Robert De Niro! Vertrek! Vlucht!

‘Fuck Trump’, bezweert een van Amerika’s filmidolen, Robert De Niro. Hij heft de bijna 75 jaar oude armen, spant de even oude spieren. De zaal valt stil. Één, twee, drie tellen duurt het misschien. Dan stijgt een klaterend applaus op. Massaal kiezen de genodigden bij de jaarlijkse uitreiking van de Tony Awards vóór De Niro die zijn politieke gemoed lucht, niet voor de eerste keer. Het ‘Fuck Trump’ rolt uit honderden kelen. Er lijkt geen eind aan te komen. ‘Fuck Trump, fuck Trump’.

Nee, de Verenigde Staten is geen Rusland. Een goelag is er niet. Ongestraft kan De Niro zijn mening geven. Maar pas op. Als de president zich sterk genoeg voelt kan hij het de filmster lastig genoeg maken. Misschien heeft hij een vriendje dat veel invloed heeft in de filmindustrie. Misschien kent hij een groot geheim.

Voorlopig heeft Trump het echter te druk om zich met De Niro bezig te houden. Eerst moet hij de wereld verrassen met zijn politieke meesterschap. Het is zijn wraak na achttien maanden te zijn bespot, uitgelachen, verguisd. Nu is het moment aangebroken dat Amerika en de rest van de wereld zich zullen realiseren dat in Washington een president zit, groter dan al zijn voorgangers.

‘America First’, heeft hij zijn politiek gedoopt. ‘Een man, een man, een woord een woord’. Inmiddels weet de wereld dat de 45^ste president van de Verenigde Staten het meent. De oorvijg die hij de bondgenoten in Canada heeft gegeven zullen die niet licht vergeten. Ze hebben te veel vrijheid gehad, te veel hun eigen gang kunnen gaan. Nu moeten ze  luisteren, zijn belangen dienen, doen wat hij van hen verlangt.

Trump kent zijn pappenheimers. Is hij een zakenman of niet? Hij is ervan overtuigd, nee, hij weet dat de  bondgenoten zich voegen. Hij  geeft ze gewoon even de tijd.  Wacht tot ze met hangende pootjes terugkomen.

Komt mooi uit, trouwens. Want hoe bekwaam hij ook is, hoe makkelijk een president het heeft in vergelijking met de zakenman die Donald Trump eens was, hij beseft dat zijn ontmoeting in Singapore met de Noord-Koreaanse leider, Kim Jong-un, anders dan die met de G7 enige voorbereiding behoeft.

Vijfendertig jaar zou Kim inmiddels zijn. Sinds 2012 is hij de baas in de communistische heilstaat waar het overgrote deel van de 25 miljoen inwoners niet alleen arm is, maar ook te maken heeft met een nietsontziende dictatuur die gelooft dat het kernwapen een prima levensverzekering is.

Vandaag is de dag. Zal hij, Donald Trump, zijn critici versteld doen staan. Vriend van Poetin. Vrede in Korea, zal hij brengen. Vriend van Kim Jong-un voelt hij zich al. Nooit was een Amerikaanse president zo populair. En nee, vergeten doet hij niets. Dus, Robert De Niro, pas op! Vertrek! Vlucht! Maak je uit de voeten! Koop een huis, ergens ver weg!