De dictator die geen uitweg weet
Buiten is het koud en wit. Kerstmis nadert. Vrede? Vergeet het maar. In Oekraïne duurt de oorlog voort. De Russische inval die op 24 februari begon, is grotendeels mislukt, vastgelopen in elk geval. De annexatie van vier Donbasregio’s blijkt een farce. De verliezen zijn groot. Bijna 100.000 Russen zijn uitgeschakeld. Meer dan 20.000 soldaten zijn in de strijd gedood. Ook de Oekraïense tegenstanders betalen een vrijwel even hoge tol. Maar zij houden vol. Ervan overtuigd de vijand te verslaan, voor eens en altijd terug te dringen.Mislukt mag de invasie zijn, niets duidt erop dat de Russische president Vladimir Poetin bereid is in te binden. Het leger probeert de winter door te komen en graaft zich in. Van slachtoffers trekt hij zich niets aan. Hij moet en zal winnen. Wraak is voor hem een geliefkoosd middel. De burgers moeten lijden. Dus worden dorpen, hele steden met vernietiging bedreigd. Is er geen water, geen licht, geen verwarming. Blijken drones en raketten uitermate geschikt om de elektriciteitsvoorzieningen uit te schakelen.
Als Poetin soldaten te kort komt, roept hij een nieuwe lichting op. In februari dacht de Russische legerleiding nog het zaakje in een week of wat de beslechten. Inmiddels sleept de oorlog die geen oorlog heten mag zich al dik tien maanden voort. In september probeerden talloze reservisten te ontkomen aan de oproep zich te melden voor de strijd in Oekraïne. Bijna 100.000 vaak hoog opgeleide mannen namen de wijk naar een van de buurlanden.
Poetin mag klagen over het verlies aan grondgebied. Over het verraderlijke Westen, over de trouweloze broederstaat Oekraïne die te veel tegenstand biedt. Over vluchtelingen die de echte liefde voor het vaderland niet kennen. Hijzelf acht zich sterk genoeg. In elk geval zit de schrik er in het eigen land goed in. De oppositie is gevlucht, zit gevangen, is vermoord.
Uitgeschakeld is de Russische president nog niet. Opiniepeilingen geven aan dat nog altijd 70 tot 80 procent van de bevolking de speciale operatie steunt. Ook heeft Poetin in olie en gas een machtig wapen. Voortdurend dreigt hij met het kernwapen, al is het maar om het Westen ervan te weerhouden de hulp aan Oekraïne te zeer op te voeren.
De westerse sancties schaden de economie. De Russische soldaten vechten wel, zaaien dood en verderf. Intussen blijken de gezochte Nazi’s van Oekraïne zich in de eigen gelederen te bevinden, met het zogeheten Wagnerregiment als een voorbeeld voor regelrechte terreur. Vanuit Belarus komen berichten over de voorbereiding van een nieuw offensief.
Maar Oekraïne is vastbesloten, tot het uiterste gemotiveerd. Na de herovering van Cherson is het belangrijke industriegebied, de Donbas aan de beurt. En wie weet, volgt De Krim. Zo bezien staat de Russische president wel degelijk met de rug tegen de muur. Hij kan niet terug. Ontwikkelt zich tot de dictator die geen uitweg weet. Hem rest de ondergang. Vele duizenden hebben hem daarbij maar te volgen.