Veilig kan Poetin zich niet voelen
Achtenveertig uur zijn alweer voorbij. De experts verklaren om het hardst niets van zijn gezicht af te kunnen lezen. Niettemin oogt hij redelijk tevreden. Het gaat zoals verwacht. Lang kan het niet duren. Dan zal hij in Kiev arriveren. Met miljoenen aan de kant die hem toejuichen als de Redder van het Russische Vaderland.
President. Dictator. Tiran. Negenenzestig jaar is hij. Het afgetrainde gezicht toont wat vleziger dan in 1998 toen president Jeltsin hem benoemde tot premier van het zieltogende Rusland. Een jaar later was premier Vladimir Poetin de president die zijn naam vestigde door op meedogenloze wijze een eind te maken aan de onafhankelijkheidsoorlog in Tsjetsjenië.De Russische president mag voor de kenners een gesloten boek zijn, intussen heeft de wereld hem wel degelijk leren kennen. Regeren doet hij alleen. Verkiezingen pleegt hij te winnen, maar vraag niet hoe. Critici en oppositie worden uitgeschakeld, vermoord in het gevang gegooid. De media spreken louter Poetintaal. Zijn naaste adviseurs gedragen zich als schoothondjes.
Poetin is een scherpzinnig man. Zijn woorden doen er toe. Zo heeft de voormalige geheim agent al meermalen laten vallen dat hij verlangt naar het herstel van het oude Russische Rijk, compleet met invloedssferen. “Een grote catastrofe”, noemde hij de val van het Sovjetimperium in 1991.
Verrassend kan het optreden van de Russische president dus niet zijn. Duidelijk is dat hij de erkenning van de twee volksrepubliekjes Loehansk en Donetsk in Oost-Oekraïne beschouwt als een begin. De rest van Oekraïne moet volgen. Immers, het land behoort tot de Russische invloedssfeer.
Het Rusland van Poetin voelt zich bedreigd door het Westen. Het is ook ontegenzeggelijk waar dat de NAVO haar gebied heeft uitgebreid met lidstaten die zich bevonden achter het IJzeren Gordijn. De De waarschuwingen waren ook niet van de lucht toen de voormalige Oostbloklanden lid werden van het militaire bondgenootschap.
Wellicht had de NAVO er beter aan gedaan de wensen van die landen te negeren. Het wezenlijke verschil is wel dat het NAVO-lidmaatschap vrijwillig is. Bij Poetin is geen sprake van vrijwilligheid. Integendeel. Er is sprake van louter dwang. Zijn politieke vrienden zijn marionetten, afhankelijk van hem.
Het Rusland van Poetin voelt zich bedreigd door het Westen. De Russische president heeft een punt. Veilig kan hij zich niet voelen als een onderdrukker van miljoenen.