Turkije hervat zoektocht naar gas
De Europese Unie worstelt al een maand of tien met het Covid-19virus. De strijd slokt alle aandacht op. En zoals zo vaak dient zich vervolgens het volgende gevaar aan. Wie anders dan de Turkse ambitieuze president Recep Tayyip Erdogan zou de kans voorbij laten gaan om zich op een dergelijk moment te manifesteren als de leider van een machtig land?
Erfvijand Griekenland, lidstaat van de Europese Unie, mag zich de eigenaar wanen van aanzienlijke hoeveelheden gas die zich bevinden in het Middellandse Zeegebied. Het land heeft er tientallen eilanden en eilandjes inclusief de territoriale wateren. Zo bevindt zich ook het Griekse eilandje Kastellorizo op nog geen twee kilometer van de Turkse kust. En juist dààr wordt de aanwezigheid van aanzienlijke hoeveelheden gas vermoed.
Dus laat het Turkse schip Oruç Reis zich voor de tweede keer vergezellen door marineschepen om de wateren rond Kastellorizo te onderzoeken. Een eerdere poging bracht de NAVO-lidstaten Turkije en Griekenland twee maanden geleden nog op de rand van oorlog. Tussenkomst van NAVO en de Europese Unie verhinderde dat. Maar het hoeft geen verbazing te wekken dat de Turkse president zijn kansen hoog inschat op een moment dat de EU de handen vol heeft aan het Covid-19virus en de Amerikaanse president Trump allang vindt dat Europa de eigen zaakjes dient op te knappen.
Hoe het zij, allang is duidelijk dat het Turkije van Erdogan bij de grote landen wil horen. De president sluit tegenstanders gemakkelijk op en spot met allerlei vrijheden. Zo gaf hij de Gϋlenbeweging de schuld van een mislukte coup in 2016. De Koerden zijn een gemakkelijke zondebok tegen wie Erdogan het volk kan opzetten.
Maar Erdogans grote doel is het vroegere Ottomaanse Rijk in ere te herstellen. Dus begeeft hij zich over de grens. Helpt buurland Azerbeidzjan in de strijd om de Armeense enclave Nagorno-Karabach. Ook in het Syrië van dictator Bashar al-Assad is hij actief.
Al met al speelt president Erdogan hoog spel. In eigen land is de oppositie sterk genoeg om verkiezingen te winnen. Zijn nationalistisch-islamitische AK-partij mag de grootste zijn, de oppositie wordt almaar sterker.
Wat Erdogan nodig heeft, zijn successen. De EU kan hij niet zomaar tot vijand bombarderen, al is het maar vanwege de economische belangen. Dat neemt niet weg dat hij de onafhankelijkheid zoekt. Hoe mooi zou het daarom niet zijn als de Turkse president het voorbeeld van zijn Russische buurman kan volgen door zijn verdiensten op te voeren? Zoveel staat vast, de gaswinning kan hem daarbij helpen.