Westen laat Oekraïne niet in steek
Een nieuw jaar. Alweer . Veel geluk ermee, klinkt het niet één, twee maar duizend maal. Fantastisch. Prachtig. Maar wat zal het brengen deze keer? Hoop is er altijd. Vanzelfsprekend. En wie weet, valt het mee. Dat alles neemt niet weg dat er donkere wolken samenpakken en de kant oprukken naar andersdenkenden. Dictators, leiders van autoritaire systemen, de onderdrukkers voelen zich sterk. De tegenstanders zijn verdeeld en zwak. Politieke doelen lijken dichtbij.Alle reden is er dus voor de democraten, de verdedigers van de vrije rechtsstaat om zich te herpakken. Zich af te vragen hoe het kan dat dictatuur, onrecht en geweld hen zó in het defensief hebben gedrongen. En welke maatregelen nodig zijn de situatie alsnog te klaren.
Of je van de geschiedenis kan leren, is de grote vraag. Niettemin kan het geen kwaad als dezelfde democraten zich realiseren dat hun voornaamste politieke tegenstanders dertig jaar geleden voorgoed verslagen leken. Immers, die hadden de Koude Oorlog verloren. Met de val van de Muur en de ineenstorting van het Sovjetimperium was een einde gekomen aan een periode van repressie die 70 jaar had geduurd. In 1989 dreigde bovendien de communistische heerschappij in China te sneuvelen toen studenten en burgers een opstand begonnen die slechts met harde hand bedwongen kon worden.
Dertig jaar is best wel lang. Er mag veel veranderd zijn. Zo heeft het democratisch – kapitalistische Westen er met de radicale islam een vijand bij gekregen. Veel is ook hetzelfde gebleven. De onderdrukkers van toen hebben plaatsgemaakt voor de onderdrukkers van nu. Dictaturen in Rusland en China houden vast aan repressie en geweld. Wel zijn zij met de tijd meegegaan. Hebben zich de kapitalistische technieken eigen gemaakt. Zonder zichzelf te vergeten, kunnen hun volgelingen rekenen op mooie beloningen. Daarentegen hebben critici het hard te verduren.
Hoe het zij, veiliger is de wereld er niet op geworden. In Rusland heerst president Poetin al meer dan twintig jaar. Hij is een dictator van het zuiverste nationalistische Ruslandwater. In China streeft president Xi Jinping als leider van de kapitalistische communistische partij naar een groot en machtig Chinees rijk.
Beide dictators vrezen boven alles het andere gedachtegoed. Kritiek kunnen zij niet dulden. Critici moeten vernietigd of op z’n minst opgeborgen worden. Met de afgang van de communistische gedachteleer rest hen slechts ’s lands eer. De eigen behoeften bevredigen. De tegenstander verslaan. Diens zwakte tonen. Dictators geloven heilig in die leer. Dus pakt Xi Jinping Hongkong aan. Dus volgt er een volkerenmoord op de opstandige Oeigoeren. Moeten de Hanchinezen de overhand krijgen in de provincie Xinjiang.
Dus dreigt Poetin met een aanval op Oekraïne. Hij eist zekerheden. Januari 2022. Op 10 januari vindt een eerste gesprek plaats. Het Rusland van Poetin tast af in de wetenschap dat het democratische Westenandere besognes heeft. De machtige Verenigde Staten en de Europese Unie hebben zo hun eigen problemen. De verdeeldheid, de ongelijkheid en onvrede dreigen de democratische leiders boven het hoofd te groeien.
Ach, het is allemaal geen excuus. Het zal ook niet de laatste keer zijn. Politieke spanningen zijn er om opgelost te worden. Er zit domweg niets anders op dan aan te tonen waarvoor de democratie staat. Dat niet wij maar zij de zwakkere zijn. De Amerikaanse president Biden beseft het. “Oekraïne hoeft niet bang te zijn. Het Westen, de VS, de NAVO zal het land steunen”, belooft hij zijn collega in Kiev.