussen heeft de 35-jarige parlementsvoorzitter Guaidó, het volk gemobiliseerd. Op straat zijn actiecomités druk doende de situatie naar hun hand te zetten. De tijd is rijp na jaren van ellende, verarming, repressie, corruptie en verkiezingsfraude.

Noem het ironie. De paradox van de politieke praktijk zou ook de naam kunnen zijn. Hoe het zij, president Trump,  ‘America First’, heeft  weinig op met democratische waarden en des te meer met sterke leiders. Die Trump staat pal voor een jonge politicus die zegt de democratie te willen herstellen.

Ach, Donald Trump. Steeds groter worden de problemen. Steeds dichterbij komt het onderzoek van de speciaal aanklager Robert Mueller naar Russische bemoeienis met de presidentsverkiezingen van 2016. Steeds meer Republikeinen voelen nattigheid en dekken zich alvast. Steeds slechter worden de opiniepeilingen. “Ik moet iets doen”, begrijpt de president. “Venezuela”, fluisteren de fluisteraars hem in.  En voor één keer luistert de 45^ste president van het machtigste land van de wereld.