Critici Juncker missen het punt

Als ik het goed begrijp, moet de Volkskrant niets hebben van Jean-Claude Juncker als voorzitter van de Europese Commissie. Althans, “De man die niemand wilde, wordt het toch”, kopt de krant in een nieuwsverhaal waarin de opinie gewrongen zit.

Maar niet alleen de Volkskrant is weinig enthousiast over de benoeming van Juncker waartoe de regeringsleiders vandaag in Brussel zouden besluiten.

De kritiek komt er vooral op neer dat de Luxemburgse oud-premier te veel de man van het oude Europa is. Van de achterkamertjespolitiek, de eindeloze sessies, uitmondend in bloedeloze compromissen.

Edoch, de critici missen toch echt het kardinale punt. Zij negeren het gegeven dat de Luxemburgse oud-premier de kandidaat is van de christendemocraten in het Europese Parlement, de EVP. En de kiezers hebben in mei de EVP tot de grootste partij gemaakt.

Alsof zij hun verlies niet kunnen accepteren. Hoe vaak heeft Nieuwsuurcorrespondent Chris Ostendorf de kijkers niet bezworen dat Juncker nooit voorzitter van de Europese Commissie zou worden? Waarom zei hij dat?
Welnu, Ostendorf meende conform de regels van de oude politiek dat de Europese regeringsleiders nooit afstand zouden doen van het recht om de voorzitter te benoemen van de Europese Commissie.

Daar zit hem dus de kneep. Op enig moment is de chistendemocratische Duitse bondskanselier Angela Merkel door de knieёn gegaan voor de wil van haar partij. Waarmee formeel is vastgelegd, dat het niet aan de regeringsleiders, maar aan de Europese kiezers is, de voorzitter van de Europese Commissie te benoemen, de belangrijkste functie die de Europese Unie te vergeven heeft.

Voorwaar het heeft iets van een revolutie. Het is in elk geval het begin van een verandering in democratische zin.