Teruggaan, kan gelukkig niet

Hoe mooi was Europa niet, toen de euro nog een gulden was, de EU….. Ach laat ook maar. De klok terugdraaien kan nu eenmaal niet, ook al willen velen het tegendeel bewijzen. Geen toeval ook dat juist de Britten op eigen benen willen staan. Leiders in Polen en Hongarije hunkeren naar oude machtsstructuren, in Italië Mussolini-achtige types boven komen drijven, terwijl Frankrijk het liefst een Napoleon in het Élysée zou zien.

Afgelopen week was het weer zover. Waren de verkiezingen voor het Europese Parlement in mei nog een succes, met een opkomst van boven de 50 procent, de lidstaten weigerden het succes te verzilveren. De verantwoordelijke leiders gaven er de voorkeur aan hun vendetta te beslechten met de gekozen leden van het parlement. Voor hen was de democratie ondergeschikt aan het zogeheten belang van de nationale staat.

Geen spitzenkandidaat, geen Weber, geen Timmermans, maar de Duitse minister Ursula von der Leyen moest  voorzitter van de Europese Commissie worden. De regeringsleiders tartten de democratie, negeerden de kiezers. Voor alles wilden zij vasthouden aan het recht zelf de commissievoorzitter voor te dragen, zelf zoveel mogelijk invloed te behouden.

Het is allemaal voor de bühne, je reinste zelfbedrog. Zoveel verschil is er nu ook weer niet. Vijf jaar geleden moesten de Europese  regeringsleiders al handelen, wisselgeld geven in ruil voor de benoeming van de Luxemburgse Jean-Claude Juncker. Nu ruzieden ze eerst dagenlang om het eens te kunnen worden over Ursula von der Leyen. En nòg is niets beslist. Want op 16 juli heeft het Europese Parlement  het laatste woord.

Wat weer niet wil zeggen dat het Europese Parlement de regeringsleiders een lesje democratie zullen geven. Ook de 751 gekozen volksvertegenwoordigers kunnen zich laten leiden door het spel  van eigen- en partijbelang. Ook zij zullen wel eens kunnen vergeten wat de kiezer in mei allemaal is voorgespiegeld.