De kalmte van een bergbeklimmer

“Ik ben kalm als een bergbeklimmer”, zo  verwoordde volgens de Volkskrant EU-onderhandelaar Michel Barnier zijn gemoedsstemming nadat ook het derde Brexit-overleg op niets was uitgelopen. Geen idee wat Barnier precies wilde uitdrukken. Immers, bergbeklimmers zijn vooral gespannen, gefixeerd. Immers, op elk moment kan er iets onverwachts gebeuren. Uiteindelijk wacht de top, het moment van uiterste geluk.

Afin, de Europeanen moeten het ermee doen. Komende maand zou er een begin van een akkoord moeten zijn over heikele punten als de grens tussen de Ierse Republiek en het Verenigd Koninkrijk, de rechten van de EU-burgers in het Verenigd Koninkrijk en de financiёle afrekening.

Over niets  zijn Brussel en  Londen het eens. Maar dat is nauwelijks nieuws. Dus dat kan niet de reden zijn. Punt is dat de Britten wel de voordelen van de EU willen, maar niet de nadelen. Zo hebben ze zich 45 jaar lang opgesteld en zo zullen ze dat de volgende 45 jaar blijven doen.

Ach, voor de EU maakt het allemaal weinig uit. In Brussel herinneren ze zich maar al te goed hoe Groot-Brittanniё er in de jaren 1960 en 1970 voor stond. Geen heimwee hebben ze naar de grote ruzies over de Britse bijdragen. Eigenlijk was Londen een blok aan het been als het gaat om een verdergaande politieke en economische integratie zoals de echte pro-Europeanen voorstaan.

Dus is het de vraag waarom Brussel zo moeilijk doet. In elk geval moet menige Europeaan er niet aan denken dat de Britten het Brexit-verzoek intrekken. Voor hem staat immers vast dat  de EU zonder de Britten beter af is. Niet een beetje, maar stukken. Waarmee de vraag nog niet beantwoord is, maar mogelijk wel de kalmte van de Franse bergbeklimmer Barnier is verklaard.