Dan wordt verkiezing het struikelpunt

Een kleine vastbesloten groep kan wonderen verrichten.  Daarbij is eensgezindheid een voorwaarde om het gestelde doel te bereiken. Maar in de praktijk leidt zij net zo gemakkelijk tot het tegendeel. Is niet de overwinning het resultaat, maar de nederlaag, het falen, het niets.Neem de huidige impasse in het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden. Niet meer dan twintig Republikeinen houden hun partij en ook het land in een politieke houdgreep.  Zij weigeren hun stem te geven aan de kandidaat-voorzitter van hun partij, Kevin McCarthy. Zelfs de oproep van oud-president Donald Trump zich bij de meerderheid neer te leggen, haalt tot nu toe niets uit.

Zes stemmingen zijn al gehouden zonder resultaat. Misschien is een zevende, achtste of zelfs negende stemming nodig. Misschien dient zich alsnog een compromiskandidaat aan. Nu al staat vast dat de Republikeinse partij de grote verliezer zal zijn. Kiezers, ook in Amerika,  houden nu eenmaal niet van ruzie binnen de eigen club.

Dat het een keer mis moest gaan, kan voor de volgers van de Amerikaanse politiek ook nauwelijks verrassend zijn. Democraten en Republikeinen zijn te ver uit elkaar gedreven. Ongetwijfeld speelt daarbij het tweepartijensysteem in het Congres een belangrijke rol.

Normaliter kwam het altijd wel tot een oplossing, een compromis, ook in het polariserende Amerikaanse model. Maar anno 20223 lijken de politieke meningsverschillen te groot. Kunnen zelfs de democratische kunstgrepen de opvattingen over Trump, discriminatie, de enorme verschillen tussen Rijk en Arm, abortus of milieu niet meer overbruggen.

Allang zijn de Republikeinen de kleinere partij. Dankzij het Amerikaanse kiessysteem weten zij zich niettemin te handhaven. Amerikanen kiezen net zo gemakkelijk een Democraat als een Republikein tot president. Alleen heeft de Republikein minder stemmen nodig.

Uiteindelijk breekt de lijn, is de positie van de kleinste partij onhoudbaar. Wordt de verkiezing van een voorzitter het struikelpunt.