‘Ha, de overwinning is binnen’

Het is een prachtige dag. De lente moet nog beginnen maar de terrassen zitten al vol met mensen die genieten.  Een violist speelt iets onbestemds. Zijn hoed ligt op de grond, klaar om wat losse munten op te vangen. Twee agenten doen keuvelend hun ronde. Een groepje studenten schuift drie tafels aaneen, zoekt stoelen erbij, vraagt om de kaart en wat te drinken.

Alsof er niets aan de hand is. Geen spanningen zijn, geen oorlogen, geen dreigementen, geen problemen met ouderen of Turken.  Het land zou tot op het bot verdeeld zijn. Vernederd en verstrikt in iets dat op een groot conflict lijkt omdat, ergens ver weg een gemene dictator zit die dit  kleine, onschuldige landje aan de Noodzee heeft uitgekozen om zijn woede te uiten.

“Nederland”, aldus de Baas van Turkije, “is namelijk het land van fascisten, nazi’s, racisten, moslimhaters  en nu ook van moordenaars. Want hebben de Nederlandse blauwhelmen niet duizenden onschuldige burgers vermoord in Srebrenica, 1995”?

Ach ja, het zijn maar woorden. Het leven is te mooi. De zon schijnt te fel, de meisjes lachen te lief. Wat verbeeldt die man zich trouwens wel? Kan nog niet eens op een normale wijze een referendummetje winnen.  Schreeuwt, scheldt, liegt, klaagt aan omdat het land van Wesley Sneijder, Robin van Persie en hun verrotte landgenoten zijn ministers de toegang heeft ontzegd.

Hoe durven ze, die slavenhouders,  de Kruisvaarders, imperialisten, zeerovers, moslimhaters en moordenaars tegelijk. Hìj, de nieuwe vader, de sultan, de opperbaas  van alle Turken,  zal de wereld eens laten zien hoe je ongelovige, verrotte honden aanpakt.

Helaas voor de gemene man in Ankara heeft dat verrotte, moslimhatende, moordzuchtige land het te druk met het vieren van een heuse lentedag. Bovendien vinden vandaag verkiezingen plaats. Premier Mark Rutte kijkt vergenoegd de camera’s in. De toeschouwer ziet hem denken: Heeft die Turkse salonpoliticus, die gemenerik, mooi toegehapt. Ha, de overwinning is binnen.