Trump, president van verrassingen

Zo langzamerhand leert de wereld de Amerikaanse president Donald Trump een beetje kennen. Wat blijkt, hij is onvoorspelbaar als weinig anderen. Hij houdt ervan de mensen te verrassen. Die mensen voelen zich dan overvallen. Aan voorbereiden doet hij alleen het hoogst noodzakelijke, en zelfs dàt laat hij het liefst over aan zijn staf. Hij bulkt van het zelfvertrouwen. Weet zich groter, sterker en machtiger. Het woord verliezen heeft hij geschrapt. Het gaat hem om winnen. Winnen en nog eens winnen.Dus houden Trump en de opperste leider van Noord-Korea, Kim Jong-un op 12 juni een topconferentie op het eiland Sentora bij Singapore. Misschien wordt het vrede op Korea. Misschien komt er  een soort van kernwapenakkoord. Helaas, Korea-experts verwachten nul komma nul. En zelfs als het glas geheven wordt, er zelfs een flinke knuffel af kan bij het afscheid, dan nòg zullen de experts hun argwaan niet voor zich kunnen houden.

Trump is een man van verrassingen. Geen kans zal hij voorbij laten gaan. Zo gaat hij ook om met zijn vriend Vladimir Poetin, president van Rusland. Natuurlijk hebben de mannen geen stiekeme afspraken. De president weet niets van enige Russische bemoeienis met de Amerikaanse verkiezingen. Mogelijke contacten betreffen louter het landsbelang.

Barrack Obama is een man van de harmonie. Dus maakt president Trump ruzie met  Amerika’s bondgenoten. Geen ruimte is er voor een compromis. Trump moet winnen. Dus overvalt hij de bondgenoten met het standpunt dat zij Rusland weer moeten toelaten tot de G-7. Het Rusland dat de Krim heeft bezet, opstandelingen steunt in Oekraïne en  de Syrische president Assad in het zadel houdt.

De bondgenoten tonen zich verrast, voelen zich gesterkt in de opvatting dat president Trump onvoorspelbaar is. Noem het verrassingspolitiek. Voor velen is het echter  niet eens een vraag of vrede en veiligheid ermee gediend zijn.