Poetin en Xi Jinping delen de angst

Dictators komen en gaan. Zij vrezen vóór alles een voortijdig einde.  Mede daarom  gaan zij tot het uiterste om hun gezag eeuwigdurend aan de bevolking op te leggen. Niets laten zij na. Met hulp van de techniek worden ze ook steeds vernuftiger om andersdenkenden het zwijgen op te leggen. Tegelijk heerst de angst dat een ander het vertrouwen van het volk wint.

Veel veranderen doen de dictators daarbij niet.  Anno 2021 houden zij vast aan lang beproefde methoden.  Stalin was al vroeg de leider van de communistische Sovjetunie. Maar wat was hij bang. Dus rekende hij keihard af met de afvalligen, de verraders, zijn voormalige kameraden. Honderd jaar later,  als de Sovjetunie alweer dertig jaar Rusland is, gebeurt niet anders. Ook president Poetin zweert  bij angst en terreur. Geen genade is er  voor politieke tegenstanders. De rechter doet wat hij wil. En net als Stalin vreest hij een voortijdig einde.

In China lijken de communistische partij  en haar leider Xi Jinping almachtig. Anders dan in de tijd van Mao Zedong heeft  China meer dan anderhalf miljard burgers. Het heeft  zich het  westerse kapitalisme eigengemaakt.  De economie floreert. De techniek is een fantastisch hulpmiddel.

Maar nooit is het genoeg. De Chinese leiders kennen de geschiedenis. Zij hadden in de vorige eeuw China bevrijd van de imperialisten.  Als de dag van gisteren herinneren zij dat miljoenen Chinezen nog maar 32 jaar geleden de straat opgingen voor vrijheid en democratie.

Dat kan natuurlijk niet. De macht behoort hèn.  De zeven miljoen inwoners van Hongkong moeten niet denken dat zij het anders kunnen doen. Voor de Taiwanezen geldt hetzelfde. Maar wacht. Het China van Xi  Jinping heeft geduld. Zijn tijd komt.

Rusland en China zijn maar twee voorbeelden. Xi Jinping en Poetin hebben getekend voor levenslang. Zij zijn groot en machtig. Maar uit alles blijkt dat zij bang zijn. Doodsbang.