Ook Loekasjenko is gedoemd
Zevenentwintig jaar is hij alweer de baas in Wit-Rusland. Aleksandr Loekasjenko zou de laatste dictator van Europa zijn. Een overblijfsel van een verleden dat het weldenkende deel van het oude continent maar wat graag wilde vergeten. Maar het gaat zoals het gaat. Dictators zijn als zweren. Voordat je het weet besmetten ze de omgeving, richten onherstelbare schade aan. Dus is snelheid geboden. Je moet hen aanpakken, bestrijden. Verslaan. Verjagen.
Je zou zeggen dat Europa zijn lessen wel geleerd had. Maar 76 jaar na de Tweede Wereldoorlog en 30 jaar na de communistische dictatuur lijkt niets minder waar. Aan de oostgrens van de Europese Unie lijkt een etterende wond onstuitbaar, niet te stoppen. In eigen land heeft de Wit-Russische president Loekasjenko de teugels strak in handen. En dat terwijl nog geen jaar geleden zijn laatste politieke uur geslagen leek.
De dictator dacht de verkiezingen naar zijn hand te kunnen zetten zoals hij dat 26 jaar had gedaan. Om er vervolgens achter te komen dat miljoenen Wit-Russen er met oppositieleider Svetlana Tichanovskaja anders over dachten. Europa en de wereld keken toe hoe Loekasjenko en zijn volgelingen de demonstranten aanpakten.
Sancties zouden hun werk moeten doen. Intussen is de laatste dictator van Europa een etterende wond. De oppositie is naar het buitenland gevlucht of bevindt zich ondergronds. Loekasjenko blijkt een dictator van het zuiverste water die zich bovendien gesteund weet door het Rusland van Poetin. Hij ontvoert tegenstanders, kaapt vliegtuigen, moordt. Stuurt asielzoekers naar het vrije deel van Europa. Zaait angst.
Inmiddels heeft het Verenigd Koninkrijk de sancties tegen Wit-Rusland aangescherpt. De Verenigde Staten zou volgen. De Europese Unie kan niet achterblijven. De laatste dictator gaat tot het uiterste. Uiteindelijk is ook hij gedoemd.