Ook Israël kan oorlog niet winnen
Zes, zeven dagen duurt de oorlog alweer. Israëlische luchtaanvallen op de Gazastrook doen met uitgekiende precisie hun vernietigende werk. Hamasraketten treffen Israël. Tientallen doden en gewonden vallen. De wereld roept op de vijandelijkheden te staken. In Europa demonstreren vele duizenden tegen het geweld, tegen de bombardementen, tegen de moord op Palestijnse vaders, moeders en kinderen. Waarmee gezegd, hoe lang de strijd ook duurt, hoeveel slachtoffers er vallen, hoeveel gebouwen instorten, vijanden het onderspit delven, Israël kan deze oorlog niet winnen.
Zo gaat het trouwens al jaren, al decennia. Zo gaat het bijna 75 jaar. Elke keer weer slaat Israël toe. Wint veld- en luchtslagen. Verslaat vijanden, bedwingt opstanden, maakt vrede, sluit vredesakkoorden, bouwt muren. Het eeuwig durende conflict tussen Israël en de Palestijnen blijft een uitgangspunt.
Niet dat de Palestijnen op de westelijke Jordaanoever of in de Gazastrook van hun broeders op aan kunnen. Toch is er altijd wel een staat of een groep die het raadzaam acht de haat gaande te houden. De demonstranten mogen het vergeten zijn, er niet aan willen denken, het onbelangrijk vinden, de Israëliërs herinneren zich de vliegtuigkapingen, de aanslagen en moorden uit een niet eens zo ver verleden maar al te goed. Om over de Holocaust maar niet te spreken.
De handdrukken, de voorzichtige toenadering tussen Israël en Palestijnse leiders werkten vooral averechts. Aanslagen en de politieke moord op premier Rabin waren een moedeloos makend resultaat, terwijl de antwoorden van de rechtse Likoed-regeringen het conflict almaar verder op de spits drijven.
Extremisme roept extremisme op. De Palestijnse opstelling na de Nakba (catastrofe) van 1948 heeft de Arabische bevolking van het voormalige Britse mandaatgebied vooral ellende gebracht. Opgesloten zitten de nakomelingen van de vluchtelingen nog altijd in kampen. Met leiders die geloven dat de tijd in hun voordeel werkt. En een vijand die zich steeds minder aantrekt van een wereld die hen al zo vaak in de steek heeft gelaten. Die geen waarde hecht aan demonstranten die maar één waarheid kennen. Die zelfs de grenzen opzoekt van de Amerikaanse vriendschap.