Aan het Westen zal het niet liggen

De supporters van de voetbalclub Maccabi Tel Aviv treiterden  Amsterdam met vreselijke gezang. Zelfs werd hier en daar een Palestijnse vlag van de gevel afgerukt. Het Israëlische geweld gaat maar door. Gisteren vielen er weer veertien doden in Libanon. Volstrekt logisch dus dat rasechte Amsterdamse jongetjes een tram in de hens zetten. Joden zochten om hun woede op af te koelen.

Intussen laat de Amerikaanse president-elect, Donald Trump, geen minuut onbenut. De wereld kent de plannen. De Democraten krijgen een lesje hoe problemen aan te pakken. En moeten miljoenen ongedocumenteerde arbeidskrachten vrezen voor hun bestaan in een democratisch land.

Tegelijk drukken Russen in de Donbas de Oekraïners verder terug.  Bommen en drônes maken steden en dorpen met de grond gelijk. In de regio Koersk mogen de Noord-Koreaanse hulpkrachten het vuile werk opknappen.

Het democratische Oekraïne vraagt, bidt, smeekt om wapens, meer wapens. Maar het Westen is te druk met zichzelf. Het heeft het geld nodig voor andere aangelegenheden, zoals de beveiliging van de grenzen, de aanpak van de illegalen, het winnen van verkiezingen.

Bijna drie jaar na de Russische inval lijkt het begin van het einde in zicht. In elk geval zijn de Russische strijdkrachten hard op weg de Donbasregio te veroveren zodat Poetin Oekraïne een regeling af kan dwingen.

De strijd kan nog weken, maanden duren. Wellicht geschiedt er alsnog een wonder. Niettemin ziet het er voor Oekraïne en president Zelenski somber uit, nu Poetins discipelen dreigen het democratische gevaar weer in Russische richting te dirigeren.

Aan Europa en de VS zal het allemaal niet liggen. Het Westen wil nu eenmaal niet provoceren. Daarvoor is de herinnering aan München, 1938 te diep opgeborgen. Doet de naam Chamberlain meer denken aan een sprookjesfiguur dan aan een politicus die met zijn vredespolitiek de oude democratische wereld op de rand van de afgrond bracht.