Actualiteit verrast steeds weer

“Mislukt? Het buitenlandse beleid van president Obama is juist een succes. De politiek van overleg, allianties en sancties werpt wel degelijk haar vruchten af”.

Ik las het artikel in The New York Times, geschreven door voormalig medewerker van buitenlandse zaken, Michael Cohen. Deze wees met name op de onderhandelingen in Wenen en de mogelijkheid van een akkoord met Iran over de kerncentrales.

Lijkt de Russische president Poetin nu toch terug te schrikken voor verdere stappen in Oekraïne en praten Amerikanen, Russen en Chinezen over een oplossing in Syriё zonder dat er bommen op Damascus zijn gegooid.

Een Democraat dus, vermoed ik zomaar. Toch intrigeerde het artikel mij, want het is maar hoe je een probleem bekijkt. Zelf vind ik het buitenlandbeleid van president Obama op z’n zachtst gezegd geen groot succes. Nee, ik verlang niet naar de tijd dat de VS meende dat een beetje bombardement de tegenstander tot overgave zou dwingen, al is het maar omdat het resultaat in verreweg de meeste gevallen averechts was.

Maar voor een daadkrachtig Amerika had ik nu eenmaal waardering. Het was een prettig idee dat het sterkste en machtigste land je natuurlijke bondgenoot was. Intussen vrees ik dat de actualiteit de politieke leiders in het Witte Huis leiders steeds weer enorm verrast. Het is een schrale troost dat het nooit anders geweest is.